Ρωσικό κόμμα
Ρωσικό κόμμα | |
|---|---|
| Ηγέτης | Ανδρέας Μεταξάς |
| Ίδρυση | 1827 |
| Διάλυση | 1865 |
| Διάδοχος | Κόμμα Εθνικοφρόνων |
| Εφημερίδα | Αιών[1][2] |
| Ιδεολογία | Συντηρητισμός[3][4] Λαϊκισμός[3] Ρωσοφιλία[3] Μοναρχισμός[3] Συγκεντρωτισμός[3] |
| Θρησκεία | Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία[3][4] |
| Πολιτικό σύστημα Ελλάδας Πολιτικά κόμματα Εκλογές | |
Το Ρωσικό κόμμα ήταν ελληνική πολιτική παράταξη, των πρώτων χρόνων ύπαρξης του ελληνικού κράτους, φίλα προσκείμενη στη Ρωσική Αυτοκρατορία.
Άρχισε να διαμορφώνεται περί το 1825-26[5] με αρχηγό τον Ανδρέα Μεταξά, συγχρόνως περίπου με τα άλλα δύο κόμματα, το Γαλλικό υπό τον Ιωάννη Κωλέττη και το Αγγλικό υπό τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Όπως φαίνεται και από την ονομασία, η κάθε παράταξη προσέβλεπε στην αντίστοιχη μεγάλη Δύναμη για βοήθεια σε εθνικό επίπεδο αλλά και για να επιβάλει την κυριαρχία της στην Ελλάδα. Εννοείται ότι η ρωσόφιλη παράταξη υποστήριζε θερμά τον Καποδίστρια (το 1823 ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν "υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας" του Τσάρου Αλεξάνδρου) και την πολιτική του αλλά μόνο μετά την δολοφονία του το 1831 πήρε, καθώς και τα άλλα δύο κόμματα, οριστική μορφή.[6]
Το Ρωσικό κόμμα λεγόταν και κόμμα των Ναπαίων από κάποιον Κερκυραίο Νάπα, φανατικό υποστηρικτή του Καποδίστρια. Το Ρωσικό κόμμα διατηρούσε επαφή με τη Ρωσική διπλωματική αποστολή και είχε μεγάλη υποστήριξη στην Πελοπόννησο. Έριχνε μεγάλο βάρος στην προάσπιση της Ορθοδοξίας, γεγονός που του προσέδωσε μεγαλύτερο λαϊκό έρεισμα. Επιφανείς υποστηρικτές του ήταν και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Κίτσος Τζαβέλας και ο Ανδρέας Μεταξάς, ο οποίος διετέλεσε και αρχηγός του. Αρχηγοί της παράταξης εκτός του Μεταξά είχαν διατελέσει και οι Γενναίος Κολοκοτρώνης και Κωνσταντίνος Οικονόμος. Στο ρωσικό κόμμα συμμετείχε και ο διατελέσας υπουργός Ναυτικών, Εσωτερικών, Εξωτερικών, Παιδείας Γεώργιος Γλαράκης , που ως γιατρός πιστοποίησε το θάνατο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
Το Ρωσικό κόμμα κυβέρνησε το 1832 και από τις 3 Σεπτεμβρίου 1843 έως τις 16 Φεβρουαρίου 1844 με αρχηγό τον Α. Μεταξά, ο οποίος, μετά από λαϊκή εξέγερση, ανέλαβε πρωθυπουργός και αργότερα προκήρυξε εκλογές για τη σύνταξη και την ψήφιση συντάγματος. Στις πρώτες βουλευτικές εκλογές του 1844 έχασε την πρωθυπουργία από τον Κωλέττη.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Petropulos, John Anthony. Politics and Statecraft in the Kingdom of Greece, 1833-1843. σελ. 427.
- ↑ Koliopoulos, John S.· Veremis, Thanos M. (2010). Modern Greece: A History since 1821. Wiley-Blackwell. σελ. 35.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 Petmezas, Socrates D. (2009). From privileged outcasts to power players: the 'Romantic' redefinition of the Hellenic nation in the mid-nineteenth century. The Making of Modern Greece. Ashgate. σελ. 126.
- ↑ 4,0 4,1 Koliopoulos, John S.· Veremis, Thanos M. (2010). Modern Greece: A History since 1821. Wiley-Blackwell. σελ. 30.
- ↑ Ν.Βλάχος, Η γένεσις του Αγγλικού, του Γαλλικού και του Ρωσικού κόμματος εν Ελλάδι, σ. 8 και 17.
- ↑ Σπύρος Μαρκεζίνης Πολιτική Ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος, Πάπυρος, 1966.τ. Α΄σ. 79.
Ενδεικτική βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Τ. Λιγνάδης, Η ξενική εξάρτησις κατά την διαδρομήν του νεοελληνικού κράτους (1821-1945), Πολιτική διαμόρφωσις-Εθνική Γη-Δανειοδότησις, Αθήναι, 1975
- Gunnar Hering, Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα 1821-1936, (Μετάφραση Θεόδωρος Παρασκευόπουλος), Έκδοση Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα, 2004
- Χαράλαμπος Μηνάογλου, Ιστορία του Ρωσικού Κόμματος. Δώδεκα μελέτες για τις απαρχές, Αθήνα, 2017
- Αικατερίνη Τσιχλή-Αρώνη, Η Μεσσηνιακή εξέγερση του 1834. Αντιπολίτευση του Ρωσικού κόμματος στην Αντιβασιλεία του Όθωνα. Διδακτορική Διατριβή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Αθήνα 1984.