Ρυζόγαλο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
ρυζόγαλο με κανέλα

Το ρυζόγαλο είναι κρεμώδες γλύκισμα το οποίο παρασκευάζεται από ρύζι που έχει βράσει σε γάλα, ζάχαρη και κορν φλάουερ.[1] Το κορν φλάουερ χρησιμεύει για την γρηγορότερη και καλύτερη πήξη του μείγματος. Δεν είναι απαραίτητη η χρήση του, καθώς το μείγμα μπορεί να πήξει αν ανακατευθεί για αρκετό χρονικό διάστημα. Μπορεί να αρωματιστεί με διάφορα αρωματικά όπως βανίλια, κάρδαμο, πορτοκάλι και ροδόνερο, αλλά και να προστεθεί σε αυτό κακάο. Επίσης αντί για ζωϊκό γάλα μπορεί να χρησιμοποιηθεί γάλα ή κρέμα καρύδας ή και φυτικό γάλα (π.χ. από αμύγδαλο ή σόγια). Γαρνίρεται και σερβίρεται συνήθως με κανέλα, μπορεί όμως να συνοδευτεί και με ξύσμα πορτοκαλιού (σκέτο ή ζαχαρωμένο). Μπορεί να γίνει πλουσιότερο σε γεύση με την προσθήκη αυγού. Συνηθίζεται σε πολλές χώρες του κόσμου με διαφοροποιήσεις στη συνταγή. Σε ορισμένες Ευρωπαϊκές χώρες όπως η Σουηδία, η Νορβηγία και η Δανία είναι τυπικό Χριστουγεννιάτικο γλύκισμα.

Ελλάδα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κουπάκι ρυζόγαλο με κανέλα
Ρυζόγαλο με κανέλα σε μικρή τυποποιημένη συσκευασία από τοπική βιοτεχνία παραγωγής γαλακτομικών προϊόντων

Στην Ελλάδα συνηθίζεται να πασπαλίζεται με κανέλα. Αναφέρεται ότι το ρυζόγαλο ήταν ένα προσφιλές γλύκισμα για τους Έλληνες επί Τουρκοκρατίας.[1] Στην πόλη της Κοζάνης σερβίρονταν παραδοσιακά την Πρωτομαγιά, και πασπαλίζονταν με κανέλα σε περίτεχνα σχέδια. Δεδομένου ότι είναι εύκολο στην παρασκευή του φτιάχνεται και από μικρές βιοτεχνικές εταιρείες. Τις τελευταίες δεκαετίες, παρασκευάζεται και σε τυποποιημένες συσκευασίες από μεγάλες γαλακτοκομικές εταιρείες.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 Νικόλαος Παναγιωτάκης, Άνθη Χαρίτων : Μελετήματα εόρτια συγγραφέντα υπό των υποτρόφων του Ελληνικού Ινστιτούτου της Βενετίας επί τη πεντακοσιετηρίδι από της ιδρύσεως της Ελληνορθοδόξου Κοινότητος Βενετίας, έτι δε επιί τη τεσσαρακονταετηρίδι από της ενάρξεως λειτουργίας του Ινστιτούτου / τυπωθέντα μετά πολλής επιμελείας και διορθώσεως υπό Νικολάου Παναγιωτάκη. (επιμ. Νικόλαος Παναγιωτάκης, Ελληνικόν Ινστιτούτον Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών της Βενετίας, 1998), σσ. 63–4.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]