Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ροντόλφ Σαλί

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ροντόλφ Σαλί
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Rodolphe Salis (Γαλλικά)
Γέννηση29  Μαΐου 1851[1][2][3]
Σατελερώ
Θάνατος20  Μαρτίου 1897[2][4]
Naintré
Τόπος ταφήςΣατελερώ[5]
ΚατοικίαΠαρίσι
rue Germain-Pilon[6]
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[7]
ΣπουδέςΣχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταtavernman
ζωγράφος[8]
θεατρικός σκηνοθέτης
media proprietor
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Λουί Ροδόλφος Σαλί (29 Μαίου 1851 - 20 Μαρτίου 1897) ήταν ο δημιουργός , ο οικοδεσπότης και ο ιδιοκτήτης του καμπαρέ "Le Chat Noir" ("Ο Μαύρος Γάτος", το οποίο ήταν γνωστό το 1881 στις αρχές του ως Καλλιτεχνικό Καμπαρέ εν συντομία) στην περιοχή της Μονμάρτης στο Παρίσι. Με αυτή τη δημιουργία, Ο Σαλί έχει μείνει στη μνήμη όλων ως ο δημιουργός του μοντέρνου καμπαρέ: ενός νυχτερινού κλαμπ όπου οι θαμώνες μπορούσαν να καθίσουν και να πιουν αλκοολούχα ποτά απολαμβάνοντας διάφορα δρώμενα στη σκηνή, τα οποία άνοιγε ένας διοργανωτής που αλληλοεπιδρούσε με το κοινό.

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γιος ενός αποστακτήρα στο Châtellerault, ο Σαλί ήρθε στο Παρίσι το 1872, αφού εγκατέλειψε το σύνταγμα στο οποίο είχε αναλάβει στρατιωτική υπηρεσία. Μετακόμισε στο Hôtel de Rome στη Rue de Seine, στη Λατινική συνοικία.

Ίδρυσε την L'école vibrante ("Η Ζωοφόρα Σχολή"), που σύντομα μετονομάστηκε σε "L'école iriso-subversive de Chicago" ("Η Σχολή Iriso-Ανατρεπτική του Σικάγο") [9] προκειμένου να στρέψει την προσοχή στην καλλιτεχνική του ομάδα. Στην πραγματικότητα, έβγαζε τα προς το ζην φτιάχνοντας Σταθμούς Σταυρού και άλλα θρησκευτικά αντικείμενα, τα οποία αυτός και οι φίλοι του ζωγράφιζαν.

"Στην πραγματικότητα, η σχολή, χωρίς να το έχει παραδεχτεί, είχε γενικά την πρόθεση του άμεσου στόχου πώλησης μιας σειράς σταθμών του Σταυρού σε οκτώ και δεκατέσσερα φράγκα τον καθένα, σε ένα κατάστημα που πουλάει θρησκευτικά είδη στο Saint Sulpice.[10] Αυτή η πολύ χρονοβόρα δουλειά μοιράστηκε σε τέσσερις "μαθητές" σύμφωνα με τις διαφορετικές φύσεις τους. O Ρενέ Γκίλμπερτ ζωγράφιζε κεφαλές, ο Γουόγκνερ χέρια, ο Αντόνιο ντε Λα Γκαντάρα κουρτίνες και στο τέλος ο Σαλί φόντα και τοπία ...."[11]

Σάτ Νουάρ περιοδικό, αριθμός 152, 6 Δεκεμβρίου 1884.

Για να συνδυάσει την τέχνη με την κατανάλωση αλκοόλ, ο Σαλί είχε την ιδέα να δημιουργήσει ένα καφέ στο "αγνότερο στυλ του Λουδοβίκος XII ... με ένα πολυέλαιο από κατεργασμένο σίδηρο της Βυζαντινής περιόδου, όπου οι ευγενείς, οι πολίτες και οι αγρότες καλούνται στο εξής να πιουν αψέντι με τον συνηθισμένο τρόπο του Βίκτορ Χιούγκο και του Γκαριμπάλντι, και hypocras (κρασί με ζάχαρη και μπαχαρικά) σε χρυσά μπολ.[12] Στην πραγματικότητα, το πρώτο μαγαζί με το όνομα Le Chat Noir ("Ο Μαύρος Γάτος"), άνοιξε τον Νοέμβριο του 1881 σε ένα κτίριο δύο δωματίων στη Λεωφόρο 84 Rochechouart (ένα μέρος που τώρα τιμάται με πλάκα), σέρβιρε κακό κρασί και είχε μάλλον κακή διακόσμηση. Από την αρχή όμως, τους επισκέπτες χαιρετούσε κατά την είσοδο μια Ελβετική φρουρά, πανέμορφα στολισμένη και καλυμμένη με χρυσό από το κεφάλι μέχρι τα πόδια, που φέρεται να ήταν υπεύθυνη για την υποδοχή των ζωγράφων και των ποιητών που έφταναν, εκτός από τους "κακόφημους ιερείς και τους στρατιώτες". Το αξιοσημείωτο κομμάτι που θαύμαζε ο Σαλί ήταν σε μια ψηλή μαρμάρινη εστία: Η νεκροκεφαλή του Λουδοβίκου XIII ως παιδί. [13]

Η επιτυχία της πρώτης τοποθεσίας διασφαλίστηκε με την άφιξη σε μεγάλο βαθμό μιας ομάδας νέων ριζοσπαστικών συγγραφέων και καλλιτεχνών που ονομάζονταν Les Hydropathes ("αυτοί που φοβούνται το νερό"), υπό την ηγεσία του δημοσιογράφου Emile Goudeau. Η ομάδα ισχυρίστηκε ότι αντιπαθούσε το νερό και αντί αυτού προτιμούσε το κρασί και την μπύρα. Τα μέλη του κλαμπ του Γκουντό συναντήθηκαν για πρώτη φορά στο σπίτι του στη Ρίβ Γκάουτσε (αριστερή όχθη),όμως είχε γίνει τόσο δημοφιλές που ξεπέρασε το χώρο της συνάντησης. Ο Σαλί, όταν συναντήθηκε με τον Γκουντό, τον έπεισε να μεταφέρει το κλαμπ πέρα από τον ποταμό Σηκουάνα στη λεωφόρο 84 Rochechouart.[14]   [better source needed]

Το Le Chat Noir επίσης σύντομα ξεπέρασε την πρώτη του τοποθεσία. Στις 10 Ιουνίου 1885, με μεγάλη φανατικότητα, ο Σαλί το μετέφερε σε νέα τοποθεσία που βρίσκεται στην οδό Victor-Masse 12 (που πριν από το 1885 ήταν η οδός de Laval 12). Πολύ γρήγορα, οι ποιητές και οι τραγουδιστές που εμφανίστηκαν στον Μαύρο Γάτο, το βρήκαν ιδανικό μέρος για τη τέχνη τους στο Παρίσι. Το Le Chat Noir τελικά έκλεισε το 1896.

Ο Σαλί ενέργησε ως παραγωγός και (μαζί με τον τραγουδιστή Αριστίντ Μπρούαντ) ως εκπρόσωπος ή διαγωνιζόμενος. Ο Σάλι συχνά είχε αλαζονική συμπεριφορά εις βάρος των πελατών. Όσοι έφευγαν νωρίς, προσβάλλονταν και όσοι έφθαναν αργά, πετάγονταν σε μια γωνία. Ο Σάλι συνήθιζε να κάνει σχόλια τύπου "Λοιπόν, τελικά βγήκες από τη φυλακή;" ή "Τι έκανες με το κοριτσάκι σου από χθες;" σε έναν νέο πελάτη, προφανώς συνοδευόμενο από τη γυναίκα του. Ένα βράδυ, ο Σαλί απευθύνθηκε στον μελλοντικό Βρετανό βασιλιά Εδουάρδος VII: "Κοίτα εδώ: φαίνεται ότι ο Πρίγκιπας της Ουαλίας είναι εξοργισμένος!"

Κάθε Παρασκευή, το μεσημεριανό ήταν ευκαιρία για προετοιμασία παραστάσεων και την επεξεργασία ενός χιουμοριστικού περιοδικού. Με περίσσεια τσιγγουνιά, ο Σαλί έβρισκε οποιαδήποτε δικαιολογία για να μη πληρώνει το προσωπικό, τους προμηθευτές και τους καλλιτέχνες. Με κάποια επιτυχία ζήτησε ακόμα να πληρωθεί από αυτούς που φιλοξενούσε στον Μαύρο Γάτο. Όμως, με την φλυαρία του στους καλεσμένους, τις οργανωτικές του δεξιότητες και την προσωπικότητα του προσέλκυσε εξαιρετικούς καλλιτέχνες όλων των ειδών και ένα ευρύ κοινό. Ο συνδυασμός ενός μπαρ με ψυχαγωγία (στο παρόν το κανονικό καμπαρέ) ήταν καινοτόμο. Επιπλέον, ο Σαλί είχε την ιδέα του να παίζει μουσική στο μαγαζί του εγκαθιστώντας ένα πιάνο, μια καινοτομία, που την εποχή εκείνη, είχε απαγορευτεί για ένα διάστημα σε νεότερα μαγαζιά, και που του έδωσε μετέπειτα ένα πλεονέκτημα στον ανταγωνισμό.


"Αντρικός, με τετράγωνους ώμους, κατακόκκινα βαμμένα μαλλιά, αγέραστος, σωματώδης παρόλα αυτά" Ο Λωράν Τέιλχεντ περιέγραφε τον Σαλί. Στο πρόσωπό του είχε πολλές φακίδες, το στήθος του καλυπτόταν από μια ρομαντική σατέν λουλουδάτη ζακέτα η οποία ερχόταν σε αντίθεση με την στυγνότητα ενός σκούρου παλτού. Άθικτος, τα καστανόξανθα μαλλιά του ήταν συνεπή με τα χαλικώδη γένια του και είχε τον αέρα ενός Φλαμανδικού στρατιώτη. Η φωνή του ήταν βαριά και ο τόνος του ήταν σαρκαστικός και δηκτικός , του οποίου ο ήχος κυνικά έβαζε κάτω τους Φιλισταίους. Ήταν ένας αξιοθαύμαστος απατεώνας εκ φύσεως.



Τωρινή εμβληματική αφίσα του Θεοφίλ-Αλεξάνδρει Στάινλεν, διαφημίζοντας την επικείμενη περιοδεία του σόου "Ο Μαύρος γάτος", 1896.

Στη δεκαετία του 1890, ο Σαλί πήρε την εταιρεία ψυχαγωγίας του "Μαύρος Γάτος" να περιοδεύσει στη Γαλλία, μισθώνοντας θέατρα και χώρους, μια πρακτική που δεν ήταν συνήθης εκείνη την εποχή. Συχνά αρνούνταν, με διάφορα προσχήματα, να πληρώσει τα έξοδα εκμίσθωσης ενός χώρου.   [citation needed]

Ο Σάλις πέθανε στο Ναιντρέ το 1897. Μια δεκαετία αργότερα, ένα τρίτο Le Chat Noir άνοιξε το 1907 στη Λεωφόρο 68 de Clichy.

Αφιερώματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Στο τμήμα της Βιέννη προς: το Châtellerault Naintré Marigny-Brizay, ένα δρόμο φέρει το όνομά του.
  • 18 Boulevard de Clichy στο Παρίσι φέρει μια πινακίδα: "Εδώ ήταν ο τάφος του Μαύρου γάτου που ιδρύθηκε από τον Rodolphe Salis ...." [15]

Αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 127515427. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 (Αγγλικά) SNAC. w6w99dgn. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. salis-rodolphe. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ GeneaStar. salisr.
  5. ↑ 5,0 5,1 www.landrucimetieres.fr/spip/spip.php?article5183.
  6. ↑ books.google.fr/books?id=V9BdAAAAIAAJ&pg=PR8&dq=Rodolphe+Salis+germain+pilon&hl=fr&newbks=1&newbks_redir=0&source=gb_mobile_search&ovdme=1&sa=X&ved=2ahUKEwihufa4uoSLAxU9UqQEHfHZKTYQ6AF6BAgIEAM#v=onepage&q=Rodolphe%20Salis%20germain%20pilon&f=false.
  7. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb127515427. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  8. ↑ Ανακτήθηκε στις 22  Μαΐου 2019.
  9. ↑ «Autour du Chat Noir : ce spectacle a été représenté 71 fois (près de 6000 spectateurs)» [Around the Black Cat: This show was performed 71 times (nearly 6000 spectators)]. TPC86.info (στα Γαλλικά). Théâtre Populaire de Châtellerault. 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Μαρτίου 2023. 
  10. ↑ Herbert, Michel (1967). La Chanson à Montmartre (στα Γαλλικά). Le Table Ronde. 
  11. ↑ Herbert, Michel (1967). La Chanson à Montmartre [The Song in Montmartre] (στα Γαλλικά). Le Table Ronde. 
  12. ↑ Noël, Benoît (2001). L'Absinthe : Une fée franco-suisse. "Archives vivantes romandes" ser. (στα Γαλλικά). Cabédita. ISBN 9782882953131. 
  13. ↑ Baldran, Jacqueline (2002). Paris, carrefour des artes et des lettres (1880–1918) (στα Γαλλικά). L'Harmattan. (ISBN 9782747531412 και 9782296300842). 
  14. ↑ Meakin, Anna (19 Δεκεμβρίου 2011). «Le Chat Noir: Historic Montmartre Cabaret». Bonjour Paris: The Insider's Guide. 
  15. ↑ Alain, Dautriat, επιμ. (1999). Sur les murs de Paris...: Guide des plaques commemoratives (στα Γαλλικά). Evergreen. ISBN 9782910490201. 

Περαιτέρω αναγνώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Ομπεργούρ, Μαρίελ (1992). Το "Le Chat Noir", 1881-1897, 1881-1897. "Τα αρχεία του Μουσείου του Ορσεϊ" Εθνικά Μουσεία / Διανομή Σέιλ. Δελτίο ΕΚ 7/8-1993, σημείο 1.3. Καταλόγος από έκθεση του μουσείου 25 Φεβρουαρίου - 31 Μαΐου 1992.Oberthür, Mariel (1992). Le Chat Noir, 1881-1897, 1881–1897. "Les dossiers du Musée d'Orsay" ser. Réunion des Musées Nationaux / Distribution Seuil. ISBN 9782711825820. 
  • Tailhade, Laurent (1921). Petits Mémoires de la Vie (PDF). "Mémoires d'écrivains et d'artistes" ser. (στα Γαλλικά). G. Crès & Cie. 
  • de Bercy, Anne· Ziwès, Armand (1951). À Montmartre le soir : Cabarets et chansonniers d'hier (στα Γαλλικά). Paris: B. Grasset. 
  • Deschaumes, Edmond (6 January 1897). Moreau, M. Georges, επιμ (στα γαλλικά). Le Cabaret du Chat Noir. Librarie Larousse. 

Εξωτερικές συνδέσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Works by or about Rodolphe Salis Στο Διαδικτυακό αρχείο
  • Μια σύντομη βιογραφία του Σαλί, με μερικές φωτογραφίες του χώρου Chat Noir, και μια λίστα συνδεδεμένων εκτελεστών.Dubé, Paul· Marchioro, Jacques (19 Μαΐου 2008). «Rodolphe Salis». Du temps des cerises aux feuilles mortes (στα Γαλλικά). 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ροντόλφ_Σαλί&oldid=11060077"