Ρογήρος του Πουατεβέν
| Ρογήρος του Πουατεβέν | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Roger the Poitevin (Αγγλικά), Roger le Poitevin (Γαλλικά) και Rogerius Pictavinus (Λατινικά) |
| Γέννηση | 1065 (περίπου) |
| Θάνατος | 1123 (περίπου) |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | φεουδάρχης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Almodis of La Marche |
| Τέκνα | Adelbert III van La Marche Poncia of La Marche[1] |
| Γονείς | Ρογήρος Β΄ του Μονγκομερύ και Μαμπέλ του Μπελέμ |
| Αδέλφια | Ούγος του Σρούσμπερι Αρνoύλφ του Μονγκομερύ Ροβέρτος του Σρούσμπερι |
| Οικογένεια | Οίκος του Μονγκομερύ |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Πόλεμοι/μάχες | Rebellion of 1088 |
| Θυρεός | |
 | |
Ο Ρογήρος του Πουατεβέν ή Ρογήρος ντε Πουατού (μέσα της δεκαετίας του 1060 – πριν από το 1140) [2] από τον Οίκο του Μονγκομερύ, ήταν ένας Αγγλο-Νορμανδός ευγενείς, που κατείχε μεγάλες εκτάσεις τόσο στην Αγγλία όσο και μέσω του γάμου του στη Γαλλία στις αρχές του 12ου αι.
Ήταν ο τρίτος γιος του Ρογήρου του Μονγκομερύ, 1ου κόμη του Σρούσμπερι και της Μέιμπελ ντε Μπελέμ. Η ονομασία "Πουατεβέν" προέρχεται από τον γάμο του με μία κληρονόμο από το Πουατού. [3]
Ο Ρογήρος απέκτησε μία μεγάλη ηγεμονία στην Αγγλία, με εδάφη στο Σάλφορντσιρ, το Έσσεξ, το Σάφολκ, το Νότιγχαμσιρ, το Ντέρμπισιρ, το Λίνκολνσιρ, το Χάμσαϊρ και το Βόρειο Γιόρκσιρ. [4] Το κύριο μέρος της ηγεμονίας βρισκόταν σε αυτό, που τότε ονομαζόταν inter Mersam et Ripam, δηλαδή «ανάμεσα στον Μέρσεϋ και τον Ριμπλ» [5] και τώρα διαιρείται μεταξύ του Λάνκασιρ, του Μέρσεϊσαϊντ και του Μείζονος Μάντσεστερ. Μετά το 1090, ανέλαβε επίσης τον τίτλο του 1ου κυρίου του Μπόουλαντ.
Πριν από το 1086 είχε νυμφευτεί την Αλμόντις, κόρη του Αλδεβέρτου Β΄ κόμη του Λα Μάρς στο Πουατού, [6] και αδελφή και πιθανή κληρονόμος του κόμη Μπόζο Γ΄, ο οποίος ήταν άγαμος.
Η κυριαρχία του Ρογήρου εκτείνεται πέρα από το Ριμπλ μέχρι το Κάμπερλαντ.
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γύρω στο 1091, ο κουνιάδος του Ρογήρου, Μπόζο, απεβίωσε, αλλά ο Ρογήρος προφανώς ήταν απασχολημένος με τις Νορμανδικές και Αγγλικές υποθέσεις, και ο θείος τής συζύγου του, Όντο, έγινε κόμης της Λα Μαρς. [7]
Το 1092 ο Ρογήρος απέκτησε ένα μεγάλο μέρος, αυτού που είναι τώρα το βόρειο Λάνκασιρ. Αυτές οι παραχωρήσεις έδωσαν στον Ρογήρο αποτελεσματικό έλεγχο όλων των εδαφών βόρεια του ποταμού Ριμπλ μέχρι τον ποταμό Λουν, ο οποίος σχημάτιζε ένα φυσικό σύνορο μεταξύ των ασφαλών Νορμανδικών εδαφών στην Αγγλία και των έντονα αμφισβητούμενων Σκωτικών συνοριακών εδαφών στο Κάμπερλαντ.
Λόγω των μακροχρόνιων γραμμών επικοινωνίας στον κόλπο Μόρκαμπ, ο Ρογήρος ανέλαβε επίσης την εξουσία στις περιοχές Φέρνες και Κάρτμελ, οι οποίες παρέμειναν μέρος του Λάνκασαϊρ μέχρι πρόσφατα, το 1974. Η επέκταση των εδαφών του Ρογήρου ακολούθησε την υποστήριξή του στην εισβολή τού βασιλιά Γουλιέλμου Β΄ Ρούφου στην Κάμπρια το 1092, όπου κυβέρνησε ο Ντόλφιν του Κάρλαϊλ, πιθανώς ως υποτελής του Σκώτου βασιλιά Μάλκολμ Κάνμορ. Ο Ντόλφιν εκδιώχθηκε και τα αγγλο-σκωτσέζικα σύνορα δημιουργήθηκαν βόρεια του Κάρλαϊλ. Ο Ρογήρος απέκτησε επίσης το μεγάλο φέουδο (honour) του Άι με κέντρο το Σάφολκ. [8]
1088 και μετά
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1088 ηγήθηκε μίας στρατιωτικής δύναμης με τον Αλαίν τον Ερυθρό και τον Όντο της Καμπανίας εναντίον του Γουλιέλμου του Σαιν-Καλαί, επισκόπου του Ντάραμ, κατόπιν αιτήματος του Γουλιέλμου Ρούφου, όταν ο επίσκοπος εμπλέχθηκε σε μία εξέγερση εναντίον του βασιλιά. Ο Ρογήρος διαπραγματεύτηκε επίσης με τον επίσκοπο εκ μέρους του βασιλιά, πριν ο επίσκοπος δικαστεί.
Ο πατέρας του Ρογήρου, Ρογήρος Β΄ του Μονγκομερύ, απεβίωσε το 1094. Την ίδια χρονιά, ο Γουλιέλμος Ρούφος έστειλε τον Ρογήρο να κρατήσει το κάστρο στο Αρζαντάν στη Νορμανδία, αλλά ο Ρογήρος το παρέδωσε στον Φίλιππο Α΄ της Γαλλίας την πρώτη ημέρα της πολιορκίας. Ο Ρογήρος και οι άνδρες του κρατήθηκαν για λύτρα, και αγόρασαν την ελευθερία τους. [7]
Αν και ο Φίλιππος Α΄ ήταν σύμμαχος του Ροβέρτου Β΄ δούκα της Νορμανδίας, πιστεύεται ότι αυτή η ενέργεια δεν ήταν τόσο προδοσία του Ρούφου, όσο μάλλον αποτέλεσμα της διπλής υποτέλειας του Ρογήρου μεταξύ του βασιλιά της Αγγλίας και του βασιλιά της Γαλλίας. [2] Ο Ρογήρος δεν έχασε τις αγγλικές του γαίες ως αποτέλεσμα αυτής της ενέργειας, αλλά από τότε δεν κατείχε καμία θέση στην κυβέρνηση του Γουλιέλμου Ρούφου. [8] Ο Ρογήρος συνέχισε να είναι πιστός στον Γουλιέλμο Ρούφο, αλλά το 1102 εντάχθηκε στην αποτυχημένη επανάσταση των αδελφών του εναντίον τού Ερρίκου Α΄ της Αγγλίας υπέρ του Ροβέρτου Β΄. Ως αποτέλεσμα, ο Ρογήρος ντε Πουατού έχασε τις αγγλικές του κτήσεις. Ο βασιλιάς έθεσε αυτούς στο Κρέιβεν υπό την διακυβέρνηση του Ροβέρτου ντε Ρομίγ. [9]
Στη συνέχεια, ο Ρογήρος πήγε στις εκτάσεις τής συζύγου του στο Πουατού. Ο θείος της Αλμόντις, Όντο, εκδιώχθηκε από κόμης του Λα Μάρς το 1104 και στη συνέχεια οι γιοι του Ρογήρου και της Αλμόντις ονομάστηκαν κόμητες. Το 1109, στον Ρογήρο επετράπη να επιστρέψει για λίγο στην Αγγλία στην Αυλή του Ερρίκου Α΄, [2] αν και δεν ανέκτησε τις προηγούμενες αγγλικές του εκτάσεις. Μετά το 1109 περίπου, ο Ρογήρος φαίνεται είτε να έχασε το ενδιαφέρον του να κυβερνήσει το Λα Μαρς είτε να έχασε την ίδια την πολιτική εξουσία, καθώς εμφανίζεται μόνο μία φορά στα έγγραφα του Λα Μάρς, καθώς η σύζυγός του και οι γιοι του κατείχαν την εξουσία στην περιοχή. [7]
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τα παιδιά του Ρογήρου και της Αλμόντις περιλαμβάνουν:
- Αλδεβέρτος Δ΄ του Λα Μαρς.
- Μπόζο Δ΄ του Λα Μαρς.
- Όντο Β΄ του Λα Μαρς.
- Πόνση, παντρεύτηκε τον Βυλγκρέν Β΄ κόμη του Ανγκουλέμ.
- Αβίζ του Λάνκαστερ, παντρεύτηκε τον Γουλιέλμο «τον Νεότερο» Πέβερελ.
Αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- 1 2 3 Oxford Dictionary of National Biography (online έκδοση). Oxford University Press. doi:. http://www.oxforddnb.com/view/article/23953/23954?back=,2042,23953. (Subscription or UK public library membership required.)
- ↑ Nelson, Christopher; Harper-Bill, Christopher J.; Holdsworth, Janet L. (1989). Studies in medieval history: presented to R. Allen Brown. Wolfeboro, N.H., USA: Boydell Press. σελ. 194. ISBN 9780851155128.
- ↑ Roger of Poitou is associated with 632 places after the Conquest Open Domesday, The first free online copy of Domesday Book. Accessed March 2012. Αρχειοθετήθηκε 2012-06-10 στο Wayback Machine.
- ↑ Morris, John, επιμ. (1978). Domesday Book: Cheshire. Phillimore & Co. σελίδες R1:1–45.
- ↑ Keats-Rohan 1993.
- 1 2 3 Chandler, Victoria (1989). «The Last of the Montgomerys: Roger the Poitevin and Arnulf». Historical Research 62 (147): 1–14. doi:.
- 1 2 Lewis, C.P. (July 1989). «The King and Eye: A Study in Anglo-Norman Politics». The English Historical Review 104 (412): 569–589. doi:.
- ↑ Dalton, Paul (1994). Conquest, Anarchy a & Lordship: Yorkshire 1066-1154. UK: Cambridge University Press. ISBN 0521524644.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Keats-Rohan, K. S. B. (1993). «Errata: The Prosopograhy of Post-Conquest England: Four Case Studies». Medieval Prosopography 14 (2 (Autumn)): 159–164.
Περαιτέρω ανάγνωση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Cokayne, GE (1887–98) Πλήρης Κατάλογος Ευγενών της Αγγλίας, της Σκωτίας, της Ιρλανδίας, της Μεγάλης Βρετανίας και του Ηνωμένου Βασιλείου . 8 τόμοι (ποιος τόμος;). σσ. IV & Παράρτημα Ι, σελ. 762–65