Ρογήρος Γ΄ της Απουλίας
| Ρογήρος Γ' | |
|---|---|
 Οπίσθια όψη: δεξιά ο πατέρας του Ρογήρος Β', αριστερά ο Ρογήρος Γ' με στρατιωτική περιβολή | |
δούκας της Απουλίας και Καλαβρίας | |
| Περίοδος | 1135 - 1148 |
| Προκάτοχος | Ρογήρος Β' |
| Διάδοχος | Γουλιέλμος Α' |
| Γέννηση | 1118 |
| Θάνατος | 1148 |
| Σύζυγος | Ισαβέλλα Μπλουά |
| Επίγονοι | (νόθος) Τανκρέδος (νόθος) Γουλιέλμος |
| Οίκος | Οίκος των Ωτβίλ |
| Πατέρας | Ρογήρος Β' |
| Μητέρα | Ελβίρα Χιμένες |
| Θρησκεία | Καθολικός Χριστιανός |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Ο Ρογήρος Γ΄ της Απουλίας (ιταλικά: Ruggero III di Puglia, 1118 - 2 ή 12 Μαΐου 1148) μέλος του Οίκου των Ωτβίλ ήταν Δούκας της Απουλίας και Καλαβρίας (1134 - 1148).[1] Ο Ρογήρος Γ΄ ήταν μεγαλύτερος γιος του Ρογήρου Β΄ της Σικελίας και της Ελβίρας Χιμένες νόθης κόρης του Αλφόνσου ΣΤ΄ της Καστίλης και Λεόν. [1]
Πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αναφέρεται για πρώτη φορά στα χρονικά (1129) όπου στο Μέλφι ο πατέρας του και οι δύο μεγαλύτεροι γιοι του Ρογήρος και Ταγκρέδος του Μπάρι αποδέχονται την υποταγή των εξεγερθέντων βαρόνων. Ο πατέρας του στέφτηκε Βασιλιάς της Σικελίας την επόμενη χρονιά (25 Δεκεμβρίου 1130). Ο μικρός Ρογήρος πολύ πιθανό να έγινε ταυτόχρονα δούκας της Απουλίας, το βέβαιο είναι ότι κατείχε το αξίωμα το 1135 υπό την κηδεμονία του Ροβέρτου τού Σέλμπυ.[2] Έλαβε μέρος στις εκστρατείες που έκανε ο πατέρας του εναντίον τού Ρανούλφου Β΄ (1137), τον οποίο ο Πάπας Ιννοκέντιος Β΄ και ο Λοθάριος Β΄ Σούπλινμπουργκ είχαν τοποθετήσει δούκα της Απουλίας και Καλαβρίας. Στη "μάχη του Ρινάνο" που ακολούθησε νίκησε ο Ρανούλφος Β΄, ο πατέρας του διέφυγε και ο σύμμαχός τους Σέργιος Ζ΄ δούκας της Νάπολης σκοτώθηκε, ο Ρογήρος Γ΄ με την ανδρεία και την επιτυχία του στις πρώτες γραμμές στερέωσε την πολεμική του φήμη.
Δούκας της Απουλίας και Καλαβρίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ρανούλφος Β΄ απεβίωσε από ελονοσία (1139), έτσι η εξουσία τους στην Απουλία αποκαταστάθηκε, ο Ροβέρτος Β΄ πρίγκιπας της Κάπουα παρέμεινε εξεγερμένος και βάδιζε μαζί με τον πάπα για την ανακατάληψη του πριγκιπάτου του. Ο Ρογήρος Γ΄ έστησε με 1.000 ιππότες ενέδρα στα παπικά στρατεύματα στο Γκαλούτσιο και συνέλαβε τον Ιννοκέντιο Β΄ με τη συνοδεία του (22 Ιουλίου 1139). Ο πάπας αναγκάσθηκε να αναγνωρίσει στο Μινάνο τον Ρογήρο Β΄ ως βασιλιά της Σικελίας, τον μεγαλύτερο γιο του Ρογήρο Γ΄ ως δούκα της Απουλίας και τον τρίτο γιο του Αλφόνσο ως πρίγκιπα της Κάπουα και να αποσύρει την υποστήριξή του από τον Ροβέρτο Β΄.
Ο Ρογήρος Γ΄ κατέλαβε στην συνέχεια την Νάπολη που μετά τον θάνατο του Σέργιου Ζ΄ είχε δημοκρατική διακυβέρνηση, την έκανε αναπόσπαστο τμήμα της επικράτειάς του. Το 1138 απεβίωσε πρόωρα ο δευτερότοκος γιος Τανκρέδος του Μπάρι. Ο πατέρας του ανακήρυξε τις "Ασσίζες (Νομοθεσίες) στο Αριάνο" (1140) και άρχισε να κόβει νέο νόμισμα το "Δουκάτο", από το όνομα του δουκάτου της Απουλίας. Στο Δουκάτο απεικονιζόταν δεξιά ο πατέρας του να κρατεί στη μέση λάβαρο με σταυρό και ο διάδοχός του Ρογήρος Γ΄ στα αριστερά με στρατιωτική περιβολή να κρατάει επίσης το λάβαρο. Με τον πρόωρο θάνατο του Τανκρέδου ο Ρογήρος Β΄ και ο τρίτος γιος του Αλφόνσος πήγαν στο Αμπρούτζι και ξεκίνησαν λεηλασίες στα παπικά εδάφη. Το 1140 απεβίωσε ο δούκας της Γαέτα (ΒΔ. της Νάπολης) και το δουκάτο του δόθηκε στο Ρογήρο Γ΄.
Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παντρεύτηκε την Ισαβέλλα Μπλουά κόρη του Θεοβάλδου Β΄ της Καμπανίας (1140) αλλά δεν απέκτησε παιδιά. Με την ερωμένη του Έμμα, κόρη του Ατσάρντ Β' κόμη του Λέτσε απέκτησε :
- Τανκρέδος της Σικελίας, απεβ. 1194, που κληρονόμησε από τον πάππο του την κομητεία του Λέτσε και αργότερα διαδέχθηκε τον εξάδελφό του Γουλιέλμο Β΄ της Σικελίας.[1] Ο πρώτος υιός του Ρογήρος Γ΄ της Σικελίας έγινε συμβασιλιάς και ο δεύτερος Γουλιέλμος Γ΄ της Σικελίας τον διαδέχθηκε ως βασιλιάς της Σικελίας. Η κόρη του Μαρία/Ελβίρα διεκδίκησε τους τίτλους του πατέρα της με τη βοήθεια του συζύγου της Βαλτέρ Γ΄ ντε Μπριέν
- Γουλιέλμος 1138 - 1168.
Το 1144 απεβίωσε ο Αλφόνσος και το 1148 ο Ρογήρος Γ΄, άγνωστο πώς ή πού, επίσης απεβίωσε.[1] Τον θρήνησε ο Άραβας ποιητής Αμπού εντ-Ντάου: "οι χείρες της γενναιότητας έπεσαν και η ευγλωττία μάταια αναζητά λόγια".[3] Ετάφη στο παρεκκλήσιο της Αγ. Μαρίας Μαγδαληνής, δίπλα από τον Καθεδρικό του Παλέρμο. Τον διαδέχθηκε ο τεταρτότοκος αδελφός του Γουλιέλμος Α΄ της Σικελίας ως δούκας της Απουλίας και Καλαβρίας, μετά το θάνατο του πατέρα τους έγινε βασιλιάς της Σικελίας.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Chalandon, Ferdinand (1907). Histoire de la domination normande en Italie et en Sicile. 2. Paris: Alphonse Picard.
- Grierson, Philip; Blackburn, Mark A. S.; Travaini, Lucia (1998). Medieval European Coinage. Vol. 14: Italy (III) (South Italy, Sicily, Sardinia). Cambridge: Cambridge University Press.
- Houben, Hubert (2002). Roger II of Sicily: A Ruler Between East and West. Cambridge: Cambridge University Press.
- Jamison, Evelyn (1913). "The Norman Administration of Apulia and Capua, more especially under Roger II and William I, 1127–66". Papers of the British School at Rome. 6: 211–481.
- Matthew, Donald (1992). The Norman Kingdom of Sicily. Cambridge: Cambridge University Press.
- Norwich, John Julius. The Kingdom in the Sun 1130-1194. Longman: London, 1970.
- Takayama, Hiroshi (1993). The Administration of the Norman Kingdom of Sicily. Leiden: E. J. Brill.
|