Ρενάτο Κούρτσιο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ρενάτο Κούρτσιο
Ο Ρενάτο Κούρτσιο το 2008
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Renato Curcio (Ιταλικά)
Γέννηση23 Σεπτεμβρίου 1941 (1941-09-23) (82 ετών)
Μοντεροτόντο
Εθνικότητα Ιταλία
Χώρα πολιτογράφησηςΙταλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΙταλικά[1]
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο του Τρέντο
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταεπιμελητής κειμένων
πολιτικός ακτιβιστής
κοινωνιολόγος[2]
Οικογένεια
ΣύζυγοςMargherita Cagol
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Ρενάτο Κούρτσιο (ιταλικά:Renato Curcio) γεννημένος στις 23 Σεπτεμβρίου 1941) είναι ο πρώην ηγέτης της ιταλικής ακροαριστερής οργάνωσης, των Ερυθρών Ταξιαρχιών (Brigate Rosse). [3] [4]

Πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννημένος από μια εξωσυζυγική σχέση μεταξύ του Ρένατο Ζάμπα (αδελφού του σκηνοθέτη Λουίτζι Ζάμπα) και της Γιολάντα Κούρτσιο, ο Κούρτσιο γεννήθηκε στο Μοντεροτόντο, μια επαρχία της Ρώμης. Τον Απρίλιο του 1945, ο αγαπημένος θείος του Κούρτσιο, Αρμάντο, εργαζόμενος στην Fiat, δολοφονήθηκε σε μια φασιστική ενέδρα. Ο θάνατος του θείου Αρμάντο προκάλεσε τον Κούρτσιο να αναπτύξει μίσος προς τους Ναζί και τους Φασιστές.[5]

Ο Κούρτσιο ήταν κακός μαθητής και απέτυχε σε πολλά μαθήματα στο πρώτο έτος του γυμνασίου και έπρεπε να επαναλάβει τη χρονιά. Στη συνέχεια συνέχισε τα μαθήματα επαγγελματικής κατάρτισης μέχρι να μετακομίσει στο Μιλάνο για να ζήσει με τη μητέρα του. Εκεί εγγράφηκε στο Ινστιτούτο Φερίνι στην Αλμπέγκα, όπου έγινε φοιτητής πρότυπο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν ενεργός στην οργάνωση νεολαίας "Giovane nazione", [6][7] που περιέγραψαν ορισμένοι παρατηρητές ως μια οργάνωση ναζιστών-μαοϊστών.[8]

Ολοκληρώνοντας το πτυχίο του το 1962, κέρδισε μια υποτροφία για να σπουδάσει στο νέο και καινοτόμο Ινστιτούτο Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου του Τρέντο, όπου απορροφήθηκε στην υπαρξιακή φιλοσοφία. Κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1960, κατευθύνθηκε προς τη ριζοσπαστική πολιτική και τον μαρξισμό. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, είχε γίνει αφοσιωμένος επαναστάτης και μαρξιστικός θεωρητικός. Εκτός από τον μαρξισμό, ο Κούρτσιο μελέτησε επίσης τις φιλοσοφίες του Λένιν και του Μάο, επηρεάζοντας περαιτέρω την αριστερή ιδεολογία του.[9] Το 1967, ο Κούρτσιο θα δημιουργούσε ένα «αντί-πανεπιστήμιο» στο Πανεπιστήμιο του Τρέντο, το οποίο επικεντρώθηκε στη διδασκαλία μαθημάτων που ήταν πολιτικά αντίθετο από αυτό που πραγματικά διδάσκονταν στο πανεπιστήμιο, συμπεριλαμβανομένου του αντι-καπιταλισμού, της επανάστασης και της μαοϊκής σκέψης.[9]

Σύμφωνα με τον Αλεσάντρο Σιλτζ, τρία πολιτικά γεγονότα τον μετέτρεψαν από έναν ριζοσπαστικό θεωριτικό σε ακτιβιστή: Οι δύο αιματηρές διαδηλώσεις στο Τρέντο και μια σφαγή αγροτών από την αστυνομία το 1968. Κατά την περίοδο 1967-69, ο Κούρτσιο συμμετείχε επίσης σε δύο μαρξιστικές πανεπιστημιακές ομάδες: το κίνημα για ένα αρνητικό πανεπιστήμιο και το μανιφέστο Πολιτική Εργασία (Lavoro Politico).

Ερυθρές Ταξιαρχίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εκνευρισμένος από την απέλαση του από τη ριζοσπαστική φατρία της Κόκκινης Γραμμής του Πολιτικής Εργασίας τον Αύγουστο του 1969, ο Κούρτσιο αποφάσισε να εγκαταλείψει το Τρέντο και να ξεχάσει το πτυχίο του, παρόλο που είχε ήδη περάσει τις τελικές του εξετάσεις. Πριν μεταφέρει τις βάσεις των δραστηριοτήτων του στο Μιλάνο, ο Κούρτσιο παντρεύτηκε, σε μια μικτή θρησκευτική τελετή, την Μαργκαρίτα (Μάρα) Καγκόλ, μια κοινωνιολόγο του Τρέντο και κόρη ενός συγκροτήματος και ομάδας εργαζομένων. Ο Κούρτσιο και η Καγκόλ άρχισαν να εκδίδουν ένα επαναστατικό περιοδικό το 1967, με τίτλο "Πολιτική Εργασία", το οποίο δημιούργησε το ιδεολογικό θεμέλιο για μια σειρά ομάδων, συμπεριλαμβανομένης της Μητροπολιτικής Πολιτικής Συλλογής.[9]Μια πιο επαναστατική φατρία του ΜΠΣ, με επικεφαλής τον Κούρτσιο και την Καγκόλ, διαλύθηκε το 1967 και σχημάτισε τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, οι οποίες προοριζόταν να συμμετάσχουν στον πολιτικό στοίβο ενώ ταυτόχρονα διεξήγαγαν παράνομες στρατιωτικές επιχειρήσεις.

Συνέπειες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ωστόσο, αφού συνελήφθησαν τον Φεβρουάριο του 1971 για κατοχή ενός αδειού σπιτιού, οι Κούρτσιο-Καγκόλ και τα πιο επαναστατικά μέλη της Προλεταριακής Αριστεράς πήγαν εντελώς υπόγεια και οργάνωσαν τις Ερυθρές Ταξιαρχίες όπου πέρασαν τα επόμενα τρία χρόνια, από το 1972 έως το 1975, συμμετέχοντας σε μια σειρά βομβιστικων επιθέσεων και απαγωγές διακεκριμένων προσώπων. Ένα από αυτά τα θύματα δολοφονίας ήταν ο αρχηγός επιθεωρητής της αντιτρομοκρατικής ομάδας του Τορίνο.[10] Τον Φεβρουάριο του 1975, η Καγκόλ και μια μικρή ομάδα κομάντο από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες βοήθησαν τον Κούρτσιο να αποδράσει από μια φυλακή που δεν είχε επαρκή ασφάλεια χωρίς να χρειαστεί να χρησιμοποιήσουν καμία βία.[9] Τέσσερις μήνες αργότερα, πραγματοποιήθηκαν ανταλλαγή πυροβολισμών σε μια αποθήκη μεταξύ των Ερυθρών Ταξιαρχών και των δυνάμεων των Καραμπινιέρι, με αποτέλεσμα η Καγκόλ να πυροβοληθεί δύο φορές και τελικά να πεθάνει. Ο θάνατος της συζύγου του οδήγησε τον Κούρτσιο σε μια βαθιά κατάθλιψη, που προκάλεσε αδράνεια στο τρομοκρατική του δράση.[9] Ο Κούρτσιο συνελήφθη και πάλι από τις αρχές τον Ιανουάριο του 1976, δικάστηκε, καταδικάστηκε και φυλακίστηκε. Οι δολοφονίες και οι απαγωγές συνεχίστηκαν κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του, ωστόσο, δημιουργώντας υποψίες για το αν ο Κούρτσιο ήταν τελικά ο πραγματικός ηγέτης της ομάδας.[10]

Μετά την φυλάκιση του Κούρτσιο, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες άρχισαν να αλλάζουν την ταυτότητά της, με τα μέλη της να γίνονται νεότερα και όλο και πιο επιθετικά.[10] Αυτή η αυξημένη στρατιωτικοποίηση της ομάδας οδήγησε σε απότομη αύξηση του αριθμού των επιθέσεων και των δολοφονιών μεταξύ των ετών 1976 και 1978,[11] που κορυφώθηκε με τη δολοφονία του Ιταλού πρωθυπουργού Άλντο Μόρο το 1978.[9]

Το 1990, ενώ ήταν ακόμα φυλακισμένος, ο Κούρτσιο ξεκίνησε μια εκδοτική εταιρεία, μαζί με τους Στέφανο Πετρέλα και Νικόλα Βαλεντίνο, που ονομάστηκε Sensibili alle Foglie.[12] Τον Απρίλιο του 1993 του επετράπη να περνά την ημέρα του έξω από τη φυλακή για να εργαστεί ως συγγραφέας και το 1998 αποφυλακίστηκε.[13] Μέχρι σήμερα, ο Κούρτσιο δεν έχει εκφράσει την μεταμέλεια του για τη δραστηριότητα των Ερυθρών Ταξιαρχών.

Τον Αύγουστο του 2007, η Γαλλίδα ηθοποιός Φάνι Αρντάν εξέφρασε το «θαυμασμό» της για τον ηγέτη των Ερυθρών Ταξιαρχών χαρακτηρίζοντας τον «ήρωα», προσθέτοντας ότι «θεώρησε το φαινόμενο των Ερυθρών Ταξιαρχών πολύ συγκινητικό και παθιασμένο». Για αυτά τα σχόλιά της, η ηθοποιός μηνύθηκε στα ιταλικά δικαστήρια από τον Πιέρο Ματζόλα, γιο ενός Ιταλού αστυνομικού που σκοτώθηκε από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες.[14]

Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Meade, Robert C., Jr. Red Brigades: The Story of Italian Terrorism (New York: St. Martin’s, 1990).
  • Moss, David. The Politics of Left-Wing Violence in Italy, 1969–1985 (New York: St. Martin’s, 1989).

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb121924858. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. Ανακτήθηκε στις 20  Ιουνίου 2019.
  3. Orsini, Alessandro (25 Μαρτίου 2011). Anatomy of the Red Brigades: The Religious Mind-set of Modern Terrorists. Μτφρ. Nodes, Sarah J. Ithaca, NY: Cornell University Press. ISBN 9780801449864. 
  4. «Italy remembers Aldo Moro, the former prime minister killed by terrorists during Italy's 'Years of Lead'». www.thelocal.it (στα Αγγλικά). 15 Μαρτίου 2018. Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2019. 
  5. Post, Jerrald (2007). The Mind of the Terrorist: The Psychology of Terrorism from the IRA to al-Qaeda. New York, NY: St. Martin's Press. σελ. 320. ISBN 978-0230608597. 
  6. «Franco Cardini: quella strega nazi-mao-islamica». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2021. 
  7. Jean Luc "Giovane Europa" (Barbarossa, 1992), pp. 46-47 citato in Sergio Flamigni "La Sfinge delle Brigate Rosse" (KAOS Edizioni, 2004), p. 30
  8. Sinologie – Il Maoismo extraparlamentare in Italia, 1960-1979 (seconda parte)
  9. 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 Post, σελ. 320.
  10. 10,0 10,1 10,2 Jenkins, John Phillip. «Red Brigades». Encyclopedia Britannica. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2017. 
  11. «Red Brigades». Global Terrorism Database. UMD. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2017. 
  12. Dell'arti, George. «Renato Curcio Biography». Cinquantamila.it. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2017. 
  13. An article about Curcio in 1993
  14. BBC NEWS | Entertainment | French star sued for hero comment Από το BBC άρθρο σχετικά με την Αρντάν και τον Κούρτσιο