Ράινερ Στάχελ
| Ράινερ Στάχελ | |
|---|---|
 Ο Στάχελ εν ενεργεία | |
| Γέννηση | |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γερμανικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Περίοδος ακμής | 1914 |
| Ποινική κατάσταση | |
| Κατηγορίες εγκλήματος | έγκλημα πολέμου |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | στρατηγός/Γερμανικός Στρατός (1935-1945) |
| Πόλεμοι/μάχες | Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, Φινλανδικός Εμφύλιος Πόλεμος και Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Σταυρός των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού με Φύλλα Δρυός και Ξίφη |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ράινερ Στάχελ (γερμ: Rainer Stahel, 15 Ιανουαρίου 1892 - 30 Νοεμβρίου 1955) ήταν Γερμανός υποστράτηγος που συμμετείχε στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους. Μνημονεύεται για τη συμβολή του καλοκαίρι του 1944 αρχικά στη μάχη του Βίλνιους και κατόπιν στην προσπάθεια των γερμανικών δυνάμεων για κατάπνιξη της εξέγερσης της Βαρσοβίας. Τον Σεπτέμβριο του 1944 αιχμαλωτίστηκε από τη NKVD και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του στις σοβιετικές φυλακές.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε το 1892 στο Μπίλεφελντ της Γερμανίας και το 1911 κατετάγη στον γερμανικό στρατό. Κατόπιν έλαβε μέρος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τη διάρκεια του οποίου τιμήθηκε δύο φορές με το μετάλλιο του Σιδηρού Σταυρού. Αργότερα σταδιοδρόμησε στις φινλανδικές ένοπλες δυνάμεις συμμετέχοντας και στον Φινλανδικό Εμφύλιο. Επανήλθε στον γερμανικό στρατό το 1934 και αργότερα μετατάχτηκε στη Λουφτβάφε[1].
Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτησε κυρίως σε μονάδες αντιαεροπορικής προστασίας[2] στη Γαλλία, το Ανατολικό Μέτωπο και την Ιταλία, όπου μεταξύ άλλων διετέλεσε διοικητής της Ρώμης για διάστημα οκτώ μηνών. Το καλοκαίρι του 1944 ανέλαβε τη διοίκηση της φρουράς της πόλης του Βίλνιους, συμμετέχοντας στη μάχη των γερμανικών δυνάμεων εναντίον του Κόκκινου Στρατού και των ανταρτών της πολωνικής αντιστασιακής οργάνωσης Armia Krajowa ή AK (ελλ: Εγχώριος Στρατός ή Στρατός της Πατρίδας). Παρά την ήττα των Γερμανών και την απελευθέρωση της πόλης, ο ίδιος κατάφερε να διασπάσει με περίπου 3.000 στρατιώτες τον εχθρικό κλοιό και να βρει καταφύγιο στις φίλιες γραμμές[3].
Ως αναγνώριση της δράσης του στο Βίλνιους, ο Στάχελ τιμήθηκε με τον Σταυρό των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού και προήχθη στον βαθμό του υποστράτηγου. Κατόπιν μετατέθηκε στη Βαρσοβία, αναλαμβάνοντας τη διοίκηση της στρατιωτικής φρουράς της πόλης, καθώς είχε τη φήμη ηγήτορα ικανού να αντεπεξέρχεται σε καταστάσεις κρίσης[4]. Παρόλα αυτά, η αποστολή του Στάχελ αντιμετώπιζε αρκετές δυσχέρειες όπως η λειψανδρία, αλλά και η έλλειψη ενιαίας διοίκησης μεταξύ των τοπικών δυνάμεων της Βέρμαχτ, των Waffen-SS και των πολιτικών αρχών της πόλης[5].
Όταν ξέσπασε την 1η Αυγούστου η εξέγερση της Βαρσοβίας, ο Στάχελ αποκλείστηκε από αντάρτες της Armia Krajowa στο Ανάκτορο Μπριουχλ μαζί με άλλα υψηλόβαθμα στρατιωτικά και πολιτικά στελέχη των δυνάμεων Κατοχής[6]. Ο ίδιος και οι υπόλοιποι Γερμανοί που πολιορκούνταν στο ανάκτορο απεγκλωβίστηκαν στις 6 Αυγούστου, έπειτα από κοινή επιχείρηση του τμήματος μάχης Ντιρλεβάνγκερ και τεθωρακισμένων[7]. Την προηγούμενη ημέρα, ο Στάχελ παύθηκε από τη θέση του διοικητή των γερμανικών δυνάμεων της πόλης, έχοντας αντικατασταθεί από τον Έριχ φον ντεμ Μπαχ-Ζελέφσκι[8]. Παρά τη χρονικά περιορισμένη περιορισμένη συμμετοχή του στην καταστολή της εξέγερσης, ο Στάχελ κατηγορείται για τη λήψη σειράς διαταγών που οδήγησαν σε μαζικές εκτελέσεις αιχμαλώτων και αμάχων κατά τις πρώτες μέρες των συγκρούσεων.
Κατόπιν μετατέθηκε στη Ρουμανία, όπου τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους αιχμαλωτίστηκε από την NKVD και μεταφέρθηκε στο εσωτερικό της ΕΣΣΔ[2]. Απεβίωσε το 1955 σε στρατόπεδο αιχμαλώτων κοντά στο Ιβάνοβο.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Generalleutnant Rainer Stahel». geocities.com (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Οκτωβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 15 Μαΐου 2018.
- ↑ 2,0 2,1 Forczyk, Robert (2009). Warsaw 1944. Poland's bid for freedom. Osprey Campaign Series. Osprey Publishing. σελ. 21.
- ↑ Borodziej, Włodzimierz (2006). The Warsaw Uprising of 1944. Madison, Wisconsin: University of Wisconsin Press. σελ. 56.
- ↑ Bruce, George (1972). The Warsaw Uprising. 1 August - 2 October 1944. Hart-Davis. σελ. 100.
- ↑ Forczyk (2009). σελ. 36.
- ↑ Borodziej (2006). σελ. 78.
- ↑ Borodziej (2006). σελ. 97.
- ↑ Davies, Norman (2004) [2003]. Rising '44. The Battle for Warsaw. Pan Macmillan. σελ. 248.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Borodziej, Włodzimierz (2006). The Warsaw Uprising of 1944. Madison, Wisconsin: University of Wisconsin Press.
- Bruce, George (1972). The Warsaw Uprising. 1 August - 2 October 1944. Hart-Davis.
- Davies, Norman (2004) [2003]. Rising '44. The Battle for Warsaw. Pan Macmillan.
- Forczyk, Robert (2009). Warsaw 1944. Poland's bid for freedom. Osprey Campaign Series. Osprey Publishing.
|
