Πύλη:Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας/Επιλεγμένη βιογραφία/1

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου ήταν Έλληνας λογοτέχνης. Γεννήθηκε στη Γρανίτσα Ευρυτανίας το Φεβρουάριο του 1877 και πέθανε στην Αθήνα το απόγευμα της 1ης Φεβρουαρίου 1940 από συγκοπή καρδιάς μέσα σε τραμ, πηγαίνοντας σε συνεδρίαση της Ακαδημίας Αθηνών.

Πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη Γρανίτσα, όπου υπηρετούσε ως δάσκαλος ο πατέρας του. Το 1890 έφυγαν και εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα. Τελείωσε το Γυμνάσιο και γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών την οποία δεν τελείωσε ποτέ. Παράλληλα Σπουδάζει ζωγραφική. Αφοσιώθηκε από νωρίς στη δημοσιογραφία (που ήταν το μεγάλο του πάθος), ως πολιτικός αρθρογράφος, χρονογράφος και συγγραφέας τεχνοκριτικών άρθρων.

Από το 1912 έως το 1917 διατελεί Νομάρχης στη Ζάκυνθο, στην Καλαμάτα και άλλες πόλεις υπό την κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου και το 1919 διορίζεται διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης, θέση στην οποία παρέμεινε 20 χρόνια. Το 1923 έλαβε το Αριστείον των Γραμμάτων και Τεχνών και το 1938 έγινε ακαδημαϊκός στην έδρα της Λογοτεχνίας, οπότε και εκφώνησε τον εισιτήριο λόγο του για τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο στη δημοτική γλώσσα.

Διαβάστε περισσότερα...