Πόπλιος Σερβίλιος Βατία Ισαυρικός
| Πόπλιος Σερβίλιος Βατία Ισαυρικός | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Publius Servilius Vatia Isauricus (Λατινικά) |
| Γέννηση | 120 π.Χ. (περίπου) ή 134 π.Χ.[1] Αρχαία Ρώμη |
| Θάνατος | 44 π.Χ.[1] Ρώμη |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αρχαία Ρώμη |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Λατινικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | Ρωμαίος πολιτικός |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Πόπλιος Σερβίλιος Ισαυρικός[2][3] |
| Γονείς | Γάιος Σερβίλιος Βατίας και Caecilia Metella[2][4] |
| Αδέλφια | Marcus Servilius[2][5] Gaius Servilius Vatia[2][6] |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Ρωμαίος συγκλητικός (άγνωστη τιμή)[7] Ύπατος στην αρχαία Ρώμη (79 π.Χ.)[7] Ανθύπατος Κήνσορας (55 π.Χ.–54 π.Χ.) |
Ο Πόπλιος Σερβίλιος Βατία Ισαυρικός, λατινικά: Publius Servilius Vatia Isauricus (π. 130 π.Χ. – 44 π.Χ.), ήταν πολιτικός και στρατηγός της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας και μέλος του πληβείου κλάδου του γένους των Σερβιλίων. Εξελέγη ύπατος για το 79 π.Χ. με υπατικό συνάδελφό του τον Άππιο Κλαύδιο Πούλχερ. Από το 78 έως το 74 π.Χ., ως ανθύπατος της Κιλικίας, πολέμησε κατά των Κιλίκων Πειρατών και των φυλών στους λόφους της Ισαυρίας στη Μικρά Ασία. Για τις νίκες του επί των Ισαύρων του απονεμήθηκε το παρωνύμιο (agnomen) "Ισαυρικός". Με την επιστροφή του στη Ρώμη πανηγύρισε έναν θρίαμβο για τις νίκες του.
Πρώιμη σταδιοδρομία και υποστηρικτής του Σύλλα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Ισαυρικός ήταν γιος του Γάιου Σερβίλιου Βατία και μέλος του πληβείου κλάδου του γένους των Σερβιλίων, ενώ μητέρα του ήταν η Καικιλία Μετέλλα, κόρη του Κόιντου Καικίλιου Μέτελλου Μακεδονικού.
Παραδοσιακός, ήταν μεταξύ της ομάδας των νεαρών Ρωμαίων ευγενών που σκότωσαν τον Λεύκιο Απουλήιο Σατουρνίνο στην Κουρία του Οστίλιου (Curia Hostilia) μετά την αποτυχημένη εξέγερσή εκείνου. Εικάζεται ότι υπηρέτησε ως τριβούνος των πληβείων το 97 π.Χ. Κατείχε το αξίωμα του πραίτορα το 90 π.Χ., μετά το οποίο έγινε αντικαταστάτης πραίτωρ (propraetor, κυβερνήτης) το 89 π.Χ., με την επαρχία του να είναι είτε η Κορσική με τη Σαρδηνία, είτε η Κιλικία. Λόγω των νικών στην επαρχία του, ο Ισαυρικός κέρδισε έναν θρίαμβο το 88 π.Χ. κατά την επιστροφή του στη Ρώμη.
Το 88 π.Χ., με την υποστήριξη του υπάτου Λεύκιου Κορνήλιου Σύλλα, ο Ισαυρικός προτάθηκε ως ο προτιμώμενος υποψήφιος του Σύλλα για τις υπατικές εκλογές του 87 π.Χ., αλλά ηττήθηκε στις επόμενες εκλογές από τον Λεύκιο Κορνήλιο Κίννα, υποστηρικτή του Γάιου Μάριου. Το 87 π.Χ. ήταν ένας από τους υποδιοικητές του Σύλλα στην Ιταλία, και προσπάθησε να σταματήσει την επιστροφή του Γάιου Μάριου και των υποστηρικτών του, αλλά εκδιώχθηκε από το Αριμίνιον από τον Μάρκο Μάριο Γρατιδιανό, ο οποίος ανέλαβε τη διοίκηση τού στρατού του. Κάποια στιγμή -μετά από αυτή την ήττα- έφυγε από την Ιταλία, για να ενωθεί με τον Σύλλα στην Ελλάδα.
Το 84 π.Χ. ο Ισαυρικός επέστρεψε στην Ιταλία με τον Σύλλα. Πολέμησε υπό τον Σύλλα στην Πρώτη Μάχη του Κλουσίου. Αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 82 π.Χ. ο Βατία Ισαυρικός ήταν ένας από τους υποδιοικητές του Κ. Κ. Μέτελλου στη Δεύτερη Μάχη του Κλουσίου. Ο Σύλλας κέρδισε τον πόλεμο και έγινε δικτάτορας, και το 79 π.Χ. διόρισε τον Βατία Ισαυρικό ως ύπατο δίπλα στον Άππιο Κλαύδιο Πούλχερ. Ενώ ο Ισαυρικός ήταν ακόμη διορισμένος ύπατος, αντιτάχθηκε στην απονομή ενός θριάμβου στον νεαρό Πομπήιο Μάγνο.
Εκστρατεία κατά των πειρατών
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά την υπατεία του στον Βατία Ισαυρικό ανατέθηκε η θέση του ανθυπάτου της Κιλικίας, με την ευθύνη της εκκαθάρισης των πειρατών που λυμαίνονταν τη ναυτιλία για πολλά χρόνια. Η διοίκησή του διήρκεσε από το 78 έως το 74 π.Χ. Το πρώτο έτος (78) αφιέρωσε στις στρατιωτικές προετοιμασίες, τα επόμενα δύο χρόνια πολέμησε συνδυασμένη ναυτική και χερσαία εκστρατεία κατά των πειρατών και των Ισαύρων στην Κιλικία. Το 77 και το 76 επέτυχε πολλές ναυτικές νίκες κατά των πειρατών στα ανοιχτά της Κιλικίας, και μπόρεσε να καταλάβει τις ακτές της Λυκίας και της Παμφυλίας Αφού οι πειρατές κατέφυγαν στα οχυρά τους κάστρα, ο Βατία Ισαυρικός άρχισε να επιτίθεται στα παράκτια φρούριά τους. Κατέλαβε την πόλη της Ολύμπου, το προπύργιο του ληστή Ζενίκητου. Στη συνέχεια συνέχισε να καταλαμβάνει τη Φασήλιδα πριν υποτάξει την Κώρυκο και μία σειρά από μικρά οχυρά πειρατών, αιχμαλωτίζοντας αρκετούς αρχιπειρατές στη διαδικασία, συμπεριλαμβανομένου του περίφημου Νίκωνα.
Το 75 π.Χ. προχώρησε στα βουνά του Ταύρου, την πρώτη φορά που ένας ρωμαϊκός στρατός διέσχισε αυτά τα βουνά, και κατάφερε να νικήσει τις φυλές των Ισαύρων κατά μήκος των βόρειων πλαγιών. Πολιόρκησε την κύρια πόλη τους, τα Ίσαυρα, και κατάφερε να την καταλάβει, αφού απέκλινε την πορεία ενός ποταμού, στερώντας έτσι από τους υπερασπιστές στην πόλη τη μοναδική τους πηγή νερού, μετά το οποίο παραδόθηκαν. Σε αυτό το μέρος της εκστρατείας ανακηρύχθηκε με απεριόριστες εξουσίες (imperator) από τους λεγεωναρίς του. Μέχρι το 74 π.Χ. ο Βατία Ισαυρικός είχε οργανώσει την περιοχή που είχε κατακτήσει, και την ενσωμάτωσε στην επαρχία της Κιλικίας. [8] Τον διαδέχθηκε ως ανθύπατος της Κιλικίας ο Λεύκιος Οκτάβιος, που σπεβίωσε λίγο μετά την άφιξή του. Τον Οκτάβιο διαδέχθηκε ο Λεύκιος Λικίνιος Λούκουλλος, ο οποίος ενσωμάτωσε τα στρατεύματα και τον στόλο των βετεράνων του Βατία Ισαυρικού στον στρατό του, όταν βάδισε εναντίον του Μιθριδάτη ΣΤ' του Πόντου στο ξεκίνημα του Γ΄ Μιθριδατικού Πολέμου.
Μετά την επιστροφή του στη Ρώμη, το 74 π.Χ., του παραχωρήθηκε θρίαμβος, καθώς και του απονεμήθηκε ο αγνώμων Ισαυρίκος για τις νίκες του στην Ισαυρία . Αφού παρέλασε με τους αιχμαλώτους πειρατές στον θρίαμβό του, κατέθεσε ολόκληρη τη πολεμική λεία που είχε αιχμαλωτίσει στο θησαυροφυλάκιο και, σε αντίθεση με τους συνομηλίκους του, δεν κράτησε κανένα για τον εαυτό του, κατόρθωμα για το οποίο ήταν ευρέως αναγνωρισμένος.
Μετέπειτα σταδιοδρομία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μέχρι τώρα, ο Βατία Ισαυρικός θεωρούνταν ένα από τα ηγετικά μέλη της Συγκλήτου, και λίγο πριν από το 76 π.Χ. ο Βατία Ισαυρικός έγινε δεκτός στο σύλλογο των ποντιφικών. Το 70 π.Χ. υπηρέτησε ως ένας από τους δικαστές στη δίκη του Γάιου Βέρρες. Το 66 π.Χ. υποστήριξε την πρόταση του Γάιου Μανίλιου να δώσει στον Πομπήιο Μάγνο τη διοίκηση του ανανεωμένου πολέμου κατά των πειρατών. Το 63 π.Χ. ήταν υποψήφιος για τη θέση του μεγίστου αρχιερέως (pontifex maximus), αλλά ηττήθηκε από τον Ιούλιο Καίσαρα, που τον είχε υπηρετήσει στον πόλεμο κατά των πειρατών την προηγούμενη δεκαετία. Προς τα τέλη του ίδιου έτους είχε υποστηρίξει τον ύπατο Κικέρωνα στην καταστολή της συνωμοσίας του Κατιλίνα και μίλησε στη Σύγκλητο υπέρ της επιβολής της θανατικής ποινής στον Κατιλίνα και στους υποστηρικτές του.[8]
Το 57 π.Χ. ενώθηκε με τα άλλα μέλη της αριστοκρατίας, για να επιφέρει την επιστροφή του Κικέρωνα από την εξορία, ενώ το επόμενο έτος (56 π.Χ.) αντιτάχθηκε στη Σύγκλητο στην αποκατάσταση του Πτολεμαίου ΙΒ' Αυλητή, προτιμώντας αντ' αυτού να προσαρτήσει την Αίγυπτο ως ρωμαϊκή επαρχία. Το 55 π.Χ. εξελέγη τιμητής (censor), θέση που κράτησε μέχρι τουλάχιστον τον Ιούλιο του 54 π.Χ. Κατά τη διάρκεια της τιμητείας του, αυτός και ο συνάδελφός του προσπάθησαν να ρυθμίσουν το ρεύμα του ποταμού Τίβερη, μετά από μία καταστροφική πλημμύρα το 54 π.Χ.
Από το 55 έως το 44 π.Χ. ο Βατία Ισαυρικός εξελέγη πρώτος της Συγκλήτου (princeprs Senatus). Λόγω της ηλικίας του κοντά στα 80, δεν πήρε μέρος στον Εμφύλιο Πόλεμο του Καίσαρα. Απεβίωσε στις αρχές του θέρους του 44 π.Χ.
Ο Βατία Ισαυρικός ήταν ο πατέρας του υπάτου των ετών 48 π.Χ. και 41 π.Χ. Πόπλιου Σερβίλιου Ισαυρικού. Είχε και μία κόρη, που την έλεγαν Σερβιλία.
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1814. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουνίου 2021.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1814. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2021.
- ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 2433. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2021.
- ↑ 4,0 4,1 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 4054. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2021.
- ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 3608. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2021.
- ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1779. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2021.
- ↑ 7,0 7,1 Thomas Robert Shannon Broughton: «The Magistrates of the Roman Republic» (Αγγλικά) Αμερικανική Φιλολογική Εταιρεία. 1951. ISBN-10 0-89130-812-1.
- ↑ 8,0 8,1 Smith, pg. 1233
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Broughton, T. Robert S., The Magistrates of the Roman Republic, Vol II (1952).
- Smith, William, Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, Vol III (1867).