Πρώτος διαμελισμός της Πολωνίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Πρώτος διαμελισμός της Πολωνίας
Η Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία μετά τον πρώτο διαμελισμό ως «προτεκτοράτο» της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (1773-1789)
Απώλειες πληθυσμού
Στην Πρωσία580.000 [1]
Στην Αυστρία2,650.000
Στη Ρωσία1,300.000
Εδαφικές απώλειες
Στην Πρωσία36.000 χλμ²
Στην Αυστρία83.000 χλμ²
Στη Ρωσία92.000 χλμ²

Ο πρώτος διαμελισμός της Πολωνίας έγινε το 1772 ως ο πρώτος από τους τρεις διαμελισμούς που τερμάτισαν τελικά την ύπαρξη της Πολωνικής -Λιθουανικής Κοινοπολιτείας έως το 1795. Η αύξηση της ισχύος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας απειλούσε το Βασίλειο της Πρωσίας και τη Μοναρχία των Αψβούργων και ήταν το κύριο κίνητρο πίσω από τον πρώτο διαμελισμό.

Ο Φρειδερίκος ο Μέγας, βασιλιάς της Πρωσίας, σχεδίασε το διαμελισμό για να εμποδίσει την Αυστρία, η οποία ζήλευε τις ρωσικές επιτυχίες κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, να πάει στον πόλεμο. Τα εδάφη στην Πολωνία διαιρέθηκαν από τους ισχυρότερους γείτονές της (Αυστρία, Ρωσία και Πρωσία) για να αποκαταστήσουν την περιφερειακή ισορροπία δυνάμεων στην Κεντρική Ευρώπη μεταξύ αυτών των τριών χωρών.

Με την Πολωνία να μην μπορεί να αμυνθεί αποτελεσματικά και τα ξένα στρατεύματα να βρίσκονται ήδη στη χώρα, το πολωνικό Σέιμ επικύρωσε το διαμελισμό το 1773 κατά τη διάρκεια του Σέιμ του Διαμελισμού, το οποίο συγκλήθηκε από τις τρεις δυνάμεις.

Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στα τέλη του 18ου αιώνα, η Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία είχε περιοριστεί από το καθεστώς μιας μεγάλης ευρωπαϊκής δύναμης σε εκείνη μιας χώρας υπό μεγάλη ρωσική επιρροή που σχεδόν έγινε το προτεκτοράτο της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (ή υποτελής ή κράτος-δορυφόρος), με τον Ρώσο τσάρο να επιλέγει ουσιαστικά τους Πολωνο-Λιθουανούς μονάρχες κατά τη διάρκεια των ελεύθερων εκλογών και αποφάσιζε το αποτέλεσμα πολλών εσωτερικών πολιτικών της Πολωνίας. Για παράδειγμα, το Σέιμ του Ρεπνίν του 1767-68 πήρε το όνομά του από τον Ρώσο πρέσβη που είχε προεδρεύσει ανεπίσημα στις εργασίες του.[2][3]

Ο πρώτος διαμελισμός έγινε μετά την αλλαγή της ισορροπίας δυνάμεων στην Ευρώπη, με τις νίκες της Ρωσίας εναντίον των Οθωμανών στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1768-1774) να ενισχύουν τη Ρωσία και να θέτουν σε κίνδυνο τα συμφέροντα των Αψβούργων στην περιοχή (ιδιαίτερα στη Μολδαβία και τη Βλαχία). Η Αυστρία των Αψβούργων άρχισε τότε να σκέφτεται τη διεξαγωγή πολέμου εναντίον της Ρωσίας.[4][5]

Εικόνα της Ευρώπης για τον Ιούλιο του 1772, σατιρική βρετανική πλάκα

Η Γαλλία ήταν φιλική προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία, όπως επίσης προς την Πρωσία και την Αυστρία και πρότεινε μια σειρά εδαφικών προσαρμογών στις οποίες η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν θα υπέφερε από την Αυστρία και τη Ρωσία. Σε αντάλλαγμα, η Αυστρία θα αποζημιωνόταν με τμήματα της Πρωσικής Σιλεσίας και η Πρωσία θα ανακτούσε τη Βαρμία από το πολωνικό τμήμα της Πρωσίας και τμήματα ενός πολωνικού φέουδου, του Δουκάτου της Κουρλάνδης και της Σεμιγαλλίας, ήδη υπό την ηγεμονία των Γερμανών της Βαλτικής.

Ο Βασιλιάς Φρειδερίκος Β΄ της Πρωσίας δεν είχε καμία πρόθεση να εγκαταλείψει τη Σιλεσία, αφού την είχε αποκτήσει πρόσφατα στους Σιλεσιανούς Πολέμους, αλλά ενδιαφέρθηκε επίσης να βρει μια ειρηνική λύση. Η Ρωσο-Πρωσική συμμαχία θα τον οδηγούσε σε έναν πιθανό πόλεμο εναντίον της Αυστρίας και ο Επταετής Πόλεμος είχε αποδυναμώσει το θησαυροφυλάκιο και τον στρατό της Πρωσίας. Όπως και η Γαλλία, ενδιαφερόταν να προστατεύσει την αποδυναμωμένη Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί πλεονεκτικά σε περίπτωση Πρωσικού πολέμου είτε κατά της Ρωσίας είτε κατά της Αυστρίας.

Ο αδελφός του Φρειδερίκου, ο Πρίγκιπας Ερρίκος, πέρασε το χειμώνα του 1770-71 ως εκπρόσωπος της πρωσικής αυλής στην Αγία Πετρούπολη. Καθώς η Αυστρία είχε προσαρτήσει 13 πόλεις στην ουγγρική περιοχή Σέπες το 1769 κατά παράβαση της Συνθήκης της Λουμπόβλα, η Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας και ο γενικός σύμβουλος της, Ιβάν Τσερνισόφ, πρότειναν στον Ερρίκο η Πρωσία να διεκδικήσει κάποια από τα πολωνικά εδάφη, όπως τη Βαρμία. Αφού ο Ερρίκος τον ενημέρωσε για την πρόταση, ο Φρειδερίκος πρότεινε τον διαμελισμό των πολωνικών συνόρων από την Αυστρία, την Πρωσία και τη Ρωσία, με το μεγαλύτερο μερίδιο να πηγαίνει στην Αυστρία, τη χώρα που αποδυναμώθηκε περισσότερο από τις πρόσφατες αλλαγές στην ισορροπία δυνάμεων.

Έτσι, ο Φρειδερίκος προσπάθησε να ενθαρρύνει τη Ρωσία να κατευθύνει την επέκτασή της προς τους αδύναμους και δυσλειτουργικούς Πολωνούς αντί για τους Οθωμανούς.[5] Ο Αυστριακός πολιτικός Βέντσελ Άντον φον Κάουνιτς έκανε μια αντιπρόταση για την Πρωσία να πάρει εδάφη από την Πολωνία με αντάλλαγμα να παραχωρήσει τη Σιλεσία στην Αυστρία, αλλά το σχέδιό του απορρίφθηκε από τον Φρειδερίκο.

Αν και για μερικές δεκαετίες, από το Σιωπηλό Σέιμ, η Ρωσία είχε δει την αδύναμη Πολωνία ως δικό της προτεκτοράτο,[2] η Πολωνία είχε επίσης καταστραφεί από έναν εμφύλιο πόλεμο κατά τον οποίο οι δυνάμεις της Συνομοσπονδίας του Μπαρ, που σχηματίστηκαν στο Μπαρ, προσπάθησαν να διαταράξουν τον ρωσικό έλεγχο στην Πολωνία.[5] Η πρόσφατη εξέγερση των χωρικών της Κολιγίβστσινα και των Κοζάκων στην Ουκρανία αποδυνάμωσε επίσης την πολωνική θέση. Άλλωστε, ο υποστηριζόμενος από τους Ρώσους Πολωνός βασιλιάς, Στανίσουαφ Αύγουστος Πονιατόφσκι, θεωρούνταν τόσο αδύναμος όσο και υπερβολικά ανεξάρτητος. Τελικά, η ρωσική αυλή αποφάσισε ότι η χρησιμότητα της Πολωνίας ως προτεκτοράτου είχε εξασθενίσει.[6]

Οι τρεις δυνάμεις δικαιολογούσαν επίσημα τις ενέργειές τους ως αποζημίωση για την αντιμετώπιση ενός ταραχώδους γείτονα και την αποκατάσταση της τάξης στην πολωνική αναρχία, και η Συνομοσπονδία του Μπαρ παρείχε μια βολική δικαιολογία, αν και οι τρεις ενδιαφέρθηκαν για εδαφικά κέρδη.[7]

Καρικατούρα της Αικατερίνης Β΄ της Ρωσίας, σχέδιο από το ημερολόγιο Silva Rerum για το 1768-1772 σχετικά με τη Συνομοσπονδία του Μπαρ

Αφού η Ρωσία είχε καταλάβει τα Δουναβικά Πριγκιπάτα, ο Ερρίκος έπεισε τον Φρειδερίκο και την Αρχιδούκισσα Μαρία Θηρεσία ότι η ισορροπία δυνάμεων θα διατηρηθεί με τριμερή διαμελισμό της Κοινοπολιτείας αντί η Ρωσία να πάρει εδάφη από τους Οθωμανούς. Υπό την πίεση της Πρωσίας, η οποία ήθελε από καιρό να προσαρτήσει τη βόρεια πολωνική επαρχία της Βασιλικής Πρωσίας, οι τρεις δυνάμεις συμφώνησαν για τον πρώτο διαμελισμό της Πολωνίας.

Αυτό έγινε υπό το φως της πιθανής αυστριακής-οθωμανικής συμμαχίας[8] με μόνο ενδεικτικές αντιρρήσεις από την Αυστρία,[6] αν και θα προτιμούσε να λάβει περισσότερα οθωμανικά εδάφη στα Βαλκάνια, μια περιοχή που ποθούσαν από καιρό οι Αψβούργοι. Οι Ρώσοι αποσύρθηκαν επίσης από τη Μολδαβία, μακριά από τα αυστριακά σύνορα.

Η απόπειρα της Συνομοσπονδίας του Μπαρ να απαγάγει τον Βασιλιά Πονιατόφσκι στις 3 Νοεμβρίου 1771 έδωσε στις τρεις αυλές ένα ακόμη πρόσχημα για να επιδείξουν την «πολωνική αναρχία» και την ανάγκη των γειτόνων της να παρέμβουν και να «σώσουν» τη χώρα και τους πολίτες της.[9]

Έναρξη των διαμελισμών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ήδη από το 1769-1771, τόσο η Αυστρία όσο και η Πρωσία είχαν καταλάβει ορισμένα παραμεθόρια εδάφη της Κοινοπολιτείας, με την Αυστρία να παίρνει την κομητεία Σέπες το 1769-1770 και την Πρωσία να ενσωματώνει το Λάουνμπουργκ και το Μπούτοφ.[6] Στις 19 Φεβρουαρίου 1772, η συμφωνία του διαμελισμού υπογράφηκε στη Βιέννη.[8] Μια προηγούμενη συμφωνία μεταξύ Πρωσίας και Ρωσίας είχε συναφθεί στην Αγία Πετρούπολη στις 6 Φεβρουαρίου 1772.[8]

Στις αρχές Αυγούστου, ρωσικά, πρωσικά και αυστριακά στρατεύματα εισήλθαν ταυτόχρονα στην Κοινοπολιτεία και κατέλαβαν τις επαρχίες που είχαν συμφωνηθεί μεταξύ τους. Στις 5 Αυγούστου, τα τρία μέρη υπέγραψαν τη συνθήκη για τα αντίστοιχα εδαφικά τους κέρδη.[5]

Τα συντάγματα της Συνομοσπονδίας του Μπαρ, της οποίας το εκτελεστικό συμβούλιο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αυστρία, η οποία τους είχε υποστηρίξει,[8] μετά την ένταξη της Αυστρίας στην Πρωσική-Ρωσική συμμαχία, δεν κατέθεσαν τα όπλα. Πολλά φρούρια στη διοίκησή τους διατηρήθηκαν όσο το δυνατόν περισσότερο. Το Κάστρο Βάβελ στην Κρακοβία έπεσε μόνο στα τέλη Απριλίου.[10][8] Το Φρούριο Τίνιετς διατηρήθηκε μέχρι το τέλος Ιουλίου 1772. Η Τσενστοχόβα, με διοικητή τον Κάσιμιρ Πουλάσκι, κράτησε μέχρι τα τέλη Αυγούστου.[8][11] Τελικά, η Συνομοσπονδία του Μπαρ ηττήθηκε, με τα μέλη της είτε να φεύγουν στο εξωτερικό είτε να εκτοπίζονται στη Σιβηρία από τους Ρώσους.[12]

Διαίρεση των εδαφών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

The Troelfth Cake, μια γαλλική αλληγορία του 1773 από τον Ζαν-Μισέλ Μορό για τον πρώτο διαμελισμό της Πολωνίας

Η συνθήκη διαμελισμού επικυρώθηκε από τους υπογράφοντες στις 22 Σεπτεμβρίου 1772.[8] Ήταν μια σημαντική επιτυχία για τον Φρειδερίκο Β΄ της Πρωσίας,[11][8] καθώς το μερίδιο της Πρωσίας μπορεί να ήταν το μικρότερο, αλλά ήταν επίσης σημαντικά ανεπτυγμένο και στρατηγικά σημαντικό.[6] Η Πρωσία πήρε το μεγαλύτερο μέρος της Πολωνικής Βασιλικής Πρωσίας, συμπεριλαμβανομένης της Βαρμίας, η οποία επέτρεψε στον Φρειδερίκο να συνδέσει την Ανατολική Πρωσία με το Μαργραβιάτο του Βραδεμβούργου. Η Πρωσία προσάρτησε επίσης τις βόρειες περιοχές της Μείζονος Πολωνίας κατά μήκος του ποταμού Νότετς και της βόρειας Κουγιαβίας, αλλά όχι τις πόλεις Ντάντσιγκ Γκντανσκ και Θορν Τόρουν.[5] Το 1773, τα εδάφη που προσαρτήθηκαν στην Πρωσία έγιναν η νέα επαρχία της Δυτικής Πρωσίας. Συνολικά, η Πρωσία κέρδισε 36.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και περίπου 600.000 κατοίκους. Σύμφωνα με τον Γέζι Σουρντικόφσκι, ο Φρειδερίκος ο Μέγας σύντομα εισήγαγε τους Γερμανούς αποίκους σε εδάφη που κατέκτησε και επέβαλε τη γερμανοποίηση των πολωνικών εδαφών.[13] Ο Φρειδερίκος Β΄ εγκατέστησε 26.000 Γερμανούς στην πολωνική Πομερανία, οι οποίοι επηρέασαν την εθνοτική κατάσταση στην περιοχή, η οποία είχε περίπου 300.000 κατοίκους.[13][14] Σύμφωνα με τον Κρίστοφερ Κλαρκ, σε ορισμένες περιοχές που προσαρτήθηκαν στην Πρωσία, όπως η Νότετς και η Βασιλική Πρωσία, το 54% του πληθυσμού (75% στις αστικές περιοχές) ήταν γερμανόφωνοι Προτεστάντες.[15] Αυτή η κατάσταση τον επόμενο αιώνα θα χρησιμοποιούνταν από εθνικιστές Γερμανούς ιστορικούς για να δικαιολογήσουν το διαμελισμό,[15] αλλά δεν είχε σημασία για τους σύγχρονους υπολογισμούς. Ο Φρειδερίκος απέρριπτε τον γερμανικό πολιτισμό και ακολούθησε ιμπεριαλιστική πολιτική, ενεργώντας σύμφωνα με τα συμφέροντα ασφαλείας του κράτους του.[15]

Τα νεοαποκτηθέντα εδάφη συνέδεαν την Πρωσία με τη Γερμανία και είχαν μεγάλη οικονομική σημασία. Με την κατάληψη της βορειοδυτικής Πολωνίας, η Πρωσία έκοψε αμέσως την Πολωνία από τη θάλασσα και απέκτησε τον έλεγχο πάνω από το 80% του συνολικού εξωτερικού εμπορίου της Κοινοπολιτείας.[16] Με την επιβολή τεράστιων τελωνειακών δασμών, η Πρωσία επιτάχυνε την αναπόφευκτη κατάρρευση της Κοινοπολιτείας.[6]

Παρά την παράλογη κριτική για το διαμελισμό από την Αυστριακή αρχιδούκισσα, Αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία,[17][6] ο Αυστριακός πολιτικός Βέντσελ Άντον φον Κάουνιτς θεώρησε τον Αυστριακό Διαμελισμό μια μεγάλη αποζημίωση. Αν και η Αυστρία ήταν η λιγότερο ενδιαφερόμενη για το διαμελισμό, έλαβε το μεγαλύτερο μερίδιο του πρώην πολωνικού πληθυσμού και το δεύτερο μεγαλύτερο μερίδιο γης: 83.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και 2.650.000 κατοίκους. Η Αυστρία απέκτησε το Ζάτορ, το Άουσβιτς (Οσφιέντσιμ), μέρος της Ελάσσονος Πολωνίας (τμήματα των πόβιατ της Κρακοβίας και του Σαντόμιες - με τα πλούσια αλατωρυχεία της Μπόχνια και του Βιελίτσκα, αλλά όχι την ίδια την πόλη της Κρακοβίας) και ολόκληρη τη Γαλικία.[5]

Το μερίδιο της Ρωσίας, στα βορειοανατολικά, ήταν η μεγαλύτερη, αλλά η λιγότερο σημαντική οικονομικά περιοχή.[6] Με το «διπλωματικό έγγραφο», περιήλθαν στην κατοχή της Ρωσίας τα εδάφη της Κοινοπολιτείας ανατολικά της γραμμής που σχηματίζεται περίπου από τους ποταμούς Νταουγκάβα, Ντρουτ και Δνείπερο, στο τμήμα της Λιβονίας που είχε παραμείνει στον έλεγχο της Κοινοπολιτείας, καθώς και τις λευκορωσικές πόλεις Βίτσεμπσκ, Πόλοτσκ και Μστσισλάβ.[5] Η Ρωσία κέρδισε 92.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και 1.300.000 κατοίκους, και αναδιοργάνωσε τα νεοαποκτηθέντα εδάφη της στο Κυβερνείο Πσκοφ, το οποίο περιελάμβανε επίσης δύο επαρχίες του Κυβερνείου Νόβγκοροντ και το Κυβερνείο Μογκιλιόφ.[18] Ο Ζαχάρ Τσερνισόφ διορίστηκε Γενικός Κυβερνήτης των νέων περιοχών στις 28 Μαΐου 1772.[19]

Με τον πρώτο διαμελισμό, η Κοινοπολιτεία έχασε περίπου 211.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, με πληθυσμό άνω των τεσσάρων έως πέντε εκατομμυρίων ανθρώπων, περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού των δεκατεσσάρων εκατομμυρίων πριν από τους διαμελισμούς.[5][20]

Επακόλουθα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύριο λήμμα: Σέιμ του Διαμελισμού
Ρέιταν - Η πτώση της Πολωνίας, λάδι σε καμβά του Γιαν Ματέικο, 1866 (282 x 487 εκ.) στο Βασιλικό Κάστρο της Βαρσοβίας

Αφού είχαν καταλάβει τα αντίστοιχα εδάφη τους, οι τρεις δυνάμεις διαμελισμού ζήτησαν από τον Βασιλιά Στανίσουαφ Αύγουστο Πονιατόφσκι και το Σέιμ να εγκρίνουν τη δράση τους.[8] Ο βασιλιάς απηύθυνε έκκληση στα έθνη της Δυτικής Ευρώπης για βοήθεια και παρέμεινε με τη σύγκληση του Σέιμ. Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις αντέδρασαν στο διαμελισμό με απόλυτη αδιαφορία και μόνο μερικές φωνές όπως ο Έντμουντ Μπερκ εξέφρασαν ενστάσεις.[5][8]

Όταν δεν υπήρχε βοήθεια και οι στρατοί των συνδυασμένων κρατών κατέλαβαν τη Βαρσοβία, την πρωτεύουσα, για να εξαναγκάσουν με τη δύναμη των όπλων την πρόσκληση της συνέλευσης, δεν θα μπορούσε να επιλεγεί άλλη εναλλακτική λύση παρά η παθητική υποταγή στη θέλησή τους. Οι γερουσιαστές που συμβούλευαν ενάντια στο βήμα αυτό απειλήθηκαν από τους Ρώσους, εκπροσωπούμενους από τον πρέσβη Ότο Μάγκνους φον Στάκελμπεργκ, ο οποίος δήλωσε ότι εν όψει άρνησης, ολόκληρη η Βαρσοβία θα καταστραφεί από αυτούς. Άλλες απειλές περιλάμβαναν κατάσχεση κτημάτων και περαιτέρω αυξήσεις των διαμελισμένων εδαφών.[21] Σύμφωνα με τον Έντουαρντ Χένρι Λεβίνσκι Κόρουιν, μερικοί γερουσιαστές συνελήφθησαν από τους Ρώσους και εξορίστηκαν στη Σιβηρία.[8]

Οι τοπικές συνελεύσεις γης (Σέιμικ) αρνήθηκαν να εκλέξουν αναπληρωτές στο Σέιμ και μετά από μεγάλες δυσκολίες, λιγότεροι από τους μισούς από τον κανονικό αριθμό εκπροσώπων ήρθαν να παρακολουθήσουν τη σύνοδο υπό την ηγεσία των Διευθύνοντων του Σέιμ, Μίχαου Χιερόνιμ Ραντζίβιου και Άνταμ Πονίνσκι. Ο τελευταίος συγκεκριμένα ήταν ένας από τους πολλούς Πολωνούς ευγενείς που δωροδοκήθηκαν από τους Ρώσους για να ακολουθήσουν τις διαταγές τους.[8][22] Το Σέιμ έγινε γνωστό ως Σέιμ του Διαμελισμού. Για να αποτρέψει τη διαταραχή του Σέιμ μέσω του liberum veto και την ήττα του σκοπού των εισβολέων, ο Πονίνσκι ανέλαβε να μετατρέψει το κανονικό Σέιμ σε συνομοσπονδιακό σέιμ στο οποίο επικρατούσε ο κανόνας της πλειοψηφίας.[8]

Παρά τις προσπάθειες προσώπων όπως οι Ταντέους Ρέιταν, Σάμουελ Κόρσακ και Στανίσουαφ Μποχουσέβιτς για να την αποτρέψουν, η πράξη πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια των Πονίνσκι, Ραντζίβιου και τους επισκόπους Άντζεϊ Μουοντζιεγιόφσκι, Ιγκνάτσι Γιάκουμπ Μασάλσκι και Αντόνι Καζίμιες Οστρόφσκι (αρχιεπίσκοπος της Πολωνίας), οι οποίοι κατέλαβαν υψηλές θέσεις στη Γερουσία της Πολωνίας. Το Σέιμ εξέλεξε μια τριμελή επιτροπή για να ασχοληθεί με τα διάφορα θέματα που παρουσιάζονταν. Στις 18 Σεπτεμβρίου 1773, η επιτροπή υπέγραψε τη συνθήκη παραχώρησης, αποποιώντας όλες τις αξιώσεις της Κοινοπολιτείας για τα χαμένα εδάφη.[8]

Άλλες χώρες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν η μία από τις δύο μόνο χώρες στον κόσμο που αρνήθηκαν να αποδεχτούν το διαμελισμό, η άλλη ήταν η Περσική Αυτοκρατορία,[23] και κράτησε μια θέση στο διπλωματικό της σώμα για έναν Πρέσβη του Λεχιστάν (Πολωνία).

Το Il Canto degli Italiani, ο ιταλικός εθνικός ύμνος, περιέχει αναφορά στο διαμελισμό.[24]

Οι συνεχιζόμενοι διαμελισμοί της Πολωνίας ήταν ένα σημαντικό θέμα ομιλίας στα Ομοσπονδιακά Έγγραφα, στα οποία η δομή της κυβέρνησης της Πολωνίας και η ξένη επιρροή πάνω σε αυτήν χρησιμοποιήθηκαν σε διάφορα έγγραφα (Νο 14, Νο 19, Νο 22 και No 39 για παράδειγμα) ως προειδοποιητική ιστορία για τους συγγραφείς του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Τιμ Μπλάνινγκ (2016). Frederick the Great: King of Prussia. Random House. p. 688 (316 για παραπομπή). ISBN 1400068126. 
  2. ↑ 2,0 2,1 Γέζι Λουκόφσκι, Χούμπερτ Ζαβάντζκι, A Concise History of Poland, Cambridge University Press, 2001, (ISBN 0-521-55917-0), Google Print, σελ.84
  3. ↑ Χάμις M. Σκοτ, The Emergence of the Eastern Powers, 1756–1775, Cambridge University Press, 2001, (ISBN 0-521-79269-X), Gooble Print, σελ. 181–182
  4. ↑ Λιτλ, Ρίτσαρντ. The Balance of Power in International Relations. Cambridge University Press, 2007. (ISBN 978-0-521-87488-5)
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 5,7 5,8 Poland, Partitions of. (2008). Στην Encyclopædia Britannica. Ανακτήθηκε στις 28 Απριλίου 2008, από την Online Encyclopædia Britannica: http://www.britannica.com/eb/article-9060581
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 6,6 Poland. (2008). Στην Encyclopædia Britannica. Ανακτληθηκε στις 5 Μαΐου 2008, από την Online Encyclopædia Britannica: http://www.britannica.com/eb/article-28200 . Section: History > The Commonwealth > Reforms, agony, and partitions > The First Partition
  7. ↑ Σάρον Κόρμαν, The Right of Conquest: The Acquisition of Territory by Force in International Law and Practice, Oxford University Press, 1996, (ISBN 0-19-828007-6), Google Print, σελ. 75
  8. ↑ 8,00 8,01 8,02 8,03 8,04 8,05 8,06 8,07 8,08 8,09 8,10 8,11 8,12 8,13 Έντουαρντ Χένρι Λεβίνσκι Κόρουιν, The Political History of Poland, 1917, σελ. 310–315 (Google Print – public domain – full text online)
  9. ↑ David Pickus (2001). Dying with an enlightening fall: Poland in the eyes of German intellectuals, 1764–1800. Lexington Books. σελ. 35. ISBN 978-0-7391-0153-7. Ανακτήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2011. 
  10. ↑ (πολωνικά) Χαλίνα Νέρινγκ Kartki z kalendarza: kwiecień Αρχειοθετήθηκε 2008-04-20 στο Wayback Machine.
  11. ↑ 11,0 11,1 Νόρμαν Ντέιβις, God's Playground: A History of Poland in Two Volumes, Oxford University Press, 2005, (ISBN 0-19-925339-0), Google Print, σελ. 392
  12. ↑ Νόρμαν Ντέιβις, Europe: A History, Oxford University Press, 1996, (ISBN 0-19-820171-0), Google Print, σελ. 664
  13. ↑ 13,0 13,1 Duch Rzeczypospolitej Jerzy Surdykowski – 2001 Wydawn. Nauk. PWN, 2001, σελ. 153
  14. ↑ Polskie losy Pomorza Zachodniego, 1970, σελ. 149 Μπόγκνταν Ντοπιεράουα
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 Κρίστοφερ M. Κλαρκ (2006). Iron kingdom: the rise and downfall of Prussia, 1600–1947Απαιτείται δωρεάν εγγραφή. Harvard University Press. σελίδες 233–. ISBN 978-0-674-02385-7. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2011. 
  16. ↑ Κρίστοφερ M. Κλαρκ (2006). Iron kingdom: the rise and downfall of Prussia, 1600–1947Απαιτείται δωρεάν εγγραφή. Harvard University Press. σελίδες 232–. ISBN 978-0-674-02385-7. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2011. 
  17. ↑ Σάρον Κόρμαν, The right of conquest: the acquisition of territory by force in international law and practice, Oxford University Press, 1996, (ISBN 0-19-828007-6), Google Print, σελ. 74
  18. ↑ Сергей А. Тархов. "Изменение административно-территориального деления за последние 300 лет". (ρωσικά).
  19. ↑ Ю. В. Готье. "История областного управления в России от Петра I до Екатерины II", том II. Издательство Академии наук СССР, Москва/Ленинград 1941; p. 251.
  20. ↑ Γέζι Λουκόφσκι, Χούμπερτ Ζαβάντζκι, A Concise History of Poland, Cambridge University Press, 2001, (ISBN 0-521-55917-0), Google Print, σελ. 97
  21. ↑ Historia Encyklopedia Szkolna Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne Warszawa 1993 σελ. 525
    "Opponents were threatened with executions, increase of partitioned territories, and destruction of the capital"
  22. ↑ Γέζι Λέρσκι, Πιοτρ Βρούμπελ, Ρίχαρντ Γ. Κοζίτσκι, Historical Dictionary of Poland, 966–1945, Greenwood Publishing Group, 1996, (ISBN 0-313-26007-9), Google Print, σελ. 466
  23. ↑ Πραζμόφσκα, Ανίτα (2010). Poland: A Modern History. I. B. Tauris. σελ. 25. 
  24. ↑ «L'Inno nazionale». Quirinale.it. Ανακτήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 2013. 

Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Χέρμπερτ Χ. Κάπλαν, The First Partition of Poland, Ams Pr Inc (1972), (ISBN 0-404-03636-8)
  • Ταντέους Τσεγκιέλσκι, Γούκας Κοντζιέλα, Rozbiory Polski 1772–1793–1795, Βαρσοβία 1990
  • Βουαντίσουαφ Κονοπτσίνσκι, Dzieje Polski nowożytnej, t. 2, Βαρσοβία 1986
  • Τόμας Παλουσίνσκι, Czy Rosja uczestniczyła w pierwszym rozbiorze Polski czyli co zaborcy zabrali Polsce w trzech rozbiorach. Nowe określenie obszarów rozbiorowych Polski w kontekście analizy przynależności i tożsamości państwowej Księstw Inflanckiego i Kurlandzkiego, prawnopaństwowego stosunku Polski i Litwy oraz podmiotowości Rzeczypospolitej, Πόζναν 2006.
  • Σ. Σαλμονόβιτς, Fryderyk Wielki, Βρότσουαφ 2006
  • Μάρια Βαβρικόβα, Dzieje Niemiec 1648–1789, Βαρσοβία 1976
  • Σάμουελ Φίσμαν, Σύνταγμα και Μεταρρύθμιση στην Πολωνία του 18ου αιώνα, Indiana University Press 1997(ISBN 0-253-33317-2)
  • Γέζι Λουκόφσκι, Liberty's Folly The Polish–Lithuanian Commonwealth in the Eighteenth Century, Routledge 1991(ISBN 0-415-03228-8)
  • Άνταμ Ζαμόισκι, Ο τελευταίος βασιλιάς της Πολωνίας, Jonathan Cape 1992 (ISBN 0-224-03548-7)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πρώτος_διαμελισμός_της_Πολωνίας&oldid=10239889"