Μετάβαση στο περιεχόμενο

Προσωπική αγγελία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η στήλη προσωπικών επαφών στην εφημερίδα The Seattle Star στο τεύχος της 13ης Ιανουαρίου του 1914.

Μια προσωπική αγγελία, που μερικές φορές ονομάζεται λανσάρισμα επαφής, είναι μια μορφή απόρρητης διαφήμισης στην οποία ένα άτομο επιδιώκει να γνωρίσει ένα άλλο άτομο για φιλία, ρομαντική σχέση, γάμο ή σεξουαλική δραστηριότητα. Στην βρετανική γλώσσα, αυτού του είδους οι γνωριμίες είναι γνωστές ως οι στήλες των "Μοναχικών Καρδιών".

Οι πρώτες προσωπικές αγγελίες τοποθετήθηκαν στις εφημερίδες μεταξύ άλλων ταξιδιωτικών διαφημίσεων, και συνήθως είχαν ως στόχο τον γάμο. Καθώς αυξήθηκε το ενδιαφέρον για τις προσωπικές διαφημίσεις, οι εφημερίδες παρείχαν ειδικά τμήματα προσωπικών επαφών για αυτές τις αγγελίες. Αργότερα, δημοσιεύθηκαν εφημερίδες και περιοδικά γι' αυτό τον σκοπό. Οι λέσχες των Μοναχικών Καρδιών οργανώθηκαν τον 20ο αιώνα για να παρέχουν λίστες αγγελιών στα μέλη τους που πλήρωναν συνδρομή. Με την έλευση του Διαδικτύου, οι προσωπικές αγγελίες άρχισαν να εμφανίζονται συνήθως ως ένα μέρος μια ιστοσελίδας, μέχρι που τελικά δημιουργήθηκαν ολόκληροι ιστότοποι και εφαρμογές γι' αυτόν τον λόγο.

Οι προσωπικές αγγελίες περιγράφονται από έναν ερευνητή ως "ένας πολύτιμος τρόπος να βρεθούν πιθανοί σύντροφοι για εκείνους των οποίων ο κοινωνικός κύκλος έχει περιοριστεί από τη σύγχρονη αστική ζωή και από τις απαιτήσεις των σύγχρονων πρακτικών απασχόλησης".[1] Η κοινή γνώμη για τις προσωπικές αγγελίες ποικίλλει με την πάροδο του χρόνου, από την αποδοκιμασία και την καχυποψία κατά τον 17ο και τον 18ο αιώνα μέχρι την "πατριωτική" αξία τους στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου Πολέμου και την ευρεία αποδοχή του κοινού στις σύγχρονες μέρες.

Οι πρώτες προσωπικές αγγελίες στην Αγγλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν σατιρικές. Ένα περιοδικό του Λονδίνου δημοσίευσε μια χιουμοριστική διαφήμιση γάμου το 1660, παρουσιάζοντας μια χήρα που έσπευδε να βρει "κάποιον άνδρα που ήταν ικανός να εργασθεί στην εταιρεία της". Μέχρι το 1691, ολόκληροι κατάλογοι σατιρικών διαφημίσεων για συζύγους δημοσιεύθηκαν για την ψυχαγωγία του αναγνωστικού κοινού. [2]: 10–11  Λόγου χάρη, η εφημερίδα New-England Courant, των αδελφών Τζέιμς και Μπέντζαμιν Φράνκλιν, εκτύπωσε μια σατιρική αγγελία γάμου στην πρώτη σελίδα του τεύχους τις 13ης Απριλίου του 1722, γελοιοποιώντας όσους παντρεύονταν για τα χρήματα.

Η πρώτη αυθεντική προσωπική αγγελία στην Αγγλία δημοσιεύθηκε στις 19 Ιουλίου του 1695, σε ένα εβδομαδιαίο φυλλάδιο που δημοσιεύτηκε από τον συγγραφέα Τζον Χότον.[3]: 3–12  Οι 53 μεγάλες εφημερίδες του Λονδίνου δημοσίευαν διαφημίσεις γάμου μέχρι το 1710.[4] Το 1761, η πρώτη προσωπική αγγελία στην Αγγλία, γράφτηκε από γυναίκα και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Aris Gazette. [4] Εκτός από τα γραφεία των ίδιων των εφημερίδων, διάφορες τοπικές επιχειρήσεις, όπως ξενοδοχεία, βιβλιοπωλεία και ειδικά καφετέριες, δέχτηκαν απαντήσεις σε προσωπικές αγγελίες εξ ονόματος των διαφημιζόμενων. [2] Καθώς ακόμα περισσότερες γυναίκες άρχισαν να τοποθετούν αγγελίες, πιο διακριτικές επιχειρήσεις έγιναν οι προτιμώμενοι διαμεσολαβητές, καθώς μόνο οι άνδρες επισκέπτονταν κυρίως αυτά τα μέρη. [2]

Πιθανότατα η πρώτη αυθεντική προσωπική αγγελία στις Ηνωμένες Πολιτείες δημοσιεύθηκε στις 23 Φεβρουαρίου του 1759, στη 3η σελίδα της εφημερίδας Boston Evening-Post. Η Public Ledger της Φιλαδέλφειας, που ιδρύθηκε το 1836, ήταν η πρώτη εφημερίδα στις Ηνωμένες Πολιτείες που παρουσίαζε τακτικά προσωπικές διαφημίσεις. Οι αγγελίες γάμου στην συγκεκριμένη εφημερίδα κόστιζαν 25 σεντς. Το 1840 ένα άρθρο στην εφημερίδα ισχυρίστηκε ότι οι περισσότερες αγγελίες έλαβαν κατά μέσο όρο από 25 - 500 απαντήσεις. [3] Από το 1866 μέχρι τον 20ο αιώνα, η πιο ευρέως διαβασμένη εφημερίδα στις Ηνωμένες Πολιτείες, η New York Herald, τυπώνει προσωπικές διαφημίσεις στην πρώτη σελίδα. [3]

Στη Γαλλία, το περιοδικό Le Chasseur français (Ο Γάλλος Κυνηγός) δημοσίευσε για πρώτη φορά αγγελίες γάμου στη δεκαετία του 1880.[5]

Σε μια αγγελία του 1828 ένας Άγγλος αναζητά μια σύζυγο. Ισχυρίζεται ότι έχει "πολύ καλό γούστο στα σπίτια" και δεσμεύεται να δώσει πάνω από 1000 λίρες για την κατασκευή της οικείας που θα στεγάσει "για πάντα την γυναικά της ζωής του". [6]

Πολλοί αναγνώστες εφημερίδων του 18ου αιώνα θεωρούσαν τις προσωπικές αγγελίες γελοίες, φαρσοκωμωδίες ή κομπίνες. [2]: 72  Η Γεωργιανή κοινωνία απολάμβανε να κοροϊδεύει προσωπικές διαφημίσεις σε έργα του θεατρικού συγγραφέων, όπως το "Love in the City" ("Αγάπη στην πόλη") του Ισαάκ Μπίκερσταφ, το "Wanted: a wife" ("Ζητείτε: μια σύζυγος") του Γουίλιαμ Τόμας Μόνκριφ, το "The Advertisement" ("Η Αγγελία") της Σάρα Τσένι, το "Winning a Husband" ("Κερδίζοντας ένα Σύζυγο") του Τζορτζ Μακφάρεν και το "Fitzroy" ("Φιτζρόι" - "δηλαδή ο Γιος του Βασιλιά") της Μαρία Χάντερ.[2] Ένα δημοφιλές ανώνυμο μυθιστόρημα του 1799 που σατύριζε επίσης αυτή την κατάσταση ήταν η "Belinda" ή αλλιώς "An Advertisement for a Husband" ("Μπελίντα" ή "Μια Διαφήμιση για έναν Σύζυγο"). [3]: 23 

Εφημερίδες στην Αγγλία ανέφεραν επιτυχημένους γάμους που προκύψαν από γνωριμίες μέσα από προσωπικές αγγελίες. Εντούτοις δημοσίευαν και το αντίθετο αποτέλεσμα. Συγκεκριμένα αναφέρονταν σε προειδοποιητικές ιστορίες ατόμων που έδειχναν να έχουν ανόητη κρίση ή που βρέθηκαν παγιδευμένα με τον λάθος άνθρωπο. [2]: 122-125  Επιπλέον, κάποιες αμερικανικές εφημερίδες γελοιοποιούσαν τις αγγελίες γάμου αναφέροντας ιστορίες που οδήγησαν σε φιάσκο, καθώς και άρθρα που κατηγορούσαν τις αγγελίες για την παροχή σεξουαλικής σχέσης εκτός γάμου. [4]: 147 

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι γυναίκες που τοποθετούσαν ή απαντούσαν σε προσωπικές αγγελίες αντιμετωπίστηκαν με δημόσια αποδοκιμασία και καχυποψία. [4]: 137  Αυτό άλλαξε κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου Πολέμου καθώς στρατιώτες και ναυτικοί έβαζαν προσωπικές διαφημίσεις για να βρουν μια στοργική γυναίκα. Οι απαντήσεις σε αυτές τις αγγελίες θεωρήθηκαν ως μια πατριωτική πράξη. [3]

Το 1870, ο επιχειρηματίας Λέσλι Φρέιζερ Ντάνκαν ίδρυσε την εφημερίδα Matrimonial News στην Αγγλία, προσφέροντας αγγελίες 40 λέξεων. [2]: 128  Το επόμενο έτος, ο Ντάνκαν άνοιξε γραφεία στο Σαν Φρανσίσκο και στο Κάνσας Σίτι του Μιζούρι. Η εφημερίδα δημοσίευσε χιλιάδες προσωπικές αγγελίες και εξυπηρέτησε για τρεις δεκαετίες το κοινό "προωθώντας το γάμο και την ευτυχία της έγγαμης ζωής". Πολλές αγγελίες περιλάμβαναν φωτογραφίες. Το κόστος για τους άνδρες ήταν είκοσι πέντε σεντς, ενώ για τις γυναίκες ήταν δωρεάν. Αν κάποιο άτομο (και από τα δύο φύλα) ήθελε να προσθέσει περισσότερες λέξεις στις σαράντα που ήταν το επιτρεπτό όριο, τότε έπρεπε να πληρώσει ένα σεντ ανά κάθε επιπλέον λέξη. Μέχρι τη δεκαετία του 1890, η εφημερίδα Matrimonial News εκτύπωσε και μεγάλο αριθμό ψεύτικων αγγελιών. [2]: 140  Μεταξύ των ετών 1870 έως το 1900, τουλάχιστον είκοσι περιοδικά αφιερωμένα σε προσωπικές αγγελίες είχαν ξεκινήσει στην Αγγλία. [2]: 128 

Το 1885, μια ομάδα παντρεμένων μαύρων γυναικών στην Επικράτεια της Αριζόνα ίδρυσε την λέσχη Busy Bee. Σκοπός της ήταν να ενώσει τις ελεύθερες μοναχικές μαύρες γυναίκες με τους ανθρακωρύχους της Αριζόνας.[3]: 144 

Ένα πρωτοτυπο περιοδικό ιδρύθηκε στην Αγγλία το 1898, με τίτλο Round-About. Ήταν αφιερωμένο στις αγγελίες "σχέσεων" για άτομα που επιθυμούσαν έρθουν σε επικοινωνία με άτομα του αντίθετου φύλου μέσω αλληλογραφία.[2]: 161  Οι αγγελίες ατόμων που αναζητούσαν συντροφικότητα ή απλά επικοινωνία, χωρίς να έχουν απώτερο σκοπό τον γάμο, έγιναν πιο συχνές στις αρχές του 20ου αιώνα. Ο εκδότης του περιοδικού The Link κατηγορήθηκε το 1921 για συνωμοσία και διαφθορά της δημόσιας ηθικής, "καθώς δημοσιοποιούσε αγγελίες από άνδρες προς άνδρες για αφύσικες και ακατάλληλες πρακτικές".[2] : 174–175 

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο αριθμός των προσωπικών αγγελιών μειώθηκε δραματικά κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 έως τη δεκαετία του 1950, καθώς τα ραντεβού έγιναν πιο κοινά και αποδεκτά. Όλο και περισσότεροι νεαροί άνδρες και γυναίκες ακολουθούσαν κολεγιακή εκπαίδευση και γνωρίζονταν εκεί.[3]: 176  Επίσης, στη δεκαετία του 1960, η εφημερίδα Village Voice άρχισε να δημοσιεύει προσωπικές διαφημίσεις, ενώ η εφημερίδα San Francisco Chronicle άρχισε να δημοσιεύει αγγελίες για ανταλλαγή συντρόφων το 1961.[3] : 177–178 : 177–178 

Αγγελία της εφημερίδας Hobby Directory από τεύχος του 1948 . Ανίκανοι να διαφημίσουν ανοιχτά το προσανατολισμό τους, ομοφυλόφιλοι άνδρες χρησιμοποίησαν κωδικοποιημένες αναφορές σε ενδιαφέροντα όπως θέατρο, εσωτερική διακόσμηση και "φωτογραφίες φυσικών δραστηριοτήτων" για να αναζητήσουν ο ένας τον άλλον.

Το πρώτο περιοδικό που χρησιμοποιήθηκε για γνωριμία ομοφυλόφιλων ατόμων ήταν το The Hobby Directory, που ιδρύθηκε το 1946. Το περιοδικό δημοσίευε αποκλειστικά προσωπικές αγγελίες, υποτίθεται για μέλη που επιθυμούσαν "να βρουν φίλους με κοινά χόμπι". [7]

Οι λέσχες για άτομα της παντρειάς ή των "Μοναχικών Καρδίων" άρχισαν να σχηματίζονται τον 20ο αιώνα, κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες. [8] Αυτοί οι σύλλογοι δέχονταν αγγελίες από τα μέλη τους με ένα μικρό αντίτιμο εγγραφής. [9] Μερικά κλαμπ γνωριμιών δημοσιεύονταν τόσο σε εφημερίδες όσο και σε περιοδικά. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι λέσχες των μοναχικών καρδιών και τα γραφεία συνοικεσίων έγιναν τεράστια επιχείρηση στη Δυτική Γερμανία. [10] Μέχρι το 1961, υπήρχαν τουλάχιστον 500 κλαμπ μοναχικών καρδιών, με μέλη που εκτιμάται ότι κυμαίνονταν μεταξύ 100.000 έως των 4 εκατομμυρίων. Οι διευθυντές των λέσχεων αποκαλούσαν τους εαυτούς τους "μεσίτες γάμου". Καθώς τα ραντεβού μέσω του διαδικτύου έγιναν διαθέσιμα, οι λέσχες μοναχικών των καρδιών μειώθηκαν. [11]

Η κλοπή, η απάτη και η παραπλάνηση ήταν πολύ συνηθισμένα εγκλήματα στις αγγελίες γάμου. Μέχρι το 1900, οι αρχές στις Ηνωμένες Πολιτείες για όσους είχαν εξαπατήσει, επέβαλαν παραδειγματικές αποζημιώσεις για υποβολή ψεύτικων υποσχέσεων. Αυτή η τακτική βοήθησε στη μείωση ορισμένων εγκλημάτων που σχετίζονται με αυτού του είδους τις αγγελίες. [4]: 149–163  

Στη Σουηδία, η συλλογική φράση (Sol-och-vårande [sv] [sv]) που στην κυριολεξία σημαίνει "ήλιος και άνοιξη" ήταν μια υπογραφή "απάτης με πρόσχημα την αγάπη" που χρησιμοποιούσε ο απατεώνας Καρλ Βέστερμπεργκ, ο οποίος έβαλε προσωπικές αγγελίες στις αρχές του 1900. Την ίδια υπογραφή χρησιμοποιούσε και ένας άλλος εγκληματίας, ο Γκούσταφ Ράσκενσταμ, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε τις προσωπικές αγγελίες για να εξαπατήσει πάνω από εκατό ευκατάστατες γυναίκες στην δεκαετία του 1940.[12]

Μερικά άτομα χρησιμοποιούσαν προσωπικές αγγελίες για να ζητήσουν χρήματα, με το πρόσχημα ότι ήθελαν να ταξιδέψουν για να συναντήσουν το άτομο με το οποίο αλληλογραφούσαν. Έτσι η Ταχυδρομική Υπηρεσία των ΗΠΑ προειδοποίησε το κοινό για την απάτη που σχετίζεται με τα "κλαμπ των μοναχικών καρδιών" μέσα από ένα φυλλάδιο με τίτλο "Αγγελίες Απάτης" του 1967. Σε αυτό αναφερόταν η ιστορία ενός ατόμου που ισχυρίστηκε ότι είχε πετρελαϊκές πηγές, αλλά χρειαζόταν "μόνο λίγες χιλιάδες δολάρια" για να τις αναπτύξει. Πολλές γυναίκες δελεάστηκαν και του έστειλαν χρήματα. Έτσι εκείνος κέρδισε περίπου 50.000 δολάρια από τα θύματα του. Ωστόσο κάποια θύματα του τον κατηγγειλαν και τελικά καταδικάστηκε για απάτη αλληλογραφίας γνωριμίας με ποινή φυλάκισης.[13] Σε μια άλλη περίπτωση, ένας άνδρας έβαλε προσωπικές αγγελίες σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, ισχυριζόμενος ότι ήταν μια γυναίκα από την Ασιά που ήθελε γνωριμία με άντρες ελεύθερους ή παντρεμένους. Πολλοί παντρεμένοι άντρες τσίμπησαν και έπεσαν στην παγίδα. Εκείνος εκβίασε πάνω από 400 άντρες κερδίζοντας 280.000 δολάρια. Αργότερα όταν συνελήφθη και δικάστηκε, δήλωσε ένοχος για ταχυδρομική απάτη. [14]

Από το 2011 έως το 2016, τα εγκλήματα που σχετίζονται με τα διαδικτυακά ραντεβού αυξήθηκαν κατά σχεδόν 400%. [3]: 191 

Αν και η δολοφονία ήταν σπάνια, υπήρχαν πολλοί δολοφόνοι που χρησιμοποίησαν προσωπικές αγγελίες για να βρουν πιθανά θύματα. Σημαντικά παραδείγματα περιλαμβάνουν τους εξής:

  • Μπελ Γκάνες: Ήταν μια κατά συρροήν δολοφόνος με τουλάχιστον 14 θύματα από το 1884 έως το 1908.
  • Γιόχαν Όττο Χοκ: Γνωστός επίσης ως ο δολοφόνος Κυανοπώγων και ο Κυανοπώγων του Σικάγο, ήταν ένας δίγαμος εγκληματίας, που πιστεύεται ότι σκότωσε μέχρι και 50 θύματα από το 1890 έως το 1905.
  • Μπέλα Κις: Ήταν ένας κατά συρροήν δολοφόνος στην Ουγγαρία με τουλάχιστον 24 θύματα από το 1900 έως το 1914.
  • Χέλμουθ Σμιντ: Ήταν ένας ύποπτος κατά συρροήν δολοφόνος με θύματα που κυμαίνονται από 1 - 4+, από το 1913 ως το 1917.
  • Ανρί Λαντρί: Γνωστός και ως ο " Κυανοπώγων του Γκάμπεϊ". Ηταν ένας κατά συρροήν δολοφόνος στη Γαλλία με τουλάχιστον 11 θύματα από το 1915 έως το 1919.
  • Εύα Μπράντον Ράμπλεν: Μια γυναίκα που απάντησε σε μια προσωπική αγγελία το 1928 και στη συνέχεια δηλητηρίασε τον νέο της σύζυγο τρεις ημέρες μετά τον γάμο, μια δολοφονία που η εφημερίδα Standard Examiner χαρακτήρισε ως "την πιο φημισμένη περίπτωση του είδους της". [8]: 63–66 
  • Χάρι Πάουερς: Ήταν ένας κατά συρροήν δολοφόνος πέντε θυμάτων, ενεργός από το 1927 έως το 1931.
  • Νάνι Ντος: Ήταν μία κατά συρροή δολοφόνος 11 θυμάτων από το 1927 έως το 1954.
  • Ρέιμοντ Φερνάντες και η Μάρθα Μπεκ: Χαρακτηρίστηκαν από το τύπο ως "Οι Δολοφόνοι των Μοναχικών Καρδιών", ήταν ένα ζευγάρι κατά συρροήν δολοφόνων που πιστεύεται ότι ίσως είχαν δολοφονήσει μέχρι και 20 θύματα από το 1947 έως το 1949.
  • Χάρβεϊ Γκλάτμαν: Γνωστός ως ο "Δολοφόνος των Μοναχικών Καρδιών" και ο "Δολοφόνος των Μοντέλων", ήταν ένας Αμερικανός κατά συρροή δολοφόνος με 3 - 4 θύματα από το 1957 έως το 1958.
  1. ↑ Waynforth, David; Dunbar, R.I.M. (1995-01-01). «Conditional Mate Choice Strategies in Humans: Evidence from 'Lonely Hearts' Advertisements». Behaviour 132 (9–10): 755–779. doi:10.1163/156853995X00135. https://www.psy.ox.ac.uk/publications/945553. Ανακτήθηκε στις 2021-05-19.
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Beauman, Fran (2011). Shapely ankle preferr'd : a history of the lonely hearts ad. London: Chatto & Windus. ISBN 978-0-09-951334-6. OCLC 664324635.
  3. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Beauman, Fran (2020). Matrimony, Inc. New York: Pegasus Books. ISBN 978-1-64313-578-6. OCLC 1143650024.
  4. 1 2 3 4 5 Zug, Marcia A. (2016). Buying a Bride: An Engaging History of Mail-Order Matches. New York: NYU Press. ISBN 978-1-4798-8283-0. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2021.
  5. ↑ Bergström, Marie; Kramer, Regan (2015). «Gendered attitudes to age on online dating sites (France, 2000s)». Clio. Women, Gender, History (42): 124–144. ISSN 2554-3822. http://www.jstor.org/stable/26273660. Ανακτήθηκε στις 2021-04-30.
  6. ↑ «A Wife Wanted». Royal Cornwall Gazette, Falmouth Packet and Plymouth Journal: σελ. 3. 18 October 1828. https://www.newspapers.com/image/395481746/.
  7. ↑ Harris, Daniel (1997). «Personals». The Antioch Review 55 (1): 6–24. ISSN 0003-5769. http://www.jstor.org/stable/4613437. Ανακτήθηκε στις 2021-04-30.
  8. 1 2 Enss, Chris (2012). Object: Matrimony: The Risky Business of Mail-Order Matchmaking on the Western Frontier. TwoDot. ISBN 978-0-7627-9072-2.
  9. ↑ Vedder, Clyde B. (1951). «Lonely Hearts Clubs Viewed Sociologically». Social Forces 30 (2): 219–222. doi:10.2307/2571636. ISSN 0037-7732. http://www.jstor.org/stable/2571636. Ανακτήθηκε στις 2021-05-15.
  10. ↑ Terry, Antony (November 8, 1953). «"Lonely Hearts" Clubs Do Flourishing Business Among Uprooted». Dayton Daily News (Ohio): σελ. 53. https://www.newspapers.com/clip/77866251/lonely-hearts-clubs-germany/.
  11. ↑ Denisoff, R. Serge· Wahrman, Ralph (1975). An introduction to sociology. New York: Macmillan. σελίδες 101–104. ISBN 0-02-328320-3.
  12. ↑ Johansson, Per (8 Σεπτεμβρίου 2009). «Kärleksbreven lurar män från väst – Upsala Nya Tidning». Nyheter – Upsala Nya Tidning (στα Σουηδικά). Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2021.
  13. ↑ Mail Fraud. Chief Postal Inspector, U.S. Post Office Department. 1967.
  14. ↑ Wing, A.K. (1997). Critical Race Feminism: A Reader. Critical America. NYU Press. σελ. 250. ISBN 978-0-8147-9293-3. Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2021.


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Προσωπική_αγγελία&oldid=11269864"