Πριν τον Μάρτιο

Ο Κλέμενς φον Μέτερνιχ περίπου το 1820, πίνακας του Τόμας Λώρενς

Ο όρος Πριν τον Μάρτιο (γερμανικά: Vormärz) αναφέρεται στην εποχή της γερμανικής ιστορίας που προηγήθηκε της Επανάστασης του Μαρτίου του 1848 στα κράτη της Γερμανικής Συνομοσπονδίας. Η αρχή της περιόδου είναι η Ιουλιανή επανάσταση του 1830 στη Γαλλία. Μερικοί ιστορικοί τοποθετούν το σημείο εκκίνησης της εποχής λίγο ευρύτερα, αμέσως μετά την πτώση του Ναπολέοντα και το Συνέδριο της Βιέννης το 1815.

Επίσης γνωστή ως Εποχή Μέτερνιχ, που εντός της Γερμανικής Συνομοσπονδίας χαρακτηρίστηκε από την κυριαρχία της Αυστριακής Αυτοκρατορίας και της Πρωσίας, οι οποίες δημιούργησαν κατασταλτικά απολυταρχικά αστυνομικά κράτη στο εσωτερικό και πίεσαν τα άλλα γερμανικά κράτη να κάνουν το ίδιο. Αυτά τα αυταρχικά καθεστώτα άσκησαν λογοκρισία και μαζική παρακολούθηση σε άνευ προηγουμένου κλίμακα ως απάντηση ακόμη και σε μετριοπαθείς μεταρρυθμιστικές εκκλήσεις για φιλελευθερισμό, συνταγματική μοναρχία και γερμανική ενοποίηση, καθώς και σε πιο ριζοσπαστικές, επαναστατικές εκκλήσεις για δημοκρατία και καθολική ψηφοφορία.

Παρουσίαση

Από πολιτική άποψη, η περίοδος Πριν τον Μάρτιο χαρακτηρίστηκε από την άνοδο του εθνικισμού, του φιλελευθερισμού και του σοσιαλισμού, καθώς και από την αντίδραση στις πολιτικές διώξεων, καταπίεσης, καταστολής της εθνικοαπελευθερωτικής σκέψης, που θεωρούνταν επαναστατική, και εκτεταμένης λογοκρισίας που εφαρμόστηκαν από τις κυβερνήσεις των κρατών της Γερμανικής Συνομοσπονδίας ως απάντηση στις εκκλήσεις για φιλελευθεροποίηση της κοινωνικής και πολιτικής ζωής και ενοποίηση της Γερμανίας. Το ισχυρότερο προπύργιο της παλινόρθωσης και διατήρησης της παλαιάς τάξης πραγμάτων, ήταν η Ιερά Συμμαχία Πρωσίας, Ρωσίας και Αυστρίας. Σε σχέση με την ευρωπαϊκή ιστορία, η εποχή είναι επίσης γνωστή ως εποχή Μέτερνιχ από τον Καγκελάριο και Υπουργό Εξωτερικών της Αυστρίας, ο οποίος, ως συντηρητικός πολιτικός, καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τη γερμανική και ευρωπαϊκή πολιτική, βαθιά πεπεισμένος ότι ο κύριος στόχος του ήταν να προστατεύσει την ειρήνη και την τάξη που καθιερώθηκε στο Συνέδριο της Βιέννης με κάθε δυνατό μέσο από εσωτερικές και εξωτερικές αναταραχές.

Πορεία στο φεστιβάλ στο Κάστρο Χάμπαχ το 1832

Η αποκατάσταση των απολυταρχικών κυβερνήσεων το 1815 και ο αυταρχισμός απογοήτευσε την κοινωνία. Πολλοί πολίτες, φοβούμενοι την κρατική καταστολή, αποσύρθηκαν στην ιδιωτική ζωή και δεν ασχολήθηκαν με πολιτικά θέματα. Αυτή η στάση εκφράζεται από την περίοδο Μπίντερμαγιερ (1815-1848), παράλληλη με την περίοδο Πριν τον Μάρτιο. Σε αντίθεση με αυτούς ωστόσο, άλλο τμήμα του πληθυσμού με την επιθυμία για ενιαίο έθνος-κράτος, εμπνευσμένοι από τον Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση, με σύνθημα και βασικό πολιτικό αίτημα «Ενότητα και Ελευθερία» εναντιώθηκε στις συντηρητικές κυβερνήσεις. Αυτό οδήγησε σε εντάσεις, οι οποίες επιδεινώθηκαν περαιτέρω από τις αυξανόμενες ταξικές διαφορές, σε αναταραχές και εξεγέρσεις, όπως στο φεστιβάλ του Βάρτμπουργκ το 1817, στο οποίο περίπου 500 φοιτητές διαδήλωσαν ενάντια στην αντιδημοκρατική πολιτική και απαίτησαν την ίδρυση ενιαίου εθνικού κράτους. Οι ηγεμόνες απάντησαν με τα Διατάγματα του Κάρλσμπαντ (1819) αποφασίζοντας λογοκρισία του Τύπου, την επιτήρηση των πανεπιστημίων και την απαγόρευση των πολιτικών οργανώσεων και φοιτητικών ενώσεων. Σοβαρές ταραχές σε πολλές πόλεις, όπως στο φεστιβάλ στο Κάστρο Χάμπαχ το 1832, όπου 30.000 άτομα διαδήλωσαν επίσης για την ελευθερία και το εθνικό κράτος και κυμάτισαν σημαίες σε μαύρο, κόκκινο και χρυσαφί, που χρησιμοποιούνται και στη σημερινή σημαία της Γερμανίας, καθώς και η Γαλλική Επανάσταση τον Φεβρουάριο του 1848 που οδήγησε στη δημιουργία της Δεύτερης Γαλλικής Δημοκρατίας, πυροδότησαν τα επαναστατικά γεγονότα που άρχισαν τον Μάρτιο 1848.

Το κύριο οικονομικό χαρακτηριστικό της περιόδου ήταν η σταδιακή έναρξη της εκβιομηχάνισης. Η μεταβατική φάση από αγροτικό σε βιομηχανικό κράτος δημιούργησε δυσκολίες στην προσαρμογή και κοινωνικά προβλήματα, η φτώχεια μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού και η εξαθλίωση των κατώτερων κοινωνικών τάξεων έγιναν χαρακτηριστικό φαινόμενο της εποχής.

Στη λογοτεχνία

Ποιητές, στοχαστές, συγγραφείς και δημοσιογράφοι της εποχής Πριν τον Μάρτιο, πολλοί από τους οποίους ανήκαν στο λογοτεχνικό κίνημα Νέα Γερμανία - που χαρακτηρίζεται από ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον των συγγραφέων για πολιτικά και κοινωνικά θέματα - αντέδρασαν στις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες, αν και τα γραπτά τους απαγορεύθηκαν και οι ίδιοι διώχθηκαν. Πολλοί ποιητές και στοχαστές έφυγαν επομένως από τη χώρα, μεταξύ των οποίων ο συγγραφέας Χάινριχ Χάινε και ο δημοσιογράφος και οικονομολόγος Καρλ Μαρξ. Ο γερμανικός εθνικός ύμνος από το 1922, Το τραγούδι των Γερμανών, γράφτηκε αυτή την περίοδο από τον Χόφμαν φον Φάλερσλεμπεν, το 1841.

Το αντίθετο ρεύμα της ίδιας περιόδου, αδιάφορο για την πολιτική κατάσταση, ήταν η παράλληλη περίοδος Μπίντερμαγιερ που είχε επίσης επίδραση στη γερμανική λογοτεχνία αλλά και στην τέχνη και την πολιτιστική ιστορία της εποχής.