Μπρίντιζι
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Συντεταγμένες: 40°38′00″N 17°56′00″E / 40.6333°N 17.9333°E
| Μπρίντιζι | |
|---|---|
| Comune di Brindisi | |
 | |
| Διοικητικές πληροφορίες | |
| Χώρα |  Ιταλία |
| Περιφέρεια | Απουλία |
| Επαρχία | Επαρχία του Μπρίντιζι |
| Δήμαρχος | Άντζελα Καρλούτσο |
| Άλλες πληροφορίες | |
| Ταχυδρομικός κώδικας | 72100 |
| Ζώνη ώρας | UTC+1 |
| Τοποθεσία | |
  Μπρίντιζι | |
.svg) | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
To Μπρίντιζι ή Μπρίντεζι ή Μπρέντεζι, (ιταλ. Brindisi, προφέρεται: [ˈbrindizi] (
ακούστε), αρχαία Ελληνικά: Βρεντέσιον ή Βρενδέσιον ή Βρενδήσιον ή Βρινδήσιον, λατινικά: Brundisium ή Brundusium), είναι πόλη της νοτιοανατολικής Ιταλίας στην Απουλία, πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας[1] και λιμάνι της Αδριατικής θάλασσας. Στα νεοελληνικά συναντάται και με τον παραφθαρμένο τύπο Πρίντεζι ή Μπρίντεζι.
Ιστορικά, η πόλη έπαιξε σημαντικό ρόλο στο εμπόριο και τον πολιτισμό, λόγω της στρατηγικής της θέσης στην Ιταλική Χερσόνησο και του φυσικού της λιμανιού στην Αδριατική Θάλασσα. Αποτελεί σημαντικό λιμάνι για το εμπόριο με την Ελλάδα και τη Μέση Ανατολή. Το Μπρίντιζι έχει ανθηρή βιομηχανία στην αγροτική, τη χημική και την ενεργειακή παραγωγή.
Η πόλη του Μπρίντιζι ήταν η προσωρινή κυβερνητική έδρα του Βασιλείου της Ιταλίας από τον Σεπτέμβριο του 1943 έως τον Φεβρουάριο του 1944.
Γεωγραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Μπρίντιζι βρίσκεται σε ένα φυσικό λιμάνι που εισδύει βαθιά στην Αδριατική ακτή της Απουλίας. Ολόκληρος ο δήμος είναι μέρος της πεδιάδας του Μπρίντιζι, που χαρακτηρίζεται από υψηλό ποσοστό γεωργικής χρήσης της γης. Βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα των πεδιάδων του Σαλέντο, περίπου 40 χλμ. από την Κοιλάδα της Ίτρια και στο χαμηλό τμήμα του οροπεδίου του Μούρτζε (Murge). Κοντά στην πόλη βρίσκεται το Φυσικό Θαλάσσιο Καταφύγιο του Παγκόσμιου Ταμείου για τη Φύση (WWF) του Τόρε Γκουατσέτο. Το Ιόνιο Πέλαγος απέχει περίπου 45 χιλιόμετρα.
Η περιοχή του Μπρίντιζι χαρακτηρίζεται από μια ευρεία επίπεδη έκταση με κοιτάσματα ασβεστολίθου και άμμου θαλάσσιας προέλευσης, τα οποία με τη σειρά τους έχουν ένα βαθύτερο επίπεδο με άργιλο της Πλειστόκαινου περιόδου, και ανθρακικό άλας μεταγενέστερο της Μεσοζωικής περιόδου που περιέχει ασβεστόλιθο και χώμα. Η ανάπτυξη της γεωργίας έχει προκαλέσει αύξηση της χρήσης των υδάτινων πόρων, με αποτέλεσμα την αύξηση της ανεξέλεγκτης χρήσης.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αρχαία εποχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Μπρίντιζι ήταν αρχαία Ελληνική αποικία που προηγήθηκε της Ρωμαϊκής επέκτασης. Το Λατινικό όνομα Brundisium ή Brundisium[1] προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό Βρεντέσιον (ονομασία που μοιάζει ιλλυρική) ή Βρενδέσιον[1] ή Βρεντήσιον που σημαίνει «κεφάλι ελαφιού», και αναφέρεται στο σχήμα του φυσικού λιμανιού. Έχει αναφερθεί και η μεταγενέστερη εξελληνισμένη ονομασία Βρινδήσιον.
Υπάρχουν πολλές παραδόσεις σχετικά με τους ιδρυτές της πόλης. Σε κάποιες, ιδρυτής φέρεται ο θρυλικός ήρωας Διομήδης, φίλος του Οδυσσέα, ενώ σε άλλες ότι αποικίστηκε από τους Κρήτες.[1] Το 267 π.Χ. (ή 245 π.Χ. σύμφωνα με άλλες πηγές) κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους.[1] Στο ακρωτήριο της Πούντα, που βρίσκεται στο εξωτερικό λιμάνι, έχει ταυτοποιηθεί ένα χωριό της εποχής του Ορείχαλκου (16ος αι. π.Χ.), όπου ένα σύνολο από καλύβες, προστατευμένες από επίχωμα από πέτρες απέφερε κομμάτια Μυκηναϊκής κεραμικής. Ο Ηρόδοτος έχει αναφερθεί στη Μυκηναϊκή προέλευση αυτών των πληθυσμών. Η νεκρόπολη του Τορ Πιζάνα (νότια της παλιάς πόλης του Μπρίντιζι) απέφερε Κορινθιακά πιθάρια του πρώτου μισού του 7ου αιώνα π.Χ.
Οι Μεσσάπιοι του Μπρίντιζι είναι βέβαιο ότι διατηρούσαν έντονες εμπορικές σχέσεις με την απέναντι πλευρά της Αδριατικής και τους Ελληνικούς πληθυσμούς του Αιγαίου Πελάγους. Μετά τους Καρχηδονιακούς Πολέμους (264-146 π.Χ.) έγινε σημαντικό κέντρο της ναυτικής δύναμης και του θαλάσσιου εμπορίου της Ρώμης. Στο Συμμαχικό Πόλεμο (90-88 π.Χ.) απέκτησε τα δικαιώματα των Ρωμαίων πολιτών και έγινε ελεύθερο λιμάνι από το Σύλλα. Δεινοπάθησε όμως από μια πολιορκία από τον Ιούλιο Καίσαρα και δέχθηκε νέες επιθέσεις το 42 και το 40 π.Χ.
Επί Ρωμαίων, το Μπρίντιζι –μια μεγάλη πόλη στην εποχή του με περίπου 100.000 κατοίκους– ήταν ένα ενεργό λιμάνι, το κύριο σημείο επιβίβασης για την Ελλάδα και την Ανατολή, μέσω του Δυρραχίου ή της Κέρκυρας. Συνδεόταν με τη Ρώμη μέσω της Αππία Οδού και της Τραϊανού Οδού.[2] Η κατάληξη της Αππία οδού, στην άκρη της θάλασσας, πλαισιωνόταν στο παρελθόν από δύο κίονες. Μόνο ο ένας παραμένει, ο δεύτερος έχει αφαιρεθεί και μεταφέρθηκε στη γειτονική πόλη Λέτσε.
Ο ποιητής Πακούβιος[3] γεννήθηκε εδώ περί το 220 π.Χ., και εδώ πέθανε ο διάσημος ποιητής Βιργίλιος το 19 π.Χ.
Μεσαίωνας και νεότερα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά τον Μεσαίωνα, το Μπρίντιζι κατακτήθηκε από τους Οστρογότθους και ανακαταλήφθηκε από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία τον 6ο αιώνα. Το 674 καταστράφηκε από τους Λομβαρδούς με επικεφαλή τον Ρομουάλδο Α΄, αλλά η πόλη ανοικοδομήθηκε πολύ σύντομα λόγω του εξαιρετικού φυσικού λιμανιού της. Τον 9ο αιώνα στα περίχωρα της πόλης υπήρχε οικισμός Σαρακηνών, ο οποίος το 836 καταλήφθηκε από πειρατές.
Το 1070 κατακτήθηκε από τους Νορμανδούς και έγινε τμήμα του Πριγκηπάτου του Τάραντα και του Δουκάτου της Απουλίας. Ήταν η πρώτη κτήση των Κόμηδων του Κονβερσάνο. Στη συνέχεια, μετά τη βαρονική εξέγερση του 1132, η πόλη ανήκε στον Ρογήρο Β΄ της Σικελίας.
Το Μπρίντιζι ανέκτησε μέρος της λαμπρότητας του παρελθόντος κατά την περίοδο των Σταυροφοριών, όταν ανέκτησε την Επισκοπική έδρα. Κατασκευάσθηκε ο νέος Καθεδρικός ναός και ένα κάστρο με σημαντικό οπλοστάσιο και έγινε προνομιακό λιμάνι για τους Αγίους Τόπους.
Στον Καθεδρικό ναό του Μπρίντιζι τελέστηκε ο γάμος του Ρογήρου Γ΄ της Σικελίας, υιού του βασιλιά Ταγκρέδου της Σικελίας.
Το 1227 ο στρατός του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Β΄ Χοενστάουφεν απέπλευσε από το λιμάνι του Μπρίντιζι για την ΣΤ΄ Σταυροφορία. Ο Φρειδερίκος Β΄ έκτισε ένα κάστρο για να φρουρεί το εσωτερικό λιμάνι, το οποίο αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή για κατάδικους.
Όπως και άλλα λιμάνια της Απουλίας, το Μπρίντιζι κυβερνήθηκε για ένα μικρό διάστημα από τη Βενετία, αλλά σύντομα ανακαταλήφθηκε από την Ισπανία.
Το 1348 μια επιδημία πανώλης (πανούκλας) κατέστρεψε το Μπρίντιζι. Το 1352 και το 1382 λεηλατήθηκε. Το 1456 ένας σεισμός έπληξε την πόλη.
Κατακτήθηκε από την Αυστριακή Αυτοκρατορία το 1707 έως το 1734 και στη συνέχεια από τους Βουρβόνους.
Μεταξύ Σεπτεμβρίου 1943 και Φεβρουαρίου 1944 η πόλη λειτούργησε ως προσωρινή κυβερνητική έδρα της Ιταλίας.
Τον 21ο αιώνα, το Μπρίντιζι αποτελεί έδρα του «1ου συντάγματος του Αγίου Μάρκου», μία αμφίβια ταξιαρχία του Ιταλικού πολεμικού ναυτικού.
Σύγχρονη πόλη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η πόλη έχει έκταση 328 τετραγωνικά χιλιόμετρα και μεσοσταθμικό υψόμετρο 15 μέτρα.
Το λιμάνι είναι από τα καλύτερα φυσικά λιμάνια στη Μεσόγειο και έχει μεγάλη κίνηση. Το χρησιμοποιούν κυρίως, μαζί με εκείνο του Μπάρι, τα επιβατηγά-οχηματαγωγά πλοία που εκτελούν δρομολόγια Ελλάδας - Ιταλίας.
Το αεροδρόμιο του Μπρίντιζι - Καζάλε βρίσκεται 6 μόλις χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλεως.
Πολιούχος θεωρείται ο Άγιος Λαυρέντιος, του οποίου η μνήμη τιμάται την πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου, και δευτερευόντως ο Άγιος Θωμάς της Αμασείας.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Εγκυκλοπαίδεια "ΠΑΠΥΡΟΣ LAROUSSE BRITANNICA" 2007, τόμος 38, σελ.8, ISBN 978-960-6715-09-9.
- ↑ H Τραϊανού Οδός ήταν ένας αρχαίος ρωμαϊκός δρόμος που κατασκευάστηκε το 109 μ.Χ. από τον αυτοκράτορα Τραϊανό, με δικά του έξοδα, ως προέκταση της Αππία Οδού.
- ↑ Ο Πακούβιος ήταν Ρωμαίος τραγικός ποιητής, που γεννήθηκε στο Βρινδήσιο, γιος της αδελφής του ποιητή Εννία. Πηγή: «Πακούβιος, Μάρκος». Academic - Dictionary of Greek. Ανακτήθηκε στις 4 Μαρτίου 2022.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
|
