Πιθανή διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

 

Υπάρχουν οκτώ αναγνωρισμένες υποψήφιες για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση: η Τουρκία (από το 1999), η Βόρεια Μακεδονία (από το 2005), το Μαυροβούνιο (από το 2010), η Σερβία (από το 2012), η Αλβανία (από το 2014), η Μολδαβία (από το 2022), η Ουκρανία (από το 2022) και η Βοσνία και Ερζεγοβίνη (από το 2022). Το Κόσοβο (η ανεξαρτησία του οποίου δεν αναγνωρίζεται από πέντε κράτη μέλη της ΕΕ) και η Γεωργία υπέβαλαν επίσημα αιτήσεις για ένταξη το 2022 και θεωρούνται πιθανές υποψήφιες χώρες από την Ευρωπαϊκή Ένωση.[1][2]

Το Μαυροβούνιο και η Σερβία, οι πιο προχωρημένες υποψήφιες, αναμένεται να ενταχθούν νωρίτερα από τις άλλες.[3] Λόγω πολλών παραγόντων, οι συνομιλίες με την Τουρκία βρίσκονται ουσιαστικά σε αδιέξοδο.[4]

Τα κριτήρια προσχώρησης περιλαμβάνονται στα κριτήρια της Κοπεγχάγης, που συμφωνήθηκαν το 1993, και στη Συνθήκη του Μάαστριχτ (άρθρο 49). Το άρθρο 49 της Συνθήκης του Μάαστριχτ (όπως τροποποιήθηκε) λέει ότι κάθε «ευρωπαϊκό κράτος» που σέβεται τις «αρχές της ελευθερίας, της δημοκρατίας, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών και του κράτους δικαίου», μπορεί να υποβάλει αίτηση για ένταξη στην ΕΕ. Το αν μια χώρα είναι ευρωπαϊκή ή όχι υπόκειται σε πολιτική αξιολόγηση από τα θεσμικά όργανα της ΕΕ. [5] Η προηγούμενη διεύρυνση από την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας από τα Εσωτερικά Έξι κράτη το 1958[6] ανέβασε το σύνολο των μελών της ΕΕ σε είκοσι οκτώ, αν και ως αποτέλεσμα της αποχώρησης του Ηνωμένου Βασιλείου, ο σημερινός αριθμός των κρατών μελών της ΕΕ είναι είκοσι επτά.

Από τις τέσσερις μεγάλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες που δεν είναι μέλη της ΕΕ, η Νορβηγία, η Ελβετία και η Ισλανδία, έχουν υποβάλει αιτήσεις ένταξης στο παρελθόν αλλά στη συνέχεια τις πάγωσαν ή τις απέσυραν, ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο είναι πρώην μέλος. Η Νορβηγία, η Ελβετία, η Ισλανδία, καθώς και το Λιχτενστάιν, συμμετέχουν στην ενιαία αγορά της ΕΕ και επίσης στο χώρο Σένγκεν, γεγονός που τις καθιστά στενά ευθυγραμμισμένες με την ΕΕ· κανένα, ωστόσο, δεν ανήκει στην Τελωνειακή Ένωση της ΕΕ.

Τρέχουσα ατζέντα και αιτούντες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  Κράτη μέλη της ΕΕ
  Υποψήφιες που έχουν εκκινήσει ενταξιακές διαπραγματεύσεις
  Υποψήφιες
  Αιτούσες / Εν δυνάμει υποψήφιες
  Υποψήφια με παγωμένες διαπραγματεύσεις

Η παρούσα ατζέντα διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης αφορά τρεις διακριτές ομάδες κρατών:

Αυτά τα κράτη πρέπει να διαπραγματευτούν τους όρους της ένταξής τους στην ΕΕ με τα σημερινά κράτη μέλη και να ευθυγραμμίσουν την εσωτερική τους νομοθεσία με το δίκαιο της ΕΕ προτού προσχωρήσουν.

Η Τουρκία έχει μια μακροχρόνια αίτηση με την ΕΕ, αλλά οι ενταξιακές της διαπραγματεύσεις έχουν σταματήσει από το 2016.[7] Αυτό οφείλεται στα πολιτικά ζητήματα που αφορούν την ένταξη της χώρας.[8] Όσον αφορά τα κράτη των Δυτικών Βαλκανίων, η ΕΕ είχε δεσμευτεί να τα συμπεριλάβει μετά τους Γιουγκοσλαβικούς Πολέμους : δύο κράτη έχουν προσχωρήσει (η Σλοβενία το 2004 και η Κροατία το 2013), τέσσερα είναι υποψήφια και τα υπόλοιπα δύο έχουν προενταξιακές συμφωνίες.[9]

Υπάρχουν άλλα κράτη στην Ευρώπη που είτε επιδιώκουν την ένταξη είτε θα μπορούσαν ενδεχομένως να υποβάλουν αίτηση εάν αλλάξει η τρέχουσα εξωτερική πολιτική τους ή εάν η ΕΕ δώσει ένα μήνυμα ότι μπορεί τώρα να συμπεριληφθούν στην ατζέντα της διεύρυνσης. Ωστόσο, αυτά δεν αποτελούν επίσημα μέρος της τρέχουσας ατζέντας, η οποία έχει ήδη καθυστερήσει λόγω διμερών διαφορών στα Βαλκάνια και δυσκολίας στην πλήρη εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου (το αποδεκτό σώμα της νομοθεσίας της ΕΕ).

Προηγουμένως ήταν ο κανόνας για τις διευρύνσεις να βλέπουν πολλούς εισερχόμενους να προσχωρούν ταυτόχρονα στην Ένωση. Οι μόνες προηγούμενες διευρύνσεις ενός μόνο κράτους ήταν η ένταξη της Ελλάδας το 1981 και η ένταξη της Κροατίας το 2013.

Ωστόσο, τα μέλη της ΕΕ έχουν προειδοποιήσει ότι, μετά τον σημαντικό αντίκτυπο της πέμπτης διεύρυνσης το 2004, θα υιοθετηθεί μια πιο ατομική προσέγγιση στο μέλλον, αν και πιθανότατα η είσοδος ζευγαριών ή μικρών ομάδων χωρών θα συμπέσει.[10]

Δυτικά Βαλκάνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο συνοπτικός πίνακας έχει συνδέσμους προς άρθρα σχετικά με τις σχέσεις της ΕΕ με καθεμία από αυτές τις χώρες

Η σύνοδος κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του 2003 στη Θεσσαλονίκη έθεσε την ενσωμάτωση των Δυτικών Βαλκανίων ως προτεραιότητα της επέκτασης της ΕΕ. Αυτή η δέσμευση έγινε προκειμένου να σταθεροποιηθεί η περιοχή στον απόηχο των Γιουγκοσλαβικών Πολέμων, μιας σειράς εθνοτικών πολέμων κατά τη δεκαετία του 1990 που οδήγησαν στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας .

Η Σλοβενία ήταν η πρώτη πρώην Γιουγκοσλαβική χώρα που προσχώρησε στην ΕΕ το 2004, ακολουθούμενη από την Κροατία το 2013 .

Η Αλβανία, η Βόρεια Μακεδονία, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, το Μαυροβούνιο και η Σερβία είναι όλα υποψήφια κράτη.[11][12] Το Κόσοβο, το οποίο δεν αναγνωρίζεται από 5 κράτη της ΕΕ ούτε από τη Σερβία, έκανε αίτηση στις 14 Δεκεμβρίου 2022.[13][14]


Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο είχε εγκρίνει την έναρξη διαπραγματεύσεων με την Αλβανία και τη Βόρεια Μακεδονία στις 26 Μαρτίου 2020,[15] ωστόσο η διαδικασία διαπραγμάτευσης εμποδίστηκε από τη Βουλγαρία για περισσότερα από δύο χρόνια.[16] Τον Ιούνιο του 2022 ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν υπέβαλε μια συμβιβαστική πρόταση η οποία, εάν εγκριθεί και από τις δύο χώρες, θα άνοιγε το δρόμο για την άμεση υιοθέτηση διαπραγματευτικών πλαισίων για τη Βόρεια Μακεδονία και την Αλβανία από το Συμβούλιο της ΕΕ και για τη διοργάνωση διακυβερνητικών διασκέψεων μαζί τους.[17] Στις 24 Ιουνίου 2022, το κοινοβούλιο της Βουλγαρίας ενέκρινε την αναθεωρημένη γαλλική πρόταση για άρση του βέτο της χώρας για την έναρξη των ενταξιακών συνομιλιών στην ΕΕ με τη Βόρεια Μακεδονία, με τη Συνέλευση της Βόρειας Μακεδονίας να το κάνει επίσης στις 16 Ιουλίου 2022 επιτρέποντας την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Την ίδια ημέρα, η επανέναρξη των διαπραγματεύσεων ορίστηκε για τις 19 Ιουλίου 2022. [18]

Τουρκία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η υποψηφιότητα της Τουρκίας για ένταξη στην ΕΕ αποτέλεσε θέμα μείζονος σημασίας και σημαντικής διαμάχης από τότε που χορηγήθηκε το 1999. Η Τουρκία είχε ιστορικά στενούς δεσμούς με την ΕΕ, έχοντας μια συμφωνία σύνδεσης από το 1964,[19] βρίσκεται σε τελωνειακή ένωση με την ΕΕ από το 1995 και αρχικά υπέβαλε αίτηση για ένταξη το 1987. Μόνο μετά από μια σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες στις 17 Δεκεμβρίου 2004 (μετά τη μεγάλη διεύρυνση του 2004), το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ανακοίνωσε ότι οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Τουρκία ξεκίνησαν επίσημα στις 3 Οκτωβρίου 2005.

Η Τουρκία είναι η ενδέκατη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο και είναι μια βασική περιφερειακή δύναμη.[20][21] Το 2006, ο Καρλ Μπιλντ, πρώην υπουργός Εξωτερικών της Σουηδίας, δήλωσε ότι «[Η ένταξη της Τουρκίας] θα έδινε στην ΕΕ έναν αποφασιστικό ρόλο για τη σταθερότητα στο ανατολικό τμήμα της Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας, κάτι που είναι σαφώς προς το στρατηγικό συμφέρον της Ευρώπης." [22]

Ωστόσο, άλλοι, όπως ο πρώην Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί και η πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ, αντιτάχθηκαν στην ένταξη της Τουρκίας. Οι αντίπαλοι υποστηρίζουν ότι η Τουρκία δεν σέβεται τις βασικές αρχές που αναμένονται σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία, όπως η ελευθερία της έκφρασης.[23] Ο μεγάλος πληθυσμός της Τουρκίας θα άλλαζε επίσης την ισορροπία δυνάμεων στους αντιπροσωπευτικούς ευρωπαϊκούς θεσμούς. Με την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, τα 84 εκατομμύρια κάτοικοι θα της έδιναν τον μεγαλύτερο αριθμό ευρωβουλευτών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Θα γινόταν η πολυπληθέστερη χώρα της ΕΕ.[24] Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι η Τουρκία δεν αναγνωρίζει ένα κράτος της ΕΕ, την Κύπρο, λόγω του Κυπριακού και η κυπριακή κυβέρνηση μπλοκάρει ορισμένα κεφάλαια των συνομιλιών της Τουρκίας.

Οι σχέσεις της Τουρκίας με την ΕΕ έχουν επιδεινωθεί σοβαρά μετά την απόπειρα πραξικοπήματος της Τουρκίας το 2016 και τις επακόλουθες εκκαθαρίσεις.[25][26] Στις 24 Νοεμβρίου 2016, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε ένα μη δεσμευτικό ψήφισμα που ζητούσε «προσωρινό πάγωμα των συνεχιζόμενων ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία» λόγω ανησυχιών για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου.[27][28][29] Στις 13 Δεκεμβρίου, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (αποτελούμενο από τους αρχηγούς κρατών ή κυβερνήσεων των κρατών μελών) αποφάσισε ότι δεν θα ανοίξει νέους τομείς στις ενταξιακές συνομιλίες της Τουρκίας υπό τις «επικρατούσες συνθήκες», [30] καθώς η πορεία της Τουρκίας προς τον αυταρχισμό έκανε αδύνατη την ένταξη στην ΕΕ.[31] Από το 2022, και ειδικά μετά τη νίκη του Ερντογάν στο συνταγματικό δημοψήφισμα, οι ενταξιακές συνομιλίες της Τουρκίας βρίσκονται ουσιαστικά σε αδιέξοδο. [4] [32] [33]

Τρίο Σύνδεσης με την ΕΕ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2005, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρότεινε σε έγγραφο στρατηγικής ότι η παρούσα ατζέντα διεύρυνσης θα μπορούσε ενδεχομένως να εμποδίσει τη δυνατότητα μελλοντικής προσχώρησης του Αζερμπαϊτζάν, της Αρμενίας, της Γεωργίας, της Λευκορωσίας, της Μολδαβίας και της Ουκρανίας. [34] Ο Όλι Ρεν, ο Ευρωπαίος Επίτροπος για τη Διεύρυνση μεταξύ 2004 και 2010, είχε δηλώσει ότι η ΕΕ θα πρέπει «να αποφύγει την υπερβολική επέκταση των δυνατοτήτων μας και αντί να εδραιώσει την ατζέντα μας για τη διεύρυνση», προσθέτοντας, «αυτή είναι ήδη μια πρόκληση για την ενταξιακή μας διαδικασία». [35]

Η Γεωργία, η Μολδαβία και η Ουκρανία επικύρωσαν Συμφωνία Σύνδεσης με την ΕΕ και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε ψήφισμα το 2014 δηλώνοντας ότι «σύμφωνα με το άρθρο 49 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Γεωργία, η Μολδαβία και η Ουκρανία, καθώς και κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, που έχει ευρωπαϊκή προοπτική, μπορεί να υποβάλει αίτηση για ένταξη στην ΕΕ σε συμμόρφωση με τις αρχές της δημοκρατίας, του σεβασμού των θεμελιωδών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων των μειονοτήτων και της διασφάλισης του κανόνα των δικαιωμάτων».[36] Εισήλθαν επίσης στη βαθιά και συνολική ζώνη ελεύθερων συναλλαγών με την ΕΕ, η οποία δημιουργεί «πλαίσιο για τον εκσυγχρονισμό των εμπορικών σχέσεων και για την οικονομική ανάπτυξη με το άνοιγμα των αγορών μέσω της προοδευτικής κατάργησης των δασμών και των ποσοστώσεων, και με μια εκτεταμένη εναρμόνιση νόμων, κανόνων και κανονισμών σε διάφορους τομείς που σχετίζονται με το εμπόριο, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για την ευθυγράμμιση βασικών τομέων» των οικονομιών τους με τα πρότυπα της ΕΕ.[37] Ωστόσο, η ΕΕ δεν επεκτάθηκε περαιτέρω στον μετασοβιετικό χώρο τη δεκαετία του 2010.[38]

Μέχρι τον Ιανουάριο του 2021, η Γεωργία και η Ουκρανία ετοιμάζονταν να υποβάλουν επίσημη αίτηση για ένταξη στην ΕΕ το 2024.[39][40][41] Ωστόσο, μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία το 2022, η Ουκρανία υπέβαλε αίτηση για ένταξη στην ΕΕ στις 28 Φεβρουαρίου 2022, ακολουθούμενη από τη Γεωργία και τη Μολδαβία στις 3 Μαρτίου 2022.[42][43] Στις 23 Ιουνίου 2022, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο χορήγησε καθεστώς υποψήφιας χώρας στη Μολδαβία και την Ουκρανία και αναγνώρισε τη Γεωργία ως πιθανή υποψήφια για ένταξη.[44]

Συνοπτικός πίνακας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πολιτεία [45] Κατάσταση Τελευταίο βήμα Επόμενο βήμα
Αλβανία Υποψήφια σε διαπραγμάτεύση Οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Αλβανία ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 2022. [46] Κανένα από τα 33 ισχύοντα διαπραγματευτικά κεφάλαια δεν έχει ανοίξει ή κλείσει ακόμη. Κάθε κεφάλαιο πρέπει να κλείσει για να ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις και να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Βόρεια Μακεδονία Υποψήφια σε διαπραγμάτεύση Οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις με τη Βόρεια Μακεδονία ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 2022. [46] Κανένα από τα 33 ισχύοντα διαπραγματευτικά κεφάλαια δεν έχει ανοίξει ή κλείσει ακόμη. Κάθε κεφάλαιο πρέπει να κλείσει για να ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις και να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μαυροβούνιο Υποψήφιο σε διαπραγμάτεύση Οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις με το Μαυροβούνιο ξεκίνησαν τον Ιούνιο του 2012. Και τα 33 ισχύοντα διαπραγματευτικά κεφάλαια έχουν ανοίξει, εκ των οποίων τα 3 έχουν προσωρινά κλείσει. [47] Κάθε κεφάλαιο πρέπει να κλείσει για να ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις και να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σερβία Υποψήφια σε διαπραγμάτεύση Οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις με τη Σερβία ξεκίνησαν τον Ιανουάριο του 2014. Από τα 34 ισχύοντα κεφάλαια διαπραγμάτευσης, έχουν ανοίξει 18, εκ των οποίων τα 2 έχουν προσωρινά κλείσει. [48] Κάθε κεφάλαιο πρέπει να κλείσει για να ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις και να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Βοσνία και Ερζεγοβίνη Υποψήφια Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο χορήγησε το καθεστώς υποψήφιας χώρας στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη τον Δεκέμβριο του 2022. [12] Πρέπει να αντιμετωπιστούν 14 βασικοί τομείς που προτείνει η Επιτροπή για να προχωρήσουμε περαιτέρω.
Μολδαβία Υποψήφια Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο χορήγησε το καθεστώς υποψήφιας χώρας στη Μολδαβία τον Ιούνιο του 2022. [44] Εννέα βασικοί τομείς που προτείνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρέπει να αντιμετωπιστούν για να προχωρήσουμε περαιτέρω. Η Επιτροπή θα παράσχει λεπτομερή αξιολόγηση της χώρας έως το τέλος του 2022. [49]
Ουκρανία Υποψήφια Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο χορήγησε το καθεστώς υποψήφιας χώρας στην Ουκρανία τον Ιούνιο του 2022. [44] Επτά βασικοί τομείς που προτείνει η Επιτροπή πρέπει να αντιμετωπιστούν για να προχωρήσουμε περαιτέρω. Η Επιτροπή θα παράσχει λεπτομερή αξιολόγηση της χώρας έως το τέλος του 2022. [49]
Γεωργία Αιτούσα / Εν δυνάμει υποψήφια Η Γεωργία υπέβαλε την αίτησή της για ένταξη στην ΕΕ τον Μάρτιο του 2022. [50] Απαιτούνται περαιτέρω πολιτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις προτού η Επιτροπή μπορέσει να συστήσει τη χορήγηση καθεστώτος υποψήφιας χώρας στη Γεωργία. [49]
Κόσοβο
 Αιτούν / Εν δυνάμει υποψήφιο Το Κοσσυφοπέδιο υπέβαλε την αίτησή του για ένταξη τον Δεκέμβριο του 2022. [14] Το Συμβούλιο της ΕΕ πρέπει να ζητήσει τη γνώμη της Επιτροπής για να προχωρήσει περαιτέρω η διαδικασία.
Τουρκία Υποψήφια με παγωμένες διαπραγματεύσεις Οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Τουρκία ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του 2005. Από τα 33 ισχύοντα κεφάλαια διαπραγμάτευσης, έχουν ανοίξει 16, εκ των οποίων 1 έχει κλείσει προσωρινά. [51] Οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας έχουν παγώσει και, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν μπορούν να εξεταστούν άλλα κεφάλαια για άνοιγμα ή κλείσιμο. [51] Η επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ψήφισε την αναστολή των ενταξιακών συνομιλιών το 2019. [52] [53] [54]

Κράτη που δεν περιλαμβάνονται στην ατζέντα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ (άρθρο 49) ορίζει ότι κάθε ευρωπαϊκή χώρα (όπως ορίζεται από αξιολόγηση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου) που είναι προσηλωμένη στη δημοκρατία μπορεί να υποβάλει αίτηση για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.[55] Εκτός από τα ευρωπαϊκά κράτη, άλλες χώρες έχουν επίσης εικαθεί ή προταθεί ως μελλοντικά μέλη της ΕΕ.

Κυρίαρχα κράτη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα κράτη στην Ευρώπη που επέλεξαν, για διάφορους λόγους, να μην ενταχθούν στην ΕΕ, έχουν ενσωματωθεί σε αυτήν σε διαφορετικούς βαθμούς ανάλογα με τις περιστάσεις τους. Η Ισλανδία, η Νορβηγία και το Λιχτενστάιν συμμετέχουν απευθείας στην ενιαία αγορά μέσω του ΕΟΧ, η Ελβετία το κάνει μέσω διμερών συνθηκών και τα άλλα ευρωπαϊκά μικροκράτη (Άγιος Μαρίνος, Ανδόρα, Βατικανό, Μονακό) έχουν ειδικές συμφωνίες με την ΕΕ και τις γειτονικές χώρες, συμπεριλαμβανομένων των χρήση του ευρώ ως νομίσματός τους. Οι περισσότερες από αυτές τις χώρες είναι επίσης μέρος του χώρου Σένγκεν . Η Νορβηγία, η Ισλανδία και η Ελβετία είχαν όλες στο παρελθόν ισχύουσες αιτήσεις για ένταξη στην ΕΕ, οι οποίες έχουν αποσυρθεί ή με άλλο τρόπο παγώσει. Τέτοιες αιτήσεις θα μπορούσαν να υποβληθούν εκ νέου σε περίπτωση αλλαγής του πολιτικού τοπίου.

Άλλες προτάσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μη κυρίαρχα κράτη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σκωτία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρά το γεγονός ότι η Σκωτία ψήφισε υπέρ της παραμονής,[56] το Ηνωμένο Βασίλειο ως σύνολο αποχώρησε από την Ευρωπαϊκή Ένωση το 2020, αφήνοντας πιθανή μελλοντική ένταξη της Σκωτίας ως διεύρυνση εκτός ΕΕ. Το Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας (SNP) που ηγείται της αποκεντρωμένης κυβέρνησης της Σκωτίας υποστηρίζει την επανένταξη στην ΕΕ εάν η Σκωτία γίνει ανεξάρτητη στο μέλλον.[57]

Σενάρια εσωτερικής διεύρυνσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η εσωτερική διεύρυνση είναι η διαδικασία νέων κρατών μελών που προκύπτουν από τη διάλυση ή την απόσχιση από ένα υπάρχον κράτος μέλος.[58][59][60] Υπήρξαν και υπάρχουν αρκετά ενεργά αυτονομιστικά κινήματα εντός των κρατών μελών (για παράδειγμα στην Καταλονία και τη Φλάνδρα), αλλά δεν υπάρχουν σαφείς συμφωνίες, συνθήκες ή προηγούμενα που να καλύπτουν το σενάριο ενός υπάρχοντος κράτους μέλους της ΕΕ να διασπαστεί σε δύο ή περισσότερα κράτη, και τα δύο που επιθυμούν να παραμείνουν κράτη μέλη της Ε.Ε. Το ερώτημα είναι εάν ένα κράτος είναι διάδοχος και ένα νέο αιτούν ή, εναλλακτικά, και τα δύο είναι νέα κράτη που πρέπει να γίνουν δεκτά στην ΕΕ.[61][62]

Σε ορισμένες περιπτώσεις, μια περιοχή επιθυμεί να εγκαταλείψει το κράτος της και την ΕΕ, όπως για παράδειγμα οι περιοχές που επιθυμούν να ενταχθούν στην Ελβετία. Αλλά τα περισσότερα, δηλαδή τα δύο κινήματα που διεξήγαγαν δημοψηφίσματα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2010, η Σκωτία και η Καταλονία, βλέπουν το μέλλον τους ως ανεξάρτητα κράτη εντός της ΕΕ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μεγάλο ενδιαφέρον για το εάν, εφόσον ανεξαρτητοποιηθούν, θα διατηρήσουν την ιδιότητα του μέλους της ΕΕ ή αντίστροφα εάν θα έπρεπε να υποβάλουν εκ νέου αίτηση. Στην τελευταία περίπτωση, δεδομένου ότι τα νέα μέλη πρέπει να εγκριθούν ομόφωνα, κάθε άλλο κράτος που έχει συμφέρον να εμποδίσει τη συμμετοχή τους για να αποτρέψει παρόμοια κινήματα ανεξαρτησίας θα μπορούσε να το κάνει.[63] Επιπλέον, δεν είναι σαφές εάν το διάδοχο κράτος θα διατηρήσει τυχόν εξαιρέσεις που δικαιούταν το μητρικό κράτος.

Καταλονία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Την 1η Οκτωβρίου 2017, η καταλανική κυβέρνηση διεξήγαγε δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία, το οποίο είχε κηρυχθεί παράνομο από το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ισπανίας, με πιθανά εκλογικά τμήματα να έχουν αποκλειστεί από την αστυνομία. Τα γεγονότα που ακολούθησαν αποτέλεσαν πολιτική κρίση για την Καταλονία. Η θέση της ΕΕ είναι να κρατά αποστάσεις από την κρίση υποστηρίζοντας ταυτόχρονα την εδαφική ακεραιότητα και το σύνταγμα της Ισπανίας.[64][65] Ενώ η συζήτηση γύρω από το δημοψήφισμα της Σκωτίας μπορεί να ενημερώσει την καταλανική κρίση, η Καταλονία βρίσκεται σε διαφορετική κατάσταση από τη Σκωτία όπου η κεντρική κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει τη νομιμότητα οποιασδήποτε διακήρυξης ανεξαρτησίας από την Καταλονία. Εάν η Ισπανία δεν αναγνωρίσει την ανεξαρτησία ενός καταλανικού κράτους, η Καταλονία δεν μπορεί να ενταχθεί χωριστά στην ΕΕ και θα εξακολουθεί να αναγνωρίζεται ως μέρος της Ισπανίας στην ΕΕ.

Κορσική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Κορσική έχει ένα ισχυρό και εκλογικά επιτυχημένο εθνικιστικό κίνημα, με θέσεις που κυμαίνονται από την αυτονομία έως την απόλυτη ανεξαρτησία, η τελευταία επιλογή με περίπου 10-15% δημόσια υποστήριξη.[66] Το ανεξάρτητο κόμμα Corsica Libera οραματίζεται μια ανεξάρτητη Κορσική εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως ένωση διαφόρων ευρωπαϊκών λαών, καθώς και συστάσεις για ευθυγράμμιση με τις ευρωπαϊκές οδηγίες. [67]

Φλάνδρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Υπάρχει ένα ενεργό κίνημα προς τη φλαμανδική ανεξαρτησία ή ένωση με τις Κάτω Χώρες. Το μελλοντικό καθεστώς της Βαλλονίας και των Βρυξελλών (της ντε φάκτο πρωτεύουσας της ΕΕ) είναι ασαφές ως βιώσιμα πολιτικά κράτη, που ίσως δημιουργούν μια μοναδική κατάσταση από τη Σκωτία και την Καταλονία. Υπάρχουν διάφορες προτάσεις, τόσο μέσα όσο και έξω από το ανεξάρτητο κίνημα, για το τι πρέπει να συμβεί στις Βρυξέλλες, που κυμαίνονται από την παραμονή στο βελγικό κράτος, μέχρι την ένταξη στο υποθετικό φλαμανδικό κράτος, μέχρι να γίνει ξεχωριστή πολιτική οντότητα.[68][69]

Σαρδηνία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Σαρδηνία έχει ένα ισχυρό και εκλογικά επιτυχημένο εθνικιστικό κίνημα, με θέσεις που κυμαίνονται από την αυτονομία έως την απόλυτη ανεξαρτησία.

Καθώς το κίνημα της Σαρδηνίας έχει τις ρίζες του στα αριστερά του πολιτικού φάσματος,[70][71] είναι κυρίως φιλοευρωπαϊκό, με βασική εστίαση στον περιβαλλοντισμό .

Σύμφωνα με έρευνα του 2012 που πραγματοποιήθηκε σε κοινή προσπάθεια μεταξύ του Πανεπιστημίου του Κάλιαρι και του Εδιμβούργου,[72][73][74] το 41% των Σαρδηνιών θα ήταν υπέρ της ανεξαρτησίας (με το 10% να την επιλέγει τόσο από την Ιταλία όσο και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και 31% μόνο από την Ιταλία με τη Σαρδηνία να παραμένει στην ΕΕ), ενώ ένα άλλο 46% θα προτιμούσε να έχει μεγαλύτερη αυτονομία εντός της Ιταλίας και της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης της δημοσιονομικής ισχύος. Το 12% των ανθρώπων θα ήταν ικανοποιημένο να παραμείνουν μέρος της Ιταλίας και της ΕΕ με ένα Περιφερειακό Συμβούλιο χωρίς καμία δημοσιονομική εξουσία και το 1% στην Ιταλία και την ΕΕ χωρίς Περιφερειακό Συμβούλιο και δημοσιονομικές εξουσίες.[75][76][77][78][79][80][81] Μια δημοσκόπηση του 2017 από το Ινστιτούτο Ixè διαπίστωσε ότι το 51% των ερωτηθέντων ταυτοποιήθηκαν ως Σαρδήνιοι (σε αντίθεση με τον ιταλικό μέσο όρο του 15% που προσδιορίζεται με βάση την περιοχή καταγωγής τους), αντί για Ιταλοί (19%), Ευρωπαίοι (11%) ή/και πολίτες του κόσμου (19%).[82][83]

Οι εθνικιστές της Σαρδηνίας αντιμετωπίζουν μια σειρά ζητημάτων, όπως η περιβαλλοντική ζημιά που προκλήθηκε από τις στρατιωτικές δυνάμεις [84][85][86][87][88][89][90][91][92] (στην πραγματικότητα, 60% τέτοιων βάσεων στην Ιταλία βρίσκονται στο νησί),[93] η οικονομική εκμετάλλευση των πόρων του νησιού από το ιταλικό κράτος και οι βιομήχανοι της ηπειρωτικής χώρας,[94] η έλλειψη οποιασδήποτε πολιτικής εκπροσώπησης τόσο στην Ιταλία όσο και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο[95][96] (λόγω μιας μη ισορροπημένης εκλογικής περιφέρειας που παραμένει μέχρι σήμερα,[97] η Σαρδηνία δεν έχει δικό της ευρωβουλευτή από το 1994),[98] η πυρηνική ενέργεια και τα απόβλητα (για τα οποία προτάθηκε δημοψήφισμα από ένα Σαρδικό κόμμα,[99] που διοργανώθηκε το 2011[100]) και τη συνεχιζόμενη διαδικασία ερήμωσης και ιταλοποίησης που θα κατέστρεφε τον γηγενή πολιτισμό της Σαρδηνίας.[101]

Βαλλονία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Υπάρχει ένα αυτονομιστικό κίνημα στη Βαλλονία, αν και η απόσχιση της Φλάνδρας από το Βέλγιο φαίνεται πιο πιθανή. Υπάρχει και κίνημα για ένωση με τη Γαλλία . Αν και η πλειοψηφία είναι γαλλόφωνη, το κίνημα της Βαλλονίας περιλαμβάνει τους Γερμανόφωνους Βέλγους. Υπάρχουν διάφορες προτάσεις, τόσο εντός όσο και εκτός του ανεξάρτητου κινήματος, για το τι πρέπει να γίνει με τις Βρυξέλλες.[68][69]

Σενάρια επέκτασης των κρατών μελών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύπρος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Περιοχή με πορτοκαλί χρώμα υπό τον έλεγχο της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου

Επισήμως, το νησιωτικό έθνος της Κύπρου είναι μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπό την de jure κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οι Τουρκοκύπριοι είναι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας και συνεπώς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και είχαν δικαίωμα ψήφου στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο του 2004 (αν και μόνο μερικές εκατοντάδες ήταν εγγεγραμμένοι). Το κοινοτικό κεκτημένο της ΕΕ έχει ανασταλεί επ' αόριστον στο βόρειο τρίτο του νησιού, το οποίο παραμένει εκτός ελέγχου της Κυπριακής Δημοκρατίας από την τουρκική εισβολή το 1974. Η ελληνοκυπριακή κοινότητα απέρριψε το Σχέδιο Ανάν για τη διευθέτηση του Κυπριακού με δημοψήφισμα στις 24 Απριλίου 2004. Αν το δημοψήφισμα ήταν υπέρ της πρότασης διευθέτησης, το νησί (εξαιρουμένων των Βρετανικών Περιοχών Κυρίαρχων Βάσεων) θα είχε ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως η Ηνωμένη Κυπριακή Δημοκρατία. Οι σχέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκοκυπριακή Κοινότητα διαχειρίζεται η Γενική Διεύθυνση Διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. [102]

Ιρλανδία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αναγνώρισε ότι μετά την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ, εάν η Βόρεια Ιρλανδία ενσωματωθεί σε μια ενωμένη Ιρλανδία, θα επανενταχθεί αυτόματα στην ΕΕ υπό την τρέχουσα ιδιότητα μέλους της Ιρλανδίας. Ιστορικό προηγούμενο για αυτό ήταν η ενσωμάτωση της Ανατολικής Γερμανίας στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας ως ενιαίο κράτος μέλος των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.[103][104]

Ρουμανία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ένα παρόμοιο σενάριο έχει οραματιστεί με την ένωση της Μολδαβίας και της Ρουμανίας, η οποία θα ενσωματώσει το σημερινό έδαφος της Μολδαβίας στη Ρουμανία και συνεπώς στην ΕΕ.[105] Περίπου το 44% των Μολδαβών που ερωτήθηκαν το 2021 υποστήριξε ένα τέτοιο σενάριο.[106]

Πιθανή ενσωμάτωση ειδικών εδαφών κρατών μελών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  Κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης
  Τρέχουσα ατζέντα διεύρυνσης
  Ειδικές περιοχές κρατών μελών της ΕΕ, εκτός της ΕΕ
  ΑΟΖ των περιοχών κρατών μελών της ΕΕ, εκτός της ΕΕ

Υπάρχουν πολλές ειδικά εδάφη κρατών μελών της ΕΕ, ορισμένα από αυτά δεν καλύπτονται πλήρως από τις συνθήκες της ΕΕ και εφαρμόζουν το δίκαιο της ΕΕ μόνο εν μέρει, έως και καθόλου. Είναι πιθανό ένα έδαφος να αλλάξει το καθεστώς της όσον αφορά την ΕΕ ή κάποια συγκεκριμένη συνθήκη ή διάταξη νόμου. Η επικράτεια μπορεί να αλλάξει το καθεστώς της από συμμετοχή σε αποχώρηση ή από μη συμμετοχή σε ένταξη.

Δανικά αυτοδιοικούμενα εδάφη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νήσοι Φερόες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Νήσοι Φερόες, ένα αυτοδιοικούμενο έθνος εντός του Βασιλείου της Δανίας, δεν αποτελούν μέρος της ΕΕ, όπως ρητά δηλώνεται και από τις δύο συνθήκες της Ρώμης.[107] Οι σχέσεις με την ΕΕ διέπονται από μια αλιευτική συμφωνία (1977) και μια συμφωνία ελεύθερου εμπορίου (1991, αναθεωρημένη το 1998). Ο κύριος λόγος για να παραμείνουμε εκτός ΕΕ είναι οι διαφωνίες σχετικά με την Κοινή Αλιευτική Πολιτική,[108] που δεσμεύει τις χώρες με μεγάλους αλιευτικούς πόρους. Επίσης, κάθε μέλος πρέπει να πληρώσει για την Κοινή Αγροτική Πολιτική, η οποία ευνοεί τις χώρες που έχουν μεγάλη γεωργία, κάτι που δεν έχουν οι Νήσοι Φερόες. Όταν η Ισλανδία βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις προσχώρησης γύρω στο 2010, υπήρχε ελπίδα για καλύτερες συνθήκες για τις πλούσιες σε ψάρια χώρες , αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Η Κοινή Αλιευτική Πολιτική εισήχθη το 1970 για τον λόγο ακριβώς της πρόσβασης των πρώτων μελών της ΕΚ στα ύδατα των υποψηφίων χωρών, δηλαδή του Ηνωμένου Βασιλείου, της Ιρλανδίας και της Δανίας, συμπεριλαμβανομένων των Νήσων Φερόες.

Ωστόσο, υπάρχουν πολιτικοί, κυρίως στο δεξιό Κόμμα της Ένωσης (Sambandsflokkurin), με επικεφαλής τον πρόεδρό τους Kaj Leo Johannesen, που θα ήθελαν να δουν τις Φερόες ως μέλος της ΕΕ. Ωστόσο, ο πρόεδρος της αριστερής Δημοκρατίας (Tjóðveldi), Høgni Hoydal, έχει εκφράσει ανησυχίες ότι εάν οι Φερόες προσχωρούσαν στην ΕΕ ως έχει, θα μπορούσαν να εξαφανιστούν εντός της ΕΕ, συγκρίνοντας αυτό με την κατάσταση των Νήσων Σέτλαντ και Όλαντ σήμερα, και θέλει η τοπική κυβέρνηση να λύσει πρώτα την πολιτική κατάσταση μεταξύ των Φερόες και της Δανίας.[109]

Γροιλανδία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Γροιλανδία είναι μέρος του Βασιλείου της Δανίας, πράγμα που σήμαινε ότι έγινε μέρος της ΕΟΚ όταν η Δανία προσχώρησε το 1973. Μετά την εγκαθίδρυση της κυριαρχίας της Γροιλανδίας το 1979, που την έκανε αυτόνομη κοινότητα, η Γροιλανδία διεξήγαγε δημοψήφισμα για την ένταξη στην ΕΟΚ. Το αποτέλεσμα ήταν (κυρίως λόγω της Κοινής Αλιευτικής Πολιτικής) να αποχωρήσει, έτσι την 1η Φεβρουαρίου 1985, η Γροιλανδία αποχώρησε από την ΕΟΚ και την ΕΥΡΑΤΟΜ. Το καθεστώς της άλλαξε σε αυτό της υπερπόντιας χώρας.[110][111] Οι Δανοί υπήκοοι που διαμένουν στη Γροιλανδία (δηλαδή όλος ο γηγενής πληθυσμός) είναι ωστόσο πλήρως Ευρωπαίοι πολίτες. Δεν έχουν, ωστόσο, δικαίωμα ψήφου στις ευρωεκλογές.

Υπήρξαν κάποιες εικασίες για το εάν η Γροιλανδία μπορεί να εξετάσει το ενδεχόμενο να ενταχθεί ξανά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στις 4 Ιανουαρίου 2007, η δανική καθημερινή Jyllands-Posten ανέφερε τα λόγια του πρώην υπουργού για τη Γροιλανδία, Tom Høyem, ότι «δεν θα εκπλαγώ αν η Γροιλανδία γίνει ξανά μέλος της ΕΕ... Η ΕΕ χρειάζεται το παράθυρο της Αρκτικής και η Γροιλανδία δεν μπορεί μόνη της να διαχειριστεί τις γιγάντιες δυνατότητες της Αρκτικής»[112] Η Γροιλανδία έχει πολλούς φυσικούς πόρους και η Γροιλανδία, ειδικά κατά τη διάρκεια της άνθησης των εμπορευμάτων της δεκαετίας του 2000, έχει συνάψει συμβάσεις με ξένες ιδιωτικές εταιρείες για να εκμεταλλευτούν ορισμένους από αυτούς, αλλά το κόστος θεωρείται πολύ υψηλό, καθώς η Γροιλανδία είναι απομακρυσμένη και στερείται σοβαρής υποδομής που πρέπει να κατασκευαστεί. Μετά το 2013 οι τιμές έχουν μειωθεί, επομένως τέτοιες προσπάθειες έχουν σταματήσει.

Η συζήτηση για το Brexit έχει αναζωπυρώσει τις συζητήσεις για την ΕΕ στη Γροιλανδία με εκκλήσεις για ένταξη του νησιού ξανά στην Ένωση.[113]

Ολλανδικά εδάφη της Καραϊβικής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα νησιά Αρούμπα και Κουρασάο, καθώς και ο Άγιος Μαρτίνος, αποτελούν συστατικές χώρες του Βασιλείου των Κάτω Χωρών, ενώ το Μποναίρ, ο Άγιος Ευστάθιος και η Σάμπα είναι ειδικοί ολλανδικοί δήμοι . Όλες είναι Υπερπόντιες Χώρες και Εδάφη (ΥΧΕ) σύμφωνα με το Παράρτημα II της Συνθήκης ΕΚ.[110] Οι ΥΧΕ θεωρούνται «συνδεδεμένες» με την ΕΕ και εφαρμόζουν ορισμένα τμήματα της νομοθεσίας της ΕΕ. Τα νησιά επιλέγουν να γίνουν μια εξόχως απόκεντρη περιφέρεια (OMR) της ΕΕ, ένα καθεστώς στο οποίο τα νησιά αποτελούν μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αν και επωφελούνται από παρεκκλίσεις (εξαιρέσεις) από ορισμένους νόμους της ΕΕ λόγω της γεωγραφικής τους απόστασης από την ηπειρωτική Ευρώπη . Τα νησιά επικεντρώνονται στο να αποκτήσουν το ίδιο καθεστώς με τις Αζόρες, τη Μαδέρα, τα Κανάρια Νησιά και τα γαλλικά υπερπόντια διαμερίσματα .

Όταν το Μποναίρ, ο Άγιος ευστάθιος και η Σάμπα ιδρύθηκαν ως ολλανδικοί δημόσιοι φορείς μετά τη διάλυση των Ολλανδικών Αντιλλών (που ήταν ΥΧΕ) το 2010, το καθεστώς τους εντός της ΕΕ αυξήθηκε. Αντί να αλλάξουν το καθεστώς τους από ΥΧΕ σε εξόχως απόκεντρη περιφέρεια, όπως θα σήμαινε η αλλαγή του καθεστώτος τους εντός των Κάτω Χωρών, αποφασίστηκε ότι το καθεστώς τους θα παραμείνει το ίδιο για τουλάχιστον πέντε χρόνια. Μετά από αυτά τα πέντε χρόνια, η κατάστασή τους θα επανεξεταστεί.

Εάν αποφασιστεί ότι ένα ή όλα τα νησιά επιθυμούν να ενσωματωθούν περισσότερα στην ΕΕ, τότε η Συνθήκη της Λισαβόνας το προβλέπει μετά από ομόφωνη απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.[114] Η πρώην Ευρωπαία Επίτροπος για τη Διεύρυνση Danuta Hübner δήλωσε ενώπιον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ότι δεν αναμένει να προκύψουν πολλά προβλήματα με μια τέτοια αλλαγή καθεστώτος, καθώς ο πληθυσμός των νησιών είναι μόνο μερικές χιλιάδες άνθρωποι. 

Γαλλικά υπερπόντια διαμερίσματα και εδάφη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα εδάφη της Γαλλικής Γουιάνας, της Γουαδελούπης, της Μαρτινίκας, της Μαγιότ και της Ρεϋνιόν είναι υπερπόντια διαμερίσματα της Γαλλίας και ταυτόχρονα μονοτμηματικές υπερπόντιες περιφέρειες . Σύμφωνα με τη συνθήκη ΕΚ (άρθρο 299 2), όλα αυτά τα διαμερίσματα είναι εξόχως απόκεντρες περιφέρειες (OMR) της ΕΕ — επομένως οι διατάξεις της συνθήκης ΕΚ ισχύουν εκεί ενώ επιτρέπονται παρεκκλίσεις. Το καθεστώς της υπερπόντιας συλλογικότητας του γαλλικού Αγίου Μαρτίνου ορίζεται επίσης ως OMR από τη Συνθήκη της Λισαβόνας . Η Νέα Καληδονία και οι υπερπόντιες συλλογικότητες της Γαλλικής Πολυνησίας, του Αγίου Βαρθολομαίου, του Σαιν-Πιέρ και Μικελόν καθώς και της Ουαλίς και φουτουνά είναι Υπερπόντιες Χώρες και Εδάφη της ΕΕ.[110]

Νέα Καληδονία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Νέα Καληδονία είναι ένα υπερπόντιο έδαφος της Γαλλίας με το δικό της μοναδικό καθεστώς σύμφωνα με το Γαλλικό Σύνταγμα, το οποίο διαφέρει από αυτό των υπερπόντιων διαμερισμάτων και συλλογικοτήτων. Ορίζεται ως "υπερπόντια χώρα" σύμφωνα με τη Συμφωνία της Νουμέα του 1998 και απολαμβάνει υψηλό βαθμό αυτοδιοίκησης. [115] Επί του παρόντος, όσον αφορά την ΕΕ, είναι μία από τις Υπερπόντιες Χώρες και Εδάφη (ΥΧΕ).

Ως αποτέλεσμα της Συμφωνίας της Νουμέα, οι κάτοικοι της Νέας Καληδονίας ψήφισαν σε τρία διαδοχικά δημοψηφίσματα ανεξαρτησίας το 2018, το 2020 και το 2021. Τα δημοψηφίσματα επρόκειτο να καθορίσουν εάν το έδαφος θα παρέμενε μέρος της Γαλλικής Δημοκρατίας ως «sui generis συλλογικότητα» ή αν θα γινόταν ανεξάρτητο κράτος. Οι συμφωνίες προσδιορίζουν επίσης μια σταδιακή μεταβίβαση εξουσιών στην τοπική συνέλευση της Νέας Καληδονίας. Τα αποτελέσματα και των τριών δημοψηφισμάτων καθόρισαν ότι η Νέα Καληδονία θα παρέμενε μέρος της Γαλλικής Δημοκρατίας.

Προηγούμενη πιθανότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκωτίας του 2014 ήταν η πρώτη φορά που η ΕΕ βρέθηκε αντιμέτωπη με την πιθανή διάλυση ενός κράτους μέλους και μια περίπτωση όπου ένα νέο ανεξάρτητο κράτος επιθυμούσε να διατηρήσει την ιδιότητα του μέλους στην ΕΕ. Ενώ η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ έβγαλε και τη Σκωτία από την ΕΕ, οι συζητήσεις στην εκστρατεία για το δημοψήφισμα ενδέχεται να επηρεάσουν άλλα μελλοντικά σενάρια.

Η νομική συμβουλή της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου για το θέμα ήταν ότι «Δεδομένου ότι το [υπόλοιπο του ΗΒ] θα ήταν το ίδιο κράτος με το ΗΒ, η ιδιότητα του μέλους στην ΕΕ θα συνεχιζόταν»,[116] ενώ εικάζει ότι «Εκ πρώτης όψεως, η Σκωτία θα πρέπει να προσχωρήσει στην ΕΕ ως νέο κράτος, το οποίο θα απαιτούσε διαπραγματεύσεις για τους όρους ένταξής του...», αλλά ότι «η θέση της Σκωτίας εντός της ΕΕ είναι πιθανό να διαμορφωθεί περισσότερο από τυχόν συμφωνίες μεταξύ των μερών παρά από προ -υφιστάμενες αρχές του δικαίου της ΕΕ». [117] Χωρίς καμία επίσημη διαδικασία για τον χειρισμό της διάλυσης οποιουδήποτε κράτους μέλους, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προσφέρθηκε, εάν ζητηθεί από ένα κράτος μέλος, να παράσχει επίσημη άποψη για τη θέση της ΕΕ σχετικά με την ένταξη της Σκωτίας στην ΕΕ σε περίπτωση ανεξαρτησίας της από το Ηνωμένο Βασίλειο. Η κυβέρνηση της Σκωτίας ζήτησε από τον πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου Ντέιβιντ Κάμερον να υποβάλει αυτό το αίτημα, αλλά τέτοιο αίτημα δεν υποβλήθηκε. [118] Η Νίκολα Στέρτζον, η τότε αναπληρώτρια πρωθυπουργός της Σκωτίας, είπε ότι το υπουργικό συμβούλιο της Σκωτίας δεν συμφώνησε ότι μια ανεξάρτητη Σκωτία θα έπρεπε να υποβάλει εκ νέου αίτηση για ένταξη στην ΕΕ.

Οι εκστρατείες για το δημοψήφισμα είχαν διαφορετικές απόψεις:

  • Yes Scotland: Η εκστρατεία του «Ναι», με επικεφαλής τον Μπλερ Τζένκινς, υποστήριξε ότι η Σκωτία θα συνεχίσει ως κράτος μέλος μετά την ψήφο του Ναι, καθώς η Σκωτία θα παραμείνει συμμορφωμένη με όλες τις Αρχές της ΕΕ όπως περιγράφονται στο άρθρο 2 της ΣΕΕ και δεν υπάρχουν διατάξεις που να αποκλείουν στις υφιστάμενες συμφωνίες της ΕΕ. [119] Κατά την περίοδο μεταξύ της ψήφου ναι και της επίσημης ανεξαρτησίας, η κυβέρνηση της Σκωτίας θα μπορούσε να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις, εντός της ΕΕ, σχετικά με τους όρους της συνέχισης της ένταξής της στην ΕΕ. Αρκετοί αρχηγοί κρατών της ΕΕ εξέφρασαν την άποψή τους ότι αυτή η θέση ήταν λογική, όπως και ο Τζέιμς Κρόφορντ, συν-συγγραφέας των νομικών συμβουλών της κυβέρνησης του ΗΒ για το θέμα. [120] Σε μια συνέντευξη στο ραδιόφωνο του BBC, ερωτηθείς εάν το χρονοδιάγραμμα των 18 μηνών για την ΕΕ και άλλους οργανισμούς συνθήκης ήταν δυνατό, ο Κρόφορντ απάντησε ότι θεωρούσε ότι το χρονοδιάγραμμα ήταν λογικό. [121] Ωστόσο, δεν υπήρξε επίσημο σχόλιο για αυτήν την άποψη από την Επιτροπή της ΕΕ. Η κυβέρνηση της Σκωτίας και η εκστρατεία Yes δήλωσαν και οι δύο ότι η συνέχιση της ένταξης στην ΕΕ είναι η προτίμησή τους.
  • Better Together: Η εκστρατεία του «Όχι», με επικεφαλής τον Άλιστερ Ντάρλινγκ, υποστήριξε ότι οποιαδήποτε ψήφος υπέρ της ανεξαρτησίας θα έθετε αυτόματα τη Σκωτία εκτός ΕΕ ως νέο κράτος και η Σκωτία θα έπρεπε να επαναδιαπραγματευτεί την ένταξη. [122]

Το Ηνωμένο Βασίλειο στο σύνολό του αποχώρησε από την Ευρωπαϊκή Ένωση το 2020, αφήνοντας πιθανή μελλοντική ένταξη της Σκωτίας ως διεύρυνση εκτός ΕΕ.

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ «Candidate Countries - Enlargement - Environment - European Commission». ec.europa.eu. Ανακτήθηκε στις 4 Μαρτίου 2022. 
  2. ↑ «Joining the EU». ec.europa.eu. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Δεκεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2022. 
  3. ↑ «EU advances membership talks for Montenegro, Serbia». Euractiv. 11 Δεκεμβρίου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2019. 
  4. ↑ 4,0 4,1 Emmott, Robin (2 May 2017). «Turkey's EU dream is over, for now, top official says». Reuters. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 November 2020. https://web.archive.org/web/20201112011613/https://www.reuters.com/article/us-turkey-eu-idUSKBN17Y0U0. Ανακτήθηκε στις 21 November 2019. 
  5. ↑ «Legal questions of enlargement». Enlargement of the European Union. The European Parliament. 19 Μαΐου 1998. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Μαρτίου 2006. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουλίου 2008. 
  6. ↑ Current Article 1 of the Treaty on European Union reads: "The Union shall be founded on the present Treaty and on the Treaty on the Functioning of the European Union. Those two Treaties shall have the same legal value. The Union shall replace and succeed the European Community".
  7. ↑ «"Turkey is no longer an EU candidate", MEP says». Euronews. 10 April 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 April 2020. https://web.archive.org/web/20200421005259/https://www.euronews.com/2017/04/10/turkey-is-no-longer-an-eu-candidate-mep-says. Ανακτήθηκε στις 15 April 2017. 
  8. ↑ «Euractiv.com». Euractiv.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Ιουλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2011. 
  9. ↑ «Potential candidates». European Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Οκτωβρίου 2011. 
  10. ↑ «European Union, Community Law And International Business Law» (PDF). European Center for Peace and Development. σελ. 46. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 26 Ιουνίου 2011. Ανακτήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 2019. 
  11. ↑ «After Years Of Delay, North Macedonia, Albania Get OK To Begin EU Accession Talks». RadioFreeEurope/RadioLiberty (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 28 Μαρτίου 2020. 
  12. ↑ 12,0 12,1 «'Huge, historic move': EU grants Bosnia and Herzegovina Candidate Status». Sarajevo Times. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2022. 
  13. ↑ «Kosovo to apply for EU membership by end of 2022». Euractiv (στα Αγγλικά). 10 Ιουνίου 2022. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουνίου 2022. 
  14. ↑ 14,0 14,1 Xhabafti, Erion; Semini, Llazar (2022-12-14). «Kosovo leaders sign application request to join EU». Associated Press. https://apnews.com/article/europe-kosovo-european-union-308669f8d15bc217ec047e5d9805b278. Ανακτήθηκε στις 2022-12-14. 
  15. ↑ Staff (27 March 2020). «EU leaders give final OK to begin Albania, North Macedonia accession talks». RadioFreeEurope/RadioLiberty. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 December 2020. https://web.archive.org/web/20201205120516/https://www.rferl.org/a/eu-leaders-give-final-approval-eu-membership-talks-macedonia-albania/30512156.html. Ανακτήθηκε στις 8 July 2020. 
  16. ↑ «Bulgaria Blocks North Macedonia's EU Accession Negotiations - Novinite.com - Sofia News Agency». novinite.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 2020. 
  17. ↑ «Macron Says Compromise Found On EU Membership Talks For North Macedonia». RadioFreeEurope/RadioLiberty (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Ιουλίου 2022. 
  18. ↑ «North Macedonia parliament OKs deal; EU talks start July 19». Associated Press. 16 Ιουλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2022. 
  19. ↑ Official Journal of the European Communities 1973, C113 p2
  20. ↑ Bhalla, Reva· Goodrich, Lauren· Zeihan, Peter (17 Μαρτίου 2009). «Turkey and Russia on the Rise». Stratfor. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Αυγούστου 2011. 
  21. ↑ Friedman, George (31 Ιουλίου 2007). «The Geopolitics of Turkey». Stratfor. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Οκτωβρίου 2009. 
  22. ↑ Ekman, Ivar (11 December 2006). «Top Swedish official backs Turkey for EU». International Herald Tribune. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 October 2007. https://web.archive.org/web/20071015125225/http://www.iht.com/articles/2006/12/11/news/sweden.php. Ανακτήθηκε στις 3 July 2007. 
  23. ↑ «BBC: EU hails Turkey free speech move». BBC News. 30 April 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 September 2019. https://web.archive.org/web/20190902204820/http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/7375327.stm. Ανακτήθηκε στις 7 January 2011. 
  24. ↑ «The ins and outs: The EU's most effective foreign-policy instrument has been enlargement. But how far can it go?». The Economist. 17 March 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 July 2011. https://web.archive.org/web/20110701061352/http://www.economist.com/research/articlesBySubject/displaystory.cfm?subjectid=682266&story_id=8808134. Ανακτήθηκε στις 18 May 2020. 
  25. ↑ «Turkey's bid to join the EU is a bad joke; but don't kill it». The Economist. 13 October 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 September 2017. https://web.archive.org/web/20170911162030/https://www.economist.com/news/europe/21708693-two-cheers-hypocrisy-turkeys-bid-join-eu-bad-joke-dont-kill-it. Ανακτήθηκε στις 28 August 2017. 
  26. ↑ «EU-Turkey Relations Reaching a Crossroads». Carnegie. 11 April 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 July 2019. https://web.archive.org/web/20190717122522/https://carnegieeurope.eu/2017/04/11/eu-turkey-relations-reaching-crossroads-pub-68675. Ανακτήθηκε στις 3 May 2017. 
  27. ↑ «P8_TA(2016)0450». European Parliament. 24 Νοεμβρίου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουνίου 2018. Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2017. 
  28. ↑ «Freeze EU accession talks with Turkey until it halts repression, urge MEPs». European Parliament. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 March 2017. https://web.archive.org/web/20170310183603/http://www.europarl.europa.eu/news/en/news-room/20161117IPR51549/freeze-eu-accession-talks-with-turkey-until-it-halts-repression-urge-meps. Ανακτήθηκε στις 3 May 2017. 
  29. ↑ Weise, Zia (24 November 2016). «EU parliament votes overwhelmingly in favour of scrapping Turkey accession talks». The Telegraph. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 December 2019. https://web.archive.org/web/20191224014723/https://www.telegraph.co.uk/news/2016/11/24/eu-votes-overwhelmingly-favour-scrapping-turkey-accession-talks/. Ανακτήθηκε στις 21 November 2019. 
  30. ↑ Kempf, Danny (13 December 2016). «EU says won't expand Turkey membership talks». Yahoo. Agence France-Presse. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 December 2019. https://web.archive.org/web/20191230224317/https://www.yahoo.com/news/eu-says-wont-open-turkey-membership-chapters-165121377.html. Ανακτήθηκε στις 21 November 2019. 
  31. ↑ Pierini, Marc (12 December 2016). «Turkey's Impending Estrangement From the West». Carnegie Europe. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 February 2020. https://web.archive.org/web/20200206183255/https://carnegieeurope.eu/strategiceurope/66408. Ανακτήθηκε στις 21 November 2019. 
  32. ↑ «"Turkey is no longer an EU candidate", MEP says». EuroNews. 10 April 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 March 2020. https://web.archive.org/web/20200310131012/https://www.euronews.com/2017/04/10/turkey-is-no-longer-an-eu-candidate-mep-says. Ανακτήθηκε στις 21 November 2019. 
  33. ↑ Gonen, Emre (2 May 2017). «A truce with the EU?». Daily Sabah - EuroNews. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 September 2020. https://web.archive.org/web/20200919191307/https://www.dailysabah.com/columns/emre_gonen/2017/05/02/a-truce-with-the-eu. Ανακτήθηκε στις 21 November 2019. 
  34. ↑ «2005 enlargement strategy paper». European Union. 9 Νοεμβρίου 2005. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Σεπτεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 2019. 
  35. ↑ «EU enlargement chief vows to press ahead, for 'stability'». International Herald Tribune. 1 Φεβρουαρίου 2006. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιουνίου 2008. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουνίου 2008. 
  36. ↑ «Georgia can apply for EU membership if it complies with democratic principles». Trend.Az. 18 Απριλίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2019. 
  37. ↑ < EU-Ukraine Deep and Comprehensive Free Trade Area Αρχειοθετήθηκε 2017-08-17 στο Wayback Machine.. trade.ec.europa.eu.
  38. ↑ Rettman, Andrew (22 Οκτωβρίου 2010). «EU unlikely to expand into post-Soviet east in next decade». Euobserver.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Μαρτίου 2011. Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2011. 
  39. ↑ «У 2024 році Україна подасть заявку на вступ до ЄС». www.ukrinform.ua. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2021. 
  40. ↑ Makszimov, Vlagyiszlav (22 Ιανουαρίου 2021). «Georgian president visits Brussels in push for 2024 EU membership application». www.euractiv.com (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2021. 
  41. ↑ «Georgia-EU Relations Within Georgia's 2024 Objective to Apply for the EU Membership». GeorgianJournal (στα Γεωργιανά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2021. 
  42. ↑ «Georgia, Moldova Formally Apply For EU Membership Amid Russia's Invasion Of Ukraine». www.rferl.org. 
  43. ↑ «Moldovan president says Moldova applies for EU membership | Law-Order». www.devdiscourse.com. 
  44. ↑ 44,0 44,1 44,2 «European Council conclusions, 23-24 June 2022». European Council. 24 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2022. 
  45. ↑ «Joining the EU». European Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Αυγούστου 2022. Ανακτήθηκε στις 31 Ιουλίου 2022. 
  46. ↑ 46,0 46,1 Gijs, Camille (19 Ιουλίου 2022). «EU launches accession talks with North Macedonia, Albania». Politico Europe. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2022. 
  47. ↑ «Montenegro Report 2022». European Commission. 
  48. ↑ «Serbia Report 2022». European Commission. 
  49. ↑ 49,0 49,1 49,2 «The European Commission recommends to Council confirming Ukraine, Moldova and Georgia's perspective to become members of the EU and provides its opinion on granting them candidate status». ec.europa.eu. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2022. 
  50. ↑ Civil.ge (3 March 2022). «Georgia's PM Signs Application to Join the EU». Civil.ge. https://civil.ge/archives/477258. Ανακτήθηκε στις 3 March 2022. 
  51. ↑ 51,0 51,1 «Turkey Report 2021» (PDF). European Commission. 
  52. ↑ «Turkey condemns European parliament committee call to suspend...». Reuters. 21 February 2019. https://www.reuters.com/article/us-turkey-eu-idUSKCN1QA0MJ. Ανακτήθηκε στις 21 February 2019. 
  53. ↑ «Turkey Faces Crucial Vote on EU Accession Before Local Ballot». bloomberg.com. Ανακτήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 2019. 
  54. ↑ Perring, Rebecca (21 Φεβρουαρίου 2019). «'Change it now!' Turkey FURIOUS as EU votes to STOP accession talks». Express.co.uk. Ανακτήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 2019. 
  55. ↑ «Conditions for membership». European Commission. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Νοεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 2014. 
  56. ↑ Sparrow, Andrew (24 June 2016). «Nicola Sturgeon says second Scottish referendum 'highly likely' – as it happened». The Guardian. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 December 2019. https://web.archive.org/web/20191224104928/https://www.theguardian.com/politics/live/2016/jun/23/eu-referendum-result-live-counting-leave-remain-brain-in-europe. Ανακτήθηκε στις 16 August 2021. 
  57. ↑ «General Election 2019: Scotland would 'seek a way back in' to EU» (στα αγγλικά). BBC News. 2019-11-25. https://www.bbc.com/news/election-2019-50545372. Ανακτήθηκε στις 2021-10-25. 
  58. ↑ «The Internal Enlargement of the European Union». Centre Maurits Coppieters. 22 Ιουνίου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιανουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2018. 
  59. ↑ «The 'internal' enlargement of the European Union – is it possible?». Oxford University Press. 1 Μαΐου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Ιουνίου 2019. 
  60. ↑ «THE INTERNAL ENLARGEMENT OF THE EUROPEAN UNION» (PDF). Centre Maurits Coppieters. 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 9 Φεβρουαρίου 2018. 
  61. ↑ Edward, David, "Scotland's Position in the European Union", Scottish Parliamentary Review, Vol. I, No. 2 (Jan 2014) [Edinburgh: Blacket Avenue Press]
  62. ↑ «Scottish independence: Irish minister says EU application 'would take time'». BBC. 25 January 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 December 2019. https://web.archive.org/web/20191231192520/https://www.bbc.co.uk/news/uk-scotland-scotland-politics-21195630. Ανακτήθηκε στις 2 February 2013. 
  63. ↑ Rankin, Jennifer; Carrell, Severin (13 March 2017). «Independent Scotland 'would have to apply to join EU' – Brussels official». The Guardian. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 November 2020. https://web.archive.org/web/20201112020836/https://www.theguardian.com/politics/2017/mar/13/independent-scotland-would-have-to-apply-to-join-eu-commission-says. Ανακτήθηκε στις 20 September 2018. 
  64. ↑ Richard, Youngs (11 July 2017). «EU needs a smarter response to the Catalonia crisis». Politico. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 November 2020. https://web.archive.org/web/20201109030409/https://www.politico.eu/article/catalonia-mariano-rajoy-eu-needs-a-smarter-response-to-the-catalonia-crisis/. Ανακτήθηκε στις 21 November 2019. 
  65. ↑ Teffer, Peter (22 Δεκεμβρίου 2017). «Separatist 'win' does not change EU view on Catalonia». EU Observer. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2019. 
  66. ↑ Fourquet, Jérôme· Kraus, François· Bourgine, Alexandre. «Les Corses et leur perception de la situation sur l'île: Résultats détaillés» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2016. 
  67. ↑ Corsica 21: U prughjettu, Corsica Libera, 2015, σελ. 1–150, https://fr.calameo.com/read/006259250183428f1211c 
  68. ↑ 68,0 68,1 Van Parijs, Philippe (4 Οκτωβρίου 2007). «Brussels after Belgium: fringe town or city state ?» (PDF). The Bulletin. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2007. 
  69. ↑ 69,0 69,1 Feki, Donya (29 Νοεμβρίου 2007). «Jean Quatremer: a nation has been born—Flanders». Café Babel. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Μαρτίου 2010. Ανακτήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2007. 
  70. ↑ Hechter (M.), The Dynamics of Secession, Acta Sociologica, vol. 35, 1992, p. 267.
  71. ↑ «ENTREVISTA A MARCEL FARINELLI (1): "CÓRCEGA Y CERDEÑA FORMAN UN ARCHIPIÉLAGO INVISIBLE AL TENER SUS ISLAS NACIONALISMOS DE SIGNO OPUESTO"». 9 Απριλίου 2014. 
  72. ↑ «What next for independence movements in Europe? – Eve Hepburn». 
  73. ↑ «Identità e autonomia in Sardegna – FocuSardegna». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιουλίου 2014. 
  74. ↑ «La Sardegna che vorrebbe l'indipendenza come i catalani». La Stampa. 9 Νοεμβρίου 2015. 
  75. ↑ Gianmario Demuro· Ilenia Ruggiu (2013). Identità e Autonomia in Sardegna e Scozia. Maggioli Editore. σελίδες 35–39. ISBN 978-8838782435. 
  76. ↑ «Focus: La questione identitaria e indipendentista in Sardegna - University of Cagliari, Ilenia Ruggiu» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 15 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2022. 
  77. ↑ Ruggiu, Ilenia (26 June 2014). «The Scottish Referendum: The View from Italy and Sardinia». Scottish Affairs 23 (3): 407–414. doi:10.3366/scot.2014.0039. https://www.euppublishing.com/doi/pdfplus/10.3366/scot.2014.0039. 
  78. ↑ Riforme – (SAR) Regione. PIGLIARU: Indipendentista il 40% dei sardi (Conferenza delle Regioni e delle Province autonome
  79. ↑ «La Sardegna vuole l'indipendenza. Favorevoli 4 sardi su 10». Controcampus. 1 Μαΐου 2012. 
  80. ↑ «gianfrancopintore: Il 40% dei sardi è per l'indipendenza; il resto per la sovranità». 30 Απριλίου 2012. 
  81. ↑ «Delibere - Regione Autonoma della Sardegna». www.regione.sardegna.it. 
  82. ↑ La Sardegna: lo stato delle cose fra "percepito" e ossatura reale, Istituto Ixè, Fondazione di Sardegna; Vissuto – identità, table n. 44
  83. ↑ «L'Isola ha paura del futuro Fiducia solo sul turismo – Regione». 7 Δεκεμβρίου 2017. 
  84. ↑ «Dark truth behind Sardinia's holiday oasis, News.com.au». 
  85. ↑ «Sardinia: Militarization, Contamination and Cancer in Paradise» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 26 Ιουνίου 2016. 
  86. ↑ «SARDEGNA, LA PROTESTA CONTRO LE SERVITU'». www.rai.tv. 
  87. ↑ «Così in Sardegna si è riacceso l'indipendentismo, Nicola Mirenzi – Europa Quotidiano». 
  88. ↑ <<In chiave antimilitarista, nel quadro del tradizionale attivismo contestativo contro la presenza di strutture militari sul territorio nazionale, a fronte del tono minore che ha caratterizzato l'impegno dei comitati siciliani contro il sistema satellitare MUOS, si è rilevato un innalzamento della tensione mobilitativa in Sardegna, ove espressioni dell'antagonismo e dell'indipendentismo sardo hanno rivitalizzato la protesta contro le esercitazioni nei poligoni e nelle installazioni militari dell'Isola, reclamando la smilitarizzazione del territorio.>> Relazione sulla politica dell'informazione per la sicurezza, pg.69
  89. ↑ «Capo Frasca, la nuova Pratobello». 15 Σεπτεμβρίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Αυγούστου 2022. Ανακτήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 2022. 
  90. ↑ «Oltre 5mila per dire no ai poligoni festa identitaria davanti ai cancelli». La Nuova Sardegna. 15 Σεπτεμβρίου 2014. 
  91. ↑ Marrocco, Adalgisa. «Indipendentismo sardo, questo sconosciuto». Contrappunti. 
  92. ↑ «CitizenSide | Be On The Citizen Side Of Things». CitizenSide. 
  93. ↑ Mattu, Katjuscia. Internal colonialism in Western Europe: the case of Sardinia
  94. ↑ «I fondamenti storici dell'indipendenza sarda – Lacanas». 
  95. ↑ «Parties, associations ask for direct representation of Sardinia in European Parliament». Nationalia. 
  96. ↑ «Europee, in Sardegna campagna "Eu non voto". C'è anche Zappadu». Il Fatto Quotidiano. 8 Μαΐου 2014. 
  97. ↑ «Il Senato affonda il collegio Sardegna, per l'Isola nessun europarlamentare». 19 Μαρτίου 2014. 
  98. ↑ Eve Hepburn, New Challenges for Stateless Nationalist and Regionalist Parties, Routledge, 2010, pp.121
  99. ↑ «Assonucleare.it». Assonucleare.it. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. 
  100. ↑ «Referendum nucleare Sardegna: concluse verifiche Comuni, i SI al 97,13% - Regione Autonoma della Sardegna». www.regione.sardegna.it. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Δεκεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 2022. 
  101. ↑ «Sardegna: paradiso turistico o la lenta morte di un popolo? Di Marco Oggianu, 21.12.2006». www.gfbv.it. 
  102. ↑ «Turkish Cypriot community». European Commission — Directorate-General for Enlargement. 3 Ιανουαρίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Δεκεμβρίου 2010. 
  103. ↑ «Outcome of the special European Council (Article 50) meeting of 29 April 2017» (PDF). European Parliament. 1 Μαΐου 2017. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 28 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2017. 
  104. ↑ Rankin, Jennifer (28 April 2017). «Europe could allow a united Ireland to join EU after Brexit». The Guardian. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 August 2020. https://web.archive.org/web/20200812075200/https://www.theguardian.com/uk-news/2017/apr/27/eu-to-debate-recognising-united-ireland-to-allow-swift-return-for-north. Ανακτήθηκε στις 23 July 2020. 
  105. ↑ «A union between Moldova and Romania: On the cards?». EUObserver. 5 Μαρτίου 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Νοεμβρίου 2020. 
  106. ↑ Nescutu, Madalin (7 Απριλίου 2021). «Numărul unioniștilor, în creștere accelerată în Moldova: cel mai recent sondaj arată că 44% dintre ei vor unirea cu România» [The number of unionists, growing rapidly in Moldova: the latest poll shows that 44% of them want union with Romania]. G4Media (στα Ρουμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουλίου 2021. 
  107. ↑ «Treaty establishing the European community, last revision from Nice 2001, Art.299(6)a». Eur-lex.europa.eu. 1 Ιανουαρίου 2004. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Νοεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2011. 
  108. ↑ Spongenberg, Helena (4 Μαΐου 2006). «Fish keep Faroe Islands at a distance from EU». EUobserver.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουνίου 2011. Ανακτήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2019. 
  109. ↑ «Portal.fo» (στα Φεροϊκά). Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2011. [νεκρός σύνδεσμος]
  110. ↑ 110,0 110,1 110,2 «Greenland's exit warning to Britain». Polotico.eu. 22 Ιουνίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Οκτωβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2019. 
  111. ↑ «Legislation (Greenland)». Official Journal of the European Communities 28. 1 February 1985. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 December 2020. https://web.archive.org/web/20201211102030/https://eur-lex.europa.eu/legal-content/EN/TXT/PDF/?uri=OJ:L:1985:029:FULL&from=EL. Ανακτήθηκε στις 27 December 2020. 
  112. ↑ «Greenland could re-join the EU». EUobserver Review. 5 January 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 January 2008. https://web.archive.org/web/20080120191436/http://euobserver.com/844/23194?rss_rk=1. Ανακτήθηκε στις 25 June 2007. 
  113. ↑ Baume, Maïa de La (22 Ιουνίου 2016). «Greenland's exit warning to Britain». POLITICO. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Οκτωβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2019. 
  114. ↑ «Treaty of Lisbon Article 2, point 293» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 25 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουνίου 2008. 
  115. ↑ «Countries - Pacific - New Caledonia - Information Paper - NZ Ministry of Foreign Affairs and Trade». Mfat.govt.nz. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 2013. 
  116. ↑ Crawford, James· Boyle, Alan (10 Δεκεμβρίου 2012). «Annex A - Opinion: Referendumon the Independence of Scotland – International Law Aspects» (PDF). σελ. 67. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 11 Απριλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2013. Part I: Executive summary ... 6.1 Since the rUK would be the same state as the UK, its EU membership would continue. Indeed, the EU treaties implicitly preclude 'automatic' withdrawal by a state. There might have to be an adjustment to the UK's terms of membership to reflect its reduction in territory and population, but this could be done without the UK ceasing to be an EU Member State. 
  117. ↑ Crawford, James· Boyle, Alan (10 Δεκεμβρίου 2012). «Annex A - Opinion: Referendum on the Independence of Scotland – International Law Aspects» (PDF). σελ. 67. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 11 Απριλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2013. Part I: Executive summary ...6. Within the EU, there is no precedent for what happens when a metropolitan part of a current Member State becomes independent, so it is necessary to speculate. ... 6.2 On the face of it, if Scotland had voted for independence it would have been required to accede to the EU as a new state, which would require negotiations on the terms of its membership, including on the subjects of the UK's current opt-outs. The EU treaties make no provision for succession to membership. Certain provisions of the EU treaties would require amendment. If Scotland were somehow to become an EU member in its own right automatically, it is not clear how adjustments to the relative positions of Member States could be willed into being without negotiations. Nor would it be clear on what terms it would be a member. 6.3 Some have argued that the rights conferred on individuals by EU citizenship might influence the European Court of Justice (ECJ) to somehow resist this outcome. But this is a matter for speculation and does not have a clear precedent in EU law. It would also require the issue to somehow come before the ECJ, which may be unlikely. 7. In any event, Scotland's position within the EU is likely to be shaped more by any agreements between the parties than by pre-existing principles of EU law. 
  118. ↑ «Unionists urged to sign EU letter». Glasgow: The Herald. 31 Ιανουαρίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Αυγούστου 2018. Ανακτήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2019. 
  119. ↑ «Scottish Independence: Blair Jenkins answers your questions». BBC. 18 January 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 October 2014. https://web.archive.org/web/20141017090413/http://www.bbc.co.uk/news/uk-scotland-21088109. Ανακτήθηκε στις 5 February 2013. 
  120. ↑ Crawford, James· Boyle, Alan (10 Δεκεμβρίου 2012). «Annex A - Opinion: Referendumon the Independence of Scotland – International Law Aspects» (PDF). Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 11 Απριλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2013. 
  121. ↑ «Sturgeon: UK 'arrogant' over Scottish independence». BBC. 11 February 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 September 2015. https://web.archive.org/web/20150925205620/http://www.bbc.co.uk/news/uk-21408946. Ανακτήθηκε στις 19 February 2013. 
  122. ↑ «'Better Together' - Alistair Darling delivers the John P Mackintosh lecture». 10 Νοεμβρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 3 Μαρτίου 2022. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πιθανή_διεύρυνση_της_Ευρωπαϊκής_Ένωσης&oldid=10364663"