Πιέρ-Ναρσίς Γκερέν

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Πιέρ-Ναρσίς Γκερέν
Ο Πιέρ-Ναρσίς Γκερέν, πορτρέτο του Ρομπέρ Λεφέβρ, 1801
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Pierre-Narcisse Guérin (Γαλλικά)
Γέννηση13  Μαρτίου 1774[1][2][3]
Παρίσι[4]
Θάνατος16  Ιουλίου 1833[5][6][2]
Ρώμη[7]
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία[8]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[9]
ΣπουδέςΣχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού
Γαλλική Ακαδημία Ρώμης (1804–1806)[10]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταζωγράφος[11]
ΕργοδότηςΣχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού
Γαλλική Ακαδημία Ρώμης (1822–1828)
Αξιοσημείωτο έργοThe Return of Marcus Sextus
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαδιευθυντής (1823–1828, Γαλλική Ακαδημία Ρώμης)[12]
Βραβεύσειςβραβείο της Ρώμης
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Πιέρ-Ναρσίς Γκερέν (γαλλικά: Pierre-Narcisse Guérin), βαρόνος Γκερέν από το 1829, γεννήθηκε το 1774 στο Παρίσι και πέθανε το 1833 στη Ρώμη, ήταν Γάλλος νεοκλασικός ζωγράφος. Διετέλεσε μέλος της Ακαδημίας των Καλών Τεχνών και διευθυντής της βίλας Μέντιτσι στη Ρώμη.[13]

Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η επιστροφή του Μάρκου Σέξτου (Λούβρο), 1799

Ο Πιέρ-Ναρσίς Γκερέν γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου 1774 στο Παρίσι. Γιος εμπόρου, έγινε δεκτός από την ηλικία των 11 ετών στη Βασιλική Ακαδημία Ζωγραφικής και Γλυπτικής. Υπήρξε μαθητής του Ζαν-Μπατίστ Ρενιώ και επηρεάστηκε από το έργο του Νταβίντ. Το 1796, απέσπασε ένα από τα τρία μεγάλα βραβεία της Ρώμης που προσφέρθηκαν εκείνη τη χρονιά, καθώς ο διαγωνισμός δεν είχε πραγματοποιηθεί από το 1793.

Το 1799, ο πίνακας του Η επιστροφή του Μάρκου Σέξτου (Λούβρο) εκτέθηκε στο Σαλόν και είχε τεράστια επιτυχία, κυρίως λόγω του θέματος - παρουσίαζε θύμα των προγραφών του Σύλλα που επιστρέφοντας στη Ρώμη βρίσκει τη γυναίκα του νεκρή και το σπίτι του σε πένθος - το οποίο ερμηνεύθηκε ως αναφορά στην επιστροφή αυτών που είχαν μεταναστεύσει κατά τις αναταραχές της Γαλλικής Επανάστασης.[14]

Ο Γκερέν με την ευκαιρία αυτή επαινέθηκε δημόσια από τον πρόεδρο του Ινστιτούτου και πήγε στη Ρώμη για να σπουδάσει. Το 1800, μη μπορώντας να παραμείνει στη Ρώμη λόγω προβλημάτων υγείας, πήγε στη Νάπολη, όπου ζωγράφισε τον πίνακα Βοσκοί στον τάφο του Αμύντα. Το 1802 φιλοτέχνησε το Φαίδρα και Ιππόλυτος (Λούβρο).

Το 1810, μετά την επιστροφή του στο Παρίσι, σημείωσε και πάλι μεγάλη επιτυχία με το Ανδρομάχη και Πύρρος (Λούβρο). Την ίδια χρονιά εξέθεσε επίσης τα έργα Αουρόρα και Κέφαλος (Μουσείο Πούσκιν) και Ο Βοναπάρτης συγχωρεί τους εξεγερμένους του Καΐρου (Βερσαλλίες). Αυτοί οι πίνακες ταίριαζαν στο λαϊκό γούστο της Πρώτης Αυτοκρατορίας, όντας άκρως μελοδραματικοί και πομπώδεις.[15]

Μορφέας και Ίρις, Μουσείο Ερμιτάζ,1811

Την ίδια χρονιά, ο Γκερέν άνοιξε εργαστήριο στο Παρίσι, από το οποίο βγήκαν οι πιο αξιόλογοι ρομαντικοί ζωγράφοι: Τεοντόρ Ζερικώ, Άρι Σέφερ και ο αδελφός του Ανρί Σέφερ, Λεόν Κονιέ, Βικτόρ Ορσέλ, Πωλ Υέ και Ευγένιος Ντελακρουά. [16]Δεν ήταν παντρεμένος και δεν είχε παιδιά και έτσι αφοσιώθηκε στο εργαστήριό του και στους μαθητές του, με τους οποίους ήταν πολύ δεμένος.

Ο Αινείας διηγείται στη Διδώ την πτώση της Τροίας, 1815

Η παλινόρθωση των Βουρβόνων έφερε στον Γκερέν νέες τιμές. Το 1803 του είχαν απονείμει τον σταυρό της Λεγεώνας της Τιμής και το 1815 έγινε δεκτός ως μέλος στην Ακαδημίας Καλών Τεχνών. Η τεχνοτροπία του άλλαξε σύμφωνα με το λαϊκό γούστο. Στον πίνακα Ο Αινείας διηγείται στη Διδώ την πτώση της Τροίας, 1815 (Λούβρο), ο Γκερέν υιοθέτησε ένα πιο αισθησιακό και γραφικό στυλ.[17]

Το 1822 δέχτηκε τη θέση του διευθυντή της Γαλλικής Ακαδημίας στη Ρώμη, την οποία είχε αρνηθεί το 1816. Επιστρέφοντας στο Παρίσι το 1828, ο Γκερέν, ο οποίος προηγουμένως είχε χριστεί ιππότης του τάγματος του Αγίου Μιχαήλ, έλαβε τον τίτλο ευγενείας του βαρόνου. Αυτή την εποχή, προσπάθησε να ολοκληρώσει τον πίνακα Πύρρος και Πρίαμος, ένα έργο που είχε αρχίσει στη Ρώμη, αλλά μάταια. Η υγεία του είχε καταρρεύσει και με την ελπίδα βελτίωσης επέστρεψε στην Ιταλία με τον Οράς Βερνέ. Λίγο μετά την άφιξή του στη Ρώμη, ο βαρόνος Γκερέν πέθανε, στις 6 Ιουλίου 1833. Ενταφιάστηκε στην εκκλησία Τρινιτά ντεϊ Μόντι στο πλευρό του Κλωντ Λορραίν.[18]

Επιλογή έργων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 runeberg.org/salmonsen/2/10/0377.html.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 «Pierre-Narcisse Guérin». (Ολλανδικά) RKDartists. 34478.
  3. ↑ 3,0 3,1 «Pierre Narcisse Guerin». (Γαλλικά) Βάση δεδομένων Léonore. Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας. LH//1221/60.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 15  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 27  Απριλίου 2014.
  6. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb125588354. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  7. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  8. ↑ (Ολλανδικά) RKDartists. rkd.nl/explore/artists/34478. Ανακτήθηκε στις 6  Ιουλίου 2020.
  9. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb125588354. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  10. ↑ «AGORHA». (Γαλλικά) AGORHA. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2019.
  11. ↑ The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/146682. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  12. ↑ www.villamedici.it/direttori/page/3/.
  13. ↑ . «britannica.com/biography/Pierre-Narcisse-Baron-Guerin». 
  14. ↑ . «universalis.fr/encyclopedie/pierre-narcisse-guerin/». 
  15. ↑ . «1911 Encyclopædia Britannica/Guérin, Pierre Narcisse, Baron». 
  16. ↑ Frédéric Chappey, Les Professeurs des Beaux-Arts (1794-1873), dans : Romantisme, 1996. N°93. p. 95-101.
  17. ↑ . «villamedici.it/en/directors/pierre-narcisse-guerin/». 
  18. ↑ . «larousse.fr/encyclopedie/peinture/Pierre_Narcisse_baron_Guerin/». 


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πιέρ-Ναρσίς_Γκερέν&oldid=9314150"