Παροξετίνη

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Παροξετίνη
Ονομασία IUPAC
(3S,4R)-3-[(2H-1,3-benzodioxol-5-yloxy)methyl]-4-(4-fluorophenyl)piperidine
Κλινικά δεδομένα
Εμπορικές ονομασίεςPaxil, Seroxat, others
AHFS/Drugs.commonograph
MedlinePlusa698032
Δεδομένα άδειας
Κατηγορία ασφαλείας κύησης
  • AU: D
  • US: D (Στοιχεία κινδύνου)
Οδοί
χορήγησης		Από το στόμα
Κυκλοφορία
Κυκλοφορία
Φαρμακοκινητική
ΒιοδιαθεσιμότηταΑπορροφάται εκτενώς από το γαστρεντερικό σωλήνα, αλλά υπόκειται σε εκτεταμένο μεταβολισμό πρώτου περάσματος στο ήπαρ[1][2][3][4]
Πρωτεϊνική σύνδεση93–95%[1][2][3]
ΜεταβολισμόςΕκτενής, ήπαρ (κυρίως μέσω του CYP2D6)[1][2][3]
Βιολογικός χρόνος ημιζωής21 ώρες[1][2][3]
ΑπέκκρισηΝεφρά (64%; 2% αμετάβλητη και 62% ως μεταβολίτες), κόπρανα (36%; <1% αμετάβλητη)[1][2][3]
Κωδικοί
Αριθμός CAS61869-08-7 YesY
Κωδικός ATCN06AB05
PubChemCID 43815
IUPHAR/BPS4790
DrugBankDB00715 YesY
ChemSpider39888 YesY
UNII41VRH5220H YesY
KEGGD02362 YesY
ChEBICHEBI:7936 N
ChEMBLCHEMBL490 YesY
Χημικά στοιχεία
Χημικός τύποςC19H20FNO3
Μοριακή μάζα329,37 g·mol−1
  (verify)

Η παροξετίνη, που πωλείται με τις εμπορικές ονομασίες Paxil και Seroxat μεταξύ άλλων, είναι αντικαταθλιπτικό της κατηγορίας των επιλεκτικών αναστολέων επαναπρόσληψης σεροτονίνης (SSRI).[5] Χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της μείζονος καταθλιπτικής διαταραχής, της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής, της διαταραχής πανικού, της διαταραχής κοινωνικού άγχους, της διαταραχής μετατραυματικού στρες, της γενικευμένης διαταραχής άγχους και της προεμμηνορροϊκής δυσφορικής διαταραχής.[5] Έχει επίσης χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία της πρόωρης εκσπερμάτωσης και των εξάψεων λόγω της εμμηνόπαυσης.[5][6] Λαμβάνεται από το στόμα.[5]

Συχνές παρενέργειες περιλαμβάνουν υπνηλία, ξηροστομία, απώλεια όρεξης, εφίδρωση, προβλήματα ύπνου και σεξουαλική δυσλειτουργία.[5] Οι σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες μπορεί να περιλαμβάνουν αυτοκτονία σε άτομα κάτω των 25 ετών, σύνδρομο σεροτονίνης και μανία.[5] Ενώ ο ρυθμός ανεπιθύμητων ενεργειών εμφανίζεται παρόμοιος σε σύγκριση με άλλους SSRI και SNRIs, το σύνδρομο διακοπής αντικαταθληπτικών μπορεί να εμφανιστεί συχνότερα.[7][8] Η χρήση κατά την εγκυμοσύνη δεν συνιστάται ενώ η χρήση κατά τη διάρκεια του θηλασμού είναι σχετικά ασφαλής.[9] Πιστεύεται ότι λειτουργεί αναστέλλοντας την επαναπρόσληψη της σεροτονίνης από νευρώνες στον εγκέφαλο.[5]

Η παροξετίνη εγκρίθηκε για ιατρική χρήση στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1992 και αρχικά πωλήθηκε από την GlaxoSmithKline.[5][10] Διατίθεται ως γενόσημο φάρμακο.[11] Το 2017, ήταν η 68η πιο συχνά συνταγογραφούμενη φαρμακευτική αγωγή στις Ηνωμένες Πολιτείες, με περισσότερες από έντεκα εκατομμύρια συνταγές.[12][13] Το 2018 ήταν στην πρώτη θέση των 10 πιο συνταγογραφούμενων αντικαταθλιπτικών στις Ηνωμένες Πολιτείες.[14] Το 2012, το Υπουργείο Δικαιοσύνης των Ηνωμένων Πολιτειών επέβαλε πρόστιμο στη GlaxoSmithKline ύψους 3 δισεκατομμυρίων $ για την απόκρυψη δεδομένων, την παράνομη προώθηση της χρήσης σε άτομα κάτω των 18 ετών και την προετοιμασία ενός άρθρου που ανέφερε παραπλανητικά τις επιπτώσεις της παροξετίνης σε εφήβους με κατάθλιψη μετά από τη μελέτη κλινικής δοκιμής 329.[15][16][17]

Ιατρικές χρήσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η παροξετίνη χρησιμοποιείται κυρίως για τη θεραπεία της μείζονος καταθλιπτικής διαταραχής, της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής, της διαταραχής μετατραυματικού στρες, της διαταραχής κοινωνικού άγχους, της διαταραχής πανικού. Θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιηθεί για αγοραφοβία, γενικευμένη αγχώδη διαταραχή, προεμμηνορροϊκή δυσφορική διαταραχή και τις εξάψεις της εμμηνόπαυσης.[18][19][20][21][22]

Κατάθλιψη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έχουν διεξαχθεί ποικίλες μετα-αναλύσεις για την αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας της παροξετίνης στην κατάθλιψη. Έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η παροξετίνη είναι ανώτερη ή ισοδύναμη με το εικονικό φάρμακο και ότι είναι ισοδύναμη ή κατώτερη από άλλα αντικαταθλιπτικά.[23][24][25] Παρ 'όλα αυτά, δεν υπήρχαν σαφείς ενδείξεις ότι η παροξετίνη ήταν καλύτερη ή χειρότερη σε σύγκριση με άλλα αντικαταθλιπτικά στην αύξηση της ανταπόκρισης στη θεραπεία ανά πάσα στιγμή.[26]

Αγχώδεις διαταραχές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η παροξετίνη ήταν το πρώτο αντικαταθλιπτικό που εγκρίθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες για τη θεραπεία της διαταραχής πανικού.[27]  Αρκετές μελέτες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η παροξετίνη είναι ανώτερη από το εικονικό φάρμακο στη θεραπεία της διαταραχής πανικού.[25][28]

Η παροξετίνη έχει δείξει αποτελεσματικότητα για τη θεραπεία της διαταραχής του κοινωνικού άγχους σε ενήλικες και παιδιά.[29][30] Είναι επίσης ευεργετική σε άτομα με ταυτόχρονη διαταραχή κοινωνικού άγχους και διαταραχή κατάχρησης αλκοόλ.[31] Φαίνεται ότι είναι παρόμοιο με έναν αριθμό άλλων SSRI.[32]

Η παροξετίνη χρησιμοποιείται στη θεραπεία της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής.[33] Η συγκριτική αποτελεσματικότητα της παροξετίνης είναι ισοδύναμη με αυτήν της κλομιπραμίνης και της βενλαφαξίνης.[34][35] Η παροξετίνη είναι επίσης αποτελεσματική για παιδιά με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή.[36]

Η παροξετίνη έχει εγκριθεί για τη θεραπεία της διαταραχής μετατραυματικού άγχους (PTSD) στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ιαπωνία και την Ευρώπη.[37][38][39] Στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει εγκριθεί για βραχυπρόθεσμη χρήση.[38]

Η παροξετίνη είναι επίσης εγκεκριμένη από το FDA για χρήση στη γενικευμένη αγχώδη διαταραχή.[40]

Παρενέργειες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες περιλαμβάνουν υπνηλία, ξηροστομία, απώλεια όρεξης, εφίδρωση, προβλήματα ύπνου και σεξουαλική δυσλειτουργία.[5] Σοβαρές παρενέργειες μπορεί να περιλαμβάνουν αυτοκτονία σε άτομα κάτω των 25 ετών, σύνδρομο σεροτονίνης και μανία. Ενώ ο ρυθμός ανεπιθύμητων ενεργειών φαίνεται παρόμοιος σε σύγκριση με άλλους SSRI και SNRIs, το σύνδρομο διακοπής αντικαταθληπτικών μπορεί να εμφανιστεί συχνότερα.[7][8] Η χρήση κατά την εγκυμοσύνη δεν συνιστάται ενώ η χρήση κατά τη διάρκεια του θηλασμού είναι σχετικά ασφαλής.[9]

Η παροξετίνη μοιράζεται πολλές από τις συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες των SSRI, συμπεριλαμβανομένων (με τα αντίστοιχα ποσοστά που παρατηρούνται σε άτομα που έλαβαν εικονικό φάρμακο σε παρένθεση): ναυτία 26% (9%), διάρροια 12% (8%), δυσκοιλιότητα 14% (9%), ξηροστομία 18% (12%), υπνηλία 23% (9%), αϋπνία 13% (6%), πονοκέφαλος 18% (17%), υπομανία 1% (0,3%), θολή όραση 4% (1%), απώλεια όρεξης 6% (2%), νευρικότητα 5% (3%), παραισθησία 4% (2%), ζάλη 13% (6%), εξασθένιση (αδυναμία, 15% (6%)), τρόμος 8% (2%), εφίδρωση 11% (2%) και σεξουαλική δυσλειτουργία (≥10% επίπτωση). Οι περισσότερες από αυτές τις ανεπιθύμητες ενέργειες είναι παροδικές και εξαφανίζονται με συνεχή θεραπεία. Η διέγερση του υποδοχέα 5-ΗΤ3 κεντρικά και περιφερικά πιστεύεται ότι προκαλεί τις γαστρεντερικές παρενέργειες που παρατηρούνται στην αγωγή με SSRI.[41] Σε σύγκριση με άλλα SSRI, έχει χαμηλότερη συχνότητα διάρροιας, αλλά μεγαλύτερη συχνότητα αντιχολινεργικών επιδράσεων (π.χ. ξηροστομία, δυσκοιλιότητα, θολή όραση κ.λπ.), καταστολή / υπνηλία / υπνηλία, σεξουαλικές παρενέργειες και αύξηση βάρους[42]

Λόγω αναφορών ανεπιθύμητων αντιδράσεων απόσυρσης κατά τον τερματισμό της θεραπείας, η Επιτροπή Φαρμάκων για Ανθρώπινη Χρήση (CHMP) στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων συνιστά σταδιακή μείωση για αρκετές εβδομάδες ή μήνες εάν ληφθεί η απόφαση για διακοπή.[43]

Μανία ή υπομανία μπορεί να εμφανιστούν σε 1% των ασθενών με κατάθλιψη και έως και 12% των ασθενών με διπολική διαταραχή.[44] Αυτή η ανεπιθύμητη ενέργεια μπορεί να εμφανιστεί σε άτομα χωρίς ιστορικό μανίας, αλλά μπορεί να είναι πιο πιθανό να εμφανιστεί σε άτομα με διπολική διαταραχή ή με οικογενειακό ιστορικό μανίας.[45]

Αυτοκτονία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όπως και άλλα αντικαταθλιπτικά, η παροξετίνη μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο αυτοκτονικής σκέψης και συμπεριφοράς σε παιδιά και εφήβους.[46][47] Το FDA διεξήγαγε μια στατιστική ανάλυση των κλινικών δοκιμών παροξετίνης σε παιδιά και εφήβους το 2004 και διαπίστωσε αύξηση της αυτοκτονικότητας και του αυτοκτονικού ιδεασμού σε σύγκριση με το εικονικό φάρμακο, η οποία παρατηρήθηκε σε δοκιμές τόσο για κατάθλιψη όσο και για διαταραχές άγχους.[48] Το 2015, μια δημοσίευση που δημοσιεύθηκε στο The BMJ, η οποία αναλύσε τις αρχικές σημειώσεις, υποστήριξε ότι στη Μελέτη 329,[49] η οποία συνέκρινε την παροξετίνη και την ιμιπραμίνη έναντι του εικονικού φαρμάκου σε εφήβους με κατάθλιψη, η επίπτωση αυτοκτονικής συμπεριφοράς είχε υποαναφερθεί και η αποτελεσματικότητα είχε μεγαλοποιηθεί για την παροξετίνη.[50][51][52][53][54]

Σεξουαλική δυσλειτουργία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η σεξουαλική δυσλειτουργία, συμπεριλαμβανομένης της απώλειας λίμπιντο, της ανοργασμίας, της έλλειψης κολπικής λίπανσης και της στυτικής δυσλειτουργίας, είναι μια από τις πιο συχνά εμφανιζόμενες ανεπιθύμητες ενέργειες της θεραπείας με παροξετίνη και άλλα SSRI. Ενώ οι πρώτες κλινικές δοκιμές έδειχναν ένα σχετικά χαμηλό ποσοστό σεξουαλικής δυσλειτουργίας, πιο πρόσφατες μελέτες στις οποίες ο ερευνητής ψάχνει ενεργά για σεξουαλικά προβλήματα υποδηλώνει ότι η επίπτωση είναι υψηλότερη από 70%.[55] Τα συμπτώματα της σεξουαλικής δυσλειτουργίας έχουν αναφερθεί ότι παραμένουν μετά τη διακοπή των SSRIs, αν και αυτό πιστεύεται ότι είναι περιστασιακό.[56][57]

Εγκυμοσύνη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η έκθεση σε αντικαταθλιπτικά (συμπεριλαμβανομένης της παροξετίνης) σχετίζεται με βραχύτερη διάρκεια της εγκυμοσύνης (κατά τρεις ημέρες), αυξημένο κίνδυνο πρόωρου τοκετού (κατά 55%), χαμηλότερο βάρος γέννησης (κατά 75 g) και χαμηλότερο σκορ Apgar (κατά <0,4 βαθμούς).[58][59] Το Αμερικανικό Κολλέγιο Μαιευτήρων και Γυναικολόγων συνιστά για τις εγκύους και τις γυναίκες που σχεδιάζουν να μείνουν έγκυες, «να αποφεύγεται, αν είναι δυνατόν», καθώς η παροξετίνη μπορεί να σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο γενετικών ανωμαλιών.[60][61]

Τα μωρά που γεννήθηκαν από γυναίκες που χρησιμοποίησαν παροξετίνη κατά τη διάρκεια του πρώτου τριμήνου παροξετίνη έχουν αυξημένο κίνδυνο καρδιαγγειακών δυσπλασιών, κυρίως κοιλιακών και κολπικών ελαττωμάτων (VSD και ASD). Εκτός εάν τα οφέλη της παροξετίνης δικαιολογούν τη συνέχιση της θεραπείας, θα πρέπει να εξεταστεί η διακοπή ή η μετάβαση σε άλλο αντικαταθλιπτικό.[62] Η χρήση παροξετίνης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης σχετίζεται με περίπου 1,5-1,7 φορές αύξηση των συγγενών γενετικών ανωμαλιών, ιδίως των καρδιακών ανωμαλιών.[63][64][65][66][67]

Σύνδρομο διακοπής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πολλά ψυχοδραστικά φάρμακα μπορούν να προκαλέσουν συμπτώματα στέρησης μετά τη διακοπή της χορήγησης. Τα στοιχεία έχουν δείξει ότι η παροξετίνη έχει μεταξύ των υψηλότερων ποσοστών συχνότητας εμφάνισης και σοβαρότητας του συνδρόμου στέρησης οποιουδήποτε φαρμάκου της κατηγορίας της.[68] Τα κοινά συμπτώματα στέρησης παροξετίνης περιλαμβάνουν ναυτία, ζάλη, ζάλη και ίλιγγος. αϋπνία, εφιάλτες και ζωντανά όνειρα συναισθήματα ηλεκτρισμού στο σώμα, καθώς και κατάθλιψη και άγχος. Είναι διαθέσιμο υγρό σκεύασμα παροξετίνης που επιτρέπει την πολύ σταδιακή μείωση της δόσης, η οποία μπορεί να αποτρέψει το σύνδρομο διακοπής. Μια άλλη πρόταση είναι η προσωρινή μετάβαση στη φλουοξετίνη, η οποία έχει μεγαλύτερο χρόνο ημιζωής και έτσι μειώνει τη σοβαρότητα του συνδρόμου διακοπής.[69][70][71]

Το 2002, η FDA των ΗΠΑ δημοσίευσε μια προειδοποίηση σχετικά με «σοβαρά» συμπτώματα διακοπής σε όσους τερματίζουν τη θεραπεία με παροξετίνη, όπως παραισθησία, εφιάλτες και ζάλη. Ο Οργανισμός προειδοποίησε επίσης για αναφορές περιπτώσεων που περιγράφουν ταραχή, εφίδρωση και ναυτία. Σε σχέση με τη δήλωση εκπροσώπου της Glaxo ότι οι αντιδράσεις απόσυρσης εμφανίζονται μόνο στο 0,2% των ασθενών και είναι «ήπιες και βραχύβιες», η Διεθνής Ομοσπονδία Φαρμακευτικών Ενώσεων Κατασκευαστών δήλωσε ότι η GSK παραβίασε δύο από τους κώδικες πρακτικής της Ομοσπονδίας.[72]

Υπερβολική δόση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η οξεία υπερδοσολογία εκδηλώνεται συχνά με έμετο, λήθαργο, αταξία, ταχυκαρδία και επιληπτικές κρίσεις. Οι συγκεντρώσεις της παροξετίνης στο πλάσμα, στον ορό ή στο αίμα μπορούν να μετρηθούν για την παρακολούθηση της θεραπευτικής χορήγησης, την επιβεβαίωση της διάγνωσης δηλητηρίασης σε νοσοκομειακούς ασθενείς ή για να βοηθήσουν στη φαρμακολογική έρευνα των θανάτων. Οι συγκεντρώσεις της παροξετίνης στο πλάσμα κυμαίνονται γενικά από 40–400 μg / L σε άτομα που λαμβάνουν ημερήσιες θεραπευτικές δόσεις και 200–2,000 μg / L σε δηλητηριασμένους ασθενείς. Τα επίπεδα αίματος μετά τη νεκροτομή κυμαίνονταν από 1-4 mg / L σε οξείες θανατηφόρες περιπτώσεις υπερβολικής δόσης.[73][74] Μαζί με τα άλλα SSRI, σερτραλίνη και φλουοξετίνη, η παροξετίνη θεωρείται φάρμακο χαμηλού κινδύνου σε περιπτώσεις υπερδοσολογίας.[75]

Αλληλεπιδράσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αλληλεπιδράσεις με άλλα φάρμακα που δρουν στο σύστημα σεροτονίνης ή βλάπτουν τον μεταβολισμό της σεροτονίνης μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο αντίδρασης που μοιάζει με σύνδρομο σεροτονίνης ή κακόηθες νευροληπτικό σύνδρομο (NMS) Τέτοιες αντιδράσεις έχουν παρατηρηθεί μόνο με SNRIs και SSRIs, αλλά ιδιαίτερα με ταυτόχρονη χρήση τριπτάνων, αναστολέων ΜΑΟ, αντιψυχωσικών ή άλλων ανταγωνιστών της ντοπαμίνης.

Οι πληροφορίες συνταγογράφησης αναφέρουν ότι η παροξετίνη δεν πρέπει να χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με αναστολείς ΜΑΟ (συμπεριλαμβανομένης της λινεζολίδης, αντιβιοτικού που είναι αναστρέψιμος μη επιλεκτικός ΜΑΟΙ) ή εντός 14 ημερών από τη διακοπή της θεραπείας με ΜΑΟΙ »και δεν πρέπει να χρησιμοποιείται σε συνδυασμός με πιμοζίδη, θειοριδαζίνη, τρυπτοφάνη ή βαρφαρίνη.[62]

Η παροξετίνη αλληλεπιδρά με τα ακόλουθα ένζυμα του κυτοχρώματος P450 :[42][76]

  • CYP2D6 για το οποίο είναι και υπόστρωμα και ισχυρός αναστολέας.[42]
  • Αναστολέας CYP2B6 (ισχυρός).
  • Αναστολέας του CYP3A4 (ασθενής).
  • Αναστολέας του CYP1A2 (ασθενής).
  • Αναστολέας CYP2C9 (ασθενής).
  • Αναστολέας CYP2C19 (ασθενής).

Φαρμακολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Φαρμακοδυναμική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η παροξετίνη είναι ο πιο ισχυρός και ένας από τις πιο ειδικούς επιλεκτικούς αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης (5-υδροξυτρυπταμίνη, 5-ΗΤ) (SSRIs).[77] Συνδέεται επίσης στην αλλοστερική θέση του μεταφορέα σεροτονίνης, παρόμοια, αλλά λιγότερο ισχυρά, από την εσιταλοπράμη.[78] Η παροξετίνη αναστέλλει επίσης την επαναπρόσληψη της νορεπινεφρίνης σε μικρότερο βαθμό (<50 nmol / L).[79] Με βάση στοιχεία από τέσσερις εβδομάδες χορήγησης σε αρουραίους, με το ισοδύναμο των 20 mg παροξετίνης σε άνθρωπο που λαμβάνεται μία φορά την ημέρα καταλαμβάνει περίπου το 88% των μεταφορέων σεροτονίνης στον προμετωπιαίο φλοιό.[76]

Φαρμακοκινητική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η παροξετίνη απορροφάται καλά μετά τη χορήγηση από το στόμα.[76] Έχει απόλυτη βιοδιαθεσιμότητα περίπου 50%, με ενδείξεις κορεσμένου φαινομένου πρώτης διέλευσης.[80] Όταν λαμβάνεται από το στόμα, επιτυγχάνει τη μέγιστη συγκέντρωση σε περίπου 6–10 ώρες[76] και φτάνει σε σταθερή κατάσταση σε 7–14 ημέρες.[80] Η παροξετίνη εμφανίζει σημαντικές διαφορές στον όγκο κατανομής και κάθαρσης από άτομο σε άτομο.[80] Λιγότερο από 2% της από του στόματος δόσης απεκκρίνεται στα ούρα αμετάβλητα.[80]

Η παροξετίνη είναι ένας αναστολέας του CYP2D6 που βασίζεται σε μηχανισμό.[81][82]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Sandoz Pty Ltd (18 Ιανουαρίου 2012). «PRODUCT INFORMATION PAROXETINE SANDOZ 20mg FILM-COATED TABLETS» (PDF). TGA eBusiness Services. Therapeutic Goods Administration. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 2013. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Mylan Institutional Inc. (Ιανουαρίου 2012). «PAROXETINE (paroxetine hydrochloride hemihydrate) tablet, film coated». DailyMed. U.S. National Library of Medicine. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 2013. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Sandoz Limited (21 Μαρτίου 2013). «Paroxetine 20 mg Tablets – Summary of Product Characteristics (SPC)». electronic Medicines Compendium. Datapharm Ltd. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Δεκεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 2013. 
  4. ↑ «Paxil, Paxil CR (paroxetine) dosing, indications, interactions, adverse effects, and more». Medscape Reference. WebMD. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Νοεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 2013. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 5,7 5,8 «Paroxetine Hydrochloride Monograph for Professionals». Drugs.com (στα Αγγλικά). American Society of Health-System Pharmacists. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 3 Μαρτίου 2019. 
  6. ↑ Food and Drug Administration. FDA approves the first non-hormonal treatment for hot flashes associated with menopause. Δελτίο τύπου. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιανουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2020. CS1 maint: Unfit url (link)
  7. ↑ 7,0 7,1 «SSRIs and SNRIs: A review of the Discontinuation Syndrome in Children and Adolescents». Journal of the Canadian Academy of Child and Adolescent Psychiatry 20 (1): 60–7. February 2011. PMID 21286371. 
  8. ↑ 8,0 8,1 «Paroxetine: current status in psychiatry». Expert Review of Neurotherapeutics 7 (2): 107–20. February 2007. doi:10.1586/14737175.7.2.107. PMID 17286545. 
  9. ↑ 9,0 9,1 «Paroxetine Pregnancy and Breastfeeding Warnings» (στα Αγγλικά). Drugs.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 3 Μαρτίου 2019. 
  10. ↑ Food and Drug Administration (2011). Approved Drug Products with Therapeutic Equivalence Evaluations – FDA Orange Book 31st Edition (2011): FDA Orange Book 31st Edition (2011) (στα Αγγλικά). DrugPatentWatch.com. σελ. 344. ISBN 9781934899816. Ανακτήθηκε στις 4 Μαρτίου 2019. 
  11. ↑ British national formulary: BNF 76 (76 έκδοση). Pharmaceutical Press. 2018. σελ. 363. ISBN 9780857113382. 
  12. ↑ «The Top 300 of 2020». ClinCalc. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαρτίου 2020. Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2020. 
  13. ↑ «Paroxetine - Drug Usage Statistics». ClinCalc. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2020. 
  14. ↑ Grohol, John M.· read, Psy D. Founder Last updated: 15 Dec 2019 ~ 3 min (15 Δεκεμβρίου 2019). «Top 25 Psychiatric Medications for 2018». psychcentral.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 2020. 
  15. ↑ United States Department of Justice, Office of Public Affairs. GlaxoSmithKline to Plead Guilty and Pay $3 Billion to Resolve Fraud Allegations and Failure to Report Safety Data. Δελτίο τύπου.
  16. ↑ . Text
  17. ↑ Thomas, Katie; Schmidt, Michael S. (2 July 2012). «Glaxo Agrees to Pay $3 Billion in Fraud Settlement». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 March 2017. https://web.archive.org/web/20170302145001/http://www.nytimes.com/2012/07/03/business/glaxosmithkline-agrees-to-pay-3-billion-in-fraud-settlement.html. Ανακτήθηκε στις 28 February 2017. 
  18. ↑ «Paroxetine: an update of its use in psychiatric disorders in adults». Drugs 62 (4): 655–703. March 2002. doi:10.2165/00003495-200262040-00010. PMID 11893234. 
  19. ↑ «Paroxetine controlled release was effective and tolerable for treating menopausal hot flash symptoms in women». Evidence Based Medicine 9 (1): 23. 2004-01-01. doi:10.1136/ebm.9.1.23. ISSN 1473-6810. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-02-14. https://web.archive.org/web/20160214212936/http://ebm.bmj.com/content/9/1/23.full. Ανακτήθηκε στις 2017-01-20. 
  20. ↑ «Paroxetine: an antidepressant». nhs.uk (στα Αγγλικά). 29 Αυγούστου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Μαΐου 2020. Ανακτήθηκε στις 15 Μαρτίου 2020. 
  21. ↑ «Paroxetine 20 mg Tablets - Summary of Product Characteristics (SmPC) - (emc)». www.medicines.org.uk. Ανακτήθηκε στις 15 Μαρτίου 2020. 
  22. ↑ «TGA eBS - Product and Consumer Medicine Information». www.ebs.tga.gov.au. Ανακτήθηκε στις 15 Μαρτίου 2020. 
  23. ↑ «Comparative efficacy and acceptability of 12 new-generation antidepressants: a multiple-treatments meta-analysis». Lancet 373 (9665): 746–58. February 2009. doi:10.1016/S0140-6736(09)60046-5. PMID 19185342. 
  24. ↑ «A double-blind study of paroxetine, fluoxetine, and placebo in outpatients with major depression». Annals of Clinical Psychiatry 10 (4): 145–50. December 1998. doi:10.3109/10401239809147030. PMID 9988054. 
  25. ↑ 25,0 25,1 «The efficacy of paroxetine and placebo in treating anxiety and depression: a meta-analysis of change on the Hamilton Rating Scales». PLOS ONE 9 (8): e106337. 2014-08-27. doi:10.1371/journal.pone.0106337. PMID 25162656. Bibcode: 2014PLoSO...9j6337S. 
  26. ↑ «Paroxetine versus other anti-depressive agents for depression». The Cochrane Database of Systematic Reviews (4): CD006531. April 2014. doi:10.1002/14651858.cd006531.pub2. PMID 24696195. 
  27. ↑ Turner, Francis Joseph (2005). Social Work Diagnosis in Contemporary Practice. Oxford University Press US. ISBN 978-0-19-516878-5. 
  28. ↑ «Double-blind, fixed-dose, placebo-controlled study of paroxetine in the treatment of panic disorder». The American Journal of Psychiatry 155 (1): 36–42. January 1998. doi:10.1176/ajp.155.1.36. PMID 9433336. https://archive.org/details/sim_american-journal-of-psychiatry_1998-01_155_1/page/36. 
  29. ↑ «Paroxetine treatment of generalized social phobia (social anxiety disorder): a randomized controlled trial». JAMA 280 (8): 708–13. August 1998. doi:10.1001/jama.280.8.708. PMID 9728642. 
  30. ↑ «Paroxetine improves social anxiety disorder in children and adolescents». Evidence-Based Mental Health 8 (2): 43. May 2005. doi:10.1136/ebmh.8.2.43. PMID 15851806. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2017-08-27. https://web.archive.org/web/20170827171952/http://ebmh.bmj.com/content/8/2/43.full. Ανακτήθηκε στις 2017-01-20. 
  31. ↑ «Paroxetine for social anxiety and alcohol use in dual-diagnosed patients». Depression and Anxiety 14 (4): 255–62. 2001-01-01. doi:10.1002/da.1077. PMID 11754136. 
  32. ↑ «The evidence-based pharmacotherapy of social anxiety disorder». The International Journal of Neuropsychopharmacology 16 (1): 235–49. February 2013. doi:10.1017/S1461145712000119. PMID 22436306. «There were no significant differences between the three SSRIs that had been tested in placebo-controlled studies: paroxetine; sertraline; fluvoxamine.». 
  33. ↑ Germann, David· Ma, George (2013). Brittain, Harry G., επιμ. Paroxetine hydrochloride. Analytical Profiles of Drug Substances and Excipients. 38. σελίδες 367–406. ISBN 978-0-12-407691-4. 
  34. ↑ «Paroxetine versus clomipramine in the treatment of obsessive-compulsive disorder. OCD Paroxetine Study Investigators». The British Journal of Psychiatry 169 (4): 468–74. October 1996. doi:10.1192/bjp.169.4.468. PMID 8894198. 
  35. ↑ «A double blind comparison of venlafaxine and paroxetine in obsessive-compulsive disorder». Journal of Clinical Psychopharmacology 23 (6): 568–75. December 2003. doi:10.1097/01.jcp.0000095342.32154.54. PMID 14624187. 
  36. ↑ «Pharmacotherapy for anxiety disorders in children and adolescents». The Cochrane Database of Systematic Reviews (3): CD005170. July 2009. doi:10.1002/14651858.CD005170.pub2. PMID 19588367. 
  37. ↑ «Pharmacotherapy for Post-traumatic Stress Disorder In Combat Veterans: Focus on Antidepressants and Atypical Antipsychotic Agents». P & T 37 (1): 32–8. January 2012. PMID 22346334. 
  38. ↑ 38,0 38,1 «Evidence-based pharmacotherapy of post-traumatic stress disorder (PTSD)». The International Journal of Neuropsychopharmacology 15 (6): 825–40. July 2012. doi:10.1017/S1461145711001209. PMID 21798109. 
  39. ↑ «Search results detail| Kusurino-Shiori(Drug information Sheet)». www.rad-ar.or.jp. Ανακτήθηκε στις 15 Μαρτίου 2019. 
  40. ↑ «FDA Approves Antidepressant For Generalized Anxiety Disorder» (στα αγγλικά). Psychiatric News 36 (10): 14. 2001-05-18. doi:10.1176/pn.36.10.0014b. 
  41. ↑ Goodman and Gilman's The Pharmacological Basis of Therapeutics (12th έκδοση). New York: McGraw-Hill Professional. 2010. ISBN 978-0-07-162442-8. 
  42. ↑ 42,0 42,1 42,2 Pharmacotherapy of Depression (2nd έκδοση). New York, NY: Humana Press. 2011. ISBN 978-1-60327-434-0. 
  43. ↑ «Press release, CHMP meeting on Paroxetine and other SSRIs» (PDF). European Medicines Agency. 9 Δεκεμβρίου 2004. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 4 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2007. 
  44. ↑ «www.accessdata.fda.gov» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 3 Μαΐου 2014. 
  45. ↑ «Induction of mania in depression by paroxetine». Human Psychopharmacology 18 (7): 565–8. October 2003. doi:10.1002/hup.531. PMID 14533140. https://archive.org/details/sim_human-psychopharmacology_2003-10_18_7/page/565. 
  46. ↑ «www.fda.gov» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 11 Μαρτίου 2016. 
  47. ↑ «FDA Launches a Multi-Pronged Strategy to Strengthen Safeguards for Children Treated With Antidepressant Medications». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιανουαρίου 2017. 
  48. ↑ «Review and evaluation of clinical data: relationship between psychotropic drugs and pediatric suicidality» (PDF). Joint Meeting of the Psychopharmacologic Drugs Advisory Committee and Pediatric Advisory Committee. September 13–14, 2004. Briefing Information. FDA. 16 Αυγούστου 2004. σελ. 30. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 25 Ιουνίου 2008. Ανακτήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2009. 
  49. ↑ «Efficacy of paroxetine in the treatment of adolescent major depression: a randomized, controlled trial». Journal of the American Academy of Child and Adolescent Psychiatry 40 (7): 762–72. July 2001. doi:10.1097/00004583-200107000-00010. PMID 11437014. 
  50. ↑ «Restoring Study 329: efficacy and harms of paroxetine and imipramine in treatment of major depression in adolescence». BMJ (Clinical Research Ed.) 351: h4320. September 2015. doi:10.1136/bmj.h4320. PMID 26376805. 
  51. ↑ «Study 329». BMJ 351: h4973. 17 September 2015. doi:10.1136/bmj.h4973. 
  52. ↑ «No correction, no retraction, no apology, no comment: paroxetine trial reanalysis raises questions about institutional responsibility». BMJ (Clinical Research Ed.) 351: h4629. September 2015. doi:10.1136/bmj.h4629. PMID 26377109. 
  53. ↑ «Liberating the data from clinical trials». BMJ (Clinical Research Ed.) 351: h4601. September 2015. doi:10.1136/bmj.h4601. PMID 26377210. 
  54. ↑ Boseley, Sarah (16 Σεπτεμβρίου 2015). «Seroxat study under-reported harmful effects on young people, say scientists». The Guardian. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαΐου 2016. Ανακτήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2016. 
  55. ↑ «Clinical inquiry: How do antidepressants affect sexual function?». The Journal of Family Practice 62 (11): 660–1. November 2013. PMID 24288712. https://archive.org/details/sim_journal-of-family-practice_2013-11_62_11/page/660. 
  56. ↑ «Persistent sexual dysfunction after discontinuation of selective serotonin reuptake inhibitors». The Journal of Sexual Medicine 5 (1): 227–33. January 2008. doi:10.1111/j.1743-6109.2007.00630.x. PMID 18173768. 
  57. ↑ «Persistent sexual side effects after SSRI discontinuation». Psychotherapy and Psychosomatics 75 (3): 187–8. 2006. doi:10.1159/000091777. PMID 16636635. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-02-05. https://web.archive.org/web/20160205095921/http://www.mediafire.com/view/hn31cmg4n28bq3x/06_pssd_Csoka.pdf. Ανακτήθηκε στις 2016-01-10. 
  58. ↑ «Selected pregnancy and delivery outcomes after exposure to antidepressant medication: a systematic review and meta-analysis». JAMA Psychiatry 70 (4): 436–43. April 2013. doi:10.1001/jamapsychiatry.2013.684. PMID 23446732. https://archive.org/details/sim_jama-psychiatry_2013-04_70_4/page/436. 
  59. ↑ «Selective serotonin reuptake inhibitor (SSRI) use during pregnancy and effects on the fetus and newborn: a meta-analysis». Journal of Perinatology 25 (9): 595–604. September 2005. doi:10.1038/sj.jp.7211352. PMID 16015372. 
  60. ↑ ACOG Committee on Obstetric Practice (December 2006). «ACOG Committee Opinion No. 354: Treatment with selective serotonin reuptake inhibitors during pregnancy». Obstetrics and Gynecology 108 (6): 1601–3. doi:10.1097/00006250-200612000-00058. PMID 17138801. https://archive.org/details/sim_obstetrics-and-gynecology_2006-12_108_6/page/1601. 
  61. ↑ «Antidepressant use in pregnant and postpartum women». Annual Review of Clinical Psychology 10: 369–92. 2014. doi:10.1146/annurev-clinpsy-032813-153626. PMID 24313569. 
  62. ↑ 62,0 62,1 «PAXIL (paroxetine hydrochloride) Tablets and Oral Suspension: PRESCRIBING INFORMATION» (PDF). Research Triangle Park, NC: GlaxoSmithKline. Αυγούστου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 4 Σεπτεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2007. 
  63. ↑ «Paroxetine use during pregnancy: is it safe?». The Annals of Pharmacotherapy 40 (10): 1834–7. October 2006. doi:10.1345/aph.1H116. PMID 16926304. https://archive.org/details/sim_annals-of-pharmacotherapy_2006-10_40_10/page/1834. 
  64. ↑ «Safety of newer antidepressants in pregnancy». Pharmacotherapy 27 (4): 546–52. April 2007. doi:10.1592/phco.27.4.546. PMID 17381382. https://archive.org/details/sim_pharmacotherapy_2007-04_27_4/page/546. 
  65. ↑ «Serotonin reuptake inhibitors in pregnancy and the risk of major malformations: a systematic review». Human Psychopharmacology 22 (3): 121–8. April 2007. doi:10.1002/hup.836. PMID 17397101. https://archive.org/details/sim_human-psychopharmacology_2007-04_22_3/page/121. 
  66. ↑ «The safety of antidepressant drugs during pregnancy». Expert Opinion on Drug Safety 6 (4): 357–70. July 2007. doi:10.1517/14740338.6.4.357. PMID 17688379. 
  67. ↑ «Paroxetine and congenital malformations: meta-Analysis and consideration of potential confounding factors». Clinical Therapeutics 29 (5): 918–926. May 2007. doi:10.1016/j.clinthera.2007.05.003. PMID 17697910. 
  68. ↑ «Withdrawal Symptoms after Selective Serotonin Reuptake Inhibitor Discontinuation: A Systematic Review». Psychotherapy and Psychosomatics 84 (2): 72–81. 2015. doi:10.1159/000370338. PMID 25721705. 
  69. ↑ «Antidepressant discontinuation syndromes». Drug Safety 24 (3): 183–97. March 2001. doi:10.2165/00002018-200124030-00003. PMID 11347722. 
  70. ↑ Haddad, Peter M.; Anderson, Ian M. (November 2007). «Recognising and managing antidepressant discontinuation symptoms». Advances in Psychiatric Treatment 13 (6): 447–457. doi:10.1192/apt.bp.105.001966. 
  71. ↑ Healy, David. «Dependence on Antidepressants & Halting SSRIs». benzo.org.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Μαΐου 2013. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2013. 
  72. ↑ «Withdrawal from paroxetine can be severe, warns FDA». BMJ 324 (7332): 260. February 2002. doi:10.1136/bmj.324.7332.260. PMID 11823353. 
  73. ↑ «Postmortem forensic toxicology of selective serotonin reuptake inhibitors: a review of pharmacology and report of 168 cases». Journal of Forensic Sciences 45 (3): 633–48. May 2000. doi:10.1520/JFS14740J. PMID 10855970. https://archive.org/details/sim_journal-of-forensic-sciences_2000-05_45_3/page/633. 
  74. ↑ R. Baselt,Disposition of Toxic Drugs and Chemicals in Man, 8th edition, Biomedical Publications, Foster City, CA, 2008, pp. 1190–1193.
  75. ↑ «Suicidal antidepressant overdoses: a comparative analysis by antidepressant type». Journal of Medical Toxicology 4 (4): 238–50. December 2008. doi:10.1007/BF03161207. PMID 19031375. 
  76. ↑ 76,0 76,1 76,2 76,3 «A comparative review of escitalopram, paroxetine, and sertraline: Are they all alike?». International Clinical Psychopharmacology 29 (4): 185–96. July 2014. doi:10.1097/YIC.0000000000000023. PMID 24424469. 
  77. ↑ «High affinity binding of 3H-paroxetine and 3H-imipramine to rat neuronal membranes». Psychopharmacology 89 (4): 436–9. July 1986. doi:10.1007/BF02412117. PMID 2944152. https://archive.org/details/sim_psychopharmacology_1986-07_89_4/page/436. 
  78. ↑ «Allosteric modulation of the effect of escitalopram, paroxetine and fluoxetine: in-vitro and in-vivo studies». The International Journal of Neuropsychopharmacology 10 (1): 31–40. February 2007. doi:10.1017/S1461145705006462. PMID 16448580. 
  79. ↑ «[Second generation SSRIS: human monoamine transporter binding profile of escitalopram and R-fluoxetine]». L'Encephale 28 (4): 350–5. 2002-08-01. PMID 12232544. 
  80. ↑ 80,0 80,1 80,2 80,3 «A review of the metabolism and pharmacokinetics of paroxetine in man». Acta Psychiatrica Scandinavica. Supplementum 350: 60–75. 1989. doi:10.1111/j.1600-0447.1989.tb07176.x. PMID 2530793. 
  81. ↑ «Metabolism-guided drug design». MedChemComm 4 (4): 631. 2013. doi:10.1039/C2MD20317K. 
  82. ↑ «Identification of cytochrome P450 isoforms involved in the metabolism of paroxetine and estimation of their importance for human paroxetine metabolism using a population-based simulator». Drug Metabolism and Disposition 38 (3): 376–85. March 2010. doi:10.1124/dmd.109.030551. PMID 20007670. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Παροξετίνη&oldid=10457174"