Πέντσο Σλαβέικοφ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο.
Το πρότυπο τοποθετήθηκε χωρίς ημερομηνία. Για τη σημερινή ημερομηνία χρησιμοποιήστε: {{χωρίς παραπομπές|23|04|2024}}
Πέντσο Σλαβέικοφ
Γέννηση27  Απριλίου 1866[1][2][3]
Τριάβνα[4][5]
Θάνατος28 Μαΐουιουλ. / 10  Ιουνίου 1912γρηγ.[1][2][3]
Μπρουνάτε
Τόπος ταφήςΚεντρικό Νεκροταφείο της Σόφιας
Χώρα πολιτογράφησηςΒουλγαρία
Ιδιότηταποιητής[6][7][8], μεταφραστής, δημοσιογράφος, βιβλιοθηκονόμος και συγγραφέας
ΓονείςΠέτκο Σλαβέικοφ
ΑδέλφιαHristo Slaveykov
Ivan Slavejkov
Račo Petkov Slavejkov
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Πέντσο Σλαβέικοφ (βουλγαρικά: Pencho Slaveykov, 27 Απριλίου 1866 – 10 Ιουνίου 1912) ήταν Βούλγαρος ποιητής, διαπρεπής δοκιμιογράφος και μεταφραστής έργων της γερμανικής λογοτεχνίας. Ήταν ο νεότερος γιος του Βούλγαρου συγγραφέα του 19ου αιώνα Πέτκο Σλαβέικοφ (1837 – 1895).

Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πέντσο Σλαβέικοφ γεννήθηκε στην υπό τουρκική κατοχή πόλη Τριάβνα (Tryavna) της Βουλγαρίας, κατά τη διάρκεια της αποκαλούμενης βουλγαρικής Εθνικής Αναβίωσης. Ξεκίνησε τις σπουδές του στη Στάρα Ζαγκόρα και τη Φιλιππούπολη (βουλγ. Πλόβντιβ) και πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του στη Λειψία της Γερμανίας (1892 – 1898), όπου σπούδασε γερμανική φιλοσοφία - κυρίως Νίτσε και Σοπενάουερ – αισθητική και λογοτεχνία.

Μετά την επιστροφή του στη Βουλγαρία το 1898, προσχώρησε, μαζί με άλλους Βούλγαρους συγγραφείς, στη φιλολογική ομάδα «Σκέψη», που επεδίωκε τον εκσυγχρονισμό της βουλγαρικής λογοτεχνίας. Μια δεκαετία αργότερα έγινε διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου της Βουλγαρίας (1908 – 1909).

Στα 1909 – 1911 διορίστηκε διευθυντής της Βουλγαρικής Εθνικής Βιβλιοθήκης. Με την ιδιότητά του αυτή, ανέλαβε αποστολές στη Μόσχα, την Κωνσταντινούπολη, τη Νάπολι, την Αθήνα και τη Ρώμη, όπου μελέτησε τις εξελίξεις στον τομέα των βιβλιοθηκών. Αποπέμφθηκε όμως από τη θέση του διευθυντή της Εθνικής Βιβλιοθήκης στις 10 Ιουλίου 1911, λόγω πολιτικής αντιπαράθεσής του με τον τότε Υπουργό Πολιτισμού της Βουλγαρίας Stefan Bobchev.

Η αποπομπή του αυτή ήταν η αιτία να εγκαταλείψει τη Βουλγαρία, να περιπλανηθεί στη Ζυρίχη και άλλες πόλεις της Ελβετίας και να καταλήξει τελικά στη Ρώμη, όπου παρέμεινε για τρεις μήνες. Στα τέλη Μαΐου του 1912 έφθασε στη μικρή πόλη Μπρουνάτε (Brunate) κοντά στη λίμνη Κόμο (Como), όπου και πέθανε στις 28 Μαΐου 1912. Τάφηκε στο κοιμητήριο της Μπρουνάτε, αλλά τα οστά του μεταφέρθηκαν στη Βουλγαρία το 1921.

Λογοτεχνικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Περί τα τέλη του 19ου αιώνα εμφανίζεται στη Βουλγαρία ένα ρεύμα λογοτεχνικής ανανέωσης, που εκφράζεται από μια γενιά νέων λογοτεχνών επηρεασμένων από την κουλτούρα της Δυτικής Ευρώπης, οι οποίοι είχαν για κύριο όργανο έκφρασής τους το περιοδικό «Σκέψη» (Misul).

Εκπρόσωπος της νέας αυτής αισθητικής ήταν και ο Πέντσο Σλαβέικοφ, ο οποίος σημάδεψε βαθιά την πολιτιστική ζωή της εποχής του. Συνέβαλε στην ανανέωση και τον εξευρωπαϊσμό της βουλγαρικής λογοτεχνίας, καθιερώνοντας μια σύγχρονη λογοτεχνική γλώσσα. Εισήγαγε, μαζί με άλλους νέους συγγραφείς, ένα νέο λογοτεχνικό ρεύμα για μια «καθαρή» τέχνη, απαλλαγμένη από πολιτικοκοινωνικές αναφορές.

Στο έργο του, ο Σλαβέικοφ είχε δεχθεί επιδράσεις από τον Νίτσε, τον Γκαίτε, τον Χάινε και τον Ίψεν. Στις ποιητικές συλλογές του περιλαμβάνονται: «Επικά τραγούδια» (βουλγ. Epicheski Pesni, 1896 – 1898), «Όνειρο ευτυχίας» (1907) και «Νησί των Μακάρων» (1910). Το γνωστότερο και μεγαλύτερο ποιητικό επίτευγμά του ήταν το ημιτελές «Ματωμένος ύμνος» (Kurvana Pesen), που γράφτηκε μεταξύ 1911 - 1912 και εκδόθηκε το 1913, όπου περιγράφει τις θυσίες του βουλγαρικού λαού στον αγώνα του για την ανεξαρτησία.

Μνημείο Σλαβέικοφ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ένα περίτεχνο μνημείο, αφιερωμένο στον Πέντσο Σλαβέικοφ και τον πατέρα του Πέτκο Σλαβέικοφ, όπου το «δίδυμο» των Βουλγάρων ποιητών απαθανατίζεται καθισμένο σ’ ένα μπρούτζινο παγκάκι (στ’ αριστερά ο Πέντσο Σλαβέικοφ και δεξιά ο πατέρας του Πέτκο Σλαβέικοφ), βρίσκεται στην πολυσύχναστη Πλατεία Σλαβέικοφ της Σόφιας.

Το γλυπτό έχει φιλοτεχνηθεί από τον Βούλγαρο γλύπτη Georgi Chapkanov και είναι δημοφιλέστατο σημείο για τους ξένους τουρίστες της βουλγαρικής πρωτεύουσας, οι οποίοι συνωστίζονται για να φωτογραφηθούν με τους «ξένοιαστους» ποιητές.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb13528682m. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Pencho-Petkov-Slaveykov. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. slawejkow-pentscho-petkow. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ www.delcampe.net/page/item/id,218631875,var,A689-Tryavna-Trjawna--children-sanatorium--Bulgaria-Bulgarie-Bulgarien-Bulgarije,language,E.html.
  5. ↑ wikitravel.org/en/Tryavna.
  6. ↑ www.worldatlas.com/webimage/countrys/europe/bulgaria/bgfamous4.htm.
  7. ↑ www.worldatlas.com/webimage/countrys/europe/bulgaria/bgfamous3.htm.
  8. ↑ The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/26181. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα, λήμματα «Σλαβέικοφ, Πέτκο Ράτσεφ και Σλαβέικοφ, Πέντσο Πέτκοφ», τόμ. 54 και «Βουλγαρία» (Βουλγαρική λογοτεχνία), τόμ. 15, Εκδόσεις Πάπυρος, Αθήνα, 1996.
  • «Νέος Παγκόσμιος Άτλας»: “Βουλγαρία” (Η λογοτεχνία), τόμ. 3ος, Εκδόσεις «ΔΟΜΗ», Αθήνα, 1996.
  • “SOFIA” (Guide Book), TANGRA TanNakRa Publishing House, Sofia, 2003.
  • Ιστοσελίδα αγγλόφωνης Wikipedia

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Pencho Slaveykov στο Wikimedia Commons


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πέντσο_Σλαβέικοφ&oldid=9731060"