Ο Κανόνας του παιχνιδιού

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Κανόνας του παιχνιδιού
La Règle du Jeu
Η κινηματογραφική αφίσα
ΣκηνοθεσίαΖαν Ρενουάρ
ΠαραγωγήΚλοντ Ρενουάρ
ΠρωταγωνιστέςNora Gregor[1][2][3], Paulette Dubost[1][2], Μαρσέλ Νταλιό[2][3], Ζαν Ρενουάρ[2][3], Julien Carette[2], Gaston Modot[2], Claire Gérard[2], Roland Toutain[2][3], André Zwobada, Edy Debray, Ζεό Φοστέρ, Ανρί Καρτιέ-Μπρεσόν[2], Jacques Beauvais, Jenny Hélia[2], Λεόν Λαρίβ[2], Lise Élina, Marcel Melrac, Marguerite de Morlaye, Μωρίς Μαρσώ, Mila Parély[2], Nicolas Amato[2], Οντέτ Ταλαζάκ[2], Pierre Magnier[2], Pierre Nay[2], Richard Francœur και Tony Corteggiani[2]
ΜουσικήΤζόσεφ Κοσμά και Roger Désormière
ΦωτογραφίαΖαν Μπατσελέ
ΜοντάζΜαργκερίτ Ρενουάρ
ΕνδυματολόγοςΚοκό Σανέλ
ΔιανομήGaumont Film Company και Netflix
Πρώτη προβολή1939
Διάρκεια110 λεπτά
ΠροέλευσηΓαλλία
ΓλώσσαΓαλλικά

Ο Κανόνας του παιχνιδιού (πρωτότυπος γαλλικός τίτλος: La Règle du Jeu) είναι γαλλική σατιρική δραματική κωμωδία του 1939 σε σκηνοθεσία Ζαν Ρενουάρ.[4]

Η ταινία ανήκει στο στυλ του ποιητικού ρεαλισμού και απεικονίζει τη ζωή της γαλλικής ανώτερης τάξης και των υπηρετών τους την παραμονή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου παρουσιάζοντας με κωμικοτραγικά στοιχεία την ηθική τους παρακμή στις παραμονές της επικείμενης καταστροφής. [5]Βασίζεται στο θεατρικό έργο του Αλφρέ ντε Μυσσέ Τα καπρίτσια της Μαριάννας.

Όταν προβλήθηκε το 1939, Ο Κανόνας του παιχνιδιού, η πιο ακριβή γαλλική ταινία της εποχής της, ήταν μια αποτυχία και απαγορεύθηκε λόγω της «υποσκάπτουσας την ηθική» κριτικής στάσης του σκηνοθέτη. [6]

Η ταινία είναι πλέον ευρέως αναγνωρισμένη ως ένα σημαντικό κλασικό έργο του γαλλικού και παγκόσμιου κινηματογράφου. Από το 1952 είναι σταθερά στην πρώτη δεκάδα των δημοσκοπήσεων για τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, που διεξάγονται κάθε δέκα χρόνια από το κινηματογραφικό περιοδικό Sight and Sound. Έχει επηρεάσει μεγάλο αριθμό σεναριογράφων και σκηνοθετών και σύμφωνα με τον Φρανσουά Τριφώ ο Κανόνας του παιχνιδιού αποτελεί «το σύμβολο της πίστεως για κάθε σινεφίλ, την ταινία των ταινιών». [7]

Υπόθεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην εναρκτήρια σκηνή της ταινίας, ο πιλότος Αντρέ Ζυριέ προσγειώνεται σε αεροδρόμιο κοντά στο Παρίσι. Ο Τύπος και οι θεατές είναι παρόντες καθώς η εντυπωσιακή υπερατλαντική πτήση του έσπασε τα ρεκόρ. Ο Αντρέ, όμως, είναι βαθιά απογοητευμένος επειδή η Κριστίν, αυστριακής καταγωγής - η γυναίκα για την οποία πραγματοποίησε την πτήση - δεν τον περιμένει στο αεροδρόμιο. Σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη, ο Αντρέ εκφράζει την απογοήτευσή του γι' αυτό και η Κριστίν τον ακούει στο ραδιόφωνο στο διαμέρισμά της στο Παρίσι. Η Κριστίν είναι παντρεμένη με τον πλούσιο μαρκήσιο Ρομπέρ ντε λα Σεναί εδώ και τρία χρόνια. Η Κριστίν διαβεβαιώνει τον σύζυγό της ότι η σχέση τους ήταν καθαρά πλατωνική και διαβεβαιώνουν ο ένας τον άλλον για την αγάπη τους. Αλλά ο Ρομπέρ έχει επίσης ένα μυστικό από τη σύζυγό του: τη μακροχρόνια σχέση με τη Ζενεβιέβ. Λόγω της ένοχης συνείδησης και του φόβου ότι η σύζυγός του μπορεί να ζητήσει διαζύγιο, ο Ρομπέρ θέλει να τερματίσει την παράνομη σχέση του.

Ο Ρομπέρ διοργανώνει συγκέντρωση φίλων του Γάλλων της υψηλής κοινωνίας στον πύργο του για ένα κυνηγετικό Σαββατοκύριακο. Ο Αντρέ είναι πολύ λυπημένος, αλλά ο φίλος του Οκτάβ, ο οποίος είναι επίσης στενός φίλος της Κριστίν, τον βοηθάει. Πείθει τον Ρομπέρ να προσκαλέσει και τον ήρωα της πτήσης. [8]

Ο Αντρέ καταφέρνει τελικά να εκφράσει τον έρωτά του στην Κριστίν, η οποία, έχοντας αντιληφθεί εν τω μεταξύ τη σχέση του συζύγου της με τη Ζενεβιέβ, είναι απογοητευμένη και θέλει να φύγει με τον Αντρέ. Ο Αντρέ διστάζει, ωστόσο, επειδή υπάρχουν κοινωνικοί κανόνες: με την ανασφαλή και επικίνδυνη δουλειά του πιλότου, μπορεί να προσφέρει στην Κριστίν το βιοτικό επίπεδο που έχει συνηθίσει;

Οι ερωτικές ιστορίες των καλεσμένων συναγωνίζονται τις μηχανορραφίες και τις ερωτικές διαπλοκές του υπηρετικού προσωπικού. Ο πόλεμος εν τω μεταξύ πλησιάζει αλλά οι καλεσμένοι διασκεδάζουν αδιαφορώντας για κάθε έννοια ηθικής τάξης. Οι ίντριγκες, ο αμοραλισμός, η υποκρισία και η εξαπάτηση καθορίζουν τις σχέσεις και τις συμπεριφορές των πάντων, παρουσιάζοντας έτσι μια διεφθαρμένη και χωρίς αξίες κοινωνία, έναν πολιτισμό που βρίσκεται στα πρόθυρα της καταστροφής του. [9]

Μέσα από μια σειρά παρεξηγήσεων, ο υπηρέτης του Ρομπέρ πυροβολεί και σκοτώνει τον Αντρέ μέσα στο θερμοκήπιο, πιστεύοντας -λανθασμένα- ότι είναι ο εραστής της συζύγου του. Στις τελευταίες σκηνές της ταινίας, ο Ρομπέρ λέει ότι θα αναφέρει τη δολοφονία στις αρχές ως ατύχημα.

Σχόλια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1939, η καριέρα του Ζαν Ρενουάρ στη Γαλλία ήταν στο αποκορύφωμά της και Ο Κανόνας του παιχνιδιού, με υπότιτλο «Μια ακριβής απεικόνιση της μπουρζουαζίας των καιρών μας», αναμενόταν με ανυπομονησία. Ωστόσο, η πρεμιέρα της αντιμετωπίστηκε με περιφρόνηση και αποδοκιμασία τόσο από τους κριτικούς όσο και από το κοινό. Ο Ρενουάρ μείωσε τον χρόνο της ταινίας από 113 λεπτά σε 85, αλλά ακόμη και τότε η ταινία ήταν μια οικονομική καταστροφή. Τον Οκτώβριο του 1939, απαγορεύτηκε από τη γαλλική κυβέρνηση ως «ταινία που υποσκάπτει την ηθική και έχει ανεπιθύμητη επιρροή στους νέους» και ο Ρενουάρ έφυγε για την Αμερική. [10]

Για πολλά χρόνια, η έκδοση 85 λεπτών ήταν η μόνη διαθέσιμη. Το 1956, ανακαλύφθηκε ξανά σε κιβώτια πρωτότυπο υλικό και μια ανακατασκευασμένη έκδοση της ταινίας έκανε πρεμιέρα το ίδιο έτος στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Η πλήρης ταινία ανασυντέθηκε το 1965. Από τότε, ο Κανόνας του Παιχνιδιού έχει χαρακτηριστεί μία από τις μεγαλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου. [9]

Διανομή ρόλων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Νόρα Γκρέγκορ ως Κριστίν
  • Ρολάν Τουταίν ως Αντρέ Ζυριέ
  • Μαρσέλ Νταλιό ως μαρκήσιος Ρομπέρ ντε λα Σεναί
  • Ζαν Ρενουάρ ως Οκτάβ
  • Πωλέτ Ντυμπόστ ως Λιζέτ, η καμαριέρα
  • Μίλα Παρελί ως Ζενεβιέβ
  • Ζυλιέν Καρέτ ως λαθροκηνυγός
  • Γκαστόν Μοντό ως Εντουάρ, ο φύλακας
  • Πιέρ Μανιέ ως στρατηγός

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]