Ο Θρίαμβος της Γαλάτειας (Ραφαήλ)
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Ο Θρίαμβος της Γαλάτειας | |
---|---|
Ονομασία | Ο Θρίαμβος της Γαλάτειας |
Δημιουργός | Q5597 |
Έτος δημιουργίας | 1512 |
Είδος | Τοιχογραφία |
Ύψος | 295 |
Πλάτος | 224 |
Πόλη | Ρώμη |
Μουσείο | Βίλα Φαρνεζίνα (Ρώμη) |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα |
Ο Θρίαμβος της Γαλάτειας (ιταλικά: Trionfo di Galatea) είναι τοιχογραφία που ολοκλήρωσε το 1512 ο Ιταλός ζωγράφος της Αναγέννησης, ο Ραφαήλ, και που βρίσκεται Βίλα Φαρνεζίνα στη Ρώμη.
Η Φαρνεζίνα χτίστηκε από έναν τραπεζίτη από τη Σιένα, τον Αγκοστίνο Κίτζι, έναν από τους πλουσιότερους άντρες του καιρού του. Αργότερα η οικογένεια Φαρνέζε απέκτησε και μετονόμασε το κτίσμα.
Η τοιχογραφία είναι εμπνευσμένη από τη μυθολογία και το έργο του Οβίδιου και αποτελεί κομμάτι μιας σειράς έργων που κοσμούσαν την ανοιχτή πινακοθήκη στο κτίριο, μια σειρά που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και που εμπνεύστηκε από το έργο "Stanze per la giostra" του ποιητή Άντζελο Πολιτσιάνο.
Στην ελληνική μυθολογία, η όμορφη Νηρηίδα Γαλάτεια ερωτεύτηκε το βοσκό Άκι. Ο σύντροφός της, ο μονόφθαλμος Κύκλωπας Πολύφημος, αφού κυνήγησε τους δύο εραστές, εκτόξευσε ένα τεράστιο κοντάρι και σκότωσε τον νέο. Ο Ραφαήλ δεν ζωγράφισε κάποιο από τα κύρια περιστατικά της αφήγησης. Επέλεξε τη στιγμή της αποθέωσης της νύμφης. Η Γαλάτεια απεικονίζεται περιστοιχισμένη από άλλα πλάσματα της θάλασσας των οποίων οι μορφές μοιάζουν κατά κάποιο τρόπο εμπνευσμένες από το Μιχαήλ Άγγελο, ενώ τα φωτεινά χρώματα και η διακόσμηση υποτίθεται πως έχουν εμπνευστεί από την αρχαία ρωμαϊκή ζωγραφική.
Συγκεκριμένα το θέμα αντλείται από έναν στίχο του Πολιτσιάνο όπου περιγράφεται το πώς ο αδέξιος γίγαντας Πολύφημος τραγουδά ένα τραγούδι αγάπης στην όμορφη Νηρηίδα και το πώς εκείνη, έχοντας επιβιβασθεί σε ένα όστρακο-άρμα που σέρνουν δύο δελφίνια, γελά με το τραγούδι του, ενώ μια χαρούμενη παρέα από άλλα θαλάσσια πλάσματα τριγυρίζει δίπλα της. Η τοιχογραφία απεικονίζει μονάχα τη Γαλάτεια και τους συντρόφους της. Ο Κύκλωπας Πολύφημος απεικονίζεται σε διπλανή τοιχογραφία στην ίδια αίθουσα, φιλοτεχνημένη το 1512 από το Βενετσιάνο ζωγράφο Σεμπαστιάνο ντελ Πιόμπο.
Κάθε φιγούρα στον πίνακα δείχνει να αντιστοιχεί σε κάποια άλλη, με κάθε κίνηση να μοιάζει απάντηση μιας άλλης κίνησης στον πίνακα. Τα μικρά αγόρια με τα βέλη του έρωτα, που σημαδεύουν την καρδιά της νύμφης αλληλοσυμπληρώνονται, αλλά και το αγόρι που κολυμπά δίπλα στο άρμα αντιστοιχεί με ένα από αυτά που βρίσκονται ψηλά. Ομοίως και οι θαλάσσιες θεότητες που περιτριγυρίζουν τη νύμφη. Υπάρχουν δύο στο περιθώρια που φυσούν όστρακα και δύο ζευγάρια που ερωτοτροπούν.
Την ίδια στιγμή όλες οι γραμμές του έργου δείχνουν να τονίζουν την ίδια την παρουσία της νύμφης. Η ίδια οδηγεί το άρμα της από τα αριστερά στα δεξιά, με το πέπλο της να ανεμίζει προς τα πίσω. Την ίδια στιγμή, ακούγοντας το τραγούδι, στρέφει το κεφάλι και χαμογελά, και όλες οι γραμμές της εικόνας, από τα βέλη των ερωτιδών μέχρι τα ηνία που κρατά, καθιστούν το όμορφό πρόσωπό της στο μέσο της εικόνας.
Ενώ κάποιοι κατά καιρούς υποστήριξαν πως το μοντέλο για τη Γαλάτεια υπήρξε η Ιμπέρια, η ερωμένη του Αγκοστίνο Κίτζι, ο σύγχρονος του Ραφαήλ, ο καλλιτέχνης και βιογράφος Τζόρτζιο Βαζάρι, έγραψε πως ο Ραφαήλ δεν είχε σκοπό να μοιάζει η Γαλάτεια σε κάποιο υπαρκτό πρόσωπο, αλλά να απεικονίσει την ιδανική ομορφιά. Το βλέμμα της στρέφεται ψηλά στον ουρανό, απεικονίζοντας τον πλατωνικό έρωτα.