Ούτε Μποκ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ούτε Μποκ
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση27  Ιουνίου 1942[1]
Λιντς[2]
Θάνατος18  Ιανουαρίου 2018[3]
Βιέννη[3]
Χώρα πολιτογράφησηςΑυστρία
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταεκπαιδευτικός
ανθρωπιστής
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΧρυσό Τάγμα της Τιμής της Δημοκρατίας της Αυστρίας
Βραβείο Μπρούνο Κριέζκι
Dorothea Neff Award
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Η Ούτε Μποκ (Ute Bock) (27 Ιουνίου 1942 – 19 Ιανουαρίου 2018) [4] [5] ήταν Αυστριακή εκπαιδευτικός, που ήταν γνωστή για το έργο της, που αφορούσε στη παροχή βοήθειας στους αιτούντες άσυλο.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Μποκ γεννήθηκε στο Λιντς. Μετά την αποφοίτησή της από το γυμνάσιο, έκανε αίτηση για δουλειά στο δήμο της Βιέννης και θα μπορούσε να αρχίσει να εργάζεται ως εκπαιδευτικός. Από το 1962 έως το 1969 εργάστηκε σε σχολείο στη Βιέννη. Στη συνέχεια, άρχισε να εργάζεται για το κέντρο φροντίδας νέων Ζομανγκάσσε στη βιεννέζικη συνοικία Φαβορίτεν και το 1976 διορίστηκε διευθύντρια του.[4] Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, το γραφείο πρόνοιας νέων έστελνε όλο και περισσότερο νέους με μεταναστευτικό υπόβαθρο στο κέντρο της Ούτε Μποκ, επίσης επειδή είχαν ήδη απομακρυνθεί από άλλα σχολεία. Αυτό ήταν που έκανε την Μποκ να αρχίσει να ασχολείται με τον ακτιβισμό και την ανθρωπιστική βοήθεια για τους αιτούντες άσυλο.[4][5]

Το 1999, κατά τη διάρκεια μιας επιδρομής της αστυνομίας στο κέντρο της, περίπου 30 νεαροί Αφρικανοί συνελήφθησαν για διακίνηση ναρκωτικών στο πλαίσιο της αμφιλεγόμενης «Επιχείρησης Άνοιξη». Η ίδια η Ούτε Μποκ κατηγορήθηκε επίσης για ληστεία και διακίνηση ναρκωτικών. Αυτό οδήγησε στην προσωρινή παύση των καθηκόντων της. Αργότερα οι κατηγορίες αποσύρθηκαν, αν και της απαγορεύτηκε να φιλοξενήσει άλλους Αφρικανούς αιτούντες άσυλο στο κέντρο της. Στη συνέχεια οργάνωσε ιδιωτικές οικιστικές κοινότητες, τις οποίες αυτοχρηματοδοτούσε και επόπτευε. [4]

Το 2000 αποσύρθηκε, αλλά συνέχισε να εργάζεται στο έργο της. Το 2002 ίδρυσε τη δική της ΜΚΟ Flüchtlingsprojekt Ute Bock ("προσφυγικό έργο Ούτε Μποκ").[4] Πάνω από 350 αιτούντες άσυλο βρίσκουν κατάλυμα στα οργανωμένα διαμερίσματα της Ούτε Μποκ. Άλλοι 1.000 άστεγοι αιτούντες άσυλο έχουν την ταχυδρομική τους διεύθυνση στη διεύθυνση της ΜΚΟ της. Παρείχε νομικές συμβουλές στους πελάτες της.

Η ΜΚΟ βασίζεται σε δωρεές.[4] Στη Βιέννη, ξεκίνησε η εκστρατεία Bock auf Bier, στην οποία ένα μικρό ποσοστό της τιμής μιας μπύρας δόθηκε στα έργα στέγασης της Μποκ για αιτούντες άσυλο. Το Bock auf Bier είναι μια αργκό έκφραση για το Θέλω μια μπύρα, αλλά το Bock Beer σημαίνει μια ιδιαίτερα δυνατή μπύρα.

Το 2012, ο πρόεδρος Χάιντς Φίσερ της απένειμε το παράσημο της τιμής για τις υπηρεσίες στη Δημοκρατία της Αυστρίας, το υψηλότερο εθνικό τιμητικό βραβείο της Αυστρίας.[5]

Τον Δεκέμβριο του 2013 υπέφερε από εγκεφαλικό και δεν μπόρεσε να είναι τόσο δραστήρια όσο πριν, γεγονός που οδήγησε τη ΜΚΟ της σε οικονομικές δυσκολίες. Πολλά διαμερίσματα δεν μπορούσαν πλέον να πληρωθούν και ορισμένοι αιτούντες άσυλο έπρεπε να αλλάξουν κατάλυμα. Για να αναβιώσουν οι δωρεές, άρχισε να εργάζεται ξανά το 2014.[5] Το 2018 πέθανε στη Βιέννη, σε ηλικία 75 ετών.

Κινηματογράφος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Για την Ούτε Μποκ έχουν γυριστεί δύο ταινίες:

  • Το ντοκιμαντέρ Bock for President κυκλοφόρησε το 2019. Προβλήθηκε για πρώτη φορά ως προεπισκόπηση σε συνεργασία μεταξύ του Stadtkino και του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βιέννης κατά τις φοιτητικές διαμαρτυρίες του 2009 στην Αυστρία στην τότε κατεχόμενη αίθουσα διαλέξεων του Πανεπιστημίου της Βιέννης. Η επίσημη πρεμιέρα πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βιέννης στον κινηματογράφο Künstlerhaus την 1η Νοεμβρίου, στους αυστριακούς κινηματογράφους η ταινία προβλήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 2010.
  • Τον Νοέμβριο του 2010, κυκλοφόρησε η ταινία μεγάλου μήκους Die verrückte Welt der Ute Bock (Ο τρελός κόσμος της Ούτε Μποκ). Το σκηνοθέτησε ο Houchang Allahyari και πρωταγωνιστούσαν οι Γιόζεφ Χάντερ, Καρλ Μάρκοβιτς, Βίκτωρ Γκερνό, Αντρέας Βίτασεκ, Γιούλια Στέμπεργκερ, Ντολόρες Σμίντινγκερ, Πήτερ Κερν και Αλεξάντερ Πσιλλ. Η ταινία απεικονίζει το έργο της Μποκ καθώς και ιστορίες ανθρώπων που συναντά, τόσο πρόσφυγες όσο και αστυνομικούς.

Βραβεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Μποκ κέρδισε πολλά βραβεία για τις κοινωνικές της παρεμβάσεις:[4]

  • 1999: Βραβείο Ούτε Μποκ για το ηθικό θάρρος Zivilcourage
  • 2000: Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες -Πρόσφυγας-Βραβείο
  • 2002: Βραβείο Μπρούν Κριέζκι
  • 2003: Βραβείο Καρλ Ρέννερ και Greinecker Seniorenpreis
  • 2005: Μία από τις πέντε Αυστριακές γυναίκες, που επιλέχθηκαν για το έργο Peace Women Across the Globe 2007
  • 2007: International Human Award [6]
  • 2012: Τιμητικό Παράσημο για Υπηρεσίες στη Δημοκρατία της Αυστρίας

Δημοσιεύσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • με την Cornelia Krebs (επιμ. ): Ute Bock. Die Geschichte einer Flüchtlingshelferin. Βιέννη: Molden, 2010,(ISBN 978-3-85485-268-1) .

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 24  Απριλίου 2014.
  2. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 11  Δεκεμβρίου 2014.
  3. 3,0 3,1 derstandard.at/2000072571120/Fluechtlingshelferin-Ute-Bock-verstorben.
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 «Bock, Ute». Austria-Forum (στα Γερμανικά). Ανακτήθηκε στις 4 Αυγούστου 2019. 
  5. 5,0 5,1 5,2 5,3 «Ute Bock ist gestorben». kurier.at (στα Γερμανικά). Ανακτήθηκε στις 4 Αυγούστου 2019. 
  6. 1. Weltmenschpreis 2007[νεκρός σύνδεσμος]