Οικονομία της Βόρειας Κορέας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Κολλάζ εικόνων από την Πιονγιάνγκ, την πρωτεύουσα της Βόρειας Κορέας.

Η οικονομία της Βόρειας Κορέας είναι μια σχεδιασμένη οικονομία όπου ο ρόλος των σχημάτων καταμερισμού της αγοράς είναι περιορισμένος αλλά αυξανόμενος.[1][2] Το 2020, η Βόρεια Κορέα συνεχίζει την προσκόλληση της σε μια σχεδιασμένη οικονομία. Υπάρχει κάποια οικονομική απελευθέρωση, ειδικά από τότε που ο Κιμ Γιονγκ-ουν ανέλαβε την ηγεσία της χώρας το 2012, αλλά υπάρχουν αναφορές για διαμάχες σχετικά με ορισμένα τμήματα της νομοθεσίας.[3][4][5][6][7][8]

Η κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ από το 1989 έως το 1991, και ειδικά της Σοβιετικής Ένωσης, βασικού πυλώνα στήριξης του καθεστώτος της χώρας, οδήγησε την βορειοκορεατική οικονομία να αλλάξει την κατεύθυνση της και τις διεθνείς τις σχέσεις, συμπεριλαμβανομένης μιας κάπως αυξημένης εμπορικής δραστηριότητας με τη Νότια Κορέα. Ο μεγαλύτερος εμπορικός συνεργάτης της Βόρειας Κορέας είναι η Κίνα. Η ιδεολογία του τζούτσε στη Βόρεια Κορέα έχει οδηγήσει τη χώρα στην προσπάθεια να επιδιώξει αυτάρκεια παρόλο που βρίσκεται σε καθεστώς διεθνών κυρώσεων.[9] Ενώ η σημερινή βορειοκορεατική οικονομία κυριαρχείται ακόμη από την βιομηχανία υπό την ιδιοκτησία του κράτους και τις συλλογικές φάρμες, οι διεθνείς επενδύσεις και η εταιρική αυτονομία έχουν αυξηθεί ελαφρώς.

Η Βόρεια και η Νότια Κορέα είχαν παρόμοιο κατά κεφαλήν ΑΕΠ από το τέλος του Πολέμου της Κορέας μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970,[10][11] αλλά είχε κατά κεφαλήν ΑΕΠ που δεν ξεπερνούσε τα 2.000 δολάρια στην δεκαετία του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Το 2018 η Τράπεζα της Κορέας υπολόγισε την ανάπτυξη του ΑΕΠ της χώρας σε −4.1%.[12]

Επισκόπηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η στασιμότητα της οικονομίας της Βόρειας Κορέας και η κατάρρευση των εμπορικών και οικονομικών σχέσεων με τις χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ, ειδικά μετά την ανατροπή των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού στην Ανατολική Ευρώπη και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, έφεραν την κυβέρνηση της Βόρειας Κορέας στην Πιονγιάνγκ αντιμέτωπη με δύσκολες στρατηγικές αποφάσεις. Άλλες σχεδιασμένες οικονομίες επέλεξαν να μεταρρυθμίσουν την δομή της οικονομίας τους και να απελευθερώσουν το εμπόριο και την ιδιωτική ιδιοκτησία. Ανεξάρτητα από τις τρέχουσες εξελίξεις στο περιορισμένο οικονομικό άνοιγμα της χώρας, π.χ. στην βιομηχανική περιοχή της Κέσονγκ, την τουριστική περιοχή Κούμγκανγκ-σαν και την Ειδική Διοικητική Περιοχή του Σινούιτζου, η Βόρεια Κορέα δεν είναι πρόθυμη να εισαγάγει θεμελιώδεις αλλαγές στην δομή της οικονομία της. Η βορειοκορεατική ηγεσία είναι αποφασισμένη να διατηρήσει τον αυστηρό πολιτικό και ιδεολογικό έλεγχο στη χώρα.

Περίπου το 81% της χώρας καλύπτεται από σχετικά υψηλές οροσειρές και δασώδη ορεινά και λοφώδη τοπία, τα οποία τέμνονται από βαθιές και στενές κοιλάδες. Στο μεταξύ μόνο ένα μικρό μέρος της χώρας είναι καλλιεργήσιμο. Τα σημαντικά και πιο λειτουργικά λιμάνια βρίσκονται στην ανατολική ακτή της χώρας που βρέχεται από την Θάλασσα της Ιαπωνίας. Η πρωτεύουσα Πιόνγιανγκ βρίσκεται στα δυτικά, κοντά στην δυτική ακτή της χώρας, στις όχθες του ποταμού Τέτονγκ.

Αν και η πλειοψηφία των Βορειοκορεατών εργάζεται ως εργάτες στις πόλεις, η γεωργία αντιπροσωπεύει το 25% του ακαθάριστου εθνικού εισοδήματος της χώρας, παρόλο που η ετήσια σοδειά δεν έχει επιστρέψει στα επίπεδα που βρισκόταν στις αρχές της δεκαετίας 1990. Το εμπόριο με τη Νότια Κορέα έχει αυξηθεί από το 1988, αλλά δεν υπάρχουν χρήσιμες συνδέσεις μεταξύ των δύο χωρών.

Η Βόρεια Κορέα εξακολουθεί να υποφέρει από χρόνιες ελλείψεις τροφίμων. Αυτό προκύπτει λόγω του απομονωτικού της καθεστώτος, των πολλαπλών φυσικών καταστροφών και γενικών προβλημάτων της χώρας. Μια μικρή καλλιεργούμενη έκταση και μια σύντομη περίοδος ανάπτυξης, καθώς και μια μονόπλευρη κατανομή των πόρων υπέρ του στρατού, σχεδόν αποκλείει τους κοινούς ανθρώπους. Η έλλειψη τροφίμων επιδεινώθηκε περαιτέρω από τις πλημμύρες του 1995 και τις συνεχείς ελλείψεις λιπασμάτων και γεωργικού εξοπλισμού. Μετά από μια διεθνή έκκληση, το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Σίτισης των Ηνωμένων Εθνών παρείχε παρείχε περίπου 500.000 τόνους τροφίμων στη χώρα, μεταξύ Ιουλίου 1999 και Ιουνίου 2000.

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Frank, Ruediger (April 6, 2017). «Consumerism in North Korea: The Kwangbok Area Shopping Center». 38 North (U.S.–Korea Institute, Johns Hopkins University School of Advanced International Studies). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις April 11, 2017. https://web.archive.org/web/20170411055001/http://38north.org/2017/04/rfrank040617/. Ανακτήθηκε στις April 10, 2017. 
  2. ↑ Sang-Hun, Choe (April 30, 2017). «As Economy Grows, North Korea's Grip on Society Is Tested». The New York Times. https://www.nytimes.com/2017/04/30/world/asia/north-korea-economy-marketplace.html. Ανακτήθηκε στις May 25, 2018. 
  3. ↑ Andrew Jabobs (October 14, 2012). «North Koreans See Few Gains Below Top Tier». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις October 15, 2012. https://web.archive.org/web/20121015161503/http://www.nytimes.com/2012/10/15/world/asia/north-koreans-say-life-has-not-improved.html. Ανακτήθηκε στις October 15, 2012. 
  4. ↑ Ruediger Frank (2 Οκτωβρίου 2012). «An Atmosphere of Departure and Two Speeds, Korean Style: Where is North Korea Heading?». 38 North. School of Advanced International Studies. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2012. 
  5. ↑ Jeff Baron (11 Μαρτίου 2013). «Book Review: A CAPITALIST IN NORTH KOREA». 38 North. School of Advanced International Studies. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 11 Μαρτίου 2013. 
  6. ↑ Andrei Lankov (April 29, 2014). «Capitalism in North Korea: Meet Mr X, one of the new business elite». The Guardian. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις July 14, 2014. https://web.archive.org/web/20140714183902/http://www.theguardian.com/world/2014/apr/29/north-korea-capitalism-new-business-elite. Ανακτήθηκε στις July 13, 2014. 
  7. ↑ Andrei Lankov (March 27, 2014). «N Korea and the myth of starvation». Al Jazeera. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις November 21, 2014. https://web.archive.org/web/20141121211528/http://www.aljazeera.com/indepth/opinion/2014/03/n-korea-myth-starvation-2014319124439924471.html. Ανακτήθηκε στις November 8, 2014. 
  8. ↑ Baron, Jeff (September 7, 2017). «What if Sanctions Brought North Korea to the Brink? "Well, in 1941..."». 38 North (U.S.-Korea Institute, Johns Hopkins University School of Advanced International Studies). http://www.38north.org/2017/09/jbaron090717/. Ανακτήθηκε στις September 11, 2017. 
  9. ↑ Πρότυπο:Country study Washington: Federal Research Division of the Library of Congress. (ISBN 0-8444-0794-1).
  10. ↑ Perry, Mark J. (December 21, 2011) Institutions Matter: Real Per Capita GDP in North and South Korea Αρχειοθετήθηκε July 26, 2013, στο Wayback Machine. Intellectual Takeout, Retrieved May 9, 2013
  11. ↑ Maddison, Angus "The World Economy A Millennial Perspective", OECD Development Studies Centre, (ISBN 92-64-02261-9), (Published 2004), Table A3-c, also available on the Internet at «Archived copy» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 30 Μαΐου 2012. Ανακτήθηκε στις 9 Μαΐου 2013.  Retrieved May 8, 2013
  12. ↑ «Gross Domestic Product Estimates* for North Korea in 2018». Bank of Korea. 2019-07-26. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2020-06-08. https://web.archive.org/web/20200608184927/http://www.nkeconwatch.com/nk-uploads/GDP_of_North_Korea_in_2018.pdf. Ανακτήθηκε στις 2020-05-15. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Οικονομία_της_Βόρειας_Κορέας&oldid=10100354"