Οικονομία της Αρχαίας Ελλάδας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Άνδρες ζυγίζουν εμπορεύματα, πλευρά Β αττικού μελανόμορφου αμφορέα

Η οικονομία της Αρχαίας Ελλάδας καθοριζόταν σε μεγάλο βαθμό από την εξάρτηση της περιοχής από εισαγόμενα αγαθά. Ως αποτέλεσμα της κακής ποιότητας του εδάφους της Ελλάδας, το εμπόριο γεωργικών προϊόντων είχε ιδιαίτερη σημασία. Ο αντίκτυπος της περιορισμένης φυτικής παραγωγής αντισταθμίστηκε κάπως από την εξέχουσα θέση της Ελλάδας, καθώς η θέση της στη Μεσόγειο έδωσε στις επαρχίες της τον έλεγχο ορισμένων από τους πιο κρίσιμους θαλάσσιους λιμένες και εμπορικούς δρόμους της Αιγύπτου. Ξεκινώντας τον 6ο αιώνα π.Χ., η εμπορική χειροτεχνία και το εμπόριο, κυρίως το ναυτικό, έγιναν κομβικές πτυχές της ελληνικής οικονομικής παραγωγής.[1]

Γεωργία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το ελληνικό έδαφος έχει παρομοιαστεί με «τσιγκούνικο» ή «σφιχτό» (αρχαία ελληνικά: στενοχωρία) που βοηθά στην εξήγηση της ελληνικής αποικιοκρατίας και της σημασίας των κληρουχιών της Μικράς Ασίας στον έλεγχο της προσφοράς σιταριού. Η ελιά και το αμπέλι, καθώς και τα περιβόλια, συμπληρώθηκαν από την καλλιέργεια βοτάνων, λαχανικών και ελαιουργικών φυτών. Η κτηνοτροφία ήταν κακώς ανεπτυγμένη λόγω έλλειψης διαθέσιμης γης. Τα πρόβατα και τα κατσίκια ήταν τα πιο κοινά είδη ζώων, ενώ οι μέλισσες εκτρέφονταν για να παράγουν μέλι, τη μοναδική πηγή ζάχαρης που ήταν γνωστή στους αρχαίους Έλληνες.

Μέχρι και το 80% του ελληνικού πληθυσμού απασχολούνταν στη γεωργία. Οι γεωργικές εργασίες ακολουθούσαν το ρυθμό των εποχών: συγκομιδή ελιών και κλάδεμα των αμπελιών στις αρχές του φθινοπώρου και στο τέλος του χειμώνα, αγρανάπαυση την άνοιξη, συγκομιδή σιτηρών το καλοκαίρι, κοπή ξύλων, σπορά και συγκομιδή σταφυλιών το φθινόπωρο.

Στην αρχαία εποχή, τα περισσότερα εδάφη κρατούνταν από την αριστοκρατία. Κατά τον 7ο αιώνα π.Χ., η δημογραφική επέκταση και η κατανομή των διαδοχών δημιούργησαν εντάσεις μεταξύ αυτών των γαιοκτημόνων και των αγροτών. Στην Αθήνα, αυτό άλλαξε με τις μεταρρυθμίσεις του Σόλωνα, οι οποίες εξάλειψαν τη δουλεία του χρέους και προστάτευαν την αγροτιά. Ωστόσο, οι περιοχές ενός Έλληνα αριστοκράτη παρέμειναν μικρές σε σύγκριση με τα ρωμαϊκά λατιφούντια.

Χειροτεχνία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γυναίκα που εργάζεται με το μαλλί, 480-470 π.Χ., Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών

Μεγάλο μέρος της χειροτεχνίας της αρχαίας Ελλάδας ήταν μέρος της οικιακής σφαίρας. Ωστόσο, η κατάσταση άλλαξε σταδιακά μεταξύ του 8ου και 4ου αιώνα π.Χ., με την αυξημένη εμπορευματοποίηση της ελληνικής οικονομίας. Έτσι, η ύφανση και το ψήσιμο, δραστηριότητες τόσο σημαντικές για τη δυτική ύστερη μεσαιωνική οικονομία, γίνονταν μόνο από γυναίκες πριν από τον 6ο αιώνα π.Χ. Μετά την ανάπτυξη του εμπορίου, οι σκλάβοι άρχισαν να χρησιμοποιούνται ευρέως στα εργαστήρια. Μόνο λεπτά βαμμένα χαρτομάντιλα, όπως αυτά που φτιάχνονταν με Πορφύρα, δημιουργήθηκαν στα εργαστήρια. Από την άλλη πλευρά, η εργασία με μέταλλο, δέρμα, ξύλο ή πηλό ήταν μια εξειδικευμένη δραστηριότητα που περιφρονούνταν από τους περισσότερους Έλληνες.

Το βασικό εργαστήριο ήταν συχνά οικογενειακό. Η κατασκευή ασπίδων του Λυσία απασχολούσε 350 δούλους- ο πατέρας του Δημοσθένη, κατασκευαστής σπαθιών, χρησιμοποιούσε 32. Μετά το θάνατο του Περικλή το 429 π. Χ. , αναδύθηκε μια νέα τάξη: αυτή των πλούσιων ιδιοκτητών και διευθυντών εργαστηρίων. Παραδείγματα είναι ο Κλέων και ο Άνυτος, γνωστοί ιδιοκτήτες βυρσοδεψείων, και ο Κλεόφων, το εργοστάσιο του οποίου παρήγαγε λύρες.

Οι μη σκλάβοι εργάτες πληρώνονταν με ανάθεση, καθώς τα εργαστήρια δεν μπορούσαν να εγγυηθούν την κανονική εργασία. Στην Αθήνα όσοι εργάζονταν σε κρατικά έργα πληρώνονταν μια δραχμή την ημέρα, όποια βιοτεχνία κι αν ασκούσαν. Η εργάσιμη μέρα γενικά ξεκινούσε με την ανατολή του ηλίου και τελείωνε το απόγευμα.

Κεραμικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το έργο του αγγειοπλάστη συνίστατο στην επιλογή του πηλού, στη διαμόρφωση του αγγείου, στο στέγνωμα και στη ζωγραφική και στο ψήσιμο του και στη συνέχεια στην εφαρμογή βερνικιού. Μέρος της παραγωγής πήγαινε για οικιακή χρήση (πιάτα, δοχεία, λάμπες λαδιού) ή για εμπορικούς σκοπούς και το υπόλοιπο εξυπηρετούσε θρησκευτικές ή καλλιτεχνικές λειτουργίες. Οι τεχνικές εργασίας με πηλό είναι γνωστές από την Εποχή του Χαλκού. ο τροχός του αγγειοπλάστη είναι μια πολύ αρχαία εφεύρεση. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν πρόσθεσαν καμία καινοτομία σε αυτές τις διαδικασίες .

Η δημιουργία καλλιτεχνικά διακοσμημένων αγγείων στην Ελλάδα είχε έντονες ξένες επιρροές. Για παράδειγμα, η περίφημη μελανόμορφη τεχνοτροπία των Κορινθίων αγγειοπλαστών πιθανότατα προήλθε από το συριακό στυλ μεταλλουργίας. Τα ύψη στα οποία έφεραν οι Έλληνες την τέχνη της κεραμικής οφείλονται, λοιπόν, αποκλειστικά στις καλλιτεχνικές τους ευαισθησίες και όχι στην τεχνική ευρηματικότητα.

Η κεραμική στην αρχαία Ελλάδα ήταν τις περισσότερες φορές δουλειά σκλάβων. Πολλοί από τους αγγειοπλάστες της Αθήνας συγκεντρώθηκαν ανάμεσα στην αγορά και στο Δίπυλο, στο Κεραμεικό. Τις περισσότερες φορές λειτουργούσαν ως μικρά εργαστήρια, αποτελούμενα από έναν κύριο, αρκετούς πληρωμένους τεχνίτες και σκλάβους.

Εμπορικές συναλλαγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι κύριες εξαγωγές της Ελλάδας ήταν το ελαιόλαδο, το κρασί, η κεραμική και η μεταλλοτεχνία. Οι εισαγωγές περιλάμβαναν δημητριακά και χοιρινό κρέας από τη Σικελία, την Αραβία, την Αίγυπτο, την Αρχαία Καρχηδόνα και το Βασίλειο του Βοσπόρου.

Ναυτικό εμπόριο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι κύριοι συμμετέχοντες στο ελληνικό εμπόριο ήταν η τάξη των εμπόρων γνωστών ως ἕμποροι ( ἕμποροι ). Το κράτος εισέπραξε δασμό για το φορτίο τους. Στον Πειραιά (το κεντρικό λιμάνι της Αθήνας), ο φόρος αυτός είχε αρχικά καθοριστεί σε 1% και άνω.[2] Μέχρι τα τέλη του 5ου αιώνα, ο φόρος είχε αυξηθεί σε 33 τάλαντα (Ανδοκίδης, I, 133-134). Το 413, η Αθήνα τερμάτισε την είσπραξη φόρου από τη Δηλιακή Συμμαχία και επέβαλε δασμό 5% σε όλα τα λιμάνια της αυτοκρατορίας της (Θουκυδίδης, VII, 28, 4) με την ελπίδα να αυξηθούν τα έσοδα. Αυτά τα καθήκοντα δεν ήταν ποτέ προστατευτικά, αλλά αποσκοπούσαν απλώς στη συγκέντρωση χρημάτων για το δημόσιο ταμείο.

Η ανάπτυξη του εμπορίου στην Ελλάδα οδήγησε στην ανάπτυξη των χρηματοοικονομικών τεχνικών. Οι περισσότεροι έμποροι, χωρίς επαρκή χρηματικά διαθέσιμα, κατέφυγαν σε δανεισμό για να χρηματοδοτήσουν το σύνολο ή μέρος των αποστολών τους. Ένα τυπικό δάνειο για ένα μεγάλο εγχείρημα στην Αθήνα του 4ου αιώνα π.Χ., ήταν γενικά ένα μεγάλο χρηματικό ποσό (συνήθως λιγότερο από 2.000 δραχμές), που δανείστηκε για μικρό χρονικό διάστημα (η διάρκεια του ταξιδιού, θέμα αρκετών εβδομάδων ή μηνών), σε υψηλό επιτόκιο (συχνά 12% αλλά φθάνει σε επίπεδα έως και 100%). Οι όροι του συμβολαίου ήταν πάντα γραπτοί, διαφορετικοί από τα δάνεια μεταξύ φίλων (έρανοι). Ο δανειστής ανέλαβε όλους τους κινδύνους του ταξιδιού, με αντάλλαγμα ο δανειολήπτης παρέλαβε το φορτίο του και ολόκληρο τον στόλο του, τα οποία κατασχέθηκαν προληπτικά κατά την άφιξή τους στο λιμάνι του Πειραιά.

Το εμπόριο στην αρχαία Ελλάδα ήταν ελεύθερο: το κράτος έλεγχε μόνο την προμήθεια σιτηρών. Στην Αθήνα, μετά την πρώτη συνεδρίαση των νέων Πρυτανέων, αναθεωρήθηκαν οι εμπορικοί κανονισμοί, με ειδική επιτροπή που εποπτεύει το εμπόριο σιταριού, αλεύρου και ψωμιού.

Ένας από τους κύριους μοχλούς του εμπορίου στην Αρχαία Ελλάδα ήταν ο αποικισμός. Καθώς οι μεγαλύτερες πόλεις-κράτη δημιούργησαν αποικίες, θα υπήρχε εμπόριο μεταξύ της ιδρυτικής πόλης και της αποικίας της.[3] Επιπλέον, τα διαφορετικά κλίματα μεταξύ των πόλεων και των αντίστοιχων αποικιών τους δημιούργησαν συγκριτικά πλεονεκτήματα στα αγαθά. Για παράδειγμα, οι αποικίες στη Σικελία θα είχαν συχνά καλύτερο καιρό και θα μπορούσαν να εξάγουν σιτηρά σε πιο πυκνοκατοικημένες πόλεις.[3] Οι μεγαλύτερες πόλεις-κράτη εξήγαγαν συχνά περισσότερα αγαθά προστιθέμενης αξίας, όπως το ελαιόλαδο, πίσω στις αποικίες.[3]

Ο αριθμός των ναυαγίων που βρέθηκαν στη Μεσόγειο Θάλασσα παρέχει πολύτιμες αποδείξεις για την ανάπτυξη του εμπορίου στον αρχαίο κόσμο.[4] Βρέθηκαν μόνο δύο ναυάγια που χρονολογούνται από τον 8ο αιώνα π.Χ. Ωστόσο, οι αρχαιολόγοι έχουν βρει σαράντα έξι ναυάγια που χρονολογούνται από τον 4ο αιώνα π.Χ., γεγονός που φαίνεται να δείχνει ότι υπήρξε μια πολύ μεγάλη αύξηση στον όγκο του εμπορίου μεταξύ αυτών των αιώνων. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η μέση χωρητικότητα πλοίων αυξήθηκε επίσης την ίδια περίοδο, ο συνολικός όγκος του εμπορίου αυξήθηκε πιθανώς κατά 30 φορές.

Λιανεμπόριο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ενώ οι αγρότες και οι τεχνίτες πουλούσαν συχνά τα προϊόντα τους, υπήρχαν επίσης έμποροι λιανικής γνωστοί ως κάπηλοι ( κάπηλοι ). Ομαδοποιημένοι σε συντεχνίες, πουλούσαν ψάρια, ελαιόλαδο και λαχανικά. Οι γυναίκες πουλούσαν αρώματα ή κορδέλες. Οι έμποροι έπρεπε να πληρώσουν ένα τέλος για τον χώρο τους στην αγορά. Ο γενικός πληθυσμός τους αντιμετώπισε άσχημα και ο Αριστοτέλης χαρακτήρισε τις δραστηριότητές τους ως: «ένα είδος ανταλλαγής που δίκαια επικρίνεται, γιατί είναι αφύσικο, και ένας τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι κερδίζουν ο ένας από τον άλλον».[5]

Παράλληλοι με τους «επαγγελματίες» έμποροι ήταν αυτοί που πουλούσαν το πλεόνασμα των οικιακών τους προϊόντων όπως λαχανικά, ελαιόλαδο ή ψωμί. Αυτό συνέβη για πολλούς από τους μικροκαλλιεργητές της Αττικής. Μεταξύ των κατοίκων της πόλης, αυτό το καθήκον έπεφτε συχνά στις γυναίκες. Για παράδειγμα, η μητέρα του Ευριπίδη πουλούσε μυρώνι από τον κήπο της (βλ. Αριστοφάνης, Αχαρνής, τ. 477-478).

Φορολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η άμεση φορολογία δεν ήταν καλά ανεπτυγμένη στην αρχαία Ελλάδα. Η εἰσφορά ήταν ένας φόρος στον πλούτο των πολύ πλουσίων, αλλά επιβαλλόταν μόνο όταν χρειαζόταν — συνήθως σε περιόδους πολέμου. Μεγάλες περιουσίες υπόκειντο επίσης σε Λειτουργίες που ήταν η υποστήριξη δημοσίων έργων. Οι Λειτουργίες θα μπορούσαν να αποτελούνται, για παράδειγμα, από τη συντήρηση μιας τριήρης, μιας χορωδίας κατά τη διάρκεια ενός φεστιβάλ θεάτρου ή ενός γυμνασίου. Σε ορισμένες περιπτώσεις, το κύρος της επιχείρησης θα μπορούσε να προσελκύσει εθελοντές (ανάλογα στη σύγχρονη ορολογία με την προικοδότηση, τη χορηγία ή τη δωρεά). Τέτοια ήταν η περίπτωση του χορηγού, που οργάνωσε και χρηματοδότησε χορωδίες για ένα φεστιβάλ δράματος. Σε άλλες περιπτώσεις, όπως το βάρος του εξοπλισμού και της διοίκησης μιας τριήρης, η λειτουργία λειτουργούσε περισσότερο σαν μια υποχρεωτική δωρεά (αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε εφάπαξ φόρο). Σε ορισμένες πόλεις, όπως η Μίλητος και η Τέως, επιβλήθηκε βαριά φορολογία στους πολίτες.

Η εισφορά ήταν ένας προοδευτικός φόρος, καθώς εφαρμοζόταν μόνο στους πλουσιότερους. Οι πολίτες είχαν τη δυνατότητα να απορρίψουν τη φορολογία, αν πίστευαν ότι υπήρχε κάποιος άλλος που ήταν πιο πλούσιος που δεν φορολογούνταν. Ο πιο πλούσιος θα έπρεπε να πληρώσει τη λειτουργία.[6]

Από την άλλη πλευρά, οι έμμεσοι φόροι ήταν αρκετά σημαντικοί. Μεταξύ άλλων επιβάλλονταν φόροι σε σπίτια, σκλάβους, κοπάδια και κοπάδια, κρασιά και σανό. Το δικαίωμα είσπραξης πολλών από αυτούς τους φόρους συχνά μεταβιβαζόταν στους τελώνες (τελῶναι). Ωστόσο, αυτό δεν ίσχυε για όλες τις πόλεις. Τα χρυσωρυχεία της Θάσου και οι φόροι της Αθήνας στις επιχειρήσεις τους επέτρεψαν να εξαλείψουν αυτούς τους έμμεσους φόρους. Εξαρτημένες ομάδες όπως οι Πενέστες της Θεσσαλίας και οι είλωτες της Σπάρτης φορολογούνταν από τις πόλεις-κράτη στις οποίες υπάγονταν.

Νόμισμα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αθηναϊκό νόμισμα, Μουσείο Αθηναϊκής Αγοράς

Η νομισματοκοπία πιθανότατα ξεκίνησε στη Λυδία γύρω από τις πόλεις της Μικράς Ασίας υπό τον έλεγχό της.[7] Στο Ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο έχουν βρεθεί πρώιμα νομίσματα από ήλεκτρο. Η τεχνική της κοπής νομισμάτων έφτασε στην ηπειρωτική Ελλάδα γύρω στο 550 π.Χ., ξεκινώντας από παραθαλάσσιες εμπορικές πόλεις όπως η Αίγινα και η Αθήνα. Η χρήση τους εξαπλώθηκε και οι πόλεις-κράτη γρήγορα εξασφάλισαν το μονοπώλιο στη δημιουργία τους. Τα πρώτα νομίσματα κατασκευάστηκαν από ήλεκτρο (κράμα χρυσού και ασημιού), ακολουθούμενο από καθαρό ασήμι, το πιο συνηθισμένο πολύτιμο μέταλλο στην περιοχή. Τα ορυχεία των λόφων του Παγγαίου επέτρεψαν στις πόλεις της Θράκης και της Μακεδονίας να κόψουν μεγάλο αριθμό νομισμάτων. Τα ορυχεία αργύρου του Λαυρίου παρείχαν τις πρώτες ύλες για τις «Αθηναϊκές κουκουβάγιες»,[8] τα πιο διάσημα νομίσματα του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Λιγότερης αξίας χάλκινα νομίσματα εμφανίστηκαν στα τέλη του 5ου αιώνα.

Τα νομίσματα έπαιξαν αρκετούς ρόλους στον ελληνικό κόσμο. Παρείχαν ένα μέσο ανταλλαγής, το οποίο χρησιμοποιούνταν κυρίως από τις πόλεις-κράτη για να προσλαμβάνουν μισθοφόρους και να αποζημιώνουν τους πολίτες. Αποτελούσαν επίσης πηγή εσόδων, καθώς οι αλλοδαποί έπρεπε να αλλάξουν τα χρήματά τους στο τοπικό νόμισμα σε συναλλαγματική ισοτιμία ευνοϊκή για το κράτος. Χρησιμοποίησαν ως κινητή μορφή μεταλλικών πόρων, γεγονός που εξηγεί τις ανακαλύψεις αθηναϊκών νομισμάτων με υψηλά επίπεδα αργύρου σε μεγάλες αποστάσεις από την πόλη τους. Τέλος, η κοπή νομισμάτων προσέδωσε έναν αέρα αναμφισβήτητου κύρους σε οποιαδήποτε ελληνική πόλη ή πόλη-κράτος.

Ψώνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα εμπορικά κέντρα στην Αρχαία Ελλάδα ονομάζονταν αγορά. Η κυριολεκτική σημασία της λέξης είναι «τόπος συγκέντρωσης» ή «συνέλευση». Η αγορά ήταν το κέντρο της αθλητικής, καλλιτεχνικής, πνευματικής και πολιτικής ζωής της πόλης. Η Αρχαία Αγορά της Αθήνας ήταν το πιο γνωστό παράδειγμα. Στις αρχές της ελληνικής ιστορίας (18ος αιώνας–8ος αιώνας π.Χ.), οι ελεύθεροι πολίτες συγκεντρώνονταν στην αγορά για στρατιωτικά καθήκοντα ή για να ακούσουν δηλώσεις του βασιλιά ή του συμβουλίου. Κάθε πόλη είχε την αγορά της όπου οι έμποροι μπορούσαν να πουλήσουν τα προϊόντα τους. Υπήρχε λινό από την Αίγυπτο, ελεφαντόδοντο από την Αφρική, μπαχαρικά από τη Συρία και άλλα. Οι τιμές σπάνια ήταν σταθερές, επομένως η διαπραγμάτευση ήταν μια κοινή πρακτική.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ «The Economy of Ancient Greece». 
  2. ↑ Fawcett, Peter (2016). «"When I Squeeze You with Eisphorai": Taxes and Tax Policy in Classical Athens». Hesperia: The Journal of the American School of Classical Studies at Athens 85 (1): 153–199. doi:10.2972/hesperia.85.1.0153. ISSN 0018-098X. https://www.jstor.org/stable/10.2972/hesperia.85.1.0153. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Morris, Ian (2004). «Economic Growth in Ancient Greece». Journal of Institutional and Theoretical Economics 160 (4): 709–742. doi:10.1628/0932456042776050. ISSN 0932-4569. https://www.jstor.org/stable/40752487. 
  4. ↑ «Databases». The Oxford Roman Economy Project. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2021. 
  5. ↑ R. W. Demand. The Origins of International Economics. Routledge, 2004. (ISBN 0-415-31555-7). p. 17.
  6. ↑ McCannon
  7. ↑ Oxford Classical Dictionary, "Coinage"
  8. ↑ Wood, J. R.; Hsu, Y-T.; Bell, C. (2021). «Sending Laurion Back to the Future: Bronze Age Silver and the Source of Confusion». Internet Archaeology 56 (9). doi:10.11141/ia.56.9. https://discovery.ucl.ac.uk/10130376/1/Sending%20Laurion%20back%20to%20the%20future_ONLINE_PDF_ia.56.9.pdf. 

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Μπρεσόν, Αλέν. Η Δημιουργία της Αρχαίας Ελληνικής Οικονομίας: Οι θεσμοί, οι αγορές και η ανάπτυξη στις πόλεις-κράτη. Διευρυμένη και ενημερωμένη αγγλική έκδοση. Μετάφραση Στίβεν Ρένταλ. Princeton: Princeton University Press, 2015.
  • Donlan, Walter. «Η ομηρική οικονομία». Στο A new companion to Homer, επιμέλεια των Ian Morris και Barry B. Powell, 649-67. Νέα Υόρκη: EJ Brill, 1997.
  • Finley, Moses I. Η αρχαία οικονομία. 2d ed. Sather Classical Lectures 48. Μπέρκλεϋ: Παν. of California Press, 1985.
  • Foraboschi, Daniele. «Η ελληνιστική οικονομία: έμμεση παρέμβαση του κράτους». In Production and Public Powers In Classical Antiquity, επιμέλεια Elio Lo Cascio και Dominic Rathbone, 37-43. Κέιμπριτζ: Cambridge Philological Society, 2000.
  • Άνταμ Ιζντέμπσκι, Τίμον Σλοτσίνσκι, Αντόν Μπονιέ, Γκζέγκος Κόουοχ και Κατερίνα Κούλη. 2020. «Αλλαγή τοπίου και εμπόριο στην αρχαία Ελλάδα: αποδείξεις από δεδομένα γύρης». The Economic Journal.
  • Meikle, Scott. Η οικονομική σκέψη του Αριστοτέλη. Οξφόρδη: Clarendon, 1995.
  • Migeotte, Léopold. Η οικονομία των ελληνικών πόλεων: Από την Αρχαϊκή περίοδο έως την πρώιμη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Μπέρκλεϋ: Παν. of California Press, 2009.
  • Μόρις, Ίαν. «Η αθηναϊκή οικονομία είκοσι χρόνια μετά την αρχαία οικονομία». Κλασική Φιλολογία 89, αρ. 4 (1994): 351–66.
  • Pomeroy, Sarah B. Xenophon’s Oeconomicus : A social and history commentary. Οξφόρδη: Clarendon, 1994.
  • Scheidel, Walter, Ian Morris και Richard Saller, επιμ. Η οικονομική ιστορία του Κέμπριτζ του ελληνορωμαϊκού κόσμου. Κέιμπριτζ: Cambridge Univ. Τύπος, 2007.
  • Scheidel, Walter και Sitta von Reden. Η Αρχαία Οικονομία. Χόμποκεν: Taylor and Francis, 2012.

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Scheidel, Walter, Ian Morris, and Richard P. Saller, επιμ. The Cambridge Economic History of the Greek-Roman World (2008) σελ. 958
  • (σελ. 45, μια συνοπτική επισκόπηση για μαθητές)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Οικονομία_της_Αρχαίας_Ελλάδας&oldid=9765664"