Οίκος των Λουδοβικιδών

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Οίκος των Λουδοβικιδών, γερμ. Haus von Ludowinger ήταν η δυναστεία που κυβέρνησε τη Θουριγγία και την Έσση από τον 11ο ως τον 13ο αι.

Ο προπάτορας τού Οίκου ήταν ο Λουδοβίκος ο γενειοφόρος, που καταγόταν από μία ευγενή οικογένεια, της οποίας η γενεαλογία δεν μπορεί να οριστεί με ακρίβεια. Όπως και ο συγγενικός με αυτούς Οίκος των Ρεγκίνμποντο, οι Λουδοβικίδες είχαν στενές σχέσεις με την αρχιεπισκοπή τού Μάιντς και επίσης είχαν ιδιοκτησίες στον μέσο ρου τού ποταμού Μάιν.

Οι άρρενες απόγονοι εξέλιπαν με το τέλος του Ερρίκου Ράσπε το 1247· αυτό οδήγησε στον Πόλεμο της Διαδοχής για τη Θουριγγία.

Ο θυρεός των ηγεμόνων της Θουριγγίας και της Έσσης: λέων επιτιθέμενος με οριζόντιες ραβδώσεις (αργυρές και ερυθρές εναλλάξ), επί κυανού πεδίου. Είναι ο λεγόμενος "λέων της Έσσης".

Κόμητες και λάντγκραβοι της Θουριγγίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γενεαλογία των Λουδοβικιδών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

 
 
 
 
Λουδοβίκος ο γενειοφόρος
σύζ. Καικιλία του Ζάνγκερχαουζεν
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Λουδοβίκος
κόμης του Σάουενμπουργκ
σύζ. Αδελαΐδα του Στάντε
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Λουδοβίκος Α΄
λάντγκραβος της Θουριγγίας
σύζ. Χέντβιγκ του Γκούντενσμπεργκ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Λουδοβίκος Β΄
λάντγκραβος της Θουριγγίας
σύζ. Γιούντιτ των Χοενστάουφεν
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Λουδοβίκος Γ΄
λάντγκραβος της Θουριγγίας
σύζ.1.Μαργαρίτα της Κλέβης
2.Σοφία του Μινσκ
 
Χέρμαν Α΄
λάντγκραβος της Θουριγγίας
σύζ.1.Σοφία του Ζόμμερσενμπουργκ
2.Σοφία των Βίττελσμπαχ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
(2) Λουδοβίκος Δ΄
λάντγκραβος της Θουριγγίας
σύζ. Αγία Ελισάβετ της Ουγγαρίας
 
(2) Ερρίκος Ράσπε
βασιλιάς της Γερμανίας
σύζ.1.Ελισάβετ των Ασκάνια
2.Γκέρτρουντε των Μπάμπενμπεργκ
3.Βεατρίκη της Βραβάντης
 
(2) Κόνραντ
μάγιστρος των Τευτόνων
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Χέρμαν Β΄
λάντγκραβος της Θουριγγίας

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Wolfgang Streguweit: Geschichte der Münzstätte Gotha vom 12. bis zum 19. Jahrhundert, Weimar, 1987, p. 24