Νόμος του Πάρκινσον για τα τετριμμένα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Νόμος του Πάρκινσον για την ασημαντότητα ή τα τετριμμένα, επίσης γνωστός ως το παράδειγμα του υπόστεγου ποδηλάτων ή bikeshedding, είναι μια παρατήρηση του Σ. Νόρθκοουτ Πάρκινσον από το 1957, ότι οι οργανισμοί δίνουν δυσανάλογα μεγάλο βάρος σε ασήμαντα ζητήματα.[1] Ο Πάρκινσον παρατήρησε και κατέδειξε ότι μια επιτροπή της οποίας η δουλειά ήταν να εγκρίνει τα σχέδια για ένα εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου της με ανούσιες συζητήσεις για ζητήματα τετριμμένα και ασήμαντα αλλά εύκολα στην κατανόηση, όπως ποια υλικά θα χρησιμοποιούνταν για το υπόστεγο ποδηλάτων του προσωπικού, ενώ παραμελούσε το λιγότερο τετριμμένο προτεινόμενο σχέδιο του ίδιου του πυρηνικού σταθμού, το οποίο ήταν πολύ πιο σημαντικό, αλλά και πολύ πιο δύσκολο και πολύπλοκο έργο για να κρίνουν εποικοδομητικά. 

Ο νόμος έχει εφαρμοστεί στην ανάπτυξη λογισμικού,[2] και άλλες δραστηριότητες. Ο όρος "bikeshedding" που επινοήθηκε ως μια μεταφορά για να επισημάνει αυτό το νόμο, διαδόθηκε στην κοινότητα της Berkeley Software Distribution από τον Πουλ-Χέννινγκ Καμπ,[3] και έχει εξαπλωθεί από εκεί στη βιομηχανία λογισμικού γενικότερα.

Επιχείρημα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ιδέα παρουσιάστηκε αρχικά ως συνέκδοχο του ευρύτερου, κοροϊδευτικού για τη διαχείριση, νόμου του Πάρκινσον. Δραματοποιεί αυτό το «νόμο των τετριμμένων» με το παράδειγμα των εργασιών μιας επιτροπής για ένα ατομικό αντιδραστήρα, σε αντίθεση με συζητήσεις σχετικά με ένα υπόστεγο ποδηλάτων. Όπως το έθεσε ο ίδιος: «Ο χρόνος που δαπανάται για κάθε θέμα της ημερήσιας διάταξης θα είναι αντιστρόφως ανάλογος με το άθροισμα [χρημάτων] που αφορούν.» Ένας αντιδραστήρας είναι κάτι τόσο πολύ δαπανηρό και πολύπλοκο που ο μέσος άνθρωπος δεν μπορεί να το καταλάβει, έτσι κάποιος υποθέτει ότι εκείνοι που εργάζονται σε αυτό το καταλαβαίνουν. Από την άλλη πλευρά, ο καθένας μπορεί να εμπνευστεί ένα φτηνό, απλό υπόστεγο ποδηλάτων, ώστε ο σχεδιασμός του να οδηγήσει σε ατελείωτες συζητήσεις, διότι όλοι οι εμπλεκόμενοι θέλουν να προσθέσουν μια πινελιά και να δείξουν την προσωπική συμβολή τους.[4]

Υπάρχουν προβλήματα όταν προτείνεις την κατασκευή κάτι νέου για την κοινότητά σου, όπως ένα υπόστεγο ποδηλάτων, και στη συνέχεια ο καθένας διαφωνεί για τις λεπτομέρειες. Αυτή είναι μια αλληγορία που δείχνει ότι δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε για κάθε μικρό χαρακτηριστικό μόνο και μόνο επειδή ξέρουμε αρκετά για να το κάνουμε. Είναι καλύτερα απλά να χτίσουμε το υπόστεγο ποδηλάτων. Ένα ασήμαντο θέμα, όπως το χρώμα μπορεί εύκολα να συζητηθεί και να αλλάξει αργότερα. Μερικοί άνθρωποι έχουν σχολιάσει ότι η ποσότητα του θορύβου που παράγεται από μια αλλαγή, είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την πολυπλοκότητα της αλλαγής.[3]

Έτσι, το παράδειγμα του υπόστεγου ποδηλάτων περιλαμβάνει συζητήσεις για θέματα σχετικά ασήμαντα που οδηγούν σε εκτεταμένη συζήτηση. Μπορεί να είναι το αποτέλεσμα των ατόμων που επιθυμούν να συμβάλουν αλλά αισθάνονται ότι δεν έχουν τη γνώση ή εμπειρία για να συμβάλουν σε πιο σημαντικά θέματα. Το παράδειγμα του υπόστεγου ποδηλάτων μπορεί να οδηγήσει σε συζητήσεις που, ενώ είναι επί του θέματος, ωστόσο, πνίγουν αποτελεσματικά άλλες συζητήσεις σχετικά με πιο σημαντικά θέματα.

Παρά το γεγονός ότι η συζήτηση μπορεί να παρεκκλίνει σε οποιοδήποτε θέμα, η πιθανότητα της παρέκκλισης ανεβαίνει όσο η τεχνική δυσκολία του θέματος κατεβαίνει. Άλλωστε, όσο μεγαλύτερη είναι η τεχνική δυσκολία, τόσο λιγότεροι οι συμμετέχοντες που μπορούν πραγματικά να κατανοήσουν ό, τι συμβαίνει. Εκείνοι που μπορεί να το κάνουν, πιθανό να είναι και οι πιο έμπειροι προγραμματιστές, οι οποίοι έχουν ήδη λάβει μέρος σε τέτοιες συζητήσεις χιλιάδες φορές στο παρελθόν, και γνωρίζουν τι είδους συμπεριφορά είναι πιθανό να οδηγήσει σε συναίνεση.

Έτσι, η συναίνεση είναι πιο δύσκολο να επιτευχθεί σε τεχνικά προβλήματα που είναι απλά στην κατανόηση, και «χαλαρά» θέματα, όπως η οργάνωση, η δημοσιότητα, η χρηματοδότηση, κλπ. Άτομα μπορούν να συμμετέχουν σε αυτές τις συζητήσεις επ' αόριστον, επειδή δεν υπάρχουν απαραίτητα προσόντα για να το κάνουν, δεν υπάρχουν σαφείς τρόποι για να αποφασιστεί αν η απόφαση ήταν σωστή ή λάθος, και επειδή η καθυστέρηση μπορεί να είναι μια επιτυχημένη τακτική.

Παραδείγματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο τρίτο κεφάλαιο, "High Finance, or the Point of Vanishing Interest", ο Πάρκινσον γράφει για μια συνεδρίαση της επιτροπής οικονομικών με τρία θέματα στην ημερήσια διάταξη:[1] Το πρώτο είναι η υπογραφή μιας σύμβασης 10 εκατομμύρια λιρών για την κατασκευή ενός αντιδραστήρα, το δεύτερο μια πρόταση για την κατασκευή ενός υπόστεγου ποδηλάτων αξίως 350 λιρών, και το τρίτο προτείνει 21 λίρες το χρόνο για την προμήθεια αναψυκτικών για τη Μικτή Επιτροπή Ευημερίας.

  1. Ο αριθμός των 10 εκατομμυρίων λιρών είναι τόσο μεγάλος, και το θέμα τόσο τεχνικό, που πέρασε μέσα σε δυόμιση λεπτά.
  2. Το υπόστεγο ποδηλάτων είναι ένα θέμα κατανοητό από το διοικητικό συμβούλιο, και το ποσό μέσα στην εμπειρία της ζωής τους, έτσι το μέλος της επιτροπής κ Σόφτλεϊ λέει ότι η αλουμινένια οροφή είναι πάρα πολύ ακριβή και θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν αμίαντο. Ο κ Χόλντφαστ θέλει γαλβανισμένο σίδερο. Ο κ Ντέιρινγκ αμφισβητεί εξολοκλήρου την ανάγκη για το υπόστεγο. Ο κ Χόλντφαστ διαφωνεί. Ο Πάρκινσον στη συνέχεια γράφει: «Η συζήτηση ξεκίνησε έντονα. Το ποσό των £350 είναι σαφώς εντός της κατανόησης όλων. Ο καθένας μπορεί να εμπνευστεί ένα υπόστεγο ποδηλάτων. Η συζήτηση συνεχίζεται, ως εκ τούτου, για σαράντα πέντε λεπτά, με πιθανό αποτέλεσμα την εξοικονόμηση περίπου £50. Τα μέλη μετά από ώρα κάθισαν με ένα αίσθημα ολοκλήρωσης.»
  3. Ο Πάρκινσον περιέγραψε στη συνέχεια το τρίτο θέμα της ημερήσιας διάταξης, γράφοντας: «Μπορεί να υπάρχουν μέλη της επιτροπής που μπορεί να αποτυγχάνουν να διακρίνουν ανάμεσα στον αμίαντο και το γαλβανισμένο σίδηρο, αλλά κάθε άνθρωπος ξέρει για τον καφέ - τι είναι, πώς θα πρέπει να γίνει, από που θα πρέπει να αγοραστεί- και αν όντως θα πρέπει να αγοραστεί τελικά. Αυτό το θέμα της ημερήσιας διάταξης θα απασχολούσε τα μέλη της επιτροπής για μια ώρα και ένα τέταρτο, και θα κατέληγαν ζητώντας από τον Γενικό Γραμματέα να αναζητήσει περαιτέρω πληροφορίες, αφήνοντας το θέμα για να αποφασιστεί στην επόμενη συνέλευση.»[5]

Σχετικές αρχές και διατυπώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Υπάρχουν πολλές άλλες αρχές, γνωστές σε συγκεκριμένους προβληματικούς τομείς, οι οποίες εκφράζουν ένα παρόμοιο συναίσθημα.

  • Στο πλαίσιο του σχεδιασμού γλώσσας προγραμματισμού, συναντάται ο «νόμος του Βάντλερ», από το όνομα του επιστήμονα υπολογιστών Φίλιπ Βάντλερ.[6] Η αρχή αυτή υποστηρίζει ότι το μεγαλύτερο μέρος της συζήτησης σχετικά με το σχεδιασμό γλώσσα προγραμματισμού επικεντρώνεται γύρω από τη σύνταξη (η οποία, για τους σκοπούς του επιχειρήματος, θεωρείται ως λυμένο πρόβλημα), σε αντίθεση με την σημασιολογία.
  • Ο νόμος του Σέιρ είναι μια πιο γενική αρχή, η οποία υποστηρίζει (μεταξύ άλλων διατυπώσεων) ότι «σε κάθε διαφωνία, η ένταση του συναισθήματος είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την αξία των θεμάτων που διακυβεύονται», εστιάζοντας κυρίως στον ακαδημαϊκό χώρο.

Ένα αντίμετρο είναι η τεχνική της πάπιας στον εταιρικό προγραμματισμό: ένας προγραμματιστής αναμένει ότι οι προϊστάμενοι στην εταιρεία του θα επιμείνουν για τουλάχιστον μία αλλαγή σε κάθε παρουσίαση για να δείξουν ότι συμμετέχουν, ανεξάρτητα από τα οφέλη αυτής της αλλαγής. Ως εκ τούτου, ο προγραμματιστής προσθέτει σκόπιμα ένα στοιχείο που αναμένει ότι η εταιρεία θα καταργήσει. Απόσπασμα από το ιστολόγιο του Τζεφ Άτγουντ, Coding Horror:[7]

Αυτό ξεκίνησε ως κομμάτι της εταιρικής γνώσης στην Interplay Entertainment. Ήταν γνωστό ότι οι παραγωγοί (μια θέση της βιομηχανίας παιχνιδιών περίπου ισοδύναμη με διαχειριστή έργου) έπρεπε να κάνουν μια αλλαγή σε όλα όσα γίνονταν. Η εκτίμηση ήταν ότι υποσυνείδητα θεωρούσαν ότι αν δεν το έκαναν, δεν προσέθεταν καμία αξία.Ο καλλιτέχνης που εργαζόταν στο κινούμενο σχέδιο της βασίλισσας στο Battle Chess ήταν ενήμερος για αυτή την τάση, και επινόησε μια καινοτόμο λύση. Έκανε τα κινούμενα σχέδια για τη βασίλισσα με τον τρόπο που αισθάνθηκε ότι θα ήταν ο καλύτερος, με μία προσθήκη: έδωσε στη βασίλισσα μια πάπια ως κατοικίδιο ζώο. Έκανε την πάπια να κινείται με όλες τις κινήσεις της βασίλισσας, χτυπώντας γύρω από τις γωνίες. Έδωσε επίσης μεγάλη προσοχή ώστε να βεβαιωθεί ότι ποτέ δεν επικάλυπτε τα «πραγματικά» κινούμενα σχέδια. Τελικά, ήρθε η ώρα για τον παραγωγό να επανεξετάσει το κινούμενο σχέδιο για τη βασίλισσα. Ο παραγωγός κάθισε και παρακολουθούσε όλα τα κινούμενα σχέδια. Όταν έγιναν, στράφηκε προς τον καλλιτέχνη και είπε, «Αυτό μοιάζει πολύ σπουδαίο. Μόνο ένα πράγμα: ξεφορτώσου την πάπια.»

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 Parkinson, C. Northcote (1958). Parkinson's Law, or the Pursuit of Progress. John Murray. 
  2. Kamp, Poul-Henning (2 Οκτωβρίου 1999). «Why Should I Care What Color the Bikeshed Is?». Frequently Asked Questions for FreeBSD 7.X, 8.X, and 9.X. FreeBSD. Ανακτήθηκε στις 31 Ιουλίου 2012. 
  3. 3,0 3,1 Poul-Henning Kamp, "The Bikeshed email Αρχειοθετήθηκε 2014-07-17 στο Wayback Machine.", PHKs Bikeshed
  4. Forsyth, Donelson R (2009). Group Dynamics (5th έκδοση). Cengage Learning. σελ. 317. ISBN 978-0-495-59952-4. 
  5. Parkinson's Law – and other studies in administration by C. Northcote Parkinson, Houghton Mifflin Company Boston, third edition 1957 Library of Congress Catalog Card Number 57-9981 pp. 29–30
  6. «Wadler's Law». HaskellWiki. Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2011. 
  7. «New Programming Jargon». Coding Horror. 20 Ιουλίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Φεβρουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2015. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]