Ντράγκαν Τσάνκοφ
| Ντράγκαν Τσάνκοφ | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Драган Цанков (Βουλγαρικά) |
| Γέννηση | 9 Νοεμβρίου 1828 Σβιστόβ[1] |
| Θάνατος | 24 Μαρτίου 1911 (82 ετών) Σόφια |
| Εθνικότητα |  Βουλγαρία |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βουλγαρία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Βουλγαρικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Βουλγαρικά Ρωσικά Γερμανικά |
| Σπουδές | Εθνικό Πανεπιστήμιο του Κιέβου «Ταράς Σεβτσένκο» Aprilov National High School |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός ιστορικός δημοσιογράφος δάσκαλος δικαστής |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Φιλελεύθερο κόμμα |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | μέλος της Βουλγαρικής Εθνοσυνέλευσης Πρωθυπουργός της Βουλγαρίας (Απριλίου 1880 – Δεκέμβριος 1880) Πρωθυπουργός της Βουλγαρίας (1883–1884) Υπουργός Εξωτερικών της Βουλγαρίας (Μάρτιος 1880 – Νοέμβριος 1880) Minister of Interior (Νοέμβριος 1880 – Δεκέμβριος 1880) Minister of Interior (1884–1885) d:Q25478426 (7 Σεπτεμβρίου 1883 – 20 Σεπτεμβρίου 1883) Minister of Interior (1886–1887) Chairperson of the National Assembly of Bulgaria (1902–1903) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ντράγκαν Κυριάκοφ Τσάνκοφ (Βουλγαρικά: Драган Цанков) (9 Νοεμβρίου 1828 - 24 Μαρτίου 1911) ήταν βούλγαρος πολιτικός και ο πρώτος πρωθυπουργός της χώρας του Φιλελεύθερου Κόμματος.
Πρώτα χρόνια και Καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννημένος στο Σβιστόφ[2], ο Τσάνκοφ ήταν αρχικά δημόσιος υπάλληλος στη διοίκηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο οποίος το 1850 κέρδισε τη φήμη ως υποστηρικτής της Βουλγαρικής Ελληνικής Καθολικής Εκκλησίας.[3] Ανέλαβε την έκδοση της εφημερίδας Bulgaria στην Κωνσταντινούπολη το 1859 και υποστήριξε τις θρησκευτικές του θέσεις.[4] Χρηματοδοτούμενη από τη Γαλλία, η εφημερίδα υποστήριξε ότι η ένωση της Βουλγαρικής Εκκλησίας με τη Ρώμη ήταν η μόνη λύση για τη Βουλγαρία.[5]Πράγματι, ο Τσάνκοφ, που εκπαιδεύτηκε από τους Ιησουίτες, βοήθησε στη δημιουργία της Βουλγαρικής Ελληνικής Καθολικής Εκκλησίας το 1861.[6]
Αργότερα έγινε ένθερμος υποστηρικτής του κινήματος της ανεξαρτησίας ενάντια στους Οθωμανούς. Ο Τσάνκοφ αρχικά αντιτάχθηκε στην εξέγερση του Απριλίου, αλλά σύντομα άλλαξε τη γνώμη του και άρχισε να δραστηριοποιείται υπέρ της ανεξαρτησίας. [7]Υπηρέτησε ως αναπληρωτής του Ναιντέν Γκερόφ στη Διοίκηση του Σβιστόφ κατά τη σύντομη περίοδο της ρωσικής διοίκησης στη Βουλγαρία.[8] Υπήρξε ηγετική προσωπικότητα στην πορεία προς την ανεξαρτησία και έγινε σεβαστός ως η φωνή του μετριοπαθούς φιλελευθερισμού, καθώς ήταν διατεθειμένος να συνεργαστεί με τους Συντηρητικούς μετά το 1879.[9]
Μετά από μερικές αποτυχημένες προσπάθειες σχηματισμού μιας κυβέρνησης υπό την ηγεσία των Συντηρητικών, ο Τσάνκοφ διορίστηκε πρωθυπουργός στις 7 Απριλίου 1880 έχοντας σχέδια για ένα ευρύ φάσμα μεταρρυθμίσεων. Οι νέες του μεταρρυθμίσεις, που περιελάμβαναν την ίδρυση πολιτοφυλακής, περιορίζαν τα δικαιώματα των Μουσουλμάνων και προσπαθούσαν να περιορίσουν την εξουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Βουλγαρίας, εξέπληξε τον Αλέξανδρο της Βουλγαρίας, ο οποίος φοβόταν την πιθανότητα μιας φιλελεύθερης επανάστασης. Ακολούθησε μια σειρά λαθών στην εξωτερική πολιτική που αφορούσαν τις σχέσεις με την Αυστρία-Ουγγαρία (κυρίως λόγω της έλλειψης επικοινωνίας μεταξύ του Τσάνκοφ και του Τσάρου) και αναγκάστηκε να παραιτηθεί πριν από τέλος εκείνου το έτος.[10][11]
Αρχικά υποστήριξε το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1881, αν και κάλεσε τελικά τους υποστηρικτές του να αντιταχθούν στο νέο σύστημα με όλα τα νομικά μέσα, με αποτέλεσμα να τεθεί υπό κατ 'οίκον περιορισμό.[12] Ωστόσο, η αποτυχία της στρατιωτικής κυριαρχίας ανάγκασε τον Αλέξανδρο να αποκαταστήσει την πολιτική κυβέρνηση, με τον Τσάνκοφ να επιστρέφει ως πρωθυπουργός στις 19 Σεπτεμβρίου 1883 ως επικεφαλής μιας κυβέρνησης συνασπισμού. Η δεύτερη θητεία του Τσάνκοφ θεωρήθηκε σε μεγάλο βαθμό μεταβατική και είδε επίσης το Φιλελεύθερο Κόμμα να διασπάται, με τον Πέτκο Καραβέλοφ να κερδίζει ένα μεγάλο έδαφος υποστήριξης. Τελικά απολύθηκε ως πρωθυπουργός και αντικαταστάθηκε από τον Καραβέλοφ το 1884.[13]
Μετά την απομάκρυνσή του από το αξίωμα, ο Τσάνκοφ αποχώρησε για να σχηματίσει το δικό του κόμμα, τους Προοδευτικούς Φιλελεύθερους.[14] Παρόλο που το κόμμα δεν μπήκε την κυβέρνηση μέχρι το 1902 και την κυριαρχία του Στογιάν Ντάνεφ, ωστόσο ο Τσάνκοφ παρέμεινε σημαντική προσωπικότητα στη βουλγαρική πολιτική και μια σταθερή φωνή για την υποστήριξη των στενότερων σχέσεων με τη Ρωσία μέχρι το θάνατό του.
Λογοτεχνία / Έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Cankof, A. Kyriak & Cankof, D. Kyriak – Grammatik der bulgarischen Sprache (1852) / Γραμματική της βουλγαρικής γλώσσας
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ www
.bulgaria-property .com /bulgaria /central _northern _bulgaria /119 .cntns. - ↑ Mercia MacDermott, A History of Bulgaria 1393-1885, London, Allen & Unwin, 1962p. 157
- ↑ Richard J. Crampton, Bulgaria 1878–1918 A History, New York: Columbia University Press, 1983, p. 13
- ↑ MacDermott, op cit, p. 141
- ↑ MacDermott, op cit, p. 157
- ↑ MacDermott, op cit, p. 158
- ↑ MacDermott, op cit, p. 283
- ↑ MacDermott, op cit, p. 310
- ↑ Crampton, op cit, p. 39
- ↑ MacDermott, op cit, pp. 324-326
- ↑ Crampton, op cit, pp. 44-51
- ↑ MacDermott, op cit, p. 328
- ↑ MacDermott, op cit, pp. 331-333
- ↑ Crampton, op cit, p. 248
|
