Ντέιβιντ Ντίνκινς

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ντέιβιντ Ντίνκινς
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
David Dinkins (Αγγλικά)
Γέννηση10  Ιουλίου 1927[1][2][3]
Τρέντον
Θάνατος23  Νοεμβρίου 2020[4]
Μανχάταν
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΑγγλικά[5]
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο Χάουαρντ
Νομική Σχολή Μπρούκλιν
Trenton Central High School (έως 1945)
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
νομικός[6]
δήμαρχος[6]
ΕργοδότηςΠανεπιστήμιο Κολούμπια
Αξιοσημείωτο έργοA Mayor's Life
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΔημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ και Democratic Socialists of America
ΣυγγενείςΝτάνιελ Λ. Μπάροους (πεθερός)
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατόςprivate first class/Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ
Πόλεμοι/μάχεςΒ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΔήμαρχος της πόλης της Νέας Υόρκης (1990–1993)
Borough President (1986–1989)
member of the New York State Assembly (1966)
ΒραβεύσειςPhoenix Award (1988)
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Ντέιβιντ Νόρμαν Ντίνκινς (David Norman Dinkins, 10 Ιουλίου 192723 Νοεμβρίου 2020) ήταν Αμερικανός πολιτικός, δικηγόρος και συγγραφέας, που υπήρξε ο 106ος Δήμαρχος της Πόλης της Νέας Υόρκης, από το 1990 έως το 1993, καθιστάμενος έτσι ο πρώτος Αφροαμερικανός σε αυτή τη θέση.

Προτού αναμιχθεί στην πολιτική, ο Ντίνκινς υπηρέτησε στο Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ[7], το 1945 και το 1946. Απεφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Μπρούκλιν το 1956. Από μακρού μέλος της Λέσχης Δημοκρατικών «Κάρβερ» του Χάρλεμ, ο Ντίνκινς άρχισε την πολιτική του σταδιοδρομία με μια θητεία στη Συνέλευση (κάτω βουλή) της Πολιτείας της Νέας Υόρκης το 1966 και μετά έφθασε στο αξίωμα του προέδρου του Μανχάταν[8] προτού γίνει δήμαρχος της πόλεως της Νέας Υόρκης. Μετά την αποχώρησή του από το αξίωμα, ο Ντίνκινς δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, ενώ παρέμεινε ενεργός με συμβουλές του στη δημοτική τοπική αυτοδιοίκηση.

Οικογένεια και σπουδές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντίνκινς γεννήθηκε στο Τρέντον του Νιου Τζέρσεϊ και ήταν γιος της Σάρα «Σάλλυ» Λούσυ και του Γουίλιαμ Χάρβεϋ Ντίνκινς του νεότερου.[9] Η μητέρα του ήταν οικιακή βοηθός και ο πατέρας του κουρέας και υπάλληλος σε μεσιτικό γραφείο. Ο Ντέιβιντ αναθράφηκε από τον πατέρα του μετά την ηλικία των 6 ετών, όταν οι γονείς του χώρισαν.[10] Ο Ντέιβιντ έζησε για κάποιο καιρό στο Χάρλεμ ως παιδί και κατόπιν επέστρεψε στο Τρέντον, όπου και έβγαλε το γυμνάσιο.[11]

Μετά το σχολείο, ο Ντίνκινς προσπάθησε να ενταχθεί στο Σώμα Πεζοναυτών, αλλά του είπαν ότι οι ανοικτές θέσεις για μαύρους είχαν συμπληρωθεί. Επιμένοντας, ταξίδεψε στις βορειοανατολικές ΗΠΑ μέχρι που τελικώς βρήκε ένα στρατολογικό γραφείο που δεν είχε συμπληρώσει αυτές τις θέσεις. Ωστόσο, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε προτού ο Ντίνκινς τελειώσει τη βασική του εκπαίδευση.[12] Υπηρέτησε στο Σώμα από τον Ιούλιο του 1945 μέχρι τον Αύγουστο του 1946.[13][14][15] Ο Ντίνκινς ήταν μεταξύ των Αφροαμερικανών πεζοναυτών που τιμήθηκαν με το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου.[12]

Ο Ντίνκινς απεφοίτησε με άριστα (cum laude) από το Πανεπιστήμιο Χάουαρντ με πτυχίο μαθηματικών το 1950. Το 1956 πήρε και πτυχίο νομικής (LL.B.) από τη Νομική Σχολή του Μπρούκλιν.[15][16]

Πολιτική σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά το διάστημα που ασκούσε ιδιωτικά τη νομική, από το 1956 έως το 1975, ο Ντίνκινς ανέβηκε στην ιεραρχία του Δημοκρατικού Κόμματος στο Χάρλεμ, αρχίζοντας από τη Λέσχη Δημοκρατικών «Κάρβερ» υπό την προστασία του Τζ. Ρέιμοντ Τζόουνς.[17] Εντάχθηκε σε μια επιδραστική ομάδα Αφροαμερικανών πολιτικών, που περιελάμβανε τους Χέρμαν (Ντένυ) Φαρέλ, Πέρσυ Σάτον, Μπέιζιλ Πάτερσον, και Τσαρλς Ρέιντζελ. Οι τρεις τελευταίοι μαζί με τον Ντίνκινς αποκλήθηκαν και «Συμμορία των Τεσσάρων».[18] Επίσης ως επενδυτής ο Ντίνκινς ήταν ένας από τους 50 Αφροαμερικανούς που βοήθησαν τον Πέρσυ Σάτον να ιδρύσει το 1971 την Inner City Broadcasting Corporation, ραδιοτηλεοπτικό σταθμό, έναν από τους πρώτους ολοκληρωτικά αφροαμερικανικής ιδιοκτησίας.[19]

Ο Ντίνκινς άρχισε την πολιτική του σταδιοδρομία με μια θητεία στη Συνέλευση (κάτω βουλή) της Πολιτείας της Νέας Υόρκης το 1966, εκπροσωπώντας την 78η εκλογική περιφέρεια. Κατόπιν, το 1972 και το 1973, διετέλεσε πρόεδρος της Επιτροπής Εκλογών της πόλης της Νέας Υόρκης. Ορίσθηκε υποψήφιος για τη θέση του αντιδημάρχου της πόλεως από τον τότε δήμαρχο Έιμπραχαμ Μπημ, αλλά τελικώς δεν διορίσθηκε στη θέση αυτή[20], υπηρετώντας αντί για αυτό ως υπάλληλος του δήμου που κατά τον δημοσιογράφο Ρόμπερτ Ντ. Μακφάντεν «τηρούσε τις άδειες γάμου και τα δημοτικά αρχεία» από το 1975 έως το 1985.[21][22] Ωστόσο το ίδιο έτος (1985) εκλέχθηκε πρόεδρος του δημοτικού διαμερίσματος του Μανχάταν, στην τρίτη του υποψηφιότητα για το αξίωμα αυτό. Στις 7 Νοεμβρίου 1989, ο Ντίνκινς εξελέγη δήμαρχος της Νέας Υόρκης, νικώντας τον επί τρεις θητείες εν ενεργεία δήμαρχο Εντ Κοτς και τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικανών Ρούντι Τζουλιάνι. Καθώς ο Κοτς ήταν εβραϊκής καταγωγής, ο Ντίνκινς επεδίωξε κατά την προεκλογική του εκστρατεία την ευλογία και τη στήριξη του ραββίνου Μεναχέμ Μέντελ Σνήρσον των υπερορθόδοξων Χασιδικών «Λουμπάβιτσερ» (Lubavitcher).[23]

Ο Ντίνκινς νίκησε στις εκλογές στον απόηχο ενός σκανδάλου που προήλθε από την παρακμή του δικτύου προστασίας που είχε στήσει ο επί μακρόν πρόεδρος των Δημοκρατικών του Μπρούκλιν και εξέχων πολιτικός της Νέας Υόρκης Μηντ Εσποζίτο (1907-1993), και που τελικώς προκάλεσε την αυτοκτονία του προέδρου του Κουήνς Ντόναλντ Μάνες και πολλές ποινικές καταδίκες μεταξύ της ηγεσίας των Δημοκρατικών στην πόλη. Τον Μάρτιο του 1989 η Επιτροπή Εκτιμήσεων του δήμου (New York City Board of Estimate) κηρύχθηκε αντισυνταγματική από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, οπότε καταργήθηκε και οι περισσότερες από τις ευθύνες της μεταφέρθηκαν απευθείας σε ένα επαυξημένο Δημοτικό Συμβούλιο μετά από ένα επιτυχημένο δημοψήφισμα τον Νοέμβριο. Ο Κοτς υπέστη πολιτική ζημία από τους δεσμούς της διοικήσεώς του με το δίκτυο του Εσποζίτο. Αυτό επέτρεψε στον Ντίνκινς να προβάλει ως θαυμάσιος μεταρρυθμιστής ηγέτης σε σχέση με τον Κοτς.[24] Επιπλέον, το ότι ο Ντίνκινς ήταν Αφροαμερικανός τον βοήθησε να αποφύγει τις επικρίσεις ότι αγνοούσε τους μαύρους κάνοντας προεκλογική εκστρατεία στις συνοικίες των λευκών.[25] Παρά το ότι μια μεγάλη συμμετοχή των Αφροαμερικανών ψηφοφόρων στις εκλογές ήταν σημαντική για την εκλογή του, ο Ντίνκινς έκανε εκστρατεία σε όλη την πόλη. Ο οργανωτής της προεκλογικής του εκστρατείας ήταν ο επίσης Αφροαμερικανός Γουίλιαμ Λυντς ο νεότερος (William Lynch Jr.), που κατόπιν έγινε ένας από τους πρώτους αντιδημάρχους του.[26]

Ο Ντίνκινς ανέλαβε καθήκοντα δημάρχου τον Ιανουάριο του 1990, υποσχόμενος επούλωση των φυλετικών προβλημάτων και αναφερόμενος στην πολυφυλετικότητα της Νέας Υόρκης ως «υπέροχο ψηφιδωτό» (gorgeous mosaic).[27] Οι δείκτες εγκληματικότητας στην πόλη είχαν αυξηθεί ανησυχητικά τη δεκαετία του 1980, και ιδίως οι ανθρωποκτονίες είχαν φθάσει ένα μέγιστο όλων των εποχών (2.245 περιπτώσεις) το 1990, το πρώτο έτος της δημαρχίας του Ντίνκινς. Κατά τα έτη της θητείας του, οπότε ήταν ο πολιτικός προϊστάμενος της αστυνομίας, οι δείκτες των περισσότερων εγκλημάτων (όλων των βίαιων εγκλημάτων) μειώθηκαν μετά από τριακονταετή συνεχή αύξηση και η μείωση συνεχίσθηκε και μετά τη θητεία του.[28][29] Ωστόσο αυτό δεν «πέρασε» στο κοινό, εξαιτίας των ήδη πολύ υψηλών απόλυτων αριθμών και της μικρής σχετικώς μειώσεως των ανθρωποκτονιών (κατά 12% από το 1990 έως το 1993).[30][31][32] Ο Ντίνκινς ξεκίνησε ένα πρόγραμμα προσλήψεων, που αύξησε το προσωπικό της αστυνομίας κατά περίπου 25%. Χρειάσθηκε βέβαια να αυξήσει τη δημοτική φορολογία, αλλά και πολέμησε ώστε ένα μέρος αυτών των χρημάτων να δοθεί ώστε να μείνουν τα νυκτερινά σχολεία ανοικτά, μια πρωτοβουλία που βραβεύθηκε και κράτησε χιλιάδες εφήβους μακριά από τον δρόμο.[32][33] Προσέλαβε επίσης ως επικεφαλής της αστυνομίας της Νέας Υόρκης τον πρώην συνταγματάρχη των έφεδρων πεζοναυτών Ρέυμοντ Κέλυ, που έμελλε να καταστεί ο άνθρωπος με τη μεγαλύτερη χρονικά συνολική θητεία στη θέση αυτή.[34]

Κατά τις τελευταίες ημέρες της θητείας του, ο Ντίνκινς προέβη σε διαπραγματεύσεις με τους εργαζόμενους στην καθαριότητα, ώστε να παραμείνει η αποκομιδή των απορριμμάτων στον δήμο και να μην περάσει στα χέρια ιδιωτών. Επίσης την τελευταία στιγμή υπέγραψε 99ετή συμφωνία εκχωρήσεως με το νέο Εθνικό Κέντρο Αντισφαιρίσεως «Μπίλι Τζην Κινγκ» για τους χώρους διεξαγωγής του περίφημου τουρνουά τένις Αμερικανικού Όπεν. Διαπραγματευόμενος δημοτικά τέλη με βάση το ακαθάριστο εισόδημα από το τουρνουά, εξασφάλισε μεγαλύτερα έσοδα για τον δήμο από όσα του αποφέρουν οι δύο μεγαλύτερες ομάδες μπέιζμπολ της πόλεως και οι Νιου Γιορκ Νικς του μπάσκετ μαζί (πρωτοβουλία που ο μετέπειτα δήμαρχος Μάικλ Μπλούμπεργκ απεκάλεσε «τη μοναδική καλή συμφωνία σχετικώς με αθλητικές εγκαταστάσεις, όχι μόνο στη Νέα Υόρκη, αλλά σε όλη τη χώρα»).[34] Αλλά και τρεις από τις πιο προσοδοφόρες για τον δήμο εκδηλώσεις της πόλεως, η Εβδομάδα Μόδας της Νέας Υόρκης, η «Εβδομάδα Εστιατορίων» και το «Broadway on Broadway», καθιερώθηκαν όλες επί δημαρχίας Ντίνκινς.[35]

Από την άλλη, η θητεία του Ντίνκινς σημαδεύτηκε από πολωτικά γεγονότα, όπως το μακρόχρονο μποϊκοτάζ των κορεατικής ιδιοκτησίας μανάβικων στο Μπρούκλιν και ιδίως τα επεισόδια του Κράουν Χάιτς, επίσης στο Μπρούκλιν, τον Αύγουστο του 1991 (μαύροι κατά Εβραίων), που συνέβαλαν στην ήττα του στις επόμενες δημοτικές εκλογές. Επίσης η οικονομική κατάσταση στις ΗΠΑ χειροτέρευσε την περίοδο 1990-1992, με αποτέλεσμα τη μείωση των εσόδων από δημοτικούς φόρους και τη συνακόλουθη μείωση του δημοτικού προϋπολογισμού.[34]. Ο Ντίνκινς συνέχισε το έργο του Εντ Κοτς στην αποκατάσταση παλαιών κτηρίων κατοικίας στο βόρειο Χάρλεμ, στο Νότιο Μπρονξ και στο Μπρούκλιν.[34] Με τη στήριξη του τότε κυβερνήτη Μάριο Κουόμο, η πόλη επένδυσε στη στέγαση άστεγων ανθρώπων με διανοητικά προβλήματα και γενικότερα πέτυχε τη μείωση του πληθυσμού των καταφυγίων άστεγων στην πόλη στο χαμηλότερο σημείο δύο δεκαετιών.[32]

Το 1993 ο Ντίνκινς ηττήθηκε στις δημοτικές εκλογές από τον υποστηριζόμενο από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα Ρούντυ Τζουλιάνι σε μια «ρεβάνς» των εκλογών του 1989. Ο Ντίνκινς έλαβε το 48,3% των ψήφων έναντι 51% που είχε λάβει[36] το 1989. Ο Τζουλιάνι ευνοήθηκε μεταξύ άλλων από τις πολλές ψήφους που έλαβε στο Στάτεν Άιλαντ, καθώς εκεί διεξάχθηκε ταυτοχρόνως ένα δημοψήφισμα για την απόσχιση του Στάτεν Άιλαντ από τη Νέα Υόρκη μετά από απόφαση του Μάριο Κουόμο, με αποτέλεσμα αυξημένη συμμετοχή.

Τα ύστερα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το 1994 μέχρι τον θάνατό του ο Ντέιβιντ Ντίνκινς ήταν καθηγητής της πρακτικής εξασκήσεως στη Σχολή Διεθνών και Δημόσιων Υποθέσεων του Πανεπιστημίου Κολούμπια.[37]

Ο Ντίνκινς συμμετείχε επίσης σε αρκετά Δ.Σ. ενώσεων και συλλόγων, όπως της Ομοσπονδίας Αντισφαιρίσεως των ΗΠΑ[38], των New York City Global Partners, του Ταμείου Υγείας Παίδων και του Nelson Mandela Children's Fund. Υπήρξε επίσης μέλος του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων επίτιμος πρόεδρος του Δ.Σ. της Εθνικής Επιτροπής Αφροαμερικανών για το AIDS.[39]

Το ραδιοφωνικό πρόγραμμα Διάλογος με τον Ντίνκινς μεταδιδόταν επί εικοσαετία στη Νέα Υόρκη[40][41], από το 1994 έως το 2014.

Ο Ντίνκινς έγραψε και απομνημονεύματα με τίτλο A Mayor's Life: Governing New York's Gorgeous Mosaic (= «Η ζωή ενός δημάρχου: Κυβερνώντας το υπέροχο ψηφιδωτό της Νέας Υόρκης»), με τη βοήθεια του Πήτερ Νόμπλερ (Peter Knobler), που κυκλοφόρησαν το 2013.

Παρά το ότι ποτέ δεν επεχείρησε μια επάνοδο στην ενεργό πολιτική, ο Ντίνκινς παρέμεινε δραστήριος μετά τη δημαρχιακή θητεία του, υποστηρίζοντας δημόσια διάφορους υποψηφίους, όπως τον Μαρκ Γκρην το 2001, τον Φερνάντο Φερέρ το 2005, τον Αφροαμερικανό Μπιλ (Γουίλιαμ) Τόμσον το 2009 και τον Μπιλ ντε Μπλάζιο το 2013.[42][43] Για το χρίσμα των Δημοκρατικών στις προεδρικές εκλογές του 2004 υπεστήριξε ενεργά τον στρατηγό Γουέσλεϋ Κλαρκ[44], ενώ το 2008 τη Χίλαρι Κλίντον[45] και το 2020 τον πρώην δήμαρχο Νέας Υόρκης Μάικλ Μπλούμπεργκ, πάντοτε για την προεδρική υποψηφιότητα.[46]

Προσωπική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντίνκινς νυμφεύθηκε την Τζόυς Μπάροουζ (Joyce Burrows), κόρη του πολιτικού παράγοντα του Χάρλεμ Ντάνιελ Λ. Μπάροουζ[47][48], τον Αύγουστο του 1953. Απέκτησαν μαζί δύο τέκνα, τον Ντέιβιντ τζούνιορ και την Ντόνα.[49] Με την άνοδο του Ντίνκινς στο δημαρχιακό αξίωμα, η Τζόυς παραιτήθηκε από την εργασία της στο Τμήμα Εσόδων της Πολιτείας της Νέας Υόρκης. Το ζεύγος ήταν μέλη της Επισκοπιανής Εκκλησίας και το 1994 ο Ντίνκινς συμμετέσχε σε αποστολή βοήθειας των Επισκοπιανών στην Αϊτή.[50] Η Τζόυς απεβίωσε στις 11 Οκτωβρίου 2020, σε ηλικία 89 ετών.[51]

Ο Ντίνκινς είχε εισαχθεί σε νοσοκομείο δύο φορές με πνευμονία[52][53], τον Οκτώβριο του 2013 και τον Φεβρουάριο του 2016.

Ο Ντέιβιντ Ντίνκινς πέθανε σχεδόν έναν μήνα μετά τον θάνατο της συζύγου του, από φυσικά αίτια, στο σπίτι του στο Άπερ Ηστ Σάιντ του Μανχάταν, σε ηλικία 93 ετών.[49][54]


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 (Αγγλικά) SNAC. w63n2kv9. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. 2,0 2,1 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/David-Dinkins. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. 3,0 3,1 (Γερμανικά) Munzinger Personen. 00000019331. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. «David Dinkins, New York’s only Black mayor, dies at 93».
  5. Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. xx0217580. Ανακτήθηκε στις 1  Μαρτίου 2022.
  6. 6,0 6,1 Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. xx0217580. Ανακτήθηκε στις 18  Δεκεμβρίου 2022.
  7. https://library.uncw.edu/web/montford/transcripts/Dinkins_David.html
  8. «Dinkins Seriously Considers Entering the Race for Mayor» Αρχειοθετήθηκε November 24, 2020, στο Wayback Machine. Lynn, Frank, The New York Times, December 8, 1988.
  9. Dinkins, David N. (17 Σεπτεμβρίου 2013). A Mayor's Life: Governing New York's Gorgeous Mosaic. PublicAffairs. ISBN 9781610393027. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 2020 – μέσω Google Books. 
  10. McQuiston, John T. (October 20, 1991). «William Dinkins, Mayor's Father And Real Estate Agent, Dies at 85». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις November 24, 2020. https://web.archive.org/web/20201124053221/https://www.nytimes.com/1991/10/20/nyregion/william-dinkins-mayor-s-father-and-real-estate-agent-dies-at-85.html. Ανακτήθηκε στις February 7, 2017. 
  11. Abdur-Rahman, Sulaiman (November 24, 2020). «Legendary city native David Dinkins dies at 93». The Trentonian. https://www.trentonian.com/news/trenton-makes-heaven-takes-david-dinkins-dies-at-93/article_367da6f6-2ea7-11eb-b9b3-1f90de0fc628.amp.html. Ανακτήθηκε στις November 25, 2020. [νεκρός σύνδεσμος]
  12. 12,0 12,1 Hockenberry, John (27 Ιουνίου 2012). «First Black Marines Awarded Congressional Gold Medal». The Takeaway. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Νοεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2015. 
  13. Marriott, Michel (28 Νοεμβρίου 1988). «To Run or Not to Run: Dinkins's Struggle». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2017 – μέσω www.nytimes.com. 
  14. «David Dinkins Biography – 1190 WLIB – Your Praise & Inspiration Station». Wlib.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Φεβρουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2011. 
  15. 15,0 15,1 Cheers, D. Michael. "Mayor of 'The Big Apple': 'nice guy' image helps David N. Dinkins in building multi-ethnic, multiracial coalition – New York City" Αρχειοθετήθηκε November 24, 2020, στο Wayback Machine., Ebony, Φεβρουάριος 1990. Accessed September 4, 2008.
  16. «Archived copy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2020. 
  17. «J. Raymond Jones, Harlem Kingmaker, Dies at 91» Αρχειοθετήθηκε November 24, 2020, στο Wayback Machine. Fraser, C. Gerald, The New York Times, June 11, 1991.
  18. Schapiro, Rich: "Harlem 'trailblazer', former World War II Tuskegee Αρχειοθετήθηκε November 24, 2020, στο Wayback Machine. Airmen [sic] Percy Sutton dies", New York Daily News, December 27, 2009.
  19. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Δεκεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2020. 
  20. http://www.stlamerican.com/news/local_news/david-n-dinkins-the-first-black-mayor-of-new-york-city-dead-at-93/article_960f59c4-2ebc-11eb-b5a2-1baf28b3d93a.html
  21. https://www.nytimes.com/2020/11/24/nyregion/david-dinkins-dead.html
  22. «NYC 100 – NYC Mayors – The First 100 Years». Nyc.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2011. 
  23. Ehrlich, M. Avrum: The Messiah of Brooklyn: Understanding Lubavitch Hasidim Past and Present, KTAV Publishing, 2005, σελ. 109, ISBN 0-88125-836-9
  24. Lankevich, George J. (2002). New York City: A Short History. σελίδες 237–238, paragraph 3. ISBN 9780814751862. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2011. 
  25. Thompson, J. Phillip, "David Dinkins' Victory in New York City: The Decline of the Democratic Party Organization and the Strengthening of Black Politics" Αρχειοθετήθηκε November 24, 2020, στο Wayback Machine., Political Science & Politics via jstor.org, June 1990.
  26. Katz, Celeste (August 9, 2013). «Political consultant William Lynch Jr. dies at 72». New York Daily News. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις November 24, 2020. https://web.archive.org/web/20201124053259/https://www.nydailynews.com/news/politics/political-consultant-william-lynch-jr-dies-72-article-1.1423018. Ανακτήθηκε στις November 23, 2020. 
  27. Purdum, Todd S. (January 2, 1990). «Mayor Dinkins; Dinkins Sworn In; Stresses Aid to Youth». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις November 24, 2020. https://web.archive.org/web/20201124053254/https://www.nytimes.com/1990/01/02/nyregion/mayor-dinkins-dinkins-sworn-in-stresses-aid-to-youth.html. Ανακτήθηκε στις August 13, 2010. 
  28. Dinkins, David N. και Knobler, Peter: A Mayor's Life: Governing New York's Gorgeous Mosaic, εκδ. PublicAffairs, Νέα Υόρκη 2013, ISBN 978-1-61039-301-0, πρόλογος του Len Riggio, σελ. xi
  29. Langan, Patrick A.· Matthew R. Durose (Δεκέμβριος 2003). «The Remarkable Drop in Crime in New York City». Στο: Linda Laura Sabbadini· Maria Giuseppina Muratore· Giovanna Tagliacozzo. Towards a Safer Society: The Knowledge Contribution of Statistical Information (PDF). Ρώμη: Istituto Nazionale di Statistica (δημοσιεύτηκε 2009). σελίδες 131–174. ISBN 978-88-458-1640-6. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 7 Μαΐου 2018. Ανακτήθηκε στις 7 Μαΐου 2018. 
  30. Chris McNickle: The Power of the Mayor, σελ. 356
  31. Wayne Barrett (25 Ιουνίου 2001). «Giuliani's Legacy: Taking Credit For Things He Didn't Do». Gotham Gazette. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2007. 
  32. 32,0 32,1 32,2 Powell, Michael (October 25, 2009). «Another Look at the Dinkins Administration, and Not by Giuliani». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις November 24, 2020. https://web.archive.org/web/20201124053255/https://www.nytimes.com/2009/10/26/nyregion/26dinkins.html. Ανακτήθηκε στις October 26, 2009. 
  33. Roberts, Sam (August 7, 1994). «As Police Force Adds to Ranks, Some Promises Still Unfulfilled». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις November 24, 2020. https://web.archive.org/web/20201124053324/https://www.nytimes.com/1994/08/07/nyregion/as-police-force-adds-to-ranks-some-promises-still-unfulfilled.html. Ανακτήθηκε στις November 15, 2007. 
  34. 34,0 34,1 34,2 34,3 Powell, Michael (October 5, 2009). «Another Look at the Dinkins Administration, and Not by Giuliani». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις November 24, 2020. https://web.archive.org/web/20201124053255/https://www.nytimes.com/2009/10/26/nyregion/26dinkins.html. Ανακτήθηκε στις February 7, 2017. 
  35. Nesoff, Bob. David Dinkins! New York Now and Then. New York Lifestyles Magazine. https://newyorklifestylesmagazine.com/archives/01_16/articles/dinkins.html. Ανακτήθηκε στις November 24, 2020. 
  36. Purdum, Todd S. (November 3, 1993). «Giuliani ousts Dinkins by a thin margin ...». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις November 24, 2020. https://web.archive.org/web/20201124053302/https://www.nytimes.com/1993/11/03/nyregion/1993-elections-mayor-giuliani-ousts-dinkins-thin-margin-whitman-upset-winner.html. Ανακτήθηκε στις February 7, 2017. 
  37. «SIPA: Faculty David N. Dinkins». Columbia University. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2020. 
  38. https://www.tennis.com/pro-game/2020/11/david-dinkins-was-new-york-city-mayor-and-tennis-superfan/91928/
  39. «David N. Dinkins, Director at Large». United States Tennis Association. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Ιουλίου 2010. Ανακτήθηκε στις 1 Σεπτεμβρίου 2017. 
  40. «Praise Team: On-Air Schedule». WLIB. 6 Ιανουαρίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Ιουλίου 2007. 
  41. Hinckley, David (4 Απριλίου 2014). «After two decades, David Dinkins signing off at radio station WLIB». New York Daily News. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2017. 
  42. "William Thompson picks up a pair of key endorsements" Αρχειοθετήθηκε November 24, 2020, στο Wayback Machine. Fermino, Jennifer, Daily News (New York), June 3, 2013.
  43. "The Ghosts of Mayors Past" Αρχειοθετήθηκε November 24, 2020, στο Wayback Machine. Roberts, Sam, The New York Times, September 29, 2013.
  44. "David Dinkins supports Wesley Clark, to join him in N.H." Αρχειοθετήθηκε November 24, 2020, στο Wayback Machine., USA Today, Associated Press, January 21, 2004.
  45. «Reporters Notebook: New Yorkers make their mark on Maryland politics». The Gazette. Gaithersburg, MD. 1 Οκτωβρίου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2011. 
  46. Wilkinson, Joseph. «Former NYC Mayor David Dinkins endorses Mike Bloomberg for President». nydailynews.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2020. 
  47. «Joyce Burrows and David Dinkins are wed in double ring ceremony». The New York Age. September 5, 1953. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις November 24, 2020. https://web.archive.org/web/20201124053308/https://www.newspapers.com/newspage/40478147/. Ανακτήθηκε στις October 13, 2020. 
  48. Marriott, Michel (January 1, 1990). «Joyce Dinkins, a Quiet Lady Who Is No Longer a Private Person». New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις November 24, 2020. https://web.archive.org/web/20201124053403/https://www.nytimes.com/1990/01/01/nyregion/joyce-dinkins-a-quiet-lady-who-is-no-longer-a-private-person.html. Ανακτήθηκε στις October 14, 2020. 
  49. 49,0 49,1 McFadden, Robert D. (November 24, 2020). «David N. Dinkins, New York’s First Black Mayor, Dies at 93». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις November 24, 2020. https://web.archive.org/web/20201124231143/https://www.nytimes.com/2020/11/24/nyregion/david-dinkins-dead.html. Ανακτήθηκε στις November 24, 2020. 
  50. Lemonis, Anita (June 15, 1994). «piscopal Church Delegation to Haiti Finds Desperate Struggle to Cope». Episcopal News Service. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις November 24, 2020. https://web.archive.org/web/20201124231152/https://episcopalarchives.org/cgi-bin/ENS/ENSphoto_display.pl?pr_number=94117&photo_index=0. Ανακτήθηκε στις November 24, 2020. 
  51. «Joyce Dinkins, wife of NYC's first Black mayor, dies». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2020. 
  52. «Dinkins hospitalized». New York: WNYW. October 31, 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις November 1, 2013. https://web.archive.org/web/20131101162407/http://www.myfoxny.com/story/23841785/dinkins-hospitalized. 
  53. «Former NYC Mayor Dinkins Hospitalized for Pneumonia». ABC News.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 2016. 
  54. «Former New York City Mayor David Dinkins Dies at 93». NBC 4 New York. November 23, 2020. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις November 24, 2020. https://web.archive.org/web/20201124113714/https://www.nbcnewyork.com/news/local/former-new-york-city-mayor-david-dinkins-dies-at-93/2742619/. Ανακτήθηκε στις November 23, 2020. 

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]