Ντάνιελ Λίμπεσκιντ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ντάνιελ Λίμπεσκιντ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Daniel Libeskind (Αγγλικά)
Γέννηση12  Μαΐου 1946[1][2][3]
Λοτζ[4][5]
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής[6]
Πολωνία
Γερμανία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΑγγλικά[7]
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο του Έσσεξ
Κούπερ Γιούνιον
Λύκειο Επιστημών του Μπρονξ
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητααρχιτέκτονας[8][9][10]
ΕργοδότηςΠανεπιστήμιο Γέιλ
Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Λος Άντζελες[11]
Αξιοσημείωτο έργοFelix Nussbaum Haus
Εβραϊκό Μουσείο της Δανίας
CityLife
Περίοδος ακμής2010[12]
Οικογένεια
ΣύζυγοςNina Libeskind[13]
ΑδέλφιαAnnette Libeskind Berkovits
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΤζέιμς Παρκς Μόρτον Διαθρησκευτικό Βραβείο
Buber-Rosenzweig-Medal (2010)
Πρόγραμμα Φουλμπράιτ
Μετάλλιο Γκαίτε (2000)[14]
Leo-Baeck-Medal (2003)
Berliner Bär (1997)
Επίτιμος Δημότης της πόλης του Λοτζ[15]
Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας
Ιστότοπος
libeskind.com
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Ντάνιελ Λίμπεσκιντ (αγγλικά: Daniel Libeskind) (γενν. 12 Μαΐου 1946) είναι Πολωνοαμερικανός αρχιτέκτονας, καλλιτέχνης, καθηγητής και σκηνογράφος. Ο Λίμπεσκιντ ίδρυσε το Studio Daniel Libeskind (Στούντιο Ντάνιελ Λίμπεσκιντ) το 1989 με τη σύζυγό του, Nina (Νίνα), και είναι ο επικεφαλής αρχιτέκτονάς του.[16]

Είναι γνωστός για το σχεδιασμό και την ολοκλήρωση του Εβραϊκού Μουσείου του Βερολίνου στη Γερμανία, που άνοιξε το 2001. Στις 27 Φεβρουαρίου του 2003, ο Λίμπεσκιντ εξέλαβε περαιτέρω διεθνή προσοχή αφού κέρδισε τον διαγωνισμό ως αρχιτέκτονας του γενικού σχεδίου για την ανακατασκευή του χώρου του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στο Κάτω Μανχάταν.[17]

Άλλα κτίρια για τα οποία είναι γνωστός, περιλαμβάνουν την επέκταση στο Μουσείο Τέχνης του Ντένβερ στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Grand Canal Theatre (το Θέατρο Γκράντ Κανάλ) στο Δουβλίνο, το Αυτοκρατορικό Πολεμικό Μουσείο στο Μείζων Μάντζεστερ της Αγγλίας, το Michael Lee-Chin (Μάικλ Λι-Τσίν) Crystal στο Βασιλικό Μουσείο του Οντάριο στο Τορόντο του Καναδά, το Felix Nussbaum Haus στο Όσναμπρυκ της Γερμανίας, το Εβραϊκό Μουσείο της Δανίας στην Κοπεγχάγη, το Reflections στη Σιγκαπούρη και το Κέντρο Wohl στο Πανεπιστήμιο Bar-Ilan (Μπαρ Ιλάν) στο Ραμάτ Γκαν του Ισραήλ.[18] Το χαρτοφυλάκιό του περιλαμβάνει επίσης πολλά οικιστικά έργα. Το έργο του Λίμπεσκιντ έχει εκτεθεί σε μεγάλα μουσεία και γκαλερί σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, των Αρχείων Μπαουχάους του Ινστιτούτου Τέχνης του Σικάγο και του Κέντρο Ζωρζ Πομπιντού.[19]

Πρώιμη ζωή και εκπαίδευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννημένος στο Λοτζ της Πολωνίας, ο Λίμπεσκιντ ήταν το δεύτερο παιδί της Ντόρα και του Νάχμαν Λίμπεσκιντ, Πολωνοεβραίων και επιζώντων του Ολοκαυτώματος. Ως μικρό παιδί, ο Λίμπεσκιντ έμαθε να παίζει ακορντεόν και γρήγορα έγινε βιρτουόζος, παίζοντας στην πολωνική τηλεόραση το 1953. Κέρδισε μια διάσημη υποτροφία του Πολιτιστικού Ιδρύματος Αμερικής του Ισραήλ το 1959 και έπαιξε δίπλα σε στον νεαρό Ιτζάκ Πέρλμαν. Ο Λίμπεσκιντ έζησε στην Πολωνία για 11 χρόνια και μπορεί ακόμα να μιλά, να διαβάζει και να γράφει πολωνικά.[20]

Το 1957, ο Λίμπεσκιντ και η οικογένειά του μετακόμισαν στο Kibbutz Gvat (Κιμπούτς Γκεβάτ) του Ισραήλ και στη συνέχεια στο Τελ Αβίβ, πριν μετακομίσουν στη Νέα Υόρκη το 1959.[21] Στην αυτοβιογραφία του, Breaking Ground: An Immigrant's Journey from Poland to Ground Zero (Σπάζοντας το Έδαφος: Το ταξίδι ενός μετανάστη από την Πολωνία στο σημείο μηδέν), ο Λίμπεσκιντ μίλησε για το πώς η εμπειρία του στο Κίμπουτς επηρέασε το ενδιαφέρον του για την πράσινη αρχιτεκτονική.[22]

Το καλοκαίρι του 1959, η οικογένειά του μετακόμισε στη Νέα Υόρκη με ένα από τα τελευταία σκάφη μεταναστών των Ηνωμένων Πολιτειών. Στη Νέα Υόρκη, ο Λίμπεσκιντ ζούσε στο Amalgamated Housing Cooperative (Συγχωνευμένο Οικιστικό Συνεταιρισμό) στο βορειοδυτικό Μπρονξ, μια συνεταιριστική ανάπτυξη μεσαίου εισοδήματος που χρηματοδοτούνταν από τα συνδικάτα. Φοίτησε στο Γυμνάσιο Επιστημών του Μπρονξ. Το τυπογραφείο όπου δούλευε ο πατέρας του ήταν στη Stone Street στο Κάτω Μανχάταν και παρακολούθησε το πρώτο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου να χτίζεται τη δεκαετία του 1960.[23] Ο Λίμπεσκιντ έγινε πολίτης των Ηνωμένων Πολιτειών το 1965.[24]

Ο Ντάνιελ Λίμπεσκιντ έγινε δεκτός στο Cooper Union for the Advancement of Science and Art (Κολέγιο Cooper, Προόδου της Επιστήμης και Τέχνης) και ξεκίνησε το σχολείο εκεί το 1965 όπου διδάχθηκε από τον John Hejduk (Τζόν Χέιντουκ) και έλαβε το επαγγελματικό του αρχιτεκτονικό πτυχίο το 1970. Το 1968, ο Libeskind εργάστηκε για λίγο ως μαθητευόμενος στον αρχιτέκτονα Ρίτσαρντ Μάιερ.[25] Έλαβε μεταπτυχιακό στην ιστορία και τη θεωρία της αρχιτεκτονικής στη Σχολή Συγκριτικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Έσσεξ το 1972. Την ίδια χρονιά, προσλήφθηκε για να εργαστεί στο Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής και Αστικών Σπουδών του Πίτερ Άιζενμαν της Νέας Υόρκης, αλλά παραιτήθηκε σχεδόν αμέσως.[26]

Καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Λίμπεσκιντ ξεκίνησε την καριέρα του ως θεωρητικός και καθηγητής αρχιτεκτονικής, κατέχοντας θέσεις σε διάφορα ιδρύματα σε όλο τον κόσμο. Από το 1978 έως το 1985, ο Λίμπεσκιντ ήταν διευθυντής του Τμήματος Αρχιτεκτονικής στην Ακαδημία Τέχνης Cranbrook στο Bloomfield Hills (Μπλούμφιλντ Χιλς) του Μίσιγκαν.[27] Η πρακτική του αρχιτεκτονική καριέρα ξεκίνησε στο Μιλάνο στα τέλη της δεκαετίας του 1980, όπου συμμετείχε σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς και επίσης ίδρυσε και διηύθυνε το Architecture Intermundium, Institute for Architecture & Urbanism (Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής & Πολεοδομίας).

Felix Nussbaum Haus (1998), Osnabrück (Όσναμπρυκ), Γερμανία

Ο Λίμπεσκιντ ολοκλήρωσε το πρώτο του κτίριο σε ηλικία 52 ετών, με τα εγκαίνια του Felix Nussbaum Haus στο Όσναμπρυκ της Γερμανίας το 1998.[28] Πριν από αυτό, οι κριτικοί είχαν απορρίψει τα σχέδιά του ως "μη οικοδομήσιμα ή αδικαιολόγητα κατηγορηματικά".[29] Το 1987, ο Λίμπεσκιντ κέρδισε τον πρώτο του διαγωνισμό σχεδιασμού για κατοικία στο Δυτικό Βερολίνο, αλλά το Τείχος του Βερολίνου έπεσε λίγο αργότερα και το έργο ακυρώθηκε. Ο Libeskind κέρδισε τους πρώτους τέσσερις διαγωνισμούς έργων στους οποίους συμμετείχε, συμπεριλαμβανομένου του Εβραϊκού Μουσείου του Βερολίνου το 1989, το οποίο έγινε το πρώτο μουσείο αφιερωμένο στο Ολοκαύτωμα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και άνοιξε για το κοινό το 2001 με διεθνή αναγνώριση.[30] Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη διεθνής επιτυχία του και ήταν μια από τις πρώτες κτιριακές τροποποιήσεις που σχεδιάστηκαν μετά την επανένωση. Μια γυάλινη αυλή σχεδιάστηκε από τον Λίμπεσκιντ και προστέθηκε το 2007. Η Ακαδημία του Εβραϊκού Μουσείου του Βερολίνου επίσης σχεδιάστηκε από τον Λίμπεσκιντ και ολοκληρώθηκε το 2012.

Η προσθήκη του Libeskind στο Βασιλικό Μουσείο του Οντάριο στο Τορόντο (2007).

Ο Λίμπεσκιντ επιλέχθηκε από την Lower Manhattan Development Corporation (Αναπτυξιακή Εταιρεία του Κάτω Μανχάταν) για να επιβλέψει την ανοικοδόμηση του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου[31], το οποίο καταστράφηκε στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Η ιδέα για την τοποθεσία, την οποία ονόμασε Memory Foundations, έγινε δεκτή με την παρουσίασή της στο κοινό το 2003, αν και τελικά άλλαξε σημαντικά πριν από την εκτέλεσή της.[32] Ήταν ο πρώτος αρχιτέκτονας που κέρδισε το Βραβείο Τέχνης της Χιροσίμα, που απονεμήθηκε σε έναν καλλιτέχνη του οποίου το έργο προωθεί τη διεθνή ομόνοια και την ειρήνη. Πολλά από τα έργα του εξετάζουν τις βαθιές πολιτισμικές συνδέσεις μεταξύ μνήμης και αρχιτεκτονικής.[33]

Το Στούντιο Ντάνιελ Λίμπεσκιντ εδράζεται σε δύο τετράγωνα νότια της τοποθεσίας του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στη Νέα Υόρκη. Έχει σχεδιάσει πολυάριθμα πολιτιστικά και εμπορικά ιδρύματα, μουσεία, αίθουσες συναυλιών, συνεδριακά κέντρα, πανεπιστήμια, κατοικίες, ξενοδοχεία και εμπορικά κέντρα. Τα πιο πρόσφατα ολοκληρωμένα έργα του στούντιο υπάρχουν στο Μουσείο MO στο Βίλνιους της Λιθουανίας και κάποια από αυτά είναι το Zlota 44, ένας πολυώροφος οικιστικός πύργος στη Βαρσοβία της Πολωνίας, το Ogden Center for Fundamental Physics (Κέντρο Θεμελιώδους Φυσικής του Όντγκεν) στο Πανεπιστήμιο Durham (Ντάραμ) στο Ντάραμ της Αγγλίας, το Εθνικό Μνημείο Ολοκαυτώματος στην Οτάβα του Καναδά και το Corals στο Keppel Bay στη Σιγκαπούρη, δίπλα στο προηγούμενο ολοκληρωμένο έργο του στούντιο, το Reflections (Αντανακλάσεις) στο Keppel Bay.

Σχεδιαστικά αντικείμενα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εκτός από τα αρχιτεκτονικά του έργα, ο Λίμπεσκιντ έχει συνεργαστεί με μια σειρά από διεθνείς εταιρείες σχεδιασμού για την δημιουργία αντικειμένων, επίπλων και βιομηχανικών εξαρτημάτων για εσωτερικούς χώρους κτιρίων. Του έχει ανατεθεί να συνεργαστεί με εταιρείες σχεδιασμού όπως η Fiam,[34] Artemide,[35] Jacuzzi,[36] TreP-Tre-Piu,[37] Oliviari,[38] Sawaya & Moroni,[39] Poltrona Frau,[40] Swarovski,[41] και άλλοι.[42]

Γλυπτική και εγκαταστάσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα σχέδια του Λίμπεσκιντ περιλαμβάνουν επίσης γλυπτική. Αρκετά γλυπτά που κατασκευάστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990 βασίστηκαν στις εξερευνήσεις της σειράς σχεδίων του "Micromegas and Chamberworks" που έκανε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Το Polderland Garden of Love and Fire (Κήπος της Αγάπης και της Φωτιάς) στο Almere (Αλμέρε) της Ολλανδίας είναι μια μόνιμη εγκατάσταση που ολοκληρώθηκε το 1997 και αποκαταστάθηκε στις 4 Οκτωβρίου 2017.[43] Αργότερα στην καριέρα του, ο Λίμπεσκιντ σχεδίασε το γλυπτό Life Electric που ολοκληρώθηκε το 2015 στη λίμνη Κόμο της Ιταλίας. Αυτό το γλυπτό είναι αφιερωμένο στον φυσικό Alessandro Volta (Αλεσάντρο Βόλτα).

Όπερα και στίχος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Λίμπεσκιντ έχει σχεδιάσει σκηνικά όπερας για παραγωγές όπως το The Architect (Ο Αρχιτέκτονας) του Νορβηγικού Εθνικού Θεάτρου το 1998 και το Tristan und Isolde (Τριστάνος και Ιζόλδη) του Saarländisches Staatstheater (κρατικού θεάτρου του Saarland) το 2001. Σχεδίασε επίσης τα σκηνικά και τα κοστούμια για την Intolleranza του Luigi Nono (Λουίτζι Νόνο) και για μια παραγωγή του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης του Ολιβιέ Μεσιάν από την Deutsche Oper Berlin. Έχει επίσης γράψει ελεύθερους στίχους πεζούς, που περιλαμβάνονται στο βιβλίο του Fishing from the Pavement (Ψάρεμα από το πεζοδρόμιο).[44]

Ακαδημαϊκή κοινότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντάνιελ Λίμπεσκιντ ήταν επικεφαλής της Αρχιτεκτονικής στην Ακαδημία Τέχνης Cranbrook στο Μπλούμφιλντ Χιλς του Μίσιγκαν από το 1978 έως το 1985. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Cranbrook εξερεύνησε διάφορα θέματα του χώρου, επηρεασμένος από θεωρητικούς όπως ο Derrida (Ντεριντά) και ήταν μέρος της κορυφαίας πρωτοπορίας στην αρχιτεκτονική και τον ακαδημαϊκό χώρο. Παρήγαγε πολλά γραπτά, έργα τέχνης και έρευνες μεγάλης κλίμακας, συμπεριλαμβανομένων των Reading Machine (Μηχανή Ανάγνωσης), Writing Machine (Μηχανή Γραφής) και Memory Machine (Μηχανή Μνήμης).[45] Οι μηχανές που ονομάζονταιThree Lessons in Architecture (Τρία Μαθήματα Αρχιτεκτονικής) παρουσιάστηκαν στην Μπιενάλε της Βενετίας το 1985 όπου ο Λίμπεσκιντ κέρδισε επίσης το βραβείο Stone Lion.[46] Ο Λίμπεσκιντ έχει διδάξει σε πολλά πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο, όπως το Πανεπιστήμιο του Κεντάκι, το Πανεπιστήμιο Γέιλ, το UCLA, το Χάρβαρντ, το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, το Πανεπιστήμιο Leuphana Lüneburg στη Γερμανία και το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια.[24] Συνεχίζει να διδάσκει φοιτητές σε διάφορα πανεπιστήμια συμπεριλαμβανομένου του Καθολικού Πανεπιστημίου της Αμερικής.[47]

Κριτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το κτίριο του Libeskind για το Metropolitan University του Λονδίνου έχει γίνει αντικείμενο κριτικής

Ενώ μεγάλο μέρος του έργου του Λίμπεσκιντ έχει γίνει ευρέως αποδεκτό, έχει επίσης αποτελέσει συχνά αντικείμενο αυστηρής κριτικής.[48] Οι κριτικοί συχνά περιγράφουν το έργο του Λίμπεσκιντ ως αποδομιστικό.[49] Κατηγορούν ότι αντικατοπτρίζει ένα περιορισμένο αρχιτεκτονικό λεξιλόγιο οδοντωτών άκρων, έντονων γωνιών και βασανισμένων γεωμετριών,[50] πως μπορεί να θεωρηθεί τυποποιημένο και ότι αγνοεί την τοποθεσία και το πλαίσιο στο οποίο βρίσκεται.[51] Το 2008, ο κριτικός των Los Angeles Times, Christopher Hawthorne (Κρίστοφερ Χόθρον), έγραψε: «Όποιος ψάχνει για σημάδια ότι το έργο του Ντάνιελ Λίμπεσκιντ θα μπορούσε να εμβαθύνει με την πάροδο του χρόνου ή να αλλάξει σε κάποια εκπληκτική κατεύθυνση, το έκανε ως επί το πλείστον μάταια».[52] Ο Nicolai Ouroussoff (Νικολάι Ορουσώφ) δήλωσε στους New York Times το 2006: «Τα χειρότερα κτίριά του, όπως ένα πολεμικό μουσείο του 2002 στην Αγγλία που υποδηλώνει τα θραύσματα μιας σπασμένης σφαίρας, μπορεί να φαίνονται σαν μια καρικατούρα της δικής του αισθητικής».[50] Στο βρετανικό περιοδικό Building Design, ο Owen Hatherley (Όουεν Χάδερλεϊ) έγραψε για το συνδικάτο φοιτητών του Λίμπεσκιντ για το London Metropolitan University (Μητροπολιτικό Μουσείο του Λονδίνου): «Όλες οι θολωτές, επιθετικές χειρονομίες του σχεδιάστηκαν για να «βάλουν το London Met στον χάρτη» και να δώσουν μια εικόνα ατρόμητου νεωτερισμού με ωστόσο, ελάχιστες συνέπειες».[53] Ο William JR Curtis στο Architectural Review (Αρχιτεκτονική Επιθεώρηση) χαρακτήρισε το Run Run Shaw Creative Media Center «μια στοίβα από κοινοτοπίες του Λίμπεσκιντ χωρίς αίσθηση, μορφή ή νόημα" και έγραψε ότι τα κεντρικά γραφεία του Hyundai Development Corporation παρέδωσαν "ένα τετριμμένο και θορυβώδες εταιρικό μήνυμα».[51]

Σε απάντηση, ο Λίμπεσκιντ λέει ότι αγνοεί τους κριτικούς: «Πώς μπορώ να τους διαβάσω; Έχω πιο σημαντικά πράγματα να διαβάσω».[54]

Έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα ακόλουθα έργα παρατίθενται στον ιστότοπο του Στούντιο Λίμπεσκιντ.

Ολοκληρώθηκε το[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εβραϊκό Μουσείο Βερολίνου (1999)
  • 1989–2001 Εβραϊκό Μουσείο ΒερολίνουΒερολίνο, Γερμανία
  • 1995–1998 Felix Nussbaum Haus – Όσναμπρυκ, Γερμανία
  • 1997–2001 Imperial War Museum North – Greater Manchester, Αγγλία, Ηνωμένο Βασίλειο
  • 1998–2008 Σύγχρονο Εβραϊκό Μουσείο – Σαν Φρανσίσκο, Καλιφόρνια, Ηνωμένες Πολιτείες
  • 2000–2003 Studio Weil – Μαγιόρκα, Ισπανία
  • 2000–2006 Επέκταση στο Μουσείο Τέχνης του Ντένβερ, κτήριο Frederic C. Hamilton – Ντένβερ, Κολοράντο, Ηνωμένες Πολιτείες
  • 2000–2006 Denver Art Museum Residences – Ντένβερ, Κολοράντο, Ηνωμένες Πολιτείες
  • 2000–2008 Westside Shopping and Leisure Center – Βέρνη, Ελβετία
  • 2001–2003 Εβραϊκό Μουσείο της Δανίας – Κοπεγχάγη, Δανία
  • 2001–2004 London Metropolitan University (Μητροπολιτικό Μουσείο του Λονδίνου)Μητροπολιτικό Μουσείο του Λονδίνου Graduate Center – Λονδίνο, Αγγλία, Ηνωμένο Βασίλειο
  • 2001–2005 The Wohl Center (Κέντρο Wohl) – Πανεπιστήμιο Bar-Ilan (Μπαρ Ιλάν), Ramat Gan (Ραμάτ Γκαν), Ισραήλ
  • 2002–2007 Michael Lee-Chin Crystal, επέκταση στο Βασιλικό Μουσείο του Οντάριο και ανακαίνιση των δέκα από τις υπάρχουσες γκαλερί του – Τορόντο, Οντάριο, Καναδάς
  • 2003–2005 Tangent, Facade για τα κεντρικά γραφεία της Hyundai Development Corporation (Εταιρεία Ανάπτυξης Hyundai) – Σεούλ, Νότια Κορέα
  • 2004–2005 Memoria e Luce, 9/11 Memorial – Πάντοβα, Ιταλία
  • 2004–2007 Γυάλινη αυλή προσθήκη στο Εβραϊκό Μουσείο Βερολίνου – Βερολίνο, Γερμανία
  • The Ascent at Roebling's Bridge (2008) Covington, Kentucky
    2004–2008 The Ascent at Roebling's Bridge (Η Ανάβαση στη Γέφυρα του Ρόμπλινγκ), κατοικημένη πολυκατοικία – Covington, Κεντάκι, Ηνωμένες Πολιτείες
  • 2005–2009 MGM Mirage 's CityCenter, εμπορικός και δημόσιος χώρος στο Las Vegas Strip – Paradise, Νεβάδα
  • 2004–2010 Grand Canal Square, Θέατρο Grand Canal and Commercial Development – Δουβλίνο, Ιρλανδία
  • 2010 Μνημείο Wheel of Conscience, Μνημείο MS St. Louis, Pier 21 – Χάλιφαξ, Καναδάς
  • Στρατιωτικό Ιστορικό Μουσείο (2010), Δρέσδη
    2001–2011 Στρατιωτικό Ιστορικό Μουσείο – Δρέσδη, Γερμανία
  • 2002–2011 Run Run Shaw Creative Media Center στο City University of Hong Kong – Hong Kong
  • 2006–2011 Reflections at Keppel Bay, πολυώροφα και χαμηλά διαμερίσματα με βίλες – Keppel Bay, Σιγκαπούρη
  • 2007–2008 18.36.54 ιδιωτική κατοικία – Κονέκτικατ, Ηνωμένες Πολιτείες
  • 2007–2011 Haeundae I Park Marina, συγκρότημα ουρανοξυστών – Μπούσαν, Νότια Κορέα
  • 2009 Libeskind Villa – προκατασκευασμένο έξυπνο σπίτι – Rheinzink GmbH & Co. KG Global Headquarters, Datteln, Γερμανία
  • 2010–2012 Εβραϊκό Μουσείο Ακαδημίας Βερολίνου στο Κτήριο Eric F. Ross, ακαδημία – Βερολίνο, Γερμανία
  • 2009–2013 Kö-Bogen, Königsallee, Ντίσελντορφ, Γερμανία
  • 2012–2015 Mons International Congress XPerience, Μονς, Βέλγιο
  • Γενικό σχέδιο του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου 2002 - Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη
  • 2013-2014 Μνημείο Ολοκαυτώματος και Απελευθερωτών του Οχάιο, Κολόμπους, Οχάιο
  • 2014–2015 Life Electric, γλυπτική – Κόμο, Ιταλία
  • 2015 Vanke Pavilion, γλυπτική - Μιλάνο, Ιταλία[55]
  • 2015 Future Flowers, γλυπτική - Μιλάνο, Ιταλία
  • 2015 Milan Expo Gates, γλυπτική - Μιλάνο, Ιταλία
  • 2010–2015 Vitra Tower – Σάο Πάολο, Βραζιλία
  • 2013-2016 Lotte Mart - Songdo, Νότια Κορέα
  • 2005–2016 L Tower και Sony Center for the Performing Arts Revelopment – Τορόντο, Καναδάς
  • 2013-2016 Corals στο Keppel Bay, Σιγκαπούρη
  • 2012-2016 Sapphire, - Βερολίνο, Γερμανία
  • 2007-2017 Złota 44, οικιστικός πύργος - Βαρσοβία, Πολωνία
  • 2011–2017 Κεντρικό κτίριο και αμφιθέατρο, Leuphana University of Lüneburg – Λύνεμπουργκ, Γερμανία
  • 2015–2017 Odgen Center for Fundamental Physics στο Πανεπιστήμιο του Ντάραμ, Ντάραμ, Αγγλία[56]
  • Εθνικό Μνημείο Ολοκαυτώματος (2017), Οττάβα
    2014-2017 Εθνικό Μνημείο Ολοκαυτώματος - Οττάβα, Καναδάς
  • 2011-2018 Μουσείο Zhang Zhidong - Γουχάν, Κίνα
  • 2017-2018 Μουσείο MO - Βίλνιους, Λιθουανία
  • 2013-2019 Century Spire, Μανίλα, Φιλιππίνες
  • 2018-2021 Tampere Deck Arena, Τάμπερε, Φινλανδία

Υπό κατασκευή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • 2017–2023 Tampere Central Arena – Τάμπερε, Φινλανδία
  • 2018- 2023, Atrium at Sumner - Μπρούκλιν, Νέα Υόρκη, Η.Π.Α.
  • 2019-2023 Artery - Βίλνιους, Λιθουανία[57][58]

Προτεινόμενο ή σε σχέδιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • 2009–; Archipelago 21, masterplan – Σεούλ, Νότια Κορέα
  • 2009–; Harmony Tower, Σεούλ, Νότια Κορέα
  • 2009–; Dancing Towers, Σεούλ, Νότια Κορέα
  • 2008–; Πύργος της Νέας Υόρκης, Νέα Υόρκη, Ηνωμένες Πολιτείες
  • 2018 - Αποκατάσταση Μεγάλης Συναγωγής της Βίλνα, Βίλνιους, Λιθουανία[59]
  • 2017-2022 Occitanie Tower, Τουλούζη, Γαλλία
  • 2019- Maggie's Centre, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο
  • 2019-2024 Ngaren: The Museum of Humankind - Κένυα
  • 2020 - Four Seasons Dubai Water Canal Hotel - Ντουμπάι, ΗΑΕ
  • 2021–; Συναγωγή δέντρου της ζωής, Πίτσμπεργκ, Πενσυλβάνια

Προϊόντα σχεδιασμού Libeskind[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • "The Wings" - γλυπτική στο Μόναχο
    2007 Royal Ontario Museum (Βασιλικό Μουσείο του Οντάριο) Spirit House Chair, Nienkamper, Τορόντο, Καναδάς
  • 2009 Σετ τσαγιού, Sawaya & Moroni
  • 2009 Denver Door Handle, Olivari
  • 2011 eL Masterpiece, Zumtobel Group, Sawaya & Moroni
  • 2012 Torq Πολυθρόνα και Τραπέζι, Sawaya & Moroni
  • 2012 Zohar Street Lamp, Zumtobel Group
  • 2012 The Idea Door 1 & 2, TRE-Più
  • 2013 The Wing Mirror, Fiam
  • 2013 Flow, Jacuzzi
  • 2013 Paragon Lamp, Artemide
  • 2013 Nina Door Handle, Olivari
  • 2014 Εγκατάσταση Ice Glass[60]
  • 2016 Water Tower, Alessi
  • 2016 Συλλογή Gemma, Moroso
  • 2016 Swarovski Chess Set, Swarovski
  • 2017 Φως Cordoba, Slamp
  • 2017 Τραπεζαρία και βοηθητικό τραπέζι, Citco
  • 2019 Boaz Chair, Wilde + Spieth

Βραβεία και αναγνώριση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Ο πρώτος αρχιτέκτονας που κέρδισε το Βραβείο Τέχνης της Χιροσίμα, που απονέμεται σε έναν καλλιτέχνη του οποίου το έργο προωθεί τη διεθνή κατανόηση και την ειρήνη (2001)[61]
  • Το 2003, έλαβε το μετάλλιο Leo Baeck για το ανθρωπιστικό του έργο που προάγει την ανεκτικότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη.[62]
  • AIANY Merit Award για το Εθνικό Μνημείο του Ολοκαυτώματος, Οττάβα, Καναδάς (2018)
  • MIPIM/ <i id="mwAlI">The Architectural Review</i> Future Project Award, για τον Πύργο L'Occitanie στην Τουλούζη, Γαλλία (2018)
  • Βραβείο CTBUH Urban Habitat για το Γενικό Σχέδιο του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου (2018)
  • Βραβείο Εθνικής Υπηρεσίας του Αμερικανικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτόνων για το Γενικό Σχέδιο του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου (2012)
  • Fellow for the American Institute of Architects (2016)
  • Περιφερειακό Βραβείο RIBA για το Ogden Center for Fundamental Physics στο Πανεπιστήμιο Durham (2017)
  • Έλαβε Επίτιμο Διδακτορικό Αρχιτεκτονικής από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Φλόριντα
  • Doctor Honoris Causa του Νέου Βουλγαρικού Πανεπιστημίου το 2013 ως αναγνώριση της επιρροής του στη σύγχρονη αρχιτεκτονική έρευνα και πρακτική
  • Πρώτος αποδέκτης του επίτιμου τίτλου Διδάκτωρ Καλών Τεχνών από το Πανεπιστήμιο του Ulster ως αναγνώριση των εξαιρετικών υπηρεσιών του στην παγκόσμια αρχιτεκτονική και σχεδιασμό (2009)
  • Βραβείο MIPIM στο Best Urban Regeneration Project για το KoBogen (2014)
  • Βραβείο FIABCI Prix d'Excellence, Residential για το Reflections στο Keppel Bay (2013)
  • Βραβείο Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Μουσείων για το Στρατιωτικό Ιστορικό Μουσείο (2013)
  • Buber-Rosenzweig-Medal (2010)
  • Χρυσό μετάλλιο Αρχιτεκτονικής στην Εθνική Λέσχη Τεχνών (2007)
  • Διεθνές Βραβείο RIBA για το Κέντρο Wohl στο Πανεπιστήμιο Bar-Ilan (2006)
  • Διεθνές Βραβείο RIBA για το Imperial War Museum North (2004)
  • Βραβείο RIBA για το Κέντρο Μεταπτυχιακών Σπουδών του Μητροπολιτικού Πανεπιστημίου του Λονδίνου (2004)
  • Διορίστηκε ως ο πρώτος Πολιτιστικός Πρέσβης για την Αρχιτεκτονική από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ (2004)[63]
  • Επίτιμο μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας Τεχνών στο Λονδίνο, Αγγλία (2004)
  • Βραβείο του Άνδρα της Χρονιάς από το Μουσείο Τέχνης του Τελ Αβίβ (2004)
  • Μετάλλιο Γκαίτε για πολιτιστική προσφορά από το Ινστιτούτο Γκαίτε (2000)
  • Best of 1998 Design Awards για το Felix Nussbaum Haus (1998)
  • Εκλέχθηκε στην Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Γραμμάτων (1996)
  • Βραβείο Πέτρινου Λιονταριού Πρώτου Βραβείου της Μπιενάλε της Βενετίας για το έργο Palmanova (1985)
  • National Endowment for the Arts Design Arts Grant for Studies in Architecture (1983)
  • Μετάλλιο του Αμερικανικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτόνων για το Υψηλότερο Σχολαστικό Επίτευγμα (1970)

Προσωπική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Λίμπεσκιντ γνώρισε τη Νίνα Λιούις, τη σύζυγο και επιχειρηματική σύντροφό του, στο Camp Hemshekh (Στρατόπεδο Hemshekh) που διοικείται από τους Bundist στα βόρεια της Νέας Υόρκης το 1966. Παντρεύτηκαν λίγα χρόνια αργότερα και, αντί για έναν παραδοσιακό μήνα του μέλιτος, ταξίδεψαν στις ΗΠΑ επισκεπτόμενοι τα κτίρια του Frank Lloyd Wright (Φράνκ Λόιντ Ράιτ) με μια υποτροφία του Cooper Union.[64] Η Nina είναι συνιδρυτής του Στούντιο Ντάνιελ Λίμπεσκιντ. Είναι κόρη του αείμνηστου Καναδού πολιτικού ηγέτη Ντέιβιντ Λιούις και αδερφή του πρώην καναδού πρέσβη στα Ηνωμένα Έθνη, Στίβεν Λιούις.

Ο Λίμπεσκιντ έχει ζήσει, μεταξύ άλλων, στη Νέα Υόρκη, το Τορόντο, το Μίσιγκαν, την Ιταλία, τη Γερμανία και το Λος Άντζελες.[64] Είναι και Αμερικανός και Ισραηλινός πολίτης.[65]

Η Νίνα και ο Ντανιέλ έχουν τρία παιδιά: τον Lev (Λεβ), τον Noam (Νόαμ) και τη Rachel (Ρέιτσελ).[66]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 26  Απριλίου 2014.
  2. 2,0 2,1 (Αγγλικά) SNAC. w62n89s2. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. 3,0 3,1 (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. libeskind-daniel. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 11  Δεκεμβρίου 2014.
  5. «Artists + Artworks». (Αγγλικά) San Francisco Museum of Modern Art online collection. Ανακτήθηκε στις 19  Αυγούστου 2021.
  6. (Αγγλικά) Museum of Modern Art online collection. 7527. Ανακτήθηκε στις 4  Δεκεμβρίου 2019.
  7. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb13482080w. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  8. (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 2  Μαρτίου 2019. 500023087. Ανακτήθηκε στις 14  Μαΐου 2019.
  9. 295. Ανακτήθηκε στις 4  Δεκεμβρίου 2019.
  10. The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/85992. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  11. Ανακτήθηκε στις 3  Ιουλίου 2019.
  12. Ανακτήθηκε στις 27  Μαΐου 2020.
  13. Ντάνιελ Λίμπεσκιντ: «Breaking Ground» Riverhead Books. ISBN-13 978-1-57322-292-1. ISBN-10 1-57322-292-5.
  14. www.goethe.de/resources/files/pdf290/liste_preistraegerinnen_goethe-medaille_1955-20222023.pdf.
  15. Ανακτήθηκε στις 6  Απριλίου 2022.
  16. Libeskind, Daniel (2004). Breaking Ground. New York: Riverhead Books. σελ. 88. ISBN 1-57322-292-5. 
  17. Rochan, Lisa (February 28, 2003; updated April 16, 2018). "Libeskind shows genius for complexity". The Globe and Mail. Retrieved July 5, 2019.
  18. «Projects». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Μαΐου 2008. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2008. 
  19. «Exhibitions». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Μαΐου 2008. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2008. 
  20. Marek, Michael (February 18, 2010). «Architect Libeskind took unusual path to an international career». Deutsche Welle. dw.com. https://www.dw.com/en/architect-libeskind-took-unusual-path-to-an-international-career/a-5238598. Ανακτήθηκε στις July 5, 2019. 
  21. «Hiroshi Sugimoto-Daniel Libeskind: The Conversation» (press release). Royal Ontario Museum. 22 Μαΐου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2019. 
  22. Breaking Ground: An Immigrant's Journey from Poland to Ground Zero By Daniel Libeskind
  23. Libeskind, Daniel (2004). Breaking Ground. New York: Riverhead Books. σελίδες 11, 10, 35. ISBN 1-57322-292-5. 
  24. 24,0 24,1 «Studio Daniel Libeskind: Daniel Libeskind». Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2008. 
  25. Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα :0.
  26. Libeskind, Daniel (2004). Breaking Ground. New York: Riverhead Books. σελ. 41. ISBN 1-57322-292-5. 
  27. «History - Cranbrook Academy of Art». 11 Σεπτεμβρίου 2018. 
  28. Yu, Myung-hee (2007). Daniel Libeskind. OPUS 1946-present. South Korea: I-Park. σελ. 34. ISBN 978-1-57322-292-1. 
  29. Pearman, Hugh (August 1, 1998). «Walls hold back the forgetting». Zeitgeist, σελ. 26–27. 
  30. Hooper, John· Connolly, Kate (8 Σεπτεμβρίου 2001). «Empty museum evokes suffering of Jews». The Guardian (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2018. 
  31. «Voices on Antisemitism interview with Daniel Libeskind». United States Holocaust Memorial Museum. 13 Σεπτεμβρίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Δεκεμβρίου 2010. 
  32. Dupré, Judith (2016). One World Trade Center: Biography of the Building (First έκδοση). New York. ISBN 978-0-316-33631-4. 
  33. «Leading architect Daniel Libeskind talks on how buildings are associated with commemoration». Oxford Brookes University. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2022. 
  34. «Fiam - Daniel Libeskind». Fiamitalia.it. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Απριλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2017. 
  35. «daniel libeskind structures paragon table lamp for artemide». Designboom.com. 9 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2017. 
  36. «Jacuzzi® and Daniel Libeskind together at Fuorisalone 2013». Jacuzzi.co.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Νοεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2017. 
  37. «Idea». - TreP-TrePiù (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Ιουλίου 2015. 
  38. «Olivari B. - Daniel Libeskind». archive.is. 16 Ιουνίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουνίου 2013. 
  39. «Sawaya & Moroni». Sawayamoroni.com. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2017. 
  40. «Poltrona Frau». Pfgroupcontract.com. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2017. 
  41. «Articles - Daniel Libeskind | Atelier Swarovski». atelierswarovski.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2018. 
  42. «Daniel Libeskind Exhibits Six New Design Objects At Salone Del Mobile». Architizer.com. 12 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2017. 
  43. «Daniel Libeskind: Polderland Garden of Love and Fire (1997)». landartflevoland.nl (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2018. 
  44. Davies, Colin. "Fishing From the Pavement – Book Reviews", "The Architectural Review", April 1998
  45. «Libeskind's Machines». Lebbeus Woods (στα Αγγλικά). 24 Νοεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 1 Σεπτεμβρίου 2021. 
  46. «Historical Archives | Gli Archi di Aldo Rossi». La Biennale di Venezia (στα Αγγλικά). 13 Ιουνίου 2017. Ανακτήθηκε στις 1 Σεπτεμβρίου 2021. 
  47. Hines, Mary McCarthy. «Students Learn from Master Architect Daniel Libeskind». The Catholic University of America (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 1 Σεπτεμβρίου 2021. 
  48. Kyle MacMillian. «Pro-Libeskind forces fire back». The Denver Post. http://www.denverpost.com/ci_5139329. Ανακτήθηκε στις March 13, 2017. 
  49. Erbacher, Doris and Kubitz, Peter Paul. "'You appear to have something against right angles", The Guardian, October 11, 2007
  50. 50,0 50,1 Nicolai Ouroussof (October 12, 2006). «A Razor-Sharp Profile Cuts Into a Mile-High Cityscape». The New York Times. https://www.nytimes.com/2006/10/12/arts/design/12libe.html. Ανακτήθηκε στις March 13, 2017. 
  51. 51,0 51,1 Curtis, William Jr. (21 Σεπτεμβρίου 2011). «Daniel Libeskind (1946- ) | Thinkpiece». Architectural Review. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2017. 
  52. «Slash and yearn». Los Angeles Times. 4 Ιουνίου 2008. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2017. 
  53. Hatherley, Owen (7 Νοεμβρίου 2013). «Whatever happened to student housing? | Analysis». Building Design. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2017. 
  54. «Daniel Libeskind: 'I'm not interested in building gleaming streets for despots'». Architects' Journal. 20 Ιουνίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Ιουνίου 2013. CS1 maint: BOT: original-url status unknown (link)
  55. Rago, Danielle (26 Μαΐου 2015). «Detail: The Tiles of Studio Libeskind's Vanke Pavilion». Architect Magazine. 
  56. «Ogden Centre for Fundamental Physics, Durham - RIBAJ». ribaj.com. 
  57. «Downtown Tower - Libeskind» (στα αγγλικά). Libeskind. https://libeskind.com/work/downtown-tower/. Ανακτήθηκε στις October 6, 2018. 
  58. «K18B – A-Class Office and Radisson RED Lifestyle Hotel Complex - Vilnius MIPIM2018» (στα αγγλικά). Vilnius MIPIM2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις October 7, 2018. https://web.archive.org/web/20181007044709/https://www.vilniusatmipim.lt/portfolio/k18b/. Ανακτήθηκε στις October 6, 2018. 
  59. "Peres invited to advise on restoration of Vilnius synagogue", Times of Israel.
  60. «Lasvit – glass installations, sculptures and design lighting». Lasvit.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2017. 
  61. «General Description of the Hiroshima Art Prize». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Σεπτεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2008. 
  62. «Daniel Libeskind». 8 Απριλίου 2015. 
  63. «Document not found». 10 Ιουλίου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουλίου 2011. 
  64. 64,0 64,1 Davidson, Justin (October 8, 2007). «The Liberation of Daniel Libeskind». New York: σελ. 56–64. 
  65. See, Frequent Flyer. When the Wife is a Lucky Charm, Don't Leave Home Without Her. The New York Times, Tuesday, August 9, 2011, p. B6.
  66. «Jewish Museum Berlin – Daniel Libeskind». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2009. 

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]