Νουμαντικός Πολέμος

Νουμαντικός Πόλεμος
Πληροφορίες ασχολίας
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα

Ο Νουμαντικός Πόλεμος , λατιν.: Bellum Numantinum στο έργο Ρωμαϊκή Ιστορία του Απιανού, ήταν η τελευταία σύγκρουση των Κελτιβηριανών Πολέμων, που πολέμησαν οι Ρωμαίοι για να υποτάξουν αυτούς τους ανθρώπους κατά μήκος του Έβρου ποταμού. Ήταν μία εικοσαετής σύγκρουση μεταξύ των Κελτιβηριανών φυλών της Εγγύς Ισπανίας (Hispania Citerior) και της ρωμαϊκής κυβέρνησης. Ξεκίνησε το 154 π.Χ. ως εξέγερση των Κελτιβήρων της Νουμαντίας στον ποταμό Δούρο. Η πρώτη φάση του πολέμου τελείωσε το 151, αλλά το 143 ο πόλεμος ξεκίνησε ξανά με μία νέα εξέγερση στη Νουμαντία.

Ο πρώτος πόλεμος διεξήχθη ταυτόχρονα με τον πόλεμο της Λουζιτανίας στην Πέραν Ισπανία (Hispania Ulterior). Οι Λουζιτανοί υποτάχθηκαν από τον Σ. Σουλπίκιο Γάλβα, ο οποίος πρόδωσε τη συμφωνία παράδοσή τους, και εκτέλεσε τους αρχηγούς τους. Έτσι οι Aρεβάκοι της Εγγύς Ισπανίας (Hispania Citerior) συνέχισαν τον πόλεμο, και συμμάχησαν με τον Λουζιτανό ηγέτη Βιρίαθο.

Μετά την αναζωπύρωση του ανοιχτού πολέμου το 143, η Ρώμη έστειλε μία σειρά στρατηγών στην Ιβηρική χερσόνησο, για να αντιμετωπίσουν τους Νουμαντίνους. Εκείνο το έτος, ο Κόιντος Καικίλιος Μέτελλος Μακεδονικός προσπάθησε και απέτυχε να καταλάβει τη Nουμαντία με πολιορκία, αλλά υπέταξε όλες τις άλλες φυλές των Aρεβάκων. Ο διάδοχός του, Κόιντος Πομπήιος, ήταν ανίκανος και υπέστη σοβαρές ήττες από τα χέρια τους, έτσι διαπραγματεύτηκε κρυφά μία ειρήνη με την πόλη, τηρώντας την προηγούμενη συνθήκη. Ωστόσο το 138 π.Χ. έφτασε ένας νέος στρατηγός, ο Mάρκος Πομπίλιος Λαινάς, και όταν οι Nουμαντίνου απεσταλμένοι ήρθαν να ολοκληρώσουν τις υποχρεώσεις τους από τη συνθήκη ειρήνης, ο Πομπήιος αρνήθηκε να διαπραγματευτεί οποιαδήποτε τέτοια ειρήνη. Το θέμα παραπέμφθηκε στη Σύγκλητο για να κριθεί. Η Ρώμη αποφάσισε να αγνοήσει την ειρήνη του Πομπήιου και έστειλε τον Γάιο Οστίλιο Μανκίνο να συνεχίσει τον πόλεμο το 136 π.Χ. Αυτός επιτέθηκε στην πόλη, και αποκρούστηκε αρκετές φορές, προτού κατατροπωθεί και περικυκλωθεί, έτσι αναγκάστηκε να δεχτεί μία συνθήκη, την οποία είχε διαπραγματευτεί ο νεαρός Τιβέριος Γράκχος. Η Σύγκλητος δεν επικύρωσε ούτε αυτή τη συνθήκη, αλλά έστειλε μόνο τον Mανκίνο στους Nουμαντίνους ως αιχμάλωτο. Οι διάδοχοί του Λεύκιος Φούριος Φίλος και Γάιος Καλπούρνιος Πίσων απέφυγαν τη σύγκρουση με τους Nουμαντίνους.

Το 134 π.Χ. ο ύπατος Σκιπίων Αιμιλιανός στάλθηκε στην Εγγύς Ισπανία για να τερματίσει τον πόλεμο. Στρατολόγησε 20.000 άνδρες και 40.000 συμμάχους, συμπεριλαμβανομένου του ιππικού των Νουμιδών υπό τον Ιουγούρθα. Ο Σκιπίων έκτισε έναν δακτύλιο από επτά φρούρια γύρω από την ίδια τη Νουμαντία, πριν ξεκινήσει την πολιορκία Μετά από λοιμό (ασθένειες) και λιμό (πείνα), οι περισσότεροι από τους Νουμαντίνους που επέζησαν, αυτοκτόνησαν, αντί να παραδοθούν στη Ρώμη. Η αποφασιστική ρωμαϊκή νίκη επί της Νουμαντίας εγκαινίασε μία εποχή διαρκούς ειρήνης στην Ισπανία, μέχρι τον Σερτωριανό Πόλεμο, περισσότερο από μισό αιώνα αργότερα.

Αυτός ο πόλεμος εκτόξευσε επίσης τη σταδιοδρομία πολλών σημαντικών προσωπικοτήτων. Ο Τιβέριος Γράκχος ήταν παρών ως ταμίας (questor) κατά την αποτυχημένη πολιορκία του Μank;iνου. Λόγω της φήμης που είχε ο πατέρας του Γράκχου με τους Νουμαντίνους, ο Τιβέριος επιλέχθηκε για να διαπραγματευτεί τη συνθήκη. Σε αυτόν τον πόλεμο πολέμησε και ο Γάιος Μάριος, καθώς και ο -μετέπειτα εχθρός των Ρωμαίων- Ιουγούρθας.

Σημειώσεις

Πηγές

Davis, Paul K. Sieged: 100 Great Sieges from Jericho to Sarajevo . Oxford University Press, 2001.
Γουίντλ, Τζάστιν. The Rough Guide History of Spain . Rough Guides: Ισπανία, 2003.
Encyclopaedia Romana: The Celtiberian War and Numantia .
Έργα του/της Theodor Mommsen στο Project Gutenberg Η Ιστορία της Ρώμης, Βιβλίο IV
[1]
[2]