Νικ Ντε Φρις

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Νικ Ντε Φρίς)
Νικ Ντε Φρις
Ο Ντε Φρις το 2019
Γέννηση06 Φεβρουαρίου 1995 (1995-02-06) (29 ετών)
Αουτβελλινγκέρχα,Ολλανδία
Καριέρα στην Φόρμουλα 1
Εθνικότητα Ολλανδός
Ομάδα 2023AlphaTauri-Honda RBPT
Αριθμός21
Αγώνες9 (9 εκκίνησεις)
Πρωταθλήματα0
Νίκες0
Βάθρα0
Πόντοι Καριέρας2
Pole Position0
Ταχύτεροι Γύροι0
Πρώτος ΑγώναςΓκραν Πρι Ιταλίας 2022
2022 Θέση21ος (2 πόντους)
Προηγούμενές Σειρές
2017–19
2016
2015
2013-14
2012-14
2012		Φόρμουλα 2
GP3 Series
Formula Renault 3.5 Series
Formula Renault 2.0 Alps
Eurocup Formula Renault 2.0
Formula Renault 2.0 NEC
Τίτλοι
2020–21
2019
2014
2014		Φόρμουλα Ε
Φόρμουλα 2
Eurocup Formula Renault 2.0
Formula Renault 2.0 Alps

Ο Χέντρικ Γιοχάνες Νικάσιους Ντε Φρις[1] γνωστός και ως Νικ Ντε Φρις είναι Ολλανδός οδηγός αγώνων που τρέχει αυτή τη στιγμή για τη Σκουντερία Άλφα Τάουρι στη Φόρμουλα 1.[2][3][4][5] Ο Ντε Φρίς κέρδισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Φόρμουλα Ε (2020-2021) και το Πρωτάθλημα της Φόρμουλα 2 για το 2019, καθώς και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Karting το 2010 και 2011. Υπογράφηκε στο πρόγραμμα νέων οδηγών της McLaren από τον Ιανουάριο του 2010 έως τον Μάιο του 2019 και στην ακαδημία της Audi Sport από τον Οκτώβριο του 2016 έως τον Αύγουστο του 2019.[3][6][7] Έκανε το ντεμπούτο του στη Φόρμουλα 1 τον Σεπτέμβριο του 2022 για την Williams στο Ιταλικό Γκραν Πρι.

Καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καρτ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2008, ο Ντε Φρις κέρδισε το WSK World Series στην κατηγορία KF3, καθώς και το Γερμανικό Πρωτάθλημα Junior. Το 2009 διατήρησε τον τίτλο του γερμανικού Junior και WSK World Series, κερδίζοντας και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα KF3. Τον Σεπτέμβριο κέρδισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κάρτ του 2010. Κέρδισε επίσης το Πρωτάθλημα το 2011.

Formula Renault Eurocup[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

2012[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντε Φρις το 2012

Το 2012, ο Ντε Φρις πέρασε στα μονοθέσια, έχοντας θέση στο Eurocup Formula Renault 2.0 και στο R-ace GP. Πέτυχε το πρώτο βάθρο στον πρώτο του αγώνα στο Alcañiz με μια δεύτερη θέση και κατάφερε να επαναλάβει το ίδιο στο Ουγκαρόριγνκ. Ο Ντε Φρις ολοκλήρωσε τη σεζόν στην πέμπτη θέση. Επιπλέον, έλαβε μέρος σε αρκετούς αγώνες της Formula Renault 2.0 NEC, στους οποίους κατάφερε μια νίκη στην έδρα του στο Άσσεν. Βρέθηκε στο βάθρο τέσσερις φορές και κατέληξε δέκατος στη βαθμολογία των οδηγών.

2013[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το επόμενο έτος ο Ντε Φρις μεταπήδησε στη Koiranen GP για τη δεύτερη σεζόν του στο πρωτάθλημα. Κέρδισε έναν αγώνα στο Ουγκαρόριγνκ και στη Βαρκελώνη και τελείωσε ξανά τη σεζόν στην πέμπτη θέση του πρωταθλήματος.

2014[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2014, ο Ντε Φρις παρέμεινε με την Koiranen και αγωνίστηκε στην τρίτη του σεζόν στο Eurocup. Κέρδισε έξι αγώνες και τερμάτισε στο βάθρο σε 11 από τους 14. Με 254 πόντους κέρδισε πειστικά τον δευτεραθλητή Ντένις Όλσεν στο πρωτάθλημα. Επιπλέον, έλαβε μέρος σε ολόκληρη τη σεζόν της Alpine Formula Renault. Κέρδισε 10 από τους 14 αγώνες και δεν κατάφερε να ανέβει στο βάθρο μόνο δύο φορές.

Formula Renault 3.5 Series[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2015, ο Ντε Φρις έκανε τη μετάβαση στη Formula Renault Series 3.5, με την ομάδα της DAMS. Βρέθηκε στο βάθρο πέντε φορές πριν κερδίσει τον τελευταίο αγώνα της σεζόν στη Χερέθ, τοποθετώντας τον τρίτο στην τελική κατάταξη με 160 βαθμούς, τοποθετώντας μόνο πίσω από τους Όλιβερ Ρόουλαντ και Μαθιού Βαξαβιέρ.

GP3 Series[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντε Φρις έλαβε μέρος στο πρωτάθλημα GP3 το 2016 με τη ART Grand Prix. Πήρε το πρώτο του βάθρο στο Red Bull Ring και στη συνέχεια κατέκτησε τη πρώτη του pole στη Βουδαπέστη. Μόλις στον δεύτερο αγώνα στη Μόντσα κατέκτησε την πρώτη του νίκη, ένα αποτέλεσμα που θα επαναλάμβανε στην Γιάς Μαρίνα στο τέλος της σεζόν. Τερμάτισε έκτος στο πρωτάθλημα, πίσω από τους συμπαίκτες του Σαρλ Λεκλέρ και Αλεξάντερ Άλμπον, οι οποίοι αναδείχθηκαν πρωταθλητής και δευτεραθλητής αντίστοιχα.

Φόρμουλα 2[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2017, ο Ντε Φρίς πέρασέ στο Πρωτάθλημα της Φόρμουλα 2 με τη Rapax.[8] Πέτυχε την πρώτη του νίκη στον αγώνα σπριντ του Μόντε Κάρλο και σημείωσε άλλους τρεις τερματισμούς στο βάθρο πριν από τις καλοκαιρινές διακοπές.[9] Πριν από τον γύρο στο Σπα ο Ντε Φρις άλλαξε ομάδα πηγαίνοντας στην Racing Engineering, με την οποία σημείωσε μια δεύτερη θέση σε αυτόν ακριβώς τον γύρο. Ολοκλήρωσε τη σεζόν στην έβδομη θέση του πρωταθλήματος.

2018[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντε Φρις στην πίστα του Red Bull Ring το 2018

Για το 2018, ο Ντε Φρίς υπέγραψε με την Prema Racing έχοντας δίπλα του τον Σον Γκαλέαλ.[10] Η σεζόν του ξεκίνησε αργά με μόλις δύο βάθρα από το εναρκτήριο κομάτι της σεζόν, που τον άφησαν αρκετά πίσω από τους αντιπάλους του για τον τίτλο. Η πρώτη νίκη του ήρθε στον αγώνα σπριντ στο Λε Καστελέ, ακολουθώντας σε έναν γύρο χωρίς πόντους στην Αυστρία και δύο τερματισμούς εκτός της πρώτης πεντάδας στο Σίλβερστοουν.[11] Μετά από αυτό, ωστόσο, η φόρμα του Ολλανδού οδηγού βελτιώθηκε, κερδίζοντας τους αγώνες στην Ουγγαρία και το Βέλγιο αντίστοιχα.[12] [13] Ωστόσο, ακόμη και με το έκτο βάθρο του στη σεζόν στον αγώνα του Sochi, ο Ντε Φρίς δεν μπόρεσε να τερματίσει στην πρώτη τριάδα της βαθμολογίας, έχοντας νικηθεί από τους Άλεξ Άλμπον και Λάντο Νόρις με 10 και 17 βαθμούς αντίστοιχα.

2019[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2019, ο Ντε Φρις παρέμεινε στη Φόρμουλα 2, επιστρέφοντας στην πρώην ομάδα του την ART Grand Prix μαζί με τον δευτεραθλητής του GP3 για το 2018 Νικίτα Μαζέπιν.[14] Η σεζόν του ξεκίνησε με έντονο τρόπο με ένα βάθρο στο Μπακού και μια νίκη στο σπριντ της Βαρκελώνης.[15] Το ακολούθησε με μια νίκη από την pole στο Μονακό και πήρε το προβάδισμα στο πρωτάθλημα κερδίζοντας τον κύριο αγώνα στο Λε Καστελέ.[16] [17] Ένα ζευγάρι τρίτων θέσεων στο Red Bull Ring και ένα βάθρο στο Silverstone και τη Βουδαπέστη επέκτεινε το πλεονέκτημα του, [18] και μετά από ένα άλλο ζευγάρι τρίτων στη Μόντσα είχε βάλει το ένα χέρι στο τρόπαιο. Μετά την τέταρτη και τελευταία νίκη του στη σεζόν, που ήρθε στον προτελευταίο γύρο στο Σότσι, ο Ντε Φρις στέφθηκε μαθηματικά πρωταθλητής της Φόρμουλα 2. [19]

Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αντοχής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντε Φρίς οδηγώντας το 2018 στις 6 ώρες του Σιλβερστόουν

Στις 15 Μαρτίου του 2018, ο Ντε Φρίς υπέγραψε για την Racing Team Nederland για να αγωνιστεί στην κατηγορία LMP2.[20] Κέρδισε τις 6 ώρες του Φόυτζι στις 6 Οκτωβρίου του 2019 με την ομάδα, την πρώτη τους νίκη σε αυτή την κατηγορία.[21] Ο Ντε Φρις οδήγησε το τελευταίο σκέλος του αγώνα και πέρασε το αμάξι από την γραμμή του τερματισμού.

Στις 6 Ιουλίου του 2020, ο Ντε Φρις ανακοινώθηκε ως ο δοκιμαστικός και εφεδρικός οδηγός της Toyota Gazoo Racing Europe GmbH. Οι ρόλοι του περιλαμβάνουν τη δοκιμή του Toyota TS050 Hybrid και του hypercar της Toyota. [22]

Κατά τη διάρκεια της δοκιμών μια εβδομάδα πριν από τις 24 Ώρες Του Λε Μαν το 2022, οι υπεύθυνοι της ACO απαγόρευσαν στον οδηγό της TDS Racing x Vaillante, Φιλίπε Σιμαντόμο, να εκκινήσει στον αγώνα. Λόγω του εφεδρικού του ρόλου για την ομάδα της Toyota, ήταν ήδη στην πίστα και του ζητήθηκε να τον αντικαταστήσει.[23]

Φόρμουλα Ε[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σεζόν 2019-20[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 11 Σεπτεμβρίου 2019, ο Ντε Φρις ανακοινώθηκε ως οδηγός για τη νέα ομάδα της Mercedes-Benz EQ Formula E για τη σεζόν του 2019–20 μαζί με τον Στόφελ Φαντόρν, αφού δεν κατάφερε να βρει θέση στη Φόρμουλα 1 για το 2020.[24] Η ομάδα τελείωσε τη σεζόν με 1–2, με τον Φαντόρν να προηγείται του Ντε Φρίς, ο οποίος τελείωσε τη σεζόν στην 11η θέση με 60 βαθμούς.[25]

Σεζόν 2020–21[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Για τη σεζόν του 2020–21, ο Ντε Φρις συνέχισε με την μετονομαζόμενη Mercedes-EQ Formula E Team,πάλι δίπλα με τον Στόφελ Φαντόρν.[26] Πήρε την pole στον πρώτο αγώνα της σεζόν στη Ντίρια, οδηγόντας κάθε γύρο στη διαδρομή προς την πρώτη του νίκη στο Πρωτάθλημα. Πριν από τον δεύτερο αγώνα, ο Ντε Φρίς δεν συμμετείχε στις κατατακτήριες καθώς η Mercedes και η Venturi Racing, που χρησιμοποιούσαν και οι δύο κινητήρες Mercedes, αποβλήθηκαν από αυτήν μετά το ατύχημα του Εντοάρντο Μορτάρα κατά τη διάρκεια μιας διαδικασίας εκκίνησης στις ελευθερες. Στον αγώνα ο Ολλανδός τερμάτισε ένατος αφού επιβλήθηκαν ποινές σε πολλά αυτοκίνητα. Στον γύρο της Ρώμης, ο Ντε Φρις δεν κατάφερε να κερδίσει βαθμούς και στους δύο αγώνες, αφού συγκρούστηκε με τον συμπαίκτη του Φαντόρν και τον Σαμ Μπέρντ αντίστοιχα στους δύο αγώνες. Ο Ντε Φρις πέτυχε τη δεύτερη νίκη του στη σεζόν στη Βαλένθια, όπου ήταν ένας από τους μόνους οδηγούς που δεν ξέμεινε από ενέργεια πριν από το τέλος του αγώνα.[27]

Μετά από δύο γύρους στους οποίους συγκέντρωσε συνολικά μόνο δύο βαθμούς, ο Ντε Φρις πάλεψε για τη νίκη και στους δύο αγώνες στο Λονδίνο και τερμάτισε στη δεύτερη θέση και στους δύο αγώνες, παίρνοντας έτσι το προβάδισμα του πρωταθλήματος πριν από τον τελικό γύρο.[28] Στον πρώτο αγώνα στο Βερολίνο δεν σημείωσε βαθμούς αλλά κατάφερε να διατηρήσει το προβάδισμά του στη βαθμολογία. Έχοντας προκριθεί στην 13η θέση για τον τελευταίο αγώνα της σεζόν, ο Ντε Φρις έλαβε από νωρίς ένα πλεονέκτημα όταν οι αντίπαλοι του τίτλου Μίτς Έβανς και Εντοάρντο Μορτάρα συγκρούστηκαν στην αρχή και ο Τζέικ Ντένις ενεπλάκη σε ατύχημα λίγο μετά την επανεκκίνηση. [29] [30] Ο Ντε Φρις τερμάτισε τον αγώνα στην όγδοη θέση, κατακτώντας έτσι το πρώτο του Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Φόρμουλα Ε.[31] Ο Ολλανδός τελείωσε την εκστρατεία με συνολικά δύο νίκες, τέσσερα βάθρα και 99 βαθμούς, επτά μπροστά από τον δεύτερο Μορτάρα.

Σεζόν 2021–22[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Ντε Φρις και Φαντόρν παρέμειναν με τη Mercedes για τη τελική της σεζόν στη Φόρμουλα E.[32] Ο Ντε Φρις κέρδισε τον πρώτο αγώνα της όγδοής σεζόν στη Ντίρια και πήρε pole για τον επόμενο, αλλά τερμάτισε στη 10η θέση. Τερμάτισε το πρωτάθλημα στην 9η με 106 βαθμούς.[25] Ο Ντε Φρις αποχώρισε στο τέλος της σεζόν, έχοντας εξασφαλίζοντας συμβόλαιο για να αγωνιστεί στη Φόρμουλα 1.

IndyCar[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντε Φρις έλαβε μέρος σε μια δοκιμή στα IndyCar με τη Meyer Shank Racing στη Διεθνή Πίστα του Σίμπρινγκ στις 6 Δεκεμβρίου του 2021.[33] Ο Ντε Φρις δοκίμασε μαζί με τον συμπαίκτη του στη Φόρμουλα Ε, Φαντόρν, ο οποίος δοκίμασε για Arrow McLaren SP, τον Κάλουμ Άιλοτ και Τζακ Αίτκεν. Ο τέσσερις φορές νικητής του Indianapolis 500 Χίλιο Καστρονέβες βοήθησε να εξοικειωθεί ο Ντε Φρις με το Dallara DW12. Ο Ντε Φρις σημείωσε τους ταχύτερους χρόνους στη δοκιμή μεταξύ αυτών των τεσσάρων οδηγών.[34]

Φόρμουλα 1[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντε Φρις οδηγεί για τη Mercedes κατά τη διάρκεια των ελεύθερων δοκιμαστικών για το Γαλλικό Γκραν Πρι του 2022 .

Ο Ντε Φρις υπέγραψε στο πρόγραμμα νέων οδηγών της McLaren το 2010, και τις Audi Sport το 2016, εντέλει αφήνοντας την McLaren το 2019 για να επικεντρωθεί στα καθήκοντά του στην Audi, όπου έμεινε μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2019.[35]

Δοκιμαστικός και εφεδρικός οδηγός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Δεκέμβριο του 2020, ο Ντε Φρις και ο συναγωνιστής του στη Φόρμουλα Ε, Στόφελ Φαντόρν, έκαναν την πρώτη τους δοκιμή στη Φόρμουλα 1 για την ομάδα της Mercedes στο τελικό τεστ νέων οδηγών στο Αμπού Ντάμπι.[36] Την επόμενη χρονιά αυτός και ο Φαντόρν παρέμειναν ως εφεδρικοί οδηγοί για την την Mercedes.[37]

Έκανε το ντεμπούτο του σε ελεύθερες δοκιμές της Φόρμουλα 1 στο Ισπανικό Γκραν Πρι του 2022, όπου πήρε τη θέση του Άλεξ Άλμον στη Williams για το FP1. [38] Για το Γαλλικό Grand Prix, ο Ντε Φρις έτρεξε ξανά σε άλλες ελεύθερες αυτή την φορά με την Μερτσέντες, παίρνοντας τη θέση του επτά φορές Παγκόσμιου Πρωταθλητή Λιούις Χάμιλτον.[39]

Τον Σεπτέμβριο, ο Ντε Φρις δοκίμασε το A521 της Alpine στο Ουγκαρόριγνκ, μαζί με τον Αντόνιο Τζιοβινάτσι και τον Τζακ Ντούχαν.[40]

Αγωνιστικό ντεμπούτο ως δανεικός στη Williams (2022)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο Ιταλικό Γκραν Πρι, ο Ντε Φρις έλαβε μέρος στις πρώτες ελεύθερες στη θέση του Σεμπάστιαν Φέτελ στην Άστον Μάρτιν.[41] Ύστερα ο Ντε Φρις αντικατέστησε τον Άλεξ Άλμπον στη Γουίλιαμς για τις τρίτες ελευθερες, τις κατατακτήριες και τον αγώνα, αφού ο Άλμπον εμφάνισε σκωληκοειδίτιδα και αποκλείστηκε το πρωί του Σαββάτου.[42] Ο Ντε Φρις κατάφερε να μπει στο Q2 και να προκριθεί δέκατος τρίτος, μπροστά από τον συμπαίκτη του στη Williams, Νίκολας Λατίφι. Ξεκίνησε όγδοος αφού επιβλήθηκαν ποινές σε πολλούς οδηγούς.[43] Ολοκλήρωσε τον αγώνα στην ένατη θέση, κερδίζοντας πόντους στο αγωνιστικό του ντεμπούτο.[44]

Άλφα Τάουρι (2023)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντε Φρις οδηγάει για τη Σκουντερία Άλφα Τάουρι για το 2023, αντικαθιστώντας τον Πιερ Γκασλί που έφυγε για την Alpine.[45]

Στον πρώτο αγώνα στο Μπαχρέιν ο Ντε Φρίς κατατάχθηκε στην 19η θέση. Τερμάτισε στην 14η, τρεις θέσεις πίσω από τον συμπαίκτη του.[46] Σε Σαουδική Αραβία και Αυστραλία ο Ντε Φρις κατατάχθηκε στην 18η και 15η θέση αντίστοιχα, τερματίζοντας εκτός πόντων με 14η και 15η θέση.[47][48] Στο Μπακού ήταν ένας κακός αγώνας για τον ολλανδό έχοντας πολλά λάθη σε ελεύθερες και κατατακτήριες, με κορύφωση την εγκατάλειψη στον αγώνα, λόγο μηχανικού προβλήματος στον 36ο γύρο.[49]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Gaur, Akhil (11 Σεπτεμβρίου 2022). «Nyck de Vries Age, Height, Wiki, Bio, Sister, Parents and Salary». The Sports Lite. Ανακτήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 2022. 
  2. ↑ «Nyck De Vries: Racedriver biography — career and success». Speedsport Magazine. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2014. 
  3. ↑ 3,0 3,1 «McLaren Formula 1 - Profile: Nyck de Vries». McLaren Mercedes. 8 Απριλίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Σεπτεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2014. 
  4. ↑ «Mercedes stick with De Vries and Vandoorne for 2021». gpblog.com. GP Blog. 29 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 2021. 
  5. ↑ Smith, Sam (29 Οκτωβρίου 2020). «MERCEDES LAUNCHES ITS 2021 FORMULA E PACKAGE». the-race.com. The Race. Ανακτήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 2021. 
  6. ↑ «McLaren sign young karter Nyck de Vries». Formula 1. 21 Ιανουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2014. 
  7. ↑ Wood, Elliot (6 Μαΐου 2019). «Nyck de Vries' split with McLaren confirmed». Formula Scout (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2019. 
  8. ↑ Khorounzhiy, Valentin (12 Μαρτίου 2017). «Rapax to field Cecotto and McLaren junior De Vries in F2 2017». Motorsport.com. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2022. 
  9. ↑ «De Vries scorches to Monaco win». FIA_F2® - The Official F2® Website (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2021. 
  10. ↑ Kalinauckas, Alex (27 Νοεμβρίου 2017). «McLaren's De Vries joins 2018 Prema F2 line-up». Motorsport.com. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2022. 
  11. ↑ «De Vries charges to victory in Le Castellet Sprint». FIA_F2® - The Official F2® Website (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2021. 
  12. ↑ «De Vries charges to victory in Budapest thriller». FIA_F2® - The Official F2® Website (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2021. 
  13. ↑ «De Vries storms to commanding Spa Feature Race win». FIA_F2® - The Official F2® Website (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2021. 
  14. ↑ Klein, James (28 Νοεμβρίου 2018). «De Vries completes ART's 2019 F2 line-up». Motorsport.com. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2022. 
  15. ↑ «Dutch dynamo De Vries sprints to Barcelona win». FIA_F2® - The Official F2® Website (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2021. 
  16. ↑ «De Vries seals back-to-back wins in Monaco». FIA_F2® - The Official F2® Website (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2021. 
  17. ↑ «De Vries wins in Le Castellet to take Championship lead». FIA_F2® - The Official F2® Website (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2021. 
  18. ↑ «"Championship approach won't change," says De Vries». FIA_F2® - The Official F2® Website (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2021. 
  19. ↑ «De Vries storms to Championship title with Sochi Feature Race victory». FIA_F2® - The Official F2® Website (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2021. 
  20. ↑ Biesbrouck, Tim (15 Μαρτίου 2018). «De Vries joins Racing Team Nederland WEC squad». Motorsport.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Αυγούστου 2022. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2022. 
  21. ↑ Klein, Jamie (7 Οκτωβρίου 2019). «De Vries reflects on "surreal" WEC victory in Fuji». Motorsport.com. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2022. 
  22. ↑ «TOYOTA GAZOO RACING WELCOMES Nyck de Vries». racing.tgr-europe.com. TOYOTA GAZOO Racing Europe. 6 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 2021. 
  23. ↑ alicedionneholloway (10 Ιουνίου 2022). «De Vries to Replace Cimadomo in TDS Racing x Vaillante». The Checkered Flag (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Ιουνίου 2022. 
  24. ↑ Kalinauckas, Alex (11 Σεπτεμβρίου 2019). «Mercedes signs Vandoorne, De Vries for debut FE season». Motorsport.com. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2022. 
  25. ↑ 25,0 25,1 «Driver Standings». FIA Formula E (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Αυγούστου 2022. Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2022. 
  26. ↑ Smith, Sam (29 Οκτωβρίου 2020). «MERCEDES LAUNCHES ITS 2021 FORMULA E PACKAGE». The Race. Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2020. 
  27. ↑ «De Vries wins amid farcical Valencia Formula E finish». The Race (στα Αγγλικά). 24 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2021. 
  28. ↑ «London Formula E 2021 driver ratings». The Race (στα Αγγλικά). 26 Ιουλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2021. 
  29. ↑ «Formula E decider stopped after Evans/Mortara start crash». The Race (στα Αγγλικά). 15 Αυγούστου 2021. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2021. 
  30. ↑ «'Colossally unfortunate' - The shock end to Dennis's title bid». The Race (στα Αγγλικά). 15 Αυγούστου 2021. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2021. 
  31. ↑ «De Vries and Mercedes claim Formula E world titles». The Race (στα Αγγλικά). 15 Αυγούστου 2021. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2021. 
  32. ↑ Kew, Matt (29 Νοεμβρίου 2021). «Mercedes unveils livery for its final Formula E campaign». Motorsport.com. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2022. 
  33. ↑ Pruett, Marshall (17 Νοεμβρίου 2021). «Mercedes Formula E drivers set for IndyCar test at Sebring». Racer.com. 
  34. ↑ Malsher-Lopez, David (6 December 2021). «De Vries impresses MSR, leads IndyCar driver evaluation test». motorsport.com (Motorsport). https://www.motorsport.com/indycar/news/de-vries-impresses-msr-leads-indycar-driver-evaluation-test/6858705/. Ανακτήθηκε στις 11 September 2022. 
  35. ↑ Klein, Jamie (6 Μαΐου 2019). «De Vries no longer associated with McLaren». Motorsport.com. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2022. 
  36. ↑ «Fernando Alonso tops 'young driver test' for Renault on F1 2020's last days». Sky Sports (στα Αγγλικά). 15 Δεκεμβρίου 2020. 
  37. ↑ «De Vries joins Vandoorne in Mercedes F1 reserve driver role». Autosport. 2 Μαρτίου 2021. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουνίου 2021. 
  38. ↑ «Williams to run Mercedes reserve De Vries in FP1 in Spain». formula1.com. 16 Μαΐου 2022. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2022. 
  39. ↑ «Mercedes to run reserve driver De Vries in place of Hamilton in FP1 at Paul Ricard». formula1.com. 20 Ιουλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2022. 
  40. ↑ «Alpine set to run three drivers in private test this week». formula1.com. Ανακτήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2022. 
  41. ↑ «Nyck de Vries hará el FP1 de Monza con el Aston Martin de Sebastian Vettel». Motor.es (στα Ισπανικά). 6 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2022. 
  42. ↑ «Albon ruled out of Italian Grand Prix with appendicitis, as replacement De Vries prepares to make F1 race debut». F1 (στα Αγγλικά). 10 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2022. 
  43. ↑ «Albon stand-in De Vries explains how he went from F1 TV pundit to F1 driver as he secures top-10 start at Monza». Formula1. 10 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2022. 
  44. ↑ «Verstappen takes his first-ever Italian Grand Prix win behind the Safety Car as Leclerc has to settle for P2». formula1.com (Formula 1). 11 September 2022. https://www.formula1.com/en/latest/article.verstappen-takes-his-first-ever-italian-grand-prix-win-behind-the-safety-car.3Jo49yrxzyLb1G4FPtePdV.htmll. Ανακτήθηκε στις 13 September 2022. [νεκρός σύνδεσμος]
  45. ↑ «Nyck de Vries to Race for Scuderia AlphaTauri». Scuderia AlphaTauri. 8 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 2022. 
  46. ↑ «2023 Bahrain Grand Prix race report and highlights: Verstappen leads 1-2 in Bahrain season opener as Leclerc retires and Alonso takes final podium place in style Formula 1®». www.formula1.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2023. 
  47. ↑ «2023 Saudi Arabian Grand Prix report and highlights: Perez fends off Verstappen to win action-packed Saudi Arabian GP as Alonso takes 100th podium Formula 1®». www.formula1.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2023. 
  48. ↑ «Verstappen takes first-ever Australian GP win amid huge drama in Melbourne Formula 1®». www.formula1.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2023. 
  49. ↑ «Perez heads Red Bull one-two in dramatic Azerbaijan GP to cut Verstappen's championship lead Formula 1®». www.formula1.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2023. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Νικ_Ντε_Φρις&oldid=10102790"