Νικόλα Ιβανόφ

Νικόλα Ιβανόφ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη; μητρική γλώσσα	Никола Иванов Иванов (Βουλγαρικά)
Γέννηση	2ιουλ. / 14 Μαρτίου 1861γρηγ.; Κάλοφερ
Θάνατος	10 Σεπτεμβρίου 1940; Σόφια
Χώρα πολιτογράφησης	Βουλγαρία
Θρησκεία	Ανατολικός Ορθόδοξος Χριστιανισμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσα	Βουλγαρικά
Ομιλούμενες γλώσσες	Βουλγαρικά
Σπουδές	Εθνικό Στρατιωτικό Πανεπιστήμιο Βασίλ Λέφσκι; Aprilov National High School
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	αξιωματικός; στρατιωτικός
Περίοδος ακμής	1879
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατός	στρατηγός/Βουλγαρικές Δυνάμεις Ξηράς
Πόλεμοι/μάχες	Σερβοβουλγαρικός πόλεμος του 1885, Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος και Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσεις	Τάγμα της Αγίας Άννης, Α΄ Τάξη; Στρατηγός με Αστέρι του Τάγματος του Φραγκίσκου Ιωσήφ
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα

Ο Νικόλα Ιβανόφ (βουλγαρικά: Никола Иванов‎‎) (2 Μαρτίου 1861, Κάλοφερ – 10 Σεπτεμβρίου 1940, Σόφια) ήταν ένας Βούλγαρος στρατηγός, ο οποίος διετέλεσε αρχηγός του γενικού επιτελείου του βουλγαρικού Στρατού την περίοδο 10 Μαΐου 1894 - 29 Νοεμβρίου 1896 και Υπουργός του πολέμου την περίοδο 29 Νοεμβρίου 1896 - 30 Ιανουαρίου 1899. Τιμήθηκε για την συνεισφορά του στην πολιορκία της Αδριανούπολης κατά τον Α' Βαλκανικό Πόλεμο, και την περικύκλωση του Ελληνικού στρατού στη Μάχη του Φαραγγιού της Κρέσνας που έφερε το τέλος του Β' Βαλκανικού Πολέμου.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Νικόλα Ιβανόφ γεννήθηκε την 2α Μαρτίου 1861 στο Κάλοφερ. Σπούδασε στο Εθνικό Γυμνάσιο Απρίλοφ στο Γκάμπροβο και στη συνέχεια στο Αυτοκρατορικό Λύκειο Γαλατασαράι στην Κωνσταντινούπολη (1875-1877). Συμμετείχε στον ρωσοτουρκικό Πόλεμο (1877-1878) ως εθελοντής. Μετά τον πόλεμο έμεινε για λίγο καιρό στη Φιλιππούπολη προτού φοιτήσει στη Στρατιωτική Σχολή στη Σόφια, το 1878, από την οποία αποφοίτησε το επόμενο έτος. Την 22α Μαΐου 1879 προήχθη σε υπολοχαγό. Το ίδιο έτος διορίστηκε στην εθνοφρουρά της Ανατολικής Ρωμυλίας ως κατώτερος αξιωματικός και υπηρέτησε στον 1o και 2o λόχο της Φιλιππούπολης. Την 9η Φεβρουαρίου 1881 προήχθη σε υπολοχαγό.

στην Ενοποίηση της Βουλγαρίας. Την 9η Σεπτεμβρίου 1885 προήχθη σε λοχαγό και με το Διάταγμα Νο. 4 διορίστηκε διοικητής της Διμοιρίας Τάρνοβο-Σεϋμέν την ίδια μέρα.

Σερβο-Βουλγαρικός Πόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τον Σέρβο-βουλγαρικό Πόλεμο το 1885 εργάστηκε για τον αρχηγό της Κεντρικής Φάλαγγας της Δυτικής Διμοιρίας. Συμμετείχε στη Μάχη του Πίροτ την 14-15 νοεμβρίου.

Μετά τον πόλεμο το 1886 διορίστηκε ως Υπασπιστής Φλίγκελ του Κνιάζ Αλέξανδρου του Μπάττενμπερκ και στη συνέχεια ως Προϊστάμενος του τμήματος Επιθεώρησης Κτιρίων του Υπουργείου Άμυνας. Την 1η Απριλίου 1887 προήχθη σε ταγματάρχη. Το 1888 ήταν διοικητής του 10ου Συντάγματος Πεζικού, το 1889 ήταν επιτελάρχης της 4ης Ταξιαρχίας και το 1890 του 4ου Συντάγματος Ιππικού. Την 2η Αυγούστου προήχθη σε αντισυνταγματάρχη. Μετά, διετέλεσε βοηθός του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου του Στρατού (1891-1894) και Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου του Στρατού (1894-1896). Την 2η Αυγούστου 1895 προήχθη σε συνταγματάρχη. Την περίοδο 17 Νοεμβρίου - 29 Νοεμβρίου 1896 ήταν προσωρινά επικεφαλής του Υπουργείου Άμυνας.

Ο Νικόλα Ιβανόφ διετέλεσε Υπουργός Άμυνας στην Κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Στοϊλόφ (1896-1899), διοίκησε την 4η Μεραρχία Πεζικού Πρέσλαβ (1899-1903) και τη 2η Θρακική Μεραρχία Πεζικού (1903-1907). Την 15 Νοεμβρίου 1900 προήχθη σε υποστράτηγο. Το 1907 διορίστηκε ως επικεφαλής της 2ης Στρατιωτικής περιοχής ελέγχου.

Την 2η Αυγούστου 1912, για τον εορτασμό της 25ης επετείου από την άφιξή του στη Βουλγαρία, ο Τσάρος Φερδινάνδος προήγαγε έξι μεγάλους στρατηγούς σε θέσεις αντιστράτηγου και ο Ιβανόφ ήταν ένας από αυτούς. Επρόκειτο για την πρώτη φορά στο Τρίτο Βουλγαρικό Βασίλειο που χορηγήθηκε αυτός ο βαθμός σε εν ενεργεία αξιωματικούς.^[2]

Βαλκανικοί Πόλεμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τον Α' Βαλκανικό Πόλεμο, ο Νικόλα Ιβανόφ διοίκησε το 2ο Στρατό την περίοδο Σεπτέμβριος 1912 - Ιούλιος 1913. Ήταν επικεφαλής στην πολιορκία και την κατάληψη της Αδριανούπολης.

Κατά τον Β' Βαλκανικό Πόλεμο, το 1913, οι μειονεκτούντες αριθμητικά άντρες της 2ης Στρατιάς πολέμησαν σκληρές μάχες εναντίον ολόκληρου του ελληνικού στρατού και αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν μετά την Μάχη του Κιλκίς-Λαχανά. Στη συνέχεια σταμάτησαν και περικύκλωσαν τους Έλληνες στη Μάχη του Φαραγγιού της Κρέσνας. Τον Ιούλιο 1913 ο Ιβανόφ απομακρύνθηκε από την θέση του διοικητή της 2ης Στρατιάς και αντικαταστάθηκε, και την 7η Αυγούστου, μετά την κατάπαυση του πυρός, παραιτήθηκε από το στρατό.

Κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο παρέμεινε σε εφεδρεία. Εκείνη την περίοδο ήταν δραστηριοποιημένος ως δημόσιο πρόσωπο και δημοσιολόγος. Εξελέγη πρόεδρος του συλλόγου των εφέδρων αξιωματικών στη Σόφια. Την 6 Μαΐου 1936 προήχθη στη θέση του Στρατηγού του Πεζικού.

Ο Στρατηγός Νικόλα Ιβανόφ πέθανε την 10 Σεπτεμβρίου 1940 στη Σόφια.

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ivanov, Nikola (1924). The Balkan War 1912-1913 Volume I. Sofia: Pechatnitsa na armeyskiya voenno-izsledovatelski fond.
Ivanov, Nikola (1925). The Balkan War 1912-1913 Volume II. Sofia: Pechatnitsa na armeyskiya voenno-izsledovatelski fond.

Βραβεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τάγμα Ανδρείας, Β' βαθμός 2ης τάξη, Δ' κατηγορία
Τάγμα του Αγίου Αλεξάνδρου, Α' και Β' βαθμοί με μπριγιάν
Τάγμα Στρατιωτικής Αξίας, Α' βαθμός
Τάγμα Στάρα Πλανίνα, Α' βαθμός με ξίφη - τιμηθείς μεταθανάτια την 20 Δεκεμβρίου 2012^[3]
Ρωσικό Τάγμα της Αγίας Άννας, 1η και 2η τάξη με μπριγιάν
Ιταλικό Τάγμα του Στέμματος της Ιταλίας, Ιππότης μεγαλόσταυρος
Γερμανικό Τάγμα του Πρωσικού Στέμματος, 1η τάξη
Αυστρο-ουγγρικό Τάγμα του Φραγκίσκου Ιωσήφ, 2η τάξη
Οθωμανικό Τάγμα του Μετζιτιέ, 1η τάξη
Οθωμανικό Τάγμα του Οσμανιέ, 2η τάξη
Ρουμανικό Τάγμα του Ρουμανικού Στέμματος, ανώτερος ταξιάρχης
Σερβικό Τάγμα του Σταυρού του Τάκοβο, 1η τάξη
Σερβικό Τάγμα του Αγίου Σάββα, 1η τάξη

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 (Αγγλικά) SNAC. w6gb2v9r. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
↑ Славова, С., Дойнова, Ц., Балканската война през погледа на един французин - сборник от документи, София, 1977, Военно Издателство, с. 57-58
↑ Указ № 436 от 20 декември 2012 г. за награждаване посмъртно с орден "Стара планина" първа степен с мечове на генерал от пехотата Никола Иванов Иванов Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine. (Държавен вестник, брой 2, 8.1.2013, стр. 3)

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Недев, С., Командването на българската войска през войните за национално обединение, София, 1993, Военноиздателски комплекс „Св. Георги Победоносец“, с. 68-69
Списание Съвременна пехота, статия Генерал от пехотата Никола Иванов, София, октомври 1940, Изд. Пехотна инспекция, стр. 44, 45
Ташев, Ташо (1999). Министрите на България 1879-1999. София: АИ „Проф. Марин Дринов“ / Изд. на МО. (ISBN 978-954-430-603-8) / (ISBN 978-954-509-191-9)

Πολιτικά γραφεία
Προηγήθηκε ο Ράτσο Πετρόφ	Υπουργός Πολέμου 1896–1899	Διαδοχή από Στέφαν Πάπρικοφ
Στρατιωτικά γραφεία
Προηγήθηκε ο Ράτσο Πετρόφ	Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου 1894–1896	Διαδοχή από Στέφαν Πάπρικοφ

[3a8aa1397269bfab2e7946f335b9cd5756601b84-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 (Αγγλικά) SNAC. w6gb2v9r. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.

[2] Славова, С., Дойнова, Ц., Балканската война през погледа на един французин - сборник от документи, София, 1977, Военно Издателство, с. 57-58

[3] Указ № 436 от 20 декември 2012 г. за награждаване посмъртно с орден "Стара планина" първа степен с мечове на генерал от пехотата Никола Иванов Иванов Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine. (Държавен вестник, брой 2, 8.1.2013, стр. 3)

[1]

[2]

[3]