Ναυμαχία του Αδραμυττίου (1334)
Η μάχη του Αδραμυτίου έλαβε χώρα το φθινόπωρο του 1334 μεταξύ των στόλων μίας Χριστιανικής ναυτικής ένωσης, με επικεφαλής τη Δημοκρατία της Βενετίας και τους Ιωαννίτες Ιππότες, και του Τούρκου μπέη του Καράσι (αρχ. Μυσία). Η μάχη έληξε με μία Χριστιανική νίκη.
Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι συμμετέχοντες της Ναυτικής Ένωσης συμφώνησαν να συγκεντρώσουν έναν στόλο 40 γαλερών, εκ των οποίων 10 πλοία συνεισέφεραν η Βενετία και 10 οι Ιωαννίτες, 6 θα ερχόταν από την Κωνσταντινούπολη και 6 την Κύπρο και άλλα 8 από κοινού από τον πάπα και τον βασιλιά της Γαλλίας. Ο στόλος θα συγκεντρωνόταν στο Βενετικό προπύργιο του Νεγροπόντε και θα επιχειρούσε για μία περίοδο πέντε μηνών. [1] Τελικά οι Βυζαντινοί δεν έστειλαν κάποιο πλοίο, έτσι ο στόλος της Ένωσης που απέπλευσε το 1334 περιλάμβανε 34 γαλέρες. [2] Ο Βενετικός στόλος άρχισε να επιχειρεί τον χειμώνα του 1333/1334, πολεμώντας τους συνδυασμένους στόλους των Τούρκων μπέηδων -Ουμούρ του Αϊδινίου και Σουλεϊμάν του Σαρουχάν (Μαγνησίας)- στα ανοιχτά του Μωρέως, καθώς και τις δυνάμεις ενός Σλάβου πειρατή, του Ζασί. [1]
Μάχη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Γαλλο-παπική μοίρα ενώθηκε με τις άλλες μοίρες το καλοκαίρι του 1334 και ο κοινός στόλος προχώρησε σε επιδρομές στις δυτικές ακτές της Μικράς Ασίας, που ανήκαν στα μπεηλίκια του Αϊδινίου, του Καράσι και του Σαρουχάν. Το φθινόπωρο ο Ενωμένος στόλος αντιμετώπισε τον στόλο του Καρασίδη μπέη Γιακσί (Yakhshi). Σε μία σειρά από εμπλοκές, οι Σταυροφόροι προκάλεσαν μεγάλη ήττα στους Καρασίδες. [2] Οι λεπτομέρειες και η ακριβής χρονολογία αμφισβητούνται: σύμφωνα με μία επιστολή του Mαρίνο Σανούντο Τορσέλo η οποία έχει υποστεί σοβαρές ζημιές, οι αγώνες έλαβαν χώρα στις 8, 11, 14 και 17 Σεπτεμβρίου, όταν σκοτώθηκε ο γαμπρός του Γιακσί [2]. Σύμφωνα με άλλες δυτικές αναφορές 150–200 πλοία καταστράφηκαν και 5.000 Τούρκοι σκοτώθηκαν. [3] [4]
Συνέπειες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Χριστιανικός στόλος προχώρησε σε επιδρομές στις ακτές της Μικράς Ασίας και εξαπέλυσε επίθεση στη Σμύρνη, την κύρια ναυτική βάση για το μπεηλίκι του Αϊδινίου. Στην περίπτωση αυτή, στη Χριστιανική νίκη στο Αδραμύττιο δεν δόθηκε συνέχεια και έτσι αποδείχθηκε άκαρπη. Μόλις ο συμμαχικός στόλος αναχώρησε από το Αιγαίο, οι Τουρκικές επιδρομές ξανάρχισαν. [5] Ο βασιλιάς Ούγος Δ΄ της Κύπρου σημείωσε δύο ακόμη νίκες, για τις οποίες δεν είναι γνωστές λεπτομέρειες, το 1336–37, [4]. Τα σχέδια για απόβαση στη Μικρά Ασία το 1336 στο πλαίσιο της προετοιμασίας για μία πλήρη Σταυροφορία έπρεπε να αναβληθούν, λόγω της ανανέωσης της σύγκρουσης μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας, αφού ο βασιλιάς Φίλιππος ΣΤ΄ της Γαλλίας κατεύθυνε τον Σταυροφορικό στόλο προς τη Μάγχη. [3] Μόλις το 1342 δημιουργήθηκε μία νέα ένωση και ξεκίνησε η Σταυροφορία για τη Σμύρνη. [6]
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Carr, Mike (2013). «The Hospitallers of Rhodes and their Alliances against the Turks». Στο: Buttigieg, Emanuel. Islands and Military Orders, c.1291–c.1798. Farnham: Ashgate. σελίδες 167–176. ISBN 978-1-472-40990-4.
- Carr, Mike (2015). Merchant Crusaders in the Aegean, 1291–1352. Boydell & Brewer. ISBN 978-1-843839903.
- Chrissis, Nikolaos G. (2014). «Crusades and Crusaders in Medieval Greece». Στο: Tsougarakis, Nickiphoros I. A Companion to Latin Greece. Brill's Companions to European History. Leiden and New York: BRILL. σελίδες 23–72. ISBN 978-90-0-4284104.
Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Ivanov, Vladislav (2012). «Sancta Unio or the Holy League 1332–36/37 as a Political Factor in the Eastern Mediterranean and the Aegean». Études Balkaniques 48: 142–176. https://www.academia.edu/3089312.