Ναυμαχία της Ναυλόχου
Η ναυμαχία στη Ναύλοχο, λατιν.: proelium navale in Navlochos, έγινε στις 3 Σεπτεμβρίου 36 π.Χ. μεταξύ των στόλων του Σέξτου Πομπήιου και του Mάρκου Βιψάνιου Αγρίππα, στα ανοιχτά της Nαυλόχου στη Σικελία. Η νίκη του Αγρίππα, ναυάρχου του Οκταβιανού, σήμανε το τέλος της αντίστασης του Πομπήιου στη Δεύτερη Τριανδρία.
Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά την ενδυνάμωση του δεσμού μεταξύ του Οκταβιανού και του Μάρκου Αντώνιου με το Σύμφωνο του Βρινδισίου, οι δύο της Τριανδρίας έπρεπε να διαχειριστούν την απειλή του Σέξτου Πομπήιου, γιου του Πομπήιου. Ο Σέξτος είχε καταλάβει την επαρχία της Σικελίας, η οποία παρείχε μεγάλο μέρος της προμήθειας σιτηρών της Ρώμης. Όταν ο Σέξτος κατάφερε να επέλθει πείνα στη Ρώμη, το 39 π.Χ., ο Οκταβιανός και ο Αντώνιος αναζήτησαν συμμαχία μαζί του, διορίζοντάς τον κυβερνήτη της Σικελίας, της Σαρδηνίας και της Πελοποννήσου για πέντε χρόνια (συνθήκη του Mισηνού). Η συμμαχία ήταν βραχύβια και ο Σέξτος διέκοψε την προσφορά σιτηρών στη Ρώμη. Ο Οκταβιανός προσπάθησε να εισβάλει στη Σικελία το 38 π.Χ., αλλά τα πλοία του αναγκάστηκαν να επιστρέψουν λόγω κακοκαιρίας. [1] [2] [3]
Ο Αγρίππας διέκοψε μέρος της Via Ercolana και έσκαψε ένα κανάλι, για να συνδέσει τη λίμνη Lucrinus με τη θάλασσα για να τη μετατρέψει σε λιμάνι. Επιπλέον, ο Αγρίππας έσκαψε ένα δεύτερο, μακρύτερο κανάλι στη βόρεια πλευρά της λίμνης Lucrinus, για να το συνδέσει με τη λίμνη Avernus, μια ελώδη λίμνη πιο μέσα στην ενδοχώρα, δημιουργώντας ένα πολυεπίπεδο λιμενικό συγκρότημα, που δεν ήταν ορατό από τον εξωτερικό κόλπο, όπου τα πλοία του Σέξτου περιπολούσαν τακτικά. Ο Αγρίππας ονόμασε αυτό το λιμάνι Port Julius, ή Iulius, από το όνομα του δολοφονηθέντος θείου του Οκταβιανού, δικτάτορα Γ. Ιούλιου Καίσαρα. Το νέο λιμάνι χρησιμοποιήθηκε για να εξοπλίσει ειδικά πλοία και να εκπαιδεύσει κρυφά άνδρες για ναυμαχίες. Κατασκευάστηκε ένας νέος στόλος με 20.000 κωπηλάτες, που συγκεντρώθηκαν απελευθερώνοντας σκλάβους. Τα νέα πλοία κατασκευάστηκαν πολύ μεγαλύτερα, προκειμένου να μεταφέρουν πολλές περισσότερες ναυτικές μονάδες πεζικού. Επιπλέον, ο Αντώνιος δάνεισε στον Οκταβιανό 120 πλοία υπό τη διοίκηση του Τίτου Στατίλιου Ταύρου, για τα οποία ο Οκταβιανός επρόκειτο να του δώσει 20.000 πεζούς, για να στρατολογηθούν από τη βόρεια Ιταλία. Ενώ ο Αντώνιος κράτησε το κομμάτι της αγοράς, ο Οκταβιανός δεν το έκανε. Τον Ιούλιο του 36 π.Χ. οι δύο στόλοι απέπλευσαν από την Ιταλία, και ένας άλλος στόλος, που προμήθευε ο τρίτος της τριανδρίας, ο Μάρκος Αιμίλιος Λέπιδος, απέπλευσε από την Αφρική, για να επιτεθεί στο προπύργιο του Σέξτου στη Σικελία. Τον Αύγουστο, ο Αγρίππας κατάφερε να νικήσει τον Σέξτο σε μια ναυμαχία κοντά στις Μύλες (σύγχρονο Mιλάτσο). Τον ίδιο μήνα, ο Οκταβιανός ηττήθηκε και τραυματίστηκε σοβαρά σε μια μάχη κοντά στο Ταυρομένιο (Ταορμίνα). [1] [2] [3]
Η μάχη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μπροστά στο ακρωτήριο της Ναυλόχου, ο Αγρίππας συνάντησε τον στόλο του Σέξτου. Και οι δύο στόλοι αποτελούντο από 300 πλοία, όλα με πυροβόλα, αλλά ο Αγρίππας διοικούσε βαρύτερες μονάδες, οπλισμένες με την αρπάγη (harpax), μια νεότερη εκδοχή του ράμφους (corvus), που εφευρέθηκε από τον ίδιο τον Αγρίππα. Ο Αγρίππας χρησιμοποίησε το νέο του όπλο με μεγάλη επιτυχία, καταφέρνοντας να μπλοκάρει τα πιο ευέλικτα πλοία του Σέξτου και, μετά από μια μακρά και αιματηρή μάχη, να νικήσει τον εχθρό του. Ο Αγρίππας έχασε τρία πλοία, ενώ 28 πλοία του Σέξτου βυθίστηκαν, 17 τράπηκαν σε φυγή και τα άλλα κάηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν. [1] [2] [3]
Συνέπεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά από επτά χρόνια, η Σικελία αποσύρθηκε τελικά από τον έλεγχο του πολυμήχανου Σέξτου, του οποίου το μεγάλο ναυτικό είχε δημιουργήσει πολλά προβλήματα στη Δεύτερη Τριανδρία. Ο Σέξτος έφτασε στη Μεσσήνη με επτά πλοία και μετακόμισε στη Μυτιλήνη και από εκεί στα ανατολικά, όπου ηττήθηκε το 35 π.Χ. από τον Αντώνιο. Ο Οκταβιανός και ο Λέπιδος νίκησαν την τελευταία αντίσταση της Πομπηίας στη Σικελία. Αργότερα, μετά από πολλές δολοπλοκίες, ο Οκταβιανός κατάφερε να αφαιρέσει από τον Λέπιδο την πολιτική και στρατιωτική του εξουσία και να γίνει ο μοναδικός κυρίαρχος της Δύσης. [1] [2] [3]
Bιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Appian: The Civil Wars. Book 5, paragraph 116–122 online copy
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Velleius Paterculus: The Roman History. Book 2, paragraph 79 online copy
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Tony Jacques: Dictionary of Battles And Sieges: A Guide to 8,500 Battles from Antiquity Through the Twenty-first Century. Greenwood Publishing Group 2007, (ISBN 0-313-33536-2), p. 716 restricted online copy στα Google Books