Ναυμαχία της Θάλασσας των Φιλιππινών

Η Ναυμαχία της Θάλασσας των Φιλιππινών (19-20 Ιουνίου 1944) ήταν μια μεγάλη ναυτική μάχη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου που εξάλειψε την ικανότητα του αυτοκρατορικού Ιαπωνικού Ναυτικού να διεξάγει αερομεταφορές μεγάλης κλίμακας. Πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της αμφίβιας εισβολής των Ηνωμένων Πολιτειών στα νησιά Μαριάνα κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Ειρηνικού. Η μάχη ήταν η τελευταία από τις πέντε σημαντικές εμπλοκές «αεροπλανοφόρων εναντίον αεροπλανοφόρων» μεταξύ ναυτικών δυνάμεων της Αμερικής και της Ιαπωνίας ^[1] και έφερε μονάδες του πέμπτου στόλου του αμερικανικού ναυτικού ενάντια σε πλοία και αεροσκάφη των αυτοκρατορικών ιαπωνικών δυνάμεων του Ναυτικού και γειτονικά νησιωτικά φυλάκια. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη μάχη μεταξύ αεροπλανοφόρων στην ιστορία, με τη συμμετοχή 24 αεροπλανοφόρων και ανάπτυξη περίπου 1.350 αεροσκαφών επί αυτών^[2].

Το εναέριο μέρος της μάχης ονομάστηκε Great Marianas Turkey Shoot από τους Αμερικανούς αεροπόρους λόγω της εξαιρετικά δυσανάλογης αναλογίας απωλειών που υπέστησαν τα ιαπωνικά αεροσκάφη από αμερικανούς πιλότους και αντιαεροπορικά πυροβόλα^[3]. Κατά τον απολογισμό μετά τις δύο πρώτες αεροπορικές μάχες, ένας πιλότος του αεροπλανοφόρου USS Lexington παρατήρησε: «Γιατί, ήταν σαν μια γαλοπούλα να καταρρίψει σπίτι!^[4]». Η έκβαση αποδίδεται γενικά στις αμερικανικές βελτιώσεις στην εκπαίδευση, την τακτική, την τεχνολογία (συμπεριλαμβανομένου του κορυφαίου μυστικού αντι-αεροσκάφους εγγύτητας) και του σχεδιασμού πλοίων και αεροσκαφών^[5] ^[6].

Κατά τη διάρκεια της μάχης, τα αμερικανικά υποβρύχια τορπίλησαν και βύθισαν δύο από τα μεγαλύτερα ιαπωνικά αεροπλανοφόρα που συμμετείχαν στη μάχη^[7]. Τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα ξεκίνησαν μια παρατεταμένη επίθεση, βυθίζοντας ένα ελαφρύ αεροπλανοφόρο και καταστρέφοντας άλλα πλοία, αλλά τα περισσότερα από τα αμερικανικά αεροσκάφη που επέστρεψαν στους μεταφορείς τους έμειναν σχεδόν από καύσιμα καθώς έπεσε η νύχτα. 80 αμερικανικά αεροπλάνα χάθηκαν. Αν και εκείνη την εποχή η ναυμαχία φάνηκε να ήταν μια χαμένη ευκαιρία να καταστραφεί ο ιαπωνικός στόλος, εντούτοις το αυτοκρατορικό ιαπωνικό ναυτικό είχε χάσει το μεγαλύτερο μέρος της δύναμης αεροπλανοφόρων του και δεν ανέκαμψε ποτέ. Αυτή η ναυμαχία, όπως και η Ναυμαχία του Κόλπου Λέιτε σηματοδότησαν το τέλος των ιαπωνικών αεροπλανοφόρων. Όσα διασώθηκαν, παρέμειναν ελλιμενισμένα μετά από αυτήν.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

↑ Historians, such as Prof. Douglas V. Smith of the Naval War College in the cited work, count the five "major" battles as Coral Sea, Midway, Eastern Solomons, Santa Cruz, and Philippine Sea. The October 1944 Battle off Cape Engaño did see a decoy force built around six IJN carriers, divested of all but 108 aircraft, lure an American-led fleet, including ten carriers with 600–1,000 aircraft, away from protecting the transports at the landing beaches of Leyte. That ostensible IJN carrier group was quickly destroyed.
↑ Polmar 2008.
↑ Shores 1985, σελ. 189.
↑ Potter 1990, σελ. 160.
↑ The Americans now used and were becoming practiced with the new radar-based Command Information Center, and anti-air defensive firepower was delivered on target. Unlike the overburdened radio channels and lost messages experienced in the Battle of Midway, the U.S. fleet had sufficient frequencies and communications training, discipline, experience and doctrine to maintain good command coordination and control during the largest such battle ever.
↑ Radar directed detection and interception allowed the American Combat Air Patrol (CAP) to intercept and surprise 370 inbound Japanese over fifty miles from the carriers and destroy about 250 in just that one encounter. ("The Race for Radar and Stealth", 2006, Weapons Races program on the Military Channel affiliate of the Discovery network, rebroadcast periodically.) Japanese aircraft which managed to get through the CAP faced a well-organized line of cruisers and battleships, thanks to the new command and control philosophy which concentrated anti-aircraft firepower, and they were equipped with the highly effective VT-fuzed anti-aircraft shells. None of the American carriers were damaged, despite several near misses, while one battleship suffered a bomb hit but remained fully operational.
↑ Roscoe 1949.