Ναυαγοσωστική υπηρεσία

Ως ναυαγοσωστική υπηρεσία (γαλ. service de sauvetage, αγγλ. salvage service) χαρακτηρίζεται ειδική υπηρεσία, σπάνια κρατική, συνηθέστερα ιδιωτική υπό κρατικό έλεγχο, που διαθέτει επάκτιους ναυαγοσωστικούς σταθμούς εφοδιασμένους με κατάλληλα μέσα και ειδικευμένο προσωπικό για παροχή βοήθειας σε πλοία, σκάφη και αεροσκάφη στον θαλάσσιο χώρο ευθύνης τους.

Η πλέον άριστη τέτοια υπηρεσία είναι η γαλλική «Societé centrale de Sauvetage des naufragés», που ιδρύθηκε το 1868 η οποία και πύκνωσε τους σταθμούς διάσωσης σε όλο σχεδόν το ανάπτυγμα των γαλλικών ακτών, σχεδόν με τα τελειότερα μέσα και με πολύ εκπαιδευμένο προσωπικό, που συνεργάζεται με την τελωνοφυλακή. Παρόμοιες υπηρεσίες υφίστανται και στα βόρεια πρόσγεια του Βοσπόρου, από τη Μαύρη Θάλασσα.

Στην Ελλάδα έγινε μια τέτοια πρόβλεψη δημιουργίας υπηρεσίας, χρονικά πολύ πριν της γαλλικής, στην εποχή του Βασιλέως Όθωνα. Εκείνη η υπηρεσία προβλέπονταν κρατική υπό τη ναυτική διοίκηση της Υπηρεσίας Φάρων. Με τον ειδικότερο όμως νόμο περί Φάρων του 1833 αφαιρέθηκε η αρμοδιότητα αυτή χωρίς και να γίνει κάποια σχετική πρόβλεψη.
Κατά τη δεκαετία του 1980 άρχισε η οργάνωση των παραλιών με μικρές εγκαταστάσεις που επάνδρωσαν πολύ λίγοι ναυαγοσώστες για προστασία περισσότερο των λουομένων στη περιοχή ως διασώστες και όχι για ναυαγούς.

Η ναυαγοσωστική υπηρεσία δεν θα πρέπει να συγχέεται με τις ναυαγοσωστικές εταιρίες που επιλαμβάνονται σε διασώσεις πλοίων με τα ναυαγοσωστικά που διαθέτουν.