Νατάσα Κάντιτς

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Νατάσα Κάντιτς
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση16  Δεκεμβρίου 1946, Κραγκούγιεβατς
ΥπηκοότηταΣερβία
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο του Βελιγραδίου
Επάγγελμαακτιβίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Βραβεύσειςβραβείο πολιτικού θάρρους (2000)
Βραβείο Homo Homini (2003)
Geuzenpenning (2000)
Martin Ennals Award for Human Rights Defenders (1999)
honorary citizen of Sarajevo (29  Σεπτεμβρίου 2005)
επίτιμο διδακτορικό του Πανεπιστημίου της Βαλένθια (2001)[1]
Order of Danica Hrvatska
BBC 100 Women (2023)[2]
Αξίωμαδιευθυντής
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Νατάσα Κάντιτς (σερβικά κυριλλικά: Наташа Кандић‎‎, γεννημένη το 1946) είναι Σέρβα πολιτική συγγραφέας, ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα και συντονίστρια του Δικτύου Συμφιλίωσης RECOM, ιδρύτρια και πρώην εκτελεστική διευθύντρια του Κέντρου Ανθρωπιστικής Νομικής (HLC), μίας οργάνωσης που αγωνίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη συμφιλίωση στην πρώην Γιουγκοσλαβία, εστιάζοντας σχετικά με τον σερβικό ρόλο στη σύγκρουση. Ιδρύθηκε το 1992.[3] Η έρευνα του HLC αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος των διώξεων για το έγκλημα πολέμου του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την Πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTY), ιδίως το βίντεο, που ως καίριο αποδεικτικό στοιχείο, συνδέει τις σερβικές στρατιωτικές δυνάμεις με τις σφαγές στη Σρεμπρένιτσα. Έχει κερδίσει πολλά διεθνή βραβεία για το έργο της για τα ανθρώπινα δικαιώματα (το βραβείο αντικειμένικού παρατηρητή της Διεθνούς Αμνηστίας, μεταξύ άλλων). Είναι ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο στη Σερβία όπου αποτέλεσε αντικείμενο αγωγής δυσφήμισης από τον πρώην Πρόεδρο της Σερβίας Τόμισλαβ Νίκολιτς.

Ανθρωπιστικό Νομικό Κέντρο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Κάντιτς έχει εκπαιδευτεί ως κοινωνιολόγος. [4] Το 1992, ίδρυσε και έγινε εκτελεστική διευθύντρια του Ανθρωπιστικού Νομικού Κέντρου στο Βελιγράδι, μίας οργάνωσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα, η οποία επαινέθηκε για τις συστηματικές και αμερόληπτες έρευνές της για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. [5] Από την έναρξη των Γιουγκοσλαβικών πολέμων στις αρχές της δεκαετίας του 1990, έχει τεκμηριώσει και διαμαρτυρηθεί για εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν μεταξύ 1991 και 1999, συμπεριλαμβανομένων βασανιστηρίων, βιασμών και δολοφονιών. Σύμφωνα με το Businessweek, το έργο της προκάλεσε «το μίσος Σέρβων συμπατριωτών της και στρατιωτικών ηγετών σε όλη την περιοχή - και κέρδισε τον θαυμασμό των υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παγκοσμίως». [6]

Καθ 'όλη τη διάρκεια του πολέμου στο Κοσσυφοπέδιο, ταξίδεψε σε όλη τη Σερβία, παρέχοντας πληροφορίες στον έξω κόσμο για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράχθηκαν από αστυνομικές και παραστρατιωτικές ομάδες. Ήταν μία από τις λίγες Σέρβες ακτιβίστριες δικαιωμάτων που συνέχισε να ερευνά την κρίση του Κοσσυφοπεδίου μετά τη δολοφονία του Σλάβκο Κουρουβιά και συνεργάστηκε με αλβανικής εθνικότητας ακτιβιστές.[4] Εκείνη και το προσωπικό της απειλήθηκαν ανώνυμα για τη δουλειά τους\ και στο γραφείο τους βάφτηκε με σπρέυ μία σβάστικα και το μήνυμα "κατάσκοποι του ΝΑΤΟ". Τον Δεκέμβριο του 1999, ο δικηγόρος της οργάνωσης Τέκι Μπόκσι συνελήφθη στο Κοσσυφοπέδιο από τη Σερβική αστυνομία, προκαλώντας τη διαμαρτυρίατου Ανθρωπιστικού Νομικού Κέντρου και ενός απεσταλμένου των Ηνωμένων Εθνών.[7]

Τα αποδεικτικά στοιχεία που συγκέντρωσε χρησιμοποιήθηκαν αργότερα για την προετοιμασία κατηγοριών από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την Πρώην Γιουγκοσλαβία στη Χάγη. [5] Παρείχε ένα βίντεο που έδειχνε Σερβοβόσνιους παραστρατιωτικούς να εκτελούν έξι Βόσνιους μουσουλμάνους κρατούμενους κοντά στο Τρόνοβο, που χρησιμοποιήθηκαν ως απόδειξη του ρόλου της Σερβίας στη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, στην οποία σκοτώθηκαν 7.500 Βόσνιοι μουσουλμάνοι άνδρες και αγόρια. Η Κάντιτς είχε βρει ένα αντίγραφο της κασέτας, που είχε τραβηχτεί αρχικά από τους ίδιους τους παραστρατιωτικούς, από έναν άνδρα στο Σιντ, ο οποίος την παρείχε μόνο με την προϋπόθεση ότι δεν η Κάντιτς δεν θα την έδινε στη δημοσιότητα μέχρι να φύγει ο ίδιος με ασφάλεια από τη χώρα. Αποσπάσματα από την κασέτα αργότερα εμφανίστηκαν στη Σερβική και τη Βοσνιακή τηλεόραση[8]. Ο Guardian περιέγραψε την ταινία ως το «σημαντικό στοιχείο» — «την τελική, αδιαμφισβήτητη απόδειξη του ρόλου της Σερβίας στις σφαγές στη Σρεμπρένιτσα» [9] — ενώ η εφημερίδα The New York Times χαρακτήρισε την προβολή της κασέτας στη σερβική τηλεόραση «ορόσημο» για τη χώρα. [10] Η Κάντιτς επέκρινε μία απόφαση του 2007 στη Σερβία όπου ο προεδρεύων δικαστής χαρακτήρισε το έγκλημα ως «φόνος έξι ανδρών μουσουλμανικής καταγωγής», για τους οποίους «δεν ήταν σαφές ότι προέρχονταν από τη Σρεμπρένιτσα». Ή Κάντιτς δήλωσε: «Η απόφαση στέλνει ένα πολύ επικίνδυνο μήνυμα», δηλώνοντας, επίσης, “Τόσο από ηθικής όσο και πραγματολογική πλευτάς, αυτό δεν είναι δικαιοσύνη”.

Το 2003, επέκρινε την ανάπτυξη σερβικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν, δηλώνοντας ότι ο στρατός θα έπρεπε πρώτα να μεταρρυθμιστεί και να ολοκληρωθούν οι δίκες για εγκλήματα πολέμου. [11]

Το 2004, συνέβαλε στην αποκάλυψη του αμερικανού δημοσιογράφου Τζακ Κέλεϋ, ενός δημοσιογράφου της εφημερίας USA Today που αποδείχτηκε ότι είχε κατασκευάσει πολλές σημαντικές ιστορίες, όταν αμφισβήτησε τhν αναφορά του ότι τη χρησιμοποίησε ως πηγή για ένα πρωτοσέλδιο άρθρο του, του Ιουλίου 1999, για μία δακτυλογραφημένη διαταγή του Γιουγκοσλαβικού στρατού για να «εκκαθαρίσει» ένα χωριό στο Κοσσυφοπέδιο.[12]

Συμβάν στην πλατεία Δημοκρατίας του 2003[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2003, η Κάντιτς συμμετείχε σε μία διαμαρτυρία που πραγματοποιήθηκε την Παγκόσμια Ημέρα των Εξαφανισμένων στην Πλατεία Δημοκρατίας στο Βελιγράδι, ενάντια στην έλλειψη πληροφοριών για τους Σέρβους του Κοσσυφοπεδίου που αγνοούνται μετά τη σύγκρουση του 1999. Ήρθε αντιμέτωπη με άλλους συμμετέχοντες και προσεβλήθηκε επανειλημμένα αφού την χαρακτήρισαν «προδότη». Όταν ο Νίκολα Ποπόβιτς, ένας ηλικιωμένος Σέρβος πρόσφυγας από το Κοσσυφοπέδιο, την αντιμετώπισε απευθείας, εκείνη τον χαστούκισε στο πρόσωπο και του φώναξε. Οι παρόντες αστυνομικοί την πήραν στην άκρη και ζήτησαν την ταυτότητα της, για το οποίο διαμαρτυρήθηκε λέγοντας ότι θα έπρεπε να ζητήσουν ταυτότητες από άλλα άτομα. Η αστυνομία την κατηγόρησε αργότερα για βίαιη συμπεριφορά σε δημόσιο χώρο και ότι παρενέβη τις εντολές της αστυνομίας. [13] [14]

Η οργάνωση που εκπροσωπεί Σέρβους πρόσφυγες υπέβαλε, επίσης, κατηγορίες. Δικαιολόγησε τις ενέργειές της ισχυριζόμενη ότι έπρεπε να «υπερασπιστώ τον εαυτό μου από τον σερβικό πατριωτισμό». Τον Ιούλιο του 2005, το Πρώτο Δημοτικό Δικαστήριο στο Βελιγράδι απέρριψε την ιδιωτική αγωγή εναντίον της Κάντιτς. Οι παρευρισκόμενοι χαρακτήρισαν τον προεδρεύοντα δικαστή «Σέρβο προδότη».[15]

Αγωγή δυσφήμισης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Κάντιτς αρχικά κρίθηκε ένοχη για κατηγορίες δυσφήμισης τον Φεβρουάριο του 2009 μετά τις δηλώσεις της το 2006 ότι ο Τόμισλαβ Νίκολιτς σκότωσε ηλικιωμένους στην Κροατία κατά τη διάρκεια του πολέμου. Της επιβλήθηκε πρόστιμο 200.000 σερβικών δηναρίων (περίπου 2.000 ευρώ την εποχή εκείνη). [16] Η διεθνής οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων Φροντ Λάιν καταδίκασε τις κατηγορίες ως "μέρος μίας εκστρατείας που στοχεύει στον στιγματισμό των υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων που λειτουργούν στη Σερβία, απεικονίζοντας τους ως εχθρούς της χώρας", [17] και το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων χαρακτήρισε την υπόθεση ως παράδειγμα ποινικού νόμου για τη συκοφαντική δυσφήμιση που χρησιμοποιείται ως «εργαλείο για να σταματήσουν οι επικρίσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα». [18] Οι κατηγορίες ανατράπηκαν αργότερα κατόπιν έφεσης από το Επαρχιακό Δικαστήριο του Βελιγραδίου.[19]

Διεθνής αναγνώριση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Κάντιτς είναι αποδέκτης περισσότερων από 20 διεθνών, περιφερειακών και εθνικών βραβείων για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το 2000 κέρδισε το βραβείο Μάρτιν Έναλς για τους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το οποίο απονεμήθηκε από κοινού από τη Διεθνή Αμνηστία, τη Διακονία, το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το HURIDOCS, τη Διεθνή Ειδοποίηση, τη Διεθνή Επιτροπή Νομικών, τη Διεθνή Ομοσπονδία Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τη Διεθνή Υπηρεσία Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και τον Παγκόσμιο Οργανισμό κατά των βασανιστηρίων, που χορηγείται ετησίως σε ένα άτομο ή έναν οργανισμό που έχει επιδείξει εξαιρετικό θάρρος στην καταπολέμηση των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. [5]

Το περιοδικό Time την χαρακτήρισε ως μία από τους 36 Ευρωπαίους ήρωές της το 2003 και το 2006 ως Time European Hero (Ευρωπαία Ηρωίδα του Time). [20] Το 2004, το Ίδρυμα People in Need απένειμε στην Κάντιτς και στην οργάνωση HLC το βραβείο Homo Homini, που παρουσίασε ο Βάτσλαβ Χάβελ.[21]

Το 2005 ανακηρύχθηκε επίτιμη πολίτης του Σεράγεβο και το περιοδικό Σλόμποντνα Μπόσνα την ονόμασε Πρόσωπο της Χρονιάς στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη. Τον Σεπτέμβριο του 2006, η Κάντιτς διορίστηκε στο Τάγμα της Danica Hrvatska, που απονέμεται από τον Πρόεδρο της Κροατίας σε άτομα που συνέβαλαν σημαντικά στην προώθηση των ηθικών αξιών.[22]

Τον Απρίλιο του 2018, τιμήθηκε για το έργο της με το βραβείο «Hartën e Artë të Kosovës» («Χρυσός χάρτης του Κοσσυφοπεδίου») από τον Ραμούς Χαραντινάι, τότε πρωθυπουργό του Κοσσυφοπεδίου και πρώην ηγέτη του Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσσυφοπεδίου (KLA). [23]

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ www.uv.es/uvweb/transparencia-uv/es/personas/reconocimientos/doctores-honoris-causa/doctores-honoris-causa-siglo-xxi/fecha-investidura/acto-investidura-doctor-honoris-causa-excma-sra-dra-nata-kandi-1285924692509/Honoris.html?id=1285878755452.
  2. ↑ www.bbc.co.uk/news/resources/idt-02d9060e-15dc-426c-bfe0-86a6437e5234.
  3. ↑ «About Us». Humanitarian Law Center. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2012. 
  4. ↑ 4,0 4,1 Carlotta Gall (23 May 1999). «Crisis in the Balkans: The Advocate: In a Climate of Fear, a Belgrade Serb Who Is Documenting the Horror of Kosovo». The New York Times. https://www.nytimes.com/1999/05/23/world/crisis-balkans-advocate-climate-fear-belgrade-serb-who-documenting-horror-kosovo.html. Ανακτήθηκε στις 2 August 2012. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 «Nataša Kandić - 1999». Martin Ennals Award. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2012. 
  6. ↑ Rachel Tiplady (29 Μαΐου 2005). «Natasa Kandić profile». Businessweek. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2012. 
  7. ↑ «Serbia arrests human rights lawyer». BBC News. 5 December 1999. http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/551681.stm. Ανακτήθηκε στις 2 August 2012. 
  8. ↑ Welle (www.dw.com), Deutsche. «Οι «Σκορπιοί» δικάζονται στο Βελιγράδι | DW | 20.12.2005». DW.COM. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2021. 
  9. ↑ Tim Judah and Daniel Sunter (4 June 2005). «How video that put Serbia in dock was brought to light». The Guardian (London). https://www.theguardian.com/world/2005/jun/05/balkans.warcrimes. Ανακτήθηκε στις 2 August 2012. 
  10. ↑ Nicholas Wood (10 April 2007). «Serbian Court Convicts 4 in Srebrenica Massacre». The New York Times. https://www.nytimes.com/2007/04/10/world/europe/10cnd-serbia.html?pagewanted=print. Ανακτήθηκε στις 2 August 2012. 
  11. ↑ Nicholas Wood (18 December 2003). «Serbs May Help Patrol Afghanistan, but Qualms Abound». The New York Times. https://www.nytimes.com/2003/12/18/world/serbs-may-help-patrol-afghanistan-but-qualms-abound.html?pagewanted=all&src=pm. Ανακτήθηκε στις 2 August 2012. 
  12. ↑ Jacques Steinberg (26 January 2006). «Source for USA Today Reporter Disputes Details of Kosovo Article». The New York Times. https://www.nytimes.com/2004/01/26/business/source-for-usa-today-reporter-disputes-details-of-kosovo-article.html?pagewanted=all&src=pm. Ανακτήθηκε στις 2 August 2012. 
  13. ↑ «Obeležen Međunarodni dan nestalih u Beogradu» (στα sr). B92. 30 August 2003. http://www.b92.net/info/vesti/index.php?yyyy=2003&mm=08&dd=30&nav_category=11&nav_id=118156&fs=1. Ανακτήθηκε στις 26 May 2010. 
  14. ↑ «Kandićeva ošamarila izbeglicu iz Peći» (στα sr). Glas javnosti. 31 August 2003. http://arhiva.glas-javnosti.rs/arhiva/2003/08/31/srpski/P03083001.shtml. Ανακτήθηκε στις 26 May 2010. 
  15. ↑ «Attacks on Non-governmental Organizations, Media and Courts in Serbia (019-133-2)». Humanitarian Law Center, Belgrade, Serbia. 20 Αυγούστου 2005. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2010. 
  16. ↑ «Nataša Kandić osuđena za klevetu Nikolića» (στα sr). Radio Television of Serbia. 5 February 2009. http://www.rts.rs/page/stories/sr/story/135/Hronika/42799/Nata%C5%A1a+Kandi%C4%87+osu%C4%91ena+za+klevetu+Nikoli%C4%87a.html. Ανακτήθηκε στις 26 May 2010. 
  17. ↑ «Serbia: Threats against human rights defenders and organisations in Serbia following independence of Kosovo». Front Line. 22 Φεβρουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2012. 
  18. ↑ Kenneth Roth (2010). «The Abusers' Reaction: Intensifying Attacks on Human Rights Defenders, Organizations, and Institutions». Human Rights Watch. Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2012. 
  19. ↑ «Serbia: Human Rights Defenders at Risk». Amnesty International. Σεπτεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2012. 
  20. ↑ Andrew Herscher (2007). «Evidence, Justice, and Truth: An Interview with Nataša Kandić». The Journal of the International Institute. Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2012. 
  21. ↑ «Previous Recipients of the Homo Homini Award». People in Need. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Μαΐου 2011. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2011. 
  22. ↑ «Priopćenja 129/06» (στα Κροατικά). Ministry of Foreign Affairs (Croatia). 11 Αυγούστου 2006. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2010. 
  23. ↑ «HARADINAJ NDERON KANDIQIN ME "HARTËN E ARTË TË KOSOVËS"» (στα sq). rtklive.com. 23 April 2018. http://www.rtklive.com/sq/news-single.php?ID=261678. Ανακτήθηκε στις 5 May 2018. 


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Νατάσα_Κάντιτς&oldid=9783855"