Ναζίκ αλ-Αμπίντ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ναζίκ αλ-Αμπίντ
نازك العابد
Η αλ-Αμπίντ με τη στρατιωτική της περιβολή πριν τη μάχη του Μαϊσάλουν, 1920
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1887
Δαμασκός, Οθωμανική Συρία
Θάνατος1959 (71-72 ετών)
Δαμασκός, Συρία
ΕθνικότηταΣυριακή
ΨευδώνυμοΙωάννα της Λωρραίνης των Αράβων
Χώρα πολιτογράφησηςΣυρία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΑραβικά
Πληροφορίες ασχολίας
ΙδιότηταΑκτιβίστρια δικαιωμάτων των γυναικών και κριτικός της οθωμανικής και γαλλικής αποικιοκρατίας στη Συρία
Οικογένεια
ΣύζυγοςΜουχάμαντ Τζάμιλ Μπάιχουμ
ΣυγγενείςAhmad Izzat Pasha al-Abid (θείος) και Hawlu Pasha al-Abid (παππούς)
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Η Ναζίκ αλ-Αμπίντ (αραβικά: نازك العابد‎‎) ήταν γνωστή ως η «Ιωάννα της Λωρραίνης των Αράβων»[1] και ως ακτιβίστρια των δικαιωμάτων των γυναικών και κριτικός της Οθωμανικής και Γαλλικής αποικιοκρατίας στη Συρία.[2] Ήταν η πρώτη γυναίκα που απέκτησε βαθμό στον Συριακό Στρατό για τον ρόλο της στη δημιουργία του Συλλόγου Ερυθράς Αστέρας, πρόδρομος του Διεθνούς Κινήματος Ερυθρού Σταυρού και Ερυθράς Ημισελήνου, κατά τη διάρκεια της μάχης του Μαϊσάλουν. Ήταν επαναστάτρια και υποστηρίκτρια της εθνικής ανεξαρτησίας και του δικαιώματος των γυναικών να εργάζονται και να ψηφίζουν στη Συρία.[3]:61

Πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Αμπίντ προερχόταν από οικογένεια που είχε επιρροή στη Δαμασκό.[4] Ο πατέρας της, Μουσταφά αλ-Αμπίντ, ήταν αριστοκράτης που αναλάμβανε διοικητικές υποθέσεις στο Κιρκούκ και αργότερα εργαζόταν ως απεσταλμένος στη Μοσούλη υπό τον Οθωμανικό Σουλτάνο, Αμπντούλ Χαμίτ Β΄. Ήταν ανιψιά του Αχμάντ Ιζά αλ-Αμπίντ, δικαστή και συμβούλου του σουλτάνου.[5] Ενώ ζούσε στην Τουρκία, φοίτησε σε Τουρκικά, Αμερικανικά και Γαλλικά σχολεία μαθαίνοντας αρκετές γλώσσες. Η οικογένειά της εξορίστηκε στην Αίγυπτο για δέκα χρόνια μετά την Επανάσταση των Νεότουρκων το 1908.[5]

Ακτιβισμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Αμπίντ ήταν ακτιβίστρια για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών και συμμετείχε ενεργά στην αντίσταση εναντίον της Οθωμανικής κατοχής στη Συρία, γράφοντας συχνά με αντρικό ψευδώνυμο[6] στις εφημερίδες της Δαμασκού κατά τη διάρκεια του Συριακού κινήματος των γυναικών το 1919.[7]:120 Το 1914, ίδρυσε μία ομάδα για τη στήριξη των δικαιωμάτων των γυναικών και εξορίστηκε από την Οθωμανική ηγεσία στο Κάιρο, όπου παρέμεινε μέχρι την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1918.[8] Το 1919, η Αμπίντ ίδρυσε την οργάνωση (και ομότιτλη εφημερίδα) Nur al-Fayha' (Φως της Δαμασκού) και αργότερα, το 1922, ένα σχολείο επίσης με το ίδιο όνομα το οποίο προσέφερε μαθήματα αγγλικών και ραπτικής σε νεαρά ορφανά κορίτσια του πολέμου.[7][3]:61

Εναντίον της Γαλλικής κατοχής της Συρίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ως επικεφαλής μίας γυναικείας αντιπροσωπείας προς την Επιτροπή King–Crane, η Αμπίντ μίλησε σε Αμερικανούς διπλωμάτες για να καταθέσει εναντίον της Γαλλικής εντολής για κατοχή χωρίς να φοράει χιτζάμπ, σηματοδοτώντας έτσι και την πρόθεσή της η Συρία να γίνει κοσμικό κράτος.[8]

Το 1920, η Αμπίντ ίδρυσε τον Σύλλογο του Ερυθρού Αστέρα, μία πρώιμη μορφή της Ερυθράς Ημισελήνου, και βραβεύτηκε με τον βαθμό του «επίτιμου προέδρου» του Συριακού Στρατού από τον Πρίγκιπα Φαϊζάλ.[4] Η Αμπίντ ηγήθηκε των νοσηλευτριών του Ερυθρού Αστέρα στη μάχη του Συριακού Στρατού εναντίον των Γαλλικών δυνάμεων κατά τη διάρκεια της μάχης του Μαϊσάλουν, τον Ιούλιο του 1920. Παρά το γεγονός πως εξορίστηκε από τη Γαλλική κυβέρνηση μετά την ήττα του Συριακού Στρατού, η Αμπίντ χαιρετίστηκε από τη χώρα ως η Ιωάννα της Λωρραίνης της Συρίας.[4] Ως η πρώτη γυναίκα στρατηγός της Συρίας, φωτογραφήθηκε με στρατιωτική στολή και χωρίς χιτζάμπ, αλλά ξανάρχισε να φοράει τη χιτζάμπ μετά την κατακραυγή που δέχτηκε από συντηρητικούς.[7]:128

Το 1921, η Γαλλική κυβέρνηση της έδωσε αμνηστία και η Αμπίντ επέστρεψε στη Συρία με τον όρο να αποφεύγει την πολτική.[4] Μετά την ίδρυση του σχολείου «Φως της Δαμασκού» την ίδια χρονιά — κάτι που αντιμετωπίστηκε ως ανταγωνισμός για πόρους με τους Γαλλικούς ανθρωπιστικούς οργανισμούς και προγράμματα[9]:95 — οι Γαλλικές αρχές απείλησαν να την συλλάβουν, με αποτέλεσμα να καταφύγει στον Λίβανο.[5]

Δικαιώματα γυναικών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1933 ίδρυσε τον Niqâbat al-Mar'a al-'Amila (Σύλλογος των Εργαζόμενων Γυναικών), ο οποίος ασχολήθηκε με εργασιακά θέματα εκ μέρους των γυναικών της Συρίας, υποστηρίζοντας την οικονομική απελευθέρωση ως μέσο για την πολιτική απελευθέρωση των γυναικών.[3]:73

Προσωπική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1922, μετά την εξορία της στον Λίβανο, γνώρισε και παντρεύτηκε τον Άραβα πνευματικό και πολιτικό, Μουχάμαντ Τζάμιλ Μπάιχουμ.[3]:59

Επιπλέον διάβασμα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Fruma Zachs; Yuval Ben-Bassat (2015). «WOMEN'S VISIBILITY IN PETITIONS FROM GREATER SYRIA DURING THE LATE OTTOMAN PERIOD». International Journal of Middle East Studies 47 (4): 765–781. doi:10.1017/S0020743815000975. ISSN 0020-7438. https://www.cambridge.org/core/journals/international-journal-of-middle-east-studies/article/abs/womens-visibility-in-petitions-from-greater-syria-during-the-late-ottoman-period/ABED33CADE2BA7D14650DDF200A5952D. 
  2. Nawar Al-Hassan Golley· Pauline Homsi Vinson (2012). «3». Στο: Pernille Arenfeldt· Nawar Al-Hassan Golley. Mapping Arab Women's Movements : A Century of Transformations from Within. Cairo, Egypt: The American University in Cairo Press. σελ. 67. ISBN 9789774164989. 
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 Fruma Zachs (2013). «Muḥammad Jamīl Bayhum and the Woman Question». Die Welt des Islams 53 (1): 50–75. doi:10.1163/15700607-0003A0003. 
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 Zachs, Fruma· Halevi, Sharon (2014). Gendering Culture in Greater Syria: Intellectuals and Ideology in the Late Ottoman Period. I.B.Tauris. σελ. 124. ISBN 0857736728. 
  5. 5,0 5,1 5,2 Meininghaus, Esther (2016). Creating Consent in Ba‘thist Syria: Women and Welfare in a Totalitarian State. I.B.Tauris. ISBN 9780857729774. 
  6. Talhami, Ghada (2013). Historical dictionary of women in the Middle East and North Africa. Lanham, Md.: Scarecrow Press. σελ. 11. ISBN 1885942400. 
  7. 7,0 7,1 7,2 Thompson, Elizabeth. «Le mouvement féminin et l’essor de l’État-providence colonial en Syrie (1920-1946)» (στα Γαλλικά). Clio (Open Edition Journals) (33): 107-124. doi:10.4000/clio.10030. https://clio.revues.org/10030. 
  8. 8,0 8,1 Moubayed, Sami (2006). Steel & Silk: Men and Women who Shaped Syria 1900-2000. Cune Press. σελ. 360. ISBN 9781885942401. 
  9. Thompson, Elizabeth (2000). Colonial Citizens: Republican Rights, Paternal Privilege, and Gender in French Syria and Lebanon. New York: Columbia University Press. σελ. 121. ISBN 9780231106603.