Νέο Κράτος (Πορτογαλία)
| Νέο Κράτος | |||
|---|---|---|---|
| 19 Μαρτίου 1933–25 Απριλίου 1974 | |||
| |||
 | |||
| Χώρα | Πορτογαλία | ||
| Πρωτεύουσα | Λισαβόνα | ||
| Γλώσσες | Πορτογαλικά | ||
| Θρησκεία | Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία | ||
| Πολίτευμα | αυτοκρατία | ||
| Έκταση | 2.168.071 km² | ||
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 38°42′0″N 9°11′0″W | ||
| δεδομένα () | |||
Το Εστάντου Νόβου (πορτογαλική προφορά: (ɨ)ʃˈtadu, -ðu ˈnovu, "Νέο Κράτος"), ή Δεύτερη Δημοκρατία, ήταν το συντεχνιακό ακροδεξιό καθεστώς που εδραιώθηκε στην Πορτογαλία το 1933. Ήταν βαθιά ριζωμένο στην Καθολική κοινωνική σκέψη που ασκούσε επιρροή σε φιλελεύθερους και συντηρητικούς στην Πορτογαλία.[1] Εξελίχθηκε από την Εθνική Δικτατορία που σχηματίστηκε μετά το πραξικόπημα της 28ης Μαΐου 1926 ενάντια στη δημοκρατική και ασταθής Πρώτη Δημοκρατία. Μαζί, η Εθνική Δικτατορία και το Νέο Κράτος αναγνωρίζονται ως η Δεύτερη πορτογαλική Δημοκρατία. Το νέο κράτος, εμπνεόμενο σε μεγάλο βαθμό από συντηρητικές και αυταρχικές ιδεολογίες, αναπτύχθηκε από τον Αντόνιο ντι Ολιβέιρα Σαλαζάρ, Πρόεδρος του Συμβουλίου των Υπουργών της Πορτογαλίας από το 1932 ως το 1968, όταν η ασθένεια τον ανάγκασε να παραιτηθεί. Μετά το 1945, το συντεχνιακό οικονομικό μοντέλο ήταν και λιγότερο χρήσιμο και καθυστερούσε τον εκσυγχρονισμό της οικονομίας.
Αντίθετη στον κομμουνισμό, τον σοσιαλισμό, τον αναρχισμό, τον φασισμό, τον φιλελευθερισμό και την αντοαποικιοκρατία,[α] το καθεστώς ήταν συντεχνιακό, συντηρητικό και εθνικιστικό, υπερασπιζόμενο τον παραδοσιακό καθολικισμό της Πορτογαλίας. Η πολιτική του προέβλεπε την διαιώνιση της Πορτογαλίας ως διαηπειρωτικό έθνους, σύμφωνα με το δόγμα του λουσοτροπικαλισμού. Μια τέτοια Πορτογαλία συμπεριλάμβανε την Αγκόλα, τη Μοζαμβίκη, και άλλα πορτογαλικά εδάφη ως επεκτάσεις της κυρίως Πορτογαλίας, εξασφαλίζοντας μια υποτιθέμενη πηγή πολιτισμού και σταθερότητας στις αποικίες στην Αφρική και την Ασία. Υπό το Νέο Κράτος, η Πορτογαλία προσπάθησε να διαιωνίσει μια τεράστια, αιωνόβια αυτοκρατορία με συνολική έκταση 2.168.071 τ.χλμ., ενώ άλλες πρώην αποικιακές δυνάμεις παρέδιδαν ανεξαρτησία στις αποικίες τους.[3]
Η Πορτογαλία εντάχθηκε στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) το 1955. Ήταν ιδρυτικό μέλος των: ΝΑΤΟ (1949), ΟΟΣΑ (1961), και ΕΖΕΣ (1960). Το 1968 ο Μαρσέλο Καετάνο διορίστηκε νέος επικεφαλής της κυβέρνησης. Στις 25 Απριλίου 1974, η Επανάσταση των Γαριφάλων στην Λισαβόνα ανέτρεψε το καθεστώς. Αντικείμενο έντονης κριτικής από τη διεθνή κοινότητα μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και γνωστό για την εναντίωση του απέναντι στην αποαποικιοποίηση, ήταν ένα από τα παλαιότερα σωζόμενα αυταρχικά καθεστώτα στην Ευρώπη. Όταν το καθεστώς κατέρρευσε το 1974, η Πορτογαλία είχε το χαμηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα στη Δυτική Ευρώπη, καθώς και το υψηλότερο ποσοστό αποτρέψιμων θανάτων και βρεφικής θνησιμότητας στην Ευρώπη.[4][5][6]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Howard J. Wiarda, Corporatism and development: the Portuguese experience (U of Massachusetts Press, 1977).
- ↑ Kay 1970, σελ. 68.
- ↑ «Portugal Não É Um País Pequeno». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Μαΐου 2011. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουνίου 2019.
- ↑ Perreira Gomes, Isabel; Amorim, José Pedro; Correira, José Alberto; Menezes, Isabel (1 January 2016). «The Portuguese literacy campaigns after the Carnation Revolution (1974-1977)». Journal of Social Science Education 14 (2): 69–80. http://www.eric.ed.gov/contentdelivery/servlet/ERICServlet?accno=EJ1101128. Ανακτήθηκε στις 16 January 2018.
- ↑ Neave, Guy· Amaral, Alberto (21 Δεκεμβρίου 2011). Higher Education in Portugal 1974-2009: A Nation, a Generation (2012 έκδοση). Springer Science & Business Media. σελίδες 95,102. ISBN 978-9400721340. Ανακτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2018.
- ↑ Whitman, Alden (28 July 1970). «Antonio Salazar: A Quiet Autocrat Who Held Power in Portugal for 40 Years». New York Times. New York Times. https://www.nytimes.com/1970/07/28/archives/antonio-salazar-a-quiet-autocrat-who-held-power-in-portugal-for-40.html. Ανακτήθηκε στις 19 January 2018.
- ↑ Before WWII, Salazar declared: "We are opposed to all forms of Internationalism, Communism, Socialism, Syndicalism and everything that may divide or minimize, or break up the family. We are against class warfare, irreligion and disloyalty to one’s country; against serfdom, a materialistic conception of life, and might over right". Salazar criticized Fascist dictatorship that according to his opinion was leaning towards pagan Caesarism and towards a new state which recognized no limitations of legal moral order.[2]