Μύθος των πέντε ηλίων
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Σύμφωνα με τους μύθους των Αζτέκων και άλλων αρχαίων λαών της περιοχής του Μεξικού, οι θεοί δημιούργησαν και κατέστρεψαν τον κόσμο τέσσερις φορές. Κάθε κόσμος ήταν ένας Ήλιος και κάθε Ήλιος είχε το όνομα μιας από τις ημέρες του ιερού ημερολογίου, το οποίο ήταν γνωστό στην ευρύτερη περιοχή της Κεντρικής Αμερικής και σήμερα ονομάζεται Ημερολόγιο των Μάγια, αν και μπορεί να μην το εφηύραν οι ίδιοι.
Οι Τέσσερις Ήλιοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ήλιος του Ιαγουάρου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο πρώτος κόσμος ονομάστηκε ο Ήλιος του Ιαγουάρου κι όταν ο κόσμος καταστράφηκε οι άνθρωποι που υπήρχαν τότε καταβροχθίστηκαν από τους ιαγουάρους, τους οποίους οι Αζτέκοι θεωρούσαν προσωποποίηση του θεού Τεζκατλιπόκα..
Ο Ήλιος του Ανέμου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο δεύτερος κόσμος ονομάστηκε ο Ήλιος του Ανέμου κι όταν καταστράφηκε κι αυτός ο κόσμος από τεράστιους τυφώνες, όλοι οι άνθρωποι μεταμορφώθηκαν σε πιθήκους. Η καταστροφή αυτή προκλήθηκε από τον θεό Κετζαλκόατλ υπό τη μορφή του άρχοντα των ανέμων Εέκατλ (ισπ. Ehécatl).
Ο Ήλιος της Καταιγίδας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο τρίτος κόσμος ονομάστηκε ο Ήλιος της Καταιγίδας. Καταστράφηκε όμως από μια πύρινη βροχή και τα μόνα πλάσματα που σώθηκαν ήταν τα πουλιά, γιατί μόνο εκείνα μπορούσαν να πετάξουν και να βρουν καταφύγιο. Την περίοδο αυτή τον κόσμο εξουσίαζε ο Τλάλοκ, ως θεός της βροχής και των αστραπών.
Ο Ήλιος του Νερού[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο τέταρτος κόσμος ονομάστηκε ο Ήλιος του Νερού και καταστράφηκε από ένα μεγάλο κατακλυσμό που κράτησε 52 χρόνια. Σώθηκαν μόνο ένας άνδρας και μια γυναίκα, οι οποίοι βρήκαν καταφύγιο σε μια γιγάντια κουφάλα ενός δέντρου. Δεν υπάκουσαν όμως στις εντολές του θεού Τεζκατλιπόκα κι εκείνος τους τιμώρησε, μεταμορφώνοντάς τους σε σκυλιά.
Ο Πέμπτος Ήλιος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Κετζαλκόατλ δημιούργησε τον πέμπτο κόσμο με τη βοήθεια του δίδυμου αδερφού του, Σόλοτλ. ο Κετζαλκόατλ κατάφερε να μαζέψει από τον Κάτω Κόσμο τα οστά των ανθρώπων των προηγούμενων εποχών και να τους δώσει ζωή χύνοντας πάνω τους το ίδιο του το αίμα. Ο τωρινός κόσμος αποτελεί τον πέμπτο ήλιο, που ονομάστηκε ο Ήλιος της Κίνησης, κι οι Αζτέκοι πίστευαν ότι θα καταστρεφόταν κάποια μέρα από μια σειρά από σεισμούς και κατακλυσμούς.
Σημασία του μύθου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι λαοί που δημιούργησαν τον μύθο αυτό πίστευαν ότι ο κόσμος ήταν ασταθής και βρισκόταν συνεχώς υπό την απειλή του θανάτου και της καταστροφής, ενώ άλλες φορές τονίζεται η αναγκαιότητα της θυσίας των θεών. Χάρη στον Κετζαλκόατλ, τα οστά των νεκρών στη Μικτλάν, τη Χώρα των Νεκρών, έδωσαν ζωή στους ανθρώπους της πέμπτης εποχής. Με τον ίδιο τρόπο δημιουργήθηκαν ο ήλιος και το φεγγάρι.
Ο πρωταρχικός μύθος για τον ήλιο και τη σελήνη θέλει τους θεούς μαζεμένους μες στο σκοτάδι της Τεοτιουακάν, γύρω από μια τεράστια φωτιά. Δυο από αυτούς, ο ματαιόδοξος Τεκουσιζτέκατλ (Tecuciztécatl) κι ο μικρότερος και γεμάτος πληγές Ναναουάτζιν (ισπ. Nanahuatzin) ρίχτηκαν μες στις φλόγες κι έτσι ο πρώτος έγινε το φεγγάρι κι ο δεύτερος ο ήλιος. Έπειτα, ο ήλιος αρνήθηκε να βαδίσει την πορεία του κι έτσι οι υπόλοιποι θεοί πρόσφεραν το ίδιο τους το αίμα για να τον κατευνάσουν. Πολύ αργότερα, στον μύθο αυτό οι λαοί άλλαξαν τους πρωταγωνιστές: τη θέση του Ναναουάτζιν ήρθε να πάρει ο θεός των Αζτέκων Ουιτζιλοπότστλι, θεός του ήλιου και του πολέμου, ενώ η αδερφή του, Κογιολξάουκι, πήρε τη θέση της Σελήνης.