Μπλας Γκαλίντο
| Μπλας Γκαλίντο | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 3 Φεβρουαρίου 1910[1][2][3] Χαλίσκο |
| Θάνατος | 19 Απριλίου 1993[1][2][4] Πόλη του Μεξικού[5] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Μεξικό |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Σπουδές | National Conservatory of Music of Mexico |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | συνθέτης[6][7] διευθυντής ορχήστρας μουσικολόγος διδάσκων πανεπιστημίου |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Εθνικό Βραβείο Τεχνών και Επιστημών (1964) |
Ο Μπλας Γκαλίντο Ντιμάς (Blas Galindo Dimas, Σαν Γκαμπριέλ, 3 Φεβρουαρίου 1910 – Πόλη του Μεξικού 19 Απριλίου 1993) ήταν Μεξικανός συνθέτης, μουσικοπαιδαγωγός και διευθυντής ορχήστρας του 20ού αιώνα.
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννημένος στο Σαν Γκαμπριέλ της πολιτείας Χαλίσκο του Μεξικού, ο Γκαλίντο σπούδασε διαλειμματικά, από το 1931 έως το 1944, στο Εθνικό Ωδείο της Πόλης του Μεξικού, με τον Κ. Τσάβες (Carlos Chávez) σύνθεση, και τους Κ. Ουισάρ (Candelario Huizar), Χ. Ρολόν (José Rolón) και Μ. Ρ. Βισκάρα (Manuel Rodríguez Vizcarra) πιάνο. Το 1934, από κοινού με τους συνθέτες Ν. Αγιάλα (Daniel Ayala), Σ. Κοντρέρας (Salvador Contreras) και Χ. Π. Μονκάγιο (José Pablo Moncayo), δημιούργησε την Ομάδα των Τεσσάρων (Grupo de los cuatro), με σκοπό την ενσωμάτωση αυτόχθονου μουσικού υλικού της πατρίδας του, στην έντεχνη μουσική. [8] Το 1941, ήταν βοηθός στο Φεστιβάλ Μουσικής Μπέρκσαϊρ του Τάνγκλγουντ και σπούδασε με τον Άρον Κόουπλαντ στο Μουσικό Κέντρο της πόλης, το 1941 και πάλι το 1942, όταν η ορχηστρική του σουίτα Ροές, έκανε πρεμιέρα εκεί. [9] Επιστρέφοντας στο Μεξικό το 1942, έγινε καθηγητής σύνθεσης στο Εθνικό Ωδείο και, το 1947, διορίστηκε διευθυντής του Ωδείου (θέση που κατείχε μέχρι το 1961), καθώς και διευθυντής του μουσικού τμήματος του Εθνικού Ινστιτούτου Καλών Τεχνών. Από το 1960 ως το 1965 ήταν μουσικός διευθυντής της Συμφωνίας του Μεξικανικού Ινστιτούτου Κοινωνικής Ασφάλισης. [10]
Το 1947, ο Γκαλίντο ονομάστηκε Αρχηγός του Τμήματος Εθνικού Ινστιτούτου Καλών Τεχνών. Τον Σεπτέμβριο του 1947, ο Τσάβεζ τον διόρισε Διευθυντή του Εθνικού Ωδείου Μουσικής, τίτλο που διατήρησε μέχρι το 1961. Πριν από αυτόν τον διορισμό, ξεκίνησε ως φοιτητής στο Ωδείο, αργότερα έγινε καθηγητής πολλών μαθημάτων όπως, αρμονίας, ιστορίας της μουσικής και σύνθεσης. Όσο ήταν στο Ωδείο, ο Γκαλίντο διηύθυνε επίσης τη φοιτητική ορχήστρα, αναμόρφωσε τον εσωτερικό κανονισμό και κατασκεύασε νέο κτήριο. Τον Αύγουστο του 1949, προσκλήθηκε ως μέλος της κριτικής επιτροπής στον 4ο Διαγωνισμό Πιάνου «Σοπέν», στη Βαρσοβία. Κατά τη διάρκεια αυτής της επίσκεψης στην Ευρώπη, ταξίδεψε σε επτά χώρες για να επιθεωρήσει επίσημα διάφορα μουσικά σχολεία. [11] Συμμετείχε σε διάφορα μουσικά φεστιβάλ ως προσκεκλημένος διευθυντής συμφωνικών ορχηστρών. Το 1960, ήταν σε θέση να επικεντρωθεί στη σύνθεση όταν του απονεμήθηκε μια «υποτροφία από τον Γραμματέα της Δημόσιας Εκπαίδευσης». Ο Γκαλίντο συνταξιοδοτήθηκε το 1965 και αφιερώθηκε στη σύνθεση, «αποχωρώντας από την Πόλη του Μεξικού, σε ένα σπίτι στην εξοχή, για εβδομάδες κάθε φορά, ώστε να αφοσιωθεί πλήρως στα έργα του». Η μουσική του Γκαλίντο δέχεται έντονη επίδραση της λαϊκής μουσικής των ινδιάνων της πατρίδας του. Πέθανε στην πρωτεύουσα του Μεξικού, το 1993. [12]
Κυριότερα έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ορχήστρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- 1940: Τραγούδια των Μαριάτσι, για μικρή ορχήστρα
- 1942: Κοντσέρτο No. 1, για πιάνο και ορχήστρα
- 1945: Νυκτερινό
- 1951: Ο Λόγος, μπαλέτο
- 1951: Σουίτα από το μπαλέτο Ο Λόγος
- 1952: Μεξικανικό Σκέρτσο, για ορχήστρα εγχόρδων
- 1956: Μικρή Συμφωνία, για ορχήστρα εγχόρδων
- 1957: Συμφωνία Νο. 2
- 1960: Κοντσέρτο για φλάουτο και ορχήστρα
- 1961: Κοντσέρτο No. 2, για πιάνο και ορχήστρα
- 1961: Συμφωνία No. 3
- 1962: Κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα
- 1973: Κοντσερτίνο για ηλεκτρική κιθάρα και ορχήστρα
- 1984: Κοντσέρτο για βιολοντσέλο και ορχήστρα
- Αφιέρωμα στον Θερβάντες, σουίτα
- Ερωτική Λιτανεία
- Μεξικανική Εισαγωγή Νο. 2, για πιάνο και ορχήστρα
- Ποίημα του Νερούδα, για ορχήστρα εγχόρδων
- Κοντσέρτο για φλάουτο και μπάντα
- Κοντσέρτο για κιθάρα και μπάντα
- Η Νέγρα, για ορχήστρα μαριάτσι
Φωνητική μουσική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- 1939 Χικαρίτα
- 1939: Η Θέλησή μου Πέρασε τον Ποταμό
- 1939: Άσπρο Περιστέρι
- 1946: Καντάτα στην Πατρίδα, πάνω στο ποίημα του Ραμόν Λόπες Βελάρδε, Γλυκιά Πατρίδα, για μικτή χορωδία και ορχήστρα
- 1947: Δύο Τραγούδια, για φωνή και πιάνο
- 1947: Τρία Τραγούδια, για φωνή και πιάνο
- 1957: Καντάτα Αφιέρωμα στον Μπενίτο Χουάρτες
- 1965: Ερωτική Λιτανεία, καντάτα για την ειρήνη πάνω στο ποίημα του Γ. Αλβάρες
- 1975: Πέντε Τραγούδια για τη Νεκρή Μητέρα, για φωνή και πιάνο
- Δύο Καρδιές, για μικτή χορωδία
- Arrullo, για σολίστ και ορχήστρα
- Τραγούδια του Χαλίσκο
- Η Μητέρα μου όταν Πεθάνει, για σοπράνο και ορχήστρα
- Δεύτερος Ύμνος του Χαλίσκο
Μουσική δωματίου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- 1947: Σονάτα για κλαρινέτο και πιάνο
- 1948: Σονάτα για βιολοντσέλο και πιάνο
- 1956: Σονάτα για βιολί και πιάνο
- 1961: Κουιντέτο με πιάνο
- 1961: Σουίτα για βιολί και πιάνο
- 1872: Κουαρτέτο εγχόρδων
- Έκκληση Αγάπης, για κιθάρα
Πιάνο σόλο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- 1935 Η Σαύρα
- 1935 Ένας Τρελός
- 1936 Σουίτα Νο. 2
- 1937: Σκιά, πρελούδιο
- 1937: Πρελούδιο
- 1938: Llano alegre
- 1939: Χορεύτρια, βαλς
- 1941: Φούγκα σε Ντο Μείζονα
- 1944: Αλέγκρο για μία Σονάτα
- 1944: Πρελούδιο
- 1945: Πέντε Πρελούδια
- 1945: Και Αυτή Ήταν Λυπημένη, πρελούδιο
- 1952: Επτά Κομμάτια
- 1964-1973: Παιδικά Κομμάτια
- 1976: Σονάτα
- 1987: Πρελούδιο Νο. 6
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 (Αγγλικά) SNAC. w6rv3vq5. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 13988673k.
- ↑ (Γαλλικά, Ολλανδικά, Αγγλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ισπανικά) Musicalics. 81489.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2015.
- ↑ (Γαλλικά, Ολλανδικά, Αγγλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ισπανικά) Musicalics. 81489. Ανακτήθηκε στις 5 Απριλίου 2022.
- ↑ (Γαλλικά, Ολλανδικά, Αγγλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ισπανικά) Musicalics. 90097. Ανακτήθηκε στις 5 Απριλίου 2022.
- ↑ Stevenson
- ↑ Stevenson
- ↑ Conant, 95-7
- ↑ Stevenson
- ↑ ΠΛΜ
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- «Λεξικό Μουσικής και Μουσικών» (Dictionary of Music and Musicians) του George Grove, D. C. L (Oxford, 1880)
- Baker’s biographical dictionary of musicians, on line
- Rob. Eitner, Biographisch-bibliographisches Quellen-LexiKon, on line
- Kennedy, Michael Λεξικό Μουσικής της Οξφόρδης (Oxford University Press Αθήνα: Γιαλλέλης, 1989) ISBN 960-85226-1-7
- Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα (ΠΛΜ), έκδοση 1996, τόμος 17, σ. 376
- Enciclopedia Bompiani-Musica, Milano (εκδ. ΑΛΚΥΩΝ, 1985)
- Eric BlomThe New Everyman Dictionary of Music (Grove Weidenfeld, N. York, 1988)
- Conant, Richard Paul. 1977. "The Vocal Music of Blas Galindo: a Study of the Choral and Solo Vocal Works of a Twentieth-Century Mexican Composer". DMA diss., University of Texas at Austin.
- Stevenson, Robert. 2001. "Galindo Dimas, Blas". The New Grove Dictionary of Music and Musicians, second edition, edited by Stanley Sadie and John Tyrrell. London: Macmillan Publishers.
|