Μονή Πετράκη

Ιερά Μονή Ασωμάτων-Πετράκη
Είδος	μοναστήρι
Αρχιτεκτονική	βυζαντινή αρχιτεκτονική
Γεωγραφικές συντεταγμένες	37°58′43″N 23°44′57″E
Διοικητική υπαγωγή	Δήμος Αθηναίων
Χώρα	Ελλάδα
Έναρξη κατασκευής	10ος αιώνας
	Πολυμέσα
	δεδομένα (π)

Συντεταγμένες: 37°58′43″N 23°44′57″E / 37.97861°N 23.74917°E / 37.97861; 23.74917

Η Μονή Πετράκη ή Ιερά Μονή Ασωμάτων-Πετράκη είναι μεσαιωνική εκκλησία, που σήμερα βρίσκεται μέσα στην πόλη της Αθήνας, στο Κολωνάκι. Δίπλα στη Μονή βρίσκονται σήμερα τα γραφεία της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Καθηγούμενος της Μονής, από το 2012 είναι ο τιτουλάριος μητροπολίτης Θαυμακού, Ιάκωβος (Μπιζαούρτης).

Ονομασία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ονομασία προήλθε από τον Πέτρο Παπασταμάτη από τη Δημητσάνα, όταν το 1673 πήγε στην Αθήνα και έγινε ιερομόναχος στην Μονή του Αγίου Ιωάννη του Καρέα, στον Υμηττό. Έλαβε το όνομα Παρθένιος, αλλά διατήρησε το υποκοριστικό του κοσμικού όνοματός του, Πετράκης. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και ανακαίνισε την Μονή Ασωμάτων Ταξιαρχών, η οποία αποκαλείται πλέον, Μονή Πετράκη.

Αρχιτεκτονική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο αρχικός ναός κατασκευάστηκε τον 13ο ή 14ο αιώνα. Είναι τύπου εγγεγραμμένου σταυροειδούς ναού με τρούλο, ο οποίος στηρίζεται σε τέσσερις κίονες (τετρακιόνιος). Τα κιονόκρανα είναι κορινθιακού ρυθμού. Ο διπλός νάρθηκας είναι μεταγενέστερη προσθήκη.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρόκειται για την παλαιότερη σωζόμενη και σε λειτουργία βυζαντινή εκκλησία της Αθήνας. Οι τοιχογραφίες της είναι έργο του σημαντικού ζωγράφου της όψιμης μεταβυζαντινής ζωγραφικής, Γεωργίου Μάρκου του Αργείου (1719).^[1] Η μονή κατά το παρελθόν ήταν πατριαρχικό σταυροπήγιο. Αρχικά η μονή των Ασωμάτων Ταξιαρχών ήταν μετόχιο της Μονής Καρέα επί του Υμηττού, αργότερα όμως οι μοναχοί μετοίκησαν -για λόγους ασφαλείας- στην Μονή των Ασωμάτων Ταξιαρχών. Κατά το 1834, όταν η πρωτεύουσα του Κράτους μεταφέρθηκε από το Ναύπλιο στην Αθήνα, η μονή Πετράκη μεταβλήθηκε σε πυριτιδαποθήκη.

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οικονόμου του εξ Οικονόμων, τα σωζόμενα συγγράμματα, Αθήναι 1862
Καμπούρογλους, Ιστορία των Αθηναίων
Μνημεία της Ιστορίας των Αθηναίων
Διον. Βερσής, Χρυσαλλίς Δ', σ. 49
Ζησίου, Αρμονία τεύχ. Δ
Γ. Λαμπάκης, Έσπερος 2, σ. 193
Σπ. Λάμπρος, Νέος Ελληνομνήμων 4, σ. 83
Ιεζ. Βελανιδιώτης, εν Λάμπρου Ν. Ελλ. 6, σ. 113 και εν Εκκλησιαστ. Φάφω Αλεξανδρείας, τεύχος Δεκ, 1908
Ευάγγελος Ανδρέου, Γεώργιος Μάρκου ο Αργείος, το μέγιστο της αγιογραφίας σχολειό στον 18ο αιώνα. Ευρωπαϊκό Κέντρο Τέχνης-EUARCE, Αθήνα 2012, (Μονή Πετράκη, σ.σ. 18,27,32,35,36,37,41,42,60,61,63,65,71)
Evangelos Andreou, Da Peloponneso a Venezia e da Venezia ad AtticaTTICA: Giorgio Marcou di Argos: la più grande scuola agiografica del diciottesimo (18°) secolo.