Μαράσλειον Ελληνογαλλικόν Εμπορικόν και Πρακτικόν Λύκειον
Το Μαράσλειον Ελληνογαλλικόν Εμπορικόν και Πρακτικόν Λύκειον ήταν ελληνικό ιδιωτικό εκπαιδευτήριο που λειτούργησε τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα στη Θεσσαλονίκη. Ιδρύθηκε από τον ιερομόναχο Στέφανο Νούκα.
Στεγάστηκε για μεγάλο διάστημα σε κτίριο, το οποίο σήμερα βρίσκεται στην οδό Αλεξανδρείας 93, στην ανατολική Θεσσαλονίκη, και το οποίο το 1992 χαρακτηρίστηκε διατηρητέο. Στο κτίριο αυτό σήμερα στεγάζεται το 19ο Γυμνάσιο και Λύκειο Θεσσαλονίκης.
Η εμπορική εκπαίδευση στη Θεσσαλονίκη στα τέλη του 19ου αιώνα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στα τέλη του 19ου αιώνα υπήρχαν στα Θεσσαλονίκη υποκαταστήματα πολλών τραπεζών και εμπορικών οίκων, ελληνικών και ξένων που δημιουργούσαν μεγάλη ζήτηση για εμπορικά καταρτισμένο προσωπικό. Το γεγονός αυτό είχε οδηγήσει στην ίδρυση σειράς εμπορικών σχολών στην πόλη: Το 1885 η οθωμανική σχολή Φεϊζιέ πρόσθεσε δύο εμπορικές τάξεις στο πρόγραμμά της. Τρία χρόνια αργότερα ιδρύθηκαν η ιταλική εμπορική σχολή Ουμβέρτος Α’, η γαλλοεβραϊκή σχολή της Alliance Israelite και η γαλλική εμπορική σχολή Γκιρώ. Ακολούθησε το 1899 η ίδρυση ρουμανικής εμπορικής σχολής και δέκα χρόνια αργότερα άρχισαν τη λειτουργία τους η τουρκική σχολή Τετζαρέτ Μεκτεμπί και η βουλγαρική εμπορική σχολή. Στις παραπάνω σχολές φοιτούσαν και Έλληνες μαθητές[1]
Η ίδρυση ελληνικού εμπορικού σχολείου από τον Στέφανο Νούκα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1895 ο ιερομόναχος Στέφανος Νούκας, από το χωριό Δράμιτσα Βοΐου Κοζάνης, ίδρυσε στη Θεσσαλονίκη το Εμπορικό και Πρακτικό Λύκειο. Το 1905 μετονομάστηκε σε Μαράσλειον Ελληνογαλλικόν Εμπορικόν και Πρακτικόν Λύκειον και εγκαταστάθηκε στο κτίριο που βρίσκεται σήμερα στην οδό Αλεξανδρείας 93. Το κτίριο αυτό το έχτισε ο Νούκας αφού έλαβε οικονομική ενίσχυση 10.000 χρυσών ρουβλίων από τον Γρηγόρη Μαρασλή. Είχε επίσης λάβει δωρεά 700 λιρών από τον Σγούτα. [2]
Οργάνωση και λειτουργία της σχολής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όλα τα εμπορικά μαθήματα διδάσκονταν στα γαλλικά, που ήταν η κύρια γλώσσα της σχολής οι δε καθηγητές αυτών των μαθημάτων προέρχονταν από τη Σχολή Haute etudes Commerciale, στο Παρίσι. Οι μαθητές της σχολής διδάσκονταν επίσης: νέα και αρχαία ελληνικά, τη γαλλική και την τουρκική γλώσσα και από τη σχολική χρονιά 1901 -1902, προαιρετικά, την αγγλική και τη γερμανική γλώσσα, μαθηματικά, φυσικά (που περιελάμβαναν μεταξύ άλλων πειραματική φυσική και χημεία, ζωολογία, γεωλογία και δασονομία), ιστορία, εκκλησιαστική ιστορία και κατήχηση, μουσική, γυμναστική κ.α. Ο διευθυντής διόριζε και έπαυε το εκπαιδευτικό προσωπικό.[3]
Από το 1895 μέχρι το σχολικό έτος 1901 -1902 η σχολή είχε πέντε τάξεις. Στη συνέχεια προστέθηκε, ανάμεσα στην τρίτη και την τέταρτη τάξη, μια επιπλέον τάξη, η μέση τάξη, στην οποία πήγαιναν οι μαθητές που είχαν μεν φοιτήσει στις τρεις πρώτες τάξεις αλλά είχαν δυσκολίες στη γαλλική και στην τουρκική γλώσσα. Η πρώτη, η δεύτερη και η τρίτη τάξη είχαν προκαταρκτικό χαρακτήρα ενώ η τέταρτη, η πέμπτη και η έκτη ήταν οι τάξεις στις οποίες οι μαθητές καταρτίζονταν στα εμπορικά θέματα. Από το σχολικό έτος 1907 -1908 προστέθηκε και μια προκαταρκτική τάξη, πριν την πρώτη στην οποία γίνονταν δεκτοί απόφοιτοι των ανώτερων τάξεων αστικών σχολών.[4]
Οι μαθητές της σχολής διακρίνονταν σε: οικότροφους, ημίτροφους και εξωτερικούς. Για ένα έτος μετά την εγγραφή τους οι πρώτοι πλήρωναν 25 λίρες και οι δεύτεροι 14. Όσον αφορά τους εξωτερικούς μαθητές, οι μαθητές των κατώτερων τάξεων πλήρωναν οκτώ οθωμανικές λίρες ενώ της τέταρτης τάξης δέκα, της πέμπτης δώδεκα και της έκτης δεκατέσσερις οθωμανικές λίρες. Οι γονείς αγόραζαν τα βιβλία και τη γραφική ύλη και επιβαρύνονταν με τυχόν έξοδα για φάρμακα και γιατρούς και πλήρωναν ζημιές που τυγχόν προκαλούσαν τα παιδιά τους στη σχολή. [5] Οι μαθητές έδιναν γραπτές εξετάσεις στο τέλος του πρώτου και του δεύτερου τριμήνου. Οι εξετάσεις του τρίτου τριμήνου, που ήταν εξετάσεις προβιβασμού, ήταν γραπτές και προφορικές.[6]
Οι περισσότεροι μαθητές του Μαράσλειου Λυκείου ήταν γιοί εμπόρων και προέρχονταν κυρίως από τη Θεσσαλονίκη. Υπήρχαν όμως και μαθητές από την Καβάλα, το Βόλο, την Κοζάνη, τη Νάουσα και άλλες πόλεις.[7]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Θεσσαλονίκης Εκπαιδευτικά, 19ος& 20ος αιώνας, Σιδηρούλα Ζιώγου –Καραστεργίου, Δήμος Θεσσαλονίκης –Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης σελ. 303
- ↑ Θεσσαλονίκης Εκπαιδευτικά, 19ος& 20ος αιώνας, Σιδηρούλα Ζιώγου –Καραστεργίου, Δήμος Θεσσαλονίκης –Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης σελ. 305,307
- ↑ Θεσσαλονίκης Εκπαιδευτικά, 19ος& 20ος αιώνας, Σιδηρούλα Ζιώγου –Καραστεργίου, Δήμος Θεσσαλονίκης –Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης σελ. 310, 317,320,321
- ↑ Θεσσαλονίκης Εκπαιδευτικά, 19ος& 20ος αιώνας, Σιδηρούλα Ζιώγου –Καραστεργίου, Δήμος Θεσσαλονίκης –Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης σελ. 313, 314
- ↑ Θεσσαλονίκης Εκπαιδευτικά, 19ος& 20ος αιώνας, Σιδηρούλα Ζιώγου –Καραστεργίου, Δήμος Θεσσαλονίκης –Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης σελ. 314
- ↑ Θεσσαλονίκης Εκπαιδευτικά, 19ος& 20ος αιώνας, Σιδηρούλα Ζιώγου –Καραστεργίου, Δήμος Θεσσαλονίκης –Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης σελ. 315
- ↑ Θεσσαλονίκης Εκπαιδευτικά, 19ος& 20ος αιώνας, Σιδηρούλα Ζιώγου –Καραστεργίου, Δήμος Θεσσαλονίκης –Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης σελ. 328,329
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Θεσσαλονίκης Εκπαιδευτικά, 19ος& 20ος αιώνας, Σιδηρούλα Ζιώγου –Καραστεργίου, Δήμος Θεσσαλονίκης –Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης