Μαξιμίνος Β΄
| Μαξιμίνος Β΄ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 20 Νοεμβρίου 270 Gamzigrad |
| Θάνατος | 313 Ταρσός |
| Συνθήκες θανάτου | αυτοκτονία |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αρχαία Ρώμη |
| Θρησκεία | Θρησκεία στην αρχαία Ρώμη |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός γεωργός |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Maximinus Daza's wife[1] |
| Τέκνα | Maximus Maximina |
| Γονείς | Γαλέριος και Galeria |
| Συγγενείς | Γαλέριος (θείος από την πλευρά της μητέρας) |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Ρωμαίος αυτοκράτορας (311–313) Ρωμαίος συγκλητικός |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Γαλέριος Βαλέριος Μαξιμίνος, λατιν.: Galerius Valerius Maximinus, γεννημένος ως Δάια ή Δάζα, λατιν.: Daza (20 Νοεμβρίου π. 270 – π. Ιούλιος 313), ήταν Ρωμαίος καίσαρας, μετά Αυτοκράτορας στην Ανατολή από το 310 έως το 313. Ενεπλάκη στους εμφύλιους πολέμους της Τετραρχίας μεταξύ αντίπαλων διεκδικητών του ελέγχου της Αυτοκρατορίας, στους οποίους ηττήθηκε από τον Λικίνιο. Ως φανατικός παγανιστής, συμμετείχε σε έναν από τους τελευταίους διωγμούς των Χριστιανών, προτού εκδώσει διάταγμα ανοχής, που χορηγούσε στους Χριστιανούς τις ελευθερίες τους, προς το τέλος του. Ο Μαξιμίνος Δάιας είναι ο τελευταίος, που αναφέρεται ως φαραώ της Αιγύπτου.
Το όνομα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Αρχικά ονομαζόταν «Δάζα», ένα αρχαίο όνομα με διάφορες άγνωστες έννοιες υψηλής διάκρισης στην Ιλλυρία, όπου γεννήθηκε. [2] [3] Η μορφή «Δάια» που δόθηκε από τον Χριστιανό συγγραφέα Λακτάντιο, μία σημαντική πηγή για τη ζωή του Αυτοκράτορα, θεωρείται ορθογραφικό λάθος. [4] [2] Απέκτησε το όνομα «Μαξιμίνος» κατόπιν αιτήματος τού εκ μητρός θείου του, Γαλέριου (Αυτοκράτορα της Ανατολής, Δακικής καταγωγής). [5] [ ii ] Η σύγχρονη ακαδημαϊκή έρευνα τον αναφέρει συχνά ως «Μαξίμινο Δάζα», αν και αυτή η συγκεκριμένη μορφή δεν επιβεβαιώνεται από επιγραφικές ή λογοτεχνικές μαρτυρίες. [4] [6] [7]
Πρώιμη σταδιοδορμία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στην περιοχή της Ρωμαϊκής Ιλλυρίας από την αδελφή του Αυτοκράτορα Γαλέριου, κοντά στα οικογενειακά τους εδάφη γύρω από τη Felix Romulana, στη Ρωμαϊκή Δακία, μία αγροτική περιοχή που τότε ανήκε επίσης στην πρώην παραδουνάβια περιοχή της Μοισίας (τώρα σύγχρονη Ανατολική Σερβία). [8] Αργότερα ανήλθε σε υψηλή διάκριση, όταν κατατάχθηκε στον Ρωμαϊκό Στρατό. [9]
Το 305 ο εκ μητρός θείος του Γαλέριος, έγινε ο Αύγουστος στην Ανατολή και υιοθέτησε τον Μαξιμίνο ως γιο και κληρονόμο, αναβαθμίζοντάς τον στο αξίωμα του καίσαρα στην Ανατολή (δηλ. νεότερου Αυγούστου και διαδόχου) και παραχωρώντας του τη διακυβέρνηση της Συρίας και της Αιγύπτου. [9]
Εμφύλιος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 308, μετά την εκλογή του Λικίνιου σε Αύγουστο στη Δύση, ο Μαξιμίνος και ο Κωνσταντίνος Α΄ καίσαρας στη Δύση ανακηρύχθηκαν filii Augustorum (γιοι των Αυγούστων), αλλά ο Μαξιμίνος πιθανότατα άρχισε να αυτοαποκαλείται Αύγουστος με την υποστήριξη των στρατευμάτων του κατά τη διάρκεια μίας εκστρατείας εναντίον των Σασσανιδών το 310. Μετά το τέλος τού Γαλερίου το 311, ο Μαξιμίνος μοίρασε το μερίδιο τού Γαλερίου μεταξύ του Λικίνιου (έλαβε το ευρωπαϊκό μέρος) και του ίδιου (έλαβε το ασιατικό μέρος). Όταν ο Λικίνιος και ο Κωνσταντίνος Α΄ άρχισαν να συνεργάζονται, ο Μαξιμίνος σύναψε μυστική συμμαχία με τον σφετεριστή Μαξέντιο (αυτοαποκαλούμενο Αύγουστο στη Δύση), ο οποίος έλεγχε την Ιταλία. Έφτασε σε ανοιχτή ρήξη με τον Λικίνιο το 313. Συγκέντρωσε στρατό 70.000 ανδρών, αλλά υπέστη συντριπτική ήττα στη Μάχη του Τζιράλου, κοντά στην Ηράκλεια Περίνθο, στις 30 Απριλίου. Κατέφυγε πρώτα στη Νικομήδεια, και στη συνέχεια στην Ταρσό, όπου απεβίωσε τον επόμενο Αύγουστο. [9]
Διωγμός Χριστιανών
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Μαξιμίνος έχει ένα αμφιλεγόμενο όνομα στα χριστιανικά χρονικά, για την ανανέωση του διωγμού των Χριστιανών -μετά τη δημοσίευση του Διατάγματος της Ανοχής από τον Γαλέριο- [9] ενεργώντας ως απάντηση στα αιτήματα διαφόρων αστικών αρχών, που ζητούσαν την απέλαση των Χριστιανών. Σε ένα διάταγμα που απαντά σε μία αίτηση, που υπέβαλαν οι κάτοικοι της Τύρου, μεταγραμμένο από τον Ευσέβιο της Καισάρειας, ο Μαξιμίνος αναπτύσσει μία παγανιστική ορθοδοξία, εξηγώντας ότι μέσω «της ευγενικής φροντίδας των θεών» θα μπορούσε κανείς να ελπίζει σε καλές σοδειές, υγεία και γαλήνια θάλασσα, και ότι επειδή δεν ισχύει αυτό, θα έπρεπε να κατηγορήσει «το καταστροφικό λάθος της κενής ματαιοδοξίας εκείνων των ασεβών ανθρώπων [που] βάραιναν ολόκληρο τον κόσμο με ντροπή». Σε μία σωζόμενη επιγραφή (CIL III.12132, από τα Αρύκανδα) από τις πόλεις της Λυκίας και της Παμφυλίας, που ζητούσε την απαγόρευση των Χριστιανών, ο Μαξιμίνος απάντησε, σε μία άλλη επιγραφή, εκφράζοντας την ελπίδα του ότι «είθε αυτοί [...] που, αφού απελευθερώθηκαν από [...] αυτές τις οδούς [...] να χαίρονται [σαν] σωσμένοι από μία σοβαρή ασθένεια». [11]
Μετά τη νίκη του Κωνσταντίνου Α΄ επί του Μαξεντίου, ωστόσο, ο Μαξιμίνος έγραψε στον πραιτωριανό έπαρχο Σαβίνο ότι ήταν καλύτερο να «ανακαλέσουμε τους επαρχιώτες μας στη λατρεία των θεών, παρά με προτροπές και κολακείες». Τελικά, την παραμονή της σύγκρουσής του με τον Λικίνιο, αποδέχτηκε το διάταγμα του Γαλέριου. Αφού ηττήθηκε από τον Λικίνιο, λίγο πριν το τέλος του στην Ταρσό, εξέδωσε ο ίδιος διάταγμα ανοχής, παραχωρώντας στους Χριστιανούς το δικαίωμα να συναθροίζονται, να κτίζουν εκκλησίες, και να τους επιστραφούν οι κατασχεμένες περιουσίες τους.
Φαραώ της Αιγύπτου
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Καθώς ο Χριστιανισμός συνέχιζε να εξαπλώνεται στην Αίγυπτο, ο τίτλος του Φαραώ γινόταν ολοένα και πιο ασύμβατος με τα νέα θρησκευτικά κινήματα. Η ιδιότητα του Μαξιμίνου ως μη Χριστιανού έδινε στους ιερείς της Αιγύπτου την ευκαιρία να τον αποκαλέσουν φαραώ, με τον ίδιο τρόπο που είχαν αποκαλέσει και άλλους ξένους ηγεμόνες της Αιγύπτου στο παρελθόν. Ωστόσο, οι ίδιοι οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες αγνοούσαν ως επί το πλείστον την ιδιότητα που τους παρείχαν οι Αιγύπτιοι, και ο ρόλος τους ως θεοί-βασιλείς αναγνωρίζονταν μόνο στο εσωτερικό της χώρας από τους ίδιους τους Αιγύπτιους. Ο Μαξιμίνος έγινε το τελευταίο άτομ,ο που είχε τον παραδοσιακό τίτλο του φαραώ: κανένας Χριστιανός Ρωμαίος (Βυζαντινός) Αυτοκράτορας, ούτε Ισλαμικός ή σύγχρονος ηγέτης, δεν έχει αναβιώσει τον τίτλο από τότε. [14] Ως ο τελευταίος μονάρχης που χρησιμοποίησε τον παραδοσιακό φαραωνικό τίτλο, το τέλος του Μαξιμίνου μπορεί να θεωρηθεί ως το τέλος ενός αξιώματος 3.400 ετών.
Το τέλος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο θάνατος του Μαξιμίνου αποδόθηκε ποικιλοτρόπως «σε απελπισία, σε δηλητηρίαση και στη θεϊκή δικαιοσύνη».
Με βάση τις περιγραφές του θανάτου του που δόθηκαν από τον Ευσέβιο και τον Λακτάντιο , καθώς και την εμφάνιση της οφθαλμοπάθειας του Γκρέιβς σε μία προτομή τετραρχικού αγάλματος από την Ανθρίβη στην Αίγυπτο που μερικές φορές αποδίδεται στον Μαξιμίνο, ο ενδοκρινολόγος Πίτερ Δ. Παπαπέτρου έχει διατυπώσει μία θεωρία, ότι ο Μαξιμίνος μπορεί να απεβίωσε από σοβαρή θυρεοτοξίκωση λόγω της νόσου του Γκρέιβς. [15]
Ο Μαξιμίνος ήταν νυμφευμένος κατά τον χρόνο του θανάτου του, και άφησε πίσω του έναν 8χρονο γιο ονόματι Μάξιμο και μια ανώνυμη 7χρονη κόρη, [16] [17] που μνηστεύθηκε τον Κανδιδιανό, γιο του Γαλερίου
Ο Ευσέβιος επί Μαξιμίνου
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Χριστιανός συγγραφέας Ευσέβιος ισχυρίζεται ότι ο Μαξιμίνος είχε κατακλυστεί από την απληστία και τις δεισιδαιμονίες. Υποτίθεται επίσης ότι ζούσε έναν εξαιρετικά ακόλαστο τρόπο ζωής:
Και έπεσε σε τέτοια υπερβολική ανοησία και μέθη, που το μυαλό του παραφρονούσε και παραληρούσε στα γλέντια του. Και έδινε εντολές όταν ήταν μεθυσμένος, για τις οποίες μετάνιωνε αργότερα όταν ήταν νηφάλιος. Δεν άφηνε κανέναν να τον ξεπεράσει σε ασωτία, αλλά γινόταν εκπαιδευτής στην κακία για τους γύρω του, τόσο τους ηγεμόνες όσο και τους υπηκόους. Ενθάρρυνε τον στρατό να ζει άσωτα με κάθε είδους γλέντι και ακράτεια, και ενθάρρυνε τους κυβερνήτες και τους στρατηγούς να κακομεταχειρίζονται τους υπηκόους τους με απληστία και πλεονεξία, σχεδόν σαν να ήταν ηγεμόνες μαζί του. Γιατί χρειάζεται να αφηγηθούμε τις ακόλαστες, αναίσχυντες πράξεις του ανθρώπου ή να απαριθμήσουμε το πλήθος των γυναικών, με τις οποίες διέπραξε μοιχεία; Διότι δεν μπορούσε να περάσει από μία πόλη χωρίς να διαφθείρει συνεχώς γυναίκες και να σαγηνεύει παρθένες.
Σύμφωνα με τον Ευσέβιο, μόνο οι Χριστιανοί του αντιστάθηκαν.
Διότι οι άνδρες υπέμειναν φωτιά και σπαθί και σταύρωση και άγρια θηρία και τα βάθη της θάλασσας, και κόψιμο άκρων, και καύσεις, και τρύπημα και σκάψιμο ματιών, και ακρωτηριασμούς ολόκληρου του σώματος, και εκτός από αυτά, πείνα και ορυχεία και δεσμά. Σε όλα έδειξαν υπομονή για τη θρησκεία, αντί να μεταφέρουν στα είδωλα την οφειλόμενη στον Θεό ευλάβεια. Και οι γυναίκες δεν ήταν λιγότερο ανδρείες από τους άνδρες για τη διδασκαλία τού Θείου Λόγου, καθώς υπέμειναν συγκρούσεις, μαζί με τους άνδρες, και έλαβαν ίσα βραβεία αρετής. Και όταν σύρονταν για διεφθαρμένους σκοπούς, παρέδωσαν τη ζωή τους στον θάνατο, παρά τα σώματά τους στην ακαθαρσία.
Αναφέρεται σε μία ευγενή χριστιανή γυναίκα, που απέρριψε τις προτάσεις του. Την εξόρισε, και κατάσχεσε όλο τον πλούτο και τα περιουσιακά της στοιχεία. [18] Ο Ευσέβιος δεν δίνει όνομα στο κορίτσι, αλλά ο Τυράννιος Ρουφίνος την αποκαλεί «Δωροθέα» και γράφει ότι αυτή κατέφυγε στην Αραβία. Αυτή η ιστορία μπορεί να εξελίχθηκε στον θρύλο της Δωροθέας της Αλεξάνδρειας. Ο Καίσαρ Βαρόνιος ταύτισε το κορίτσι στην αφήγηση του Ευσέβιου με την Αγία Αικατερίνη της Αλεξάνδρειας, αλλά οι Βολλανδιστές απέρριψαν αυτή τη θεωρία. [18]
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Σημειώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Λακτάντιος: (λατινικά) De mortibus persecutorum.
- 1 2 Barnes 2011, σελ. 206 (note 10).
- ↑ Mackay 1999, σελ. 209.
- 1 2 Mackay 1999.
- ↑ Mackay 1999, σελ. 206.
- ↑ Leadbetter 2010, σελ. 8.
- ↑ Mackay 1999, σελ. 208.
- ↑ «Maximinus Daza». Roman Colosseum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιουνίου 2009.
- 1 2 3 4 Chisholm 1911.
- ↑ Lenaghan, J. «Re-cut colossal portrait head of Tetrach. Probably from Asia Minor. Late third to early fourth century». Last Statues. Oxford University. LSA-382.
- ↑ Cook, John Granger (2000). The Interpretation of the New Testament in Greco-Roman Paganism. Tübingen: Mohr Siebeck. σελ. 304 (footnote 175). ISBN 3-16-147195-4.
- ↑ Bergmann, Marianne (2012). «Life-size porphyry bust of Tetrarch. From Athribis (Augustamnica). 284-305». Last Statues of Antiquity. LSA-836.
- ↑ Weitzmann, Kurt (1977). Age of Spirituality: Late Antique and Early Christian Ar. Metropolitan Museum of Art. σελίδες 12–13. ISBN 9780870991790.
- ↑ O'Neill, Sean J. (2011), "The Emperor as Pharaoh: Provincial Dynamics and Visual Representations of Imperial Authority in Roman Egypt, 30 B.C. - A.D. 69", Dissertions of the University of Cincinnati
- ↑ Papapetrou, Peter D. (2013). «Maximinus Daia, a Roman emperor who may have had Graves' disease and died of a thyrotoxic crisis». Hormones 12 (1): 142–145. doi:. PMID 23624140. http://www.hormones.gr/854/article/maximinus-daia-a-roman-emperor-who%E2%80%A6.html.
- ↑ Barnes 1981, σελ. 64.
- ↑ DiMaio 2022.
- 1 2 «Santa Dorotea di Alessandria su santiebeati.it». Santiebeati.it. Ανακτήθηκε στις 5 Αυγούστου 2020.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Barnes, Timothy D. (1981). Constantine and Eusebius. Cambridge, MA: Harvard University Press. ISBN 978-0-674-16531-1.
- Barnes, Timothy D. (1982). The New Empire of Diocletian and Constantine. Cambridge, MA: Harvard University Press. ISBN 0-674-28066-0.
- Barnes, Timothy D. (2011). Constantine: Dynasty, Religion and Power in the Later Roman Empire. Chichester: Wiley-Blackwell. ISBN 978-1-4051-1727-2.
- Berchman, Robert M. (2005). Porphyry Against the Christians. BRILL. ISBN 9004148116.
- DiMaio, Michael (2022). «Maximinus Daia (305–313 A.D.)». De Imperatoribus Romanis. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Μαΐου 2023.
- Leadbetter, Bill (2010). Galerius and the Will of Diocletian. London: Routledge. ISBN 978-0-415-40488-4.
- Mackay, Christopher S. (1999). «Lactantius and the Succession to Diocletian». Classical Philology 94 (2): 198–209. doi:. https://archive.org/details/sim_classical-philology_1999-04_94_2/page/198.
- Sear, David (2011). Roman Coins and Their Values. 4. Spink & Son, Ltd. ISBN 978-1907427077.
- Το παρόν λήμμα ενσωματώνει κείμενο από έκδοση που είναι πλέον κοινό κτήμα: Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) «Maximinus, Galerius Valerius» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 17 (11η έκδοση) Cambridge University Press, σελ. 925
Περαιτέρω ανάγνωση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Christensen, Torben (2012) [1974]. Müller, Mogens, επιμ. C. Galerius Valerius Maximinus: Studies in the Politics and Religion of the Roman Empire AD 305–313 (PDF). Copenhagen University. ISBN 978-87-91838-48-4.
- * Davis, Raymond (2015). «Maximinus, Gaius Galerius Valerius». Oxford Classical Dictionary. doi:. ISBN 978-0-19-938113-5.
- Seeck, Otto (1901). «Daia». Στο: Wissowa, Georg, επιμ. Realencyclopädie der classischen Altertumswissenschaft. IV.2. Stuttgart: Metzlerscher Verlag, columns 1986–1990. https://archive.org/details/PaulysReal-encyclopadieDerClassischenAltertumswissenschaftVolume8/page/n89/mode/2up.