Μαίρη Κάρτραιτ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μαίρη Κάρτραιτ
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Mary Cartwright (Αγγλικά)
Γέννηση17  Δεκεμβρίου 1900[1][2]
Aynho[3]
Θάνατος3  Απριλίου 1998[1][2]
Κέιμπριτζ
ΥπηκοότηταΗνωμένο Βασίλειο και Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας
ΣπουδέςΚολλέγιο Σαίντ Χιούζ, Godolphin School και Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης
ΓονείςRev William Digby Cartwright
ΒραβεύσειςΕταίρος της Βασιλικής Εταιρίας (1947), Ντάμα Ταξιάρχις του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (1969), μετάλλιο Ντε Μόργκαν (1968) και βραβείο Συλβέστερ (1964)
Επιστημονική σταδιοδρομία
Ερευνητικός τομέαςμαθηματικά
Αξίωμαπρόεδρος (1961, 1963), πρόεδρος (1951, 1951) και διευθυντής (1949, 1968)
Ιδιότηταμαθηματικός
Διδακτορικός καθηγητήςΓκόντφρεϊ Χάρολντ Χάρντι
δεδομένα (π • σ • ε )

H Ντέιμ Μαίρη Λούσι Κάρτραιτ (Dame Mary Lucy Cartwright) (17 Δεκεμβρίου 1900 - 3 Απριλίου 1998) [4] ήταν Βρετανίδα μαθηματικός . Ήταν μια από τις πρωτεργάτριες σε αυτό που αργότερα θα γινόταν γνωστό ως θεωρία χάους. Μαζί με τον Τζόν Έντερσον Λίτλγουντ, η Κάτραιτ βρήκε πολλές λύσεις σε ένα πρόβλημα που αργότερα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως παράδειγμα του φαινομένου της πεταλούδας.

Η Mary Cartwright (ακροδεξιά) στο Διεθνές Συνέδριο Μαθηματικών το 1932.

Η Μαίρη Κάρτραιτ γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου του 1900, στο Άινχο, στο Νόρθχαμπτονσαιρ, όπου ο πατέρας της, Γουίλιαμ Ντίγκμπι, ήταν βικάριος . Μέσω της γιαγιάς της Jane Holbech, κατάγεται από τον ποιητή Τζόν Ντόνε και τον Γουίλιαμ Μόμπσον, Vicar of Eyam. Είχε τέσσερα αδέλφια, δύο μεγαλύτερα και δύο μικρότερα: τον Τζόν (γεννημένος το 1896), τον Νάιτζελ (γεννημένος το 1898), την Τζέιν (γεννημένη το 1905) και τον Γουίλιαμ (γεννημένος το 1907). [5] Η πρώιμη εκπαίδευσή της ήταν στο Λύκειο του Λιάμινγκτον (1912-1915) και στη συνέχεια στο Gravely Manor School στο Boscombe (1915-1916) πριν από την ολοκλήρωση στο σχολείο Γκόντολφιν στο Salisbury (1916-1919). [6]

Η Κάρτραιτ σπούδασε μαθηματικά στο Κολλέγιο Σέιντ Χιούζ της Οξφόρδης, από όπου αποφοίτησε το 1923 με πτυχίο πρώτης τάξης. Ήταν η πρώτη γυναίκα που πέτυχε τις τελικές διαλέξεις και έλαβε πρωτιά. Δίδαξε εν συντομία στο Alice Ottley School στο Γούστερ και στη σχολή Wycombe Abbey στο Μπακιχάμσαιρ πριν επιστρέψει στην Οξφόρδη το 1928, με σκοπό να μελετήσει για το Διδακτορικό της στη Φιλοσοφία. H Κάρτραιτ εποπτεύθηκε από την Γκόντφρεϊ Χάρολντ Χάρντι στις διδακτορικές της σπουδές. Κατά τη διάρκεια του ακαδημαϊκού έτους 1928–1929 η Χάρντι βρισκόταν στο Πρίνστον, οπότε τα καθήκοντα εποπτείας της ανέλαβε ο Έντουαρντ Τσαρλς Τίτσμαρς . Η διατριβή της Κάρτραιτ, με το όνομα "The Zeros of Integral Functions of Special Types", εξετάστηκε από τον Τζόν Έντερσον Λίτλγουντ, τον οποίο γνώρισε για πρώτη φορά ως εξωτερικό εξεταστή στην προφορική της εξέταση για το 1930 D.Phil

Το 1930, η Cartwright απονεμήθηκε το Yarrow Research Fellowship και πήγε στο Κολλέγιο Γκίρντον του Κέιμπριτζ για να συνεχίσει να ασχολείται με το θέμα της διδακτορικής της διατριβής. Παρακολουθώντας τις διαλέξεις του Λίτλγουντ, έλυσε ένα από τα ανοιχτά προβλήματα που έθεσε. Το μαθηματικό της θεώρημα, γνωστό τώρα ως Θεώρημα Cartwright, δίνει μια εκτίμηση για το μέγιστο συντελεστή μιας αναλυτικής συνάρτησης που παίρνει την ίδια τιμή όχι περισσότερο από το p φορές στον δίσκο της μονάδας. Για να αποδείξει το θεώρημα χρησιμοποίησε μια νέα προσέγγιση, εφαρμόζοντας μια τεχνική που εισήγαγε η Λάρς Άλφορς για τη αντιστοίχιση . [7]

Καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

To 1936, η Κάρτραιτ έγινε διευθύντρια σπουδών στον τομέα των μαθηματικών στο κολέγιο του Γκίρτον. Το 1928, ξεκίνησε να δουλεύει πάνω σε ένα νέο πρότζεκτ, το οποίο είχε τεράστια επιρροή στην κατεύθυνση της έρευνάς της. Το συμβούλιο του Ερευνητικού Ραδιοφώνου του Τμήματος Επιστημονικής και Βιομηχανικής Έρευνας (Ηνωμένο Βασίλειο) δημιούργησε ένα υπόμνημα, το οποίο αφορούσε κάποιες διαφορικές εξισώσεις, και προέκυψε από τη μοντελοποίηση ραδιοφώνων και ραντάρ .[8] Ζήτησαν από την Μαθηματική Κοινότητα του Λονδίνου αν θα μπορούσαν να βοηθήσουν να βρεθεί κάποιος μαθηματικός, ο οποίος θα μπορούσε να δουλέψει πάνω σε αυτά τα προβλήματα και η Κάρτραιτ ενδιαφέρθηκε. Τα προβλήματα αυτά και η δυναμική τους ήταν άγνωστα στην Κάρτραιτ, οπότε εκείνη προσέγγισε τον Λίτλγουντ, ώστε να λάβει τη βοήθειά του. Πιο συγκεκριμένα, δούλεψαν πάνω στην ευαισθησία των εξισώσεων του Βαν ντερ Πολ ως προς τις αρχικές συνθήκες.[9] Τότε ξεκίνησαν να συνεργάζονται στην μελέτη των εξισώσεων, γεγονός το οποίο τους προσέφερε εκπλήξεις:

Για κάτι που κάναμε συνεχίσαμε στο θέμα χωρίς γήινη προοπτική "αποτελεσμάτων". ξαφνικά ολόκληρη η θέα της δραματικής λεπτής δομής των λύσεων μας κοίταξε κατάματα.

Η λεπτή δομή που περιγράφεται εδώ θεωρείται σήμερα ένα τυπικό παράδειγμα του φαινομένου της πεταλούδας. Η συνεργασία οδήγησε σε σημαντικά αποτελέσματα που επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό την κατεύθυνση που πήρε η σύγχρονη θεωρία των δυναμικών συστημάτων. [10] [11] Αν και το ντουέτο δεν έδωσε εγκαίρως την απάντηση, κατάφεραν να κατευθύνουν την προσοχή των μηχανικών από ελαττωματικό εξοπλισμό σε πρακτικούς τρόπους αντιστάθμισης του ηλεκτρικού "θορύβου" - ή ακανόνιστων διακυμάνσεων - που παράγονται.

Το 1945, Κάρτραιτ απλοποίησε τη στοιχειώδη απόδειξη της παραλόγου του <span about="#mwt74" class="texhtml mvar" data-cx="[{&quot;adapted&quot;:true,&quot;targetExists&quot;:true}]" data-mw="{&quot;parts&quot;:[{&quot;template&quot;:{&quot;target&quot;:{&quot;wt&quot;:&quot;Pi&quot;,&quot;href&quot;:&quot;./Πρότυπο:Pi&quot;},&quot;params&quot;:{},&quot;i&quot;:0}}]}" data-ve-no-generated-contents="true" id="mwVQ" style="font-style:italic;" typeof="mw:Transclusion">π</span> του Χέρμαϊτ. Έθεσε την δική της έκδοση της απόδειξης ως ερώτηση για τον Τρίπο, που αργότερα δημοσιεύτηκε σε ένα παράρτημα στο βιβλίο του Σέρ Χάρολντ Τζέφρις, «Επιστημονική Πρέμβαση». Το 1947, εξελέγη για να είναι Μέλος της Βασιλικής Εταιρείας και, [12] αν και δεν ήταν η πρώτη γυναίκα που εκλέχθηκε σε αυτήν την Εταιρεία, ήταν η πρώτη γυναίκα μαθηματικός. [10] [11]

Η Κάρτραιτ διορίστηκε κυρία του Girton, το 1948 και Αναγνώστρια στη Θεωρία των Λειτουργιών στο Κέιμπριτζ από 1959 έως το 1968. Από το 1957 έως το 1960, ήταν πρόεδρος της Ένωσης Γυναικών του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ. Μετά την αποχώρησή της από το Γκίρτον, ήταν επισκέπτης καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μπράουν από το 1968 έως το 1969 και στο Claremont Graduate School από το 1969 έως το 1970. Η Κάρτραιτ πέθανε στο Κέιμπριτζ, στις 3 Απριλίου 1998 σε ηλικία 97 ετών.

Αναγνώριση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Cartwright ήταν η πρώτη γυναίκα που:

  • έλαβε το μετάλλιο Sylvester [5]
  • υπηρέτησε στο Συμβούλιο της Βασιλικής Εταιρείας [12]
  • ήταν Πρόεδρος της Μαθηματικής Ένωσης (το 1951) [13]
  • ήταν Πρόεδρος της Μαθηματικής Εταιρείας του Λονδίνου (την περίοδο 1961-62)

Το 1968, ο Cartwright έλαβε το μετάλλιο Ντε Μόργκαν της Εταιρείας [14] και εξελέγη επίτιμος συνεργάτης της Βασιλικής Εταιρείας του Εδιμβούργου (HonFRSE). [15] Το 1969, έλαβε τη διάκριση του να τιμηθεί από τη βασίλισσα, και να γίνει η Νταμ Μαίρη Καρτράιτ, διοικητής της Τάξης της Βρετανικής Αυτοκρατορίας .

Θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Cartwright πέθανε στο Κέντρο Βοήθειας Ηλικιωμένων Μίντφιλντ Λόντζ στο Κέιμπριτζ το 1998. [6]

Εκδόσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • 1945: (with J. E. Littlewood) "On Non-linear Differential Equations of the Second Order", Journal of the London Mathematical Society 20: 180 doi:10.1112/jlms/s1-20.3.180
  • 1956: Integral Functions, Cambridge Tracts in Mathematics and Mathematical Physics No. 44
  • 1964: "From non-linear oscillations to topological dynamics," Journal of the London Mathematical Society 39: 1931[16]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 MacTutor History of Mathematics archive. Ανακτήθηκε στις 22  Αυγούστου 2017.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά) SNAC. w64s3r3k. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ MacTutor History of Mathematics archive.
  4. ↑ «Obituary: Mary Cartwright». The Times. 1998. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2017-05-12. https://web.archive.org/web/20170512113259/http://www-groups.dcs.st-and.ac.uk/~history/Obits/Cartwright.html. Ανακτήθηκε στις 2021-03-17. 
  5. ↑ 5,0 5,1 O'Connor, J. J.· Robertson, E. F. «Dame Mary Lucy Cartwright». School of Mathematics and Statistics, University of St Andrews. Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2019. 
  6. ↑ 6,0 6,1 «Former Fellows of the Royal Society of Edinburgh 1783–2002» (PDF). Royalsoced.org.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 24 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2015. 
  7. ↑ DeFuria, Jack (22 Οκτωβρίου 2014). «Mary Lucy Cartwright». Prezi. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2017. 
  8. ↑ «A Point of View: Mary, queen of maths». BBC News Magazine. 8 March 2013. https://www.bbc.co.uk/news/magazine-21713163. 
  9. ↑ Wolfram, Stephen (2002). A New Kind of Science. Wolfram Media, Inc. σελ. 971. ISBN 1-57955-008-8. 
  10. ↑ 10,0 10,1 «Mistress of Girton whose mathematical work formed the basis of chaos theory». Obituaries Electronic Telegraph. 11 Απριλίου 1998. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2017. 
  11. ↑ 11,0 11,1 Walter Hayman (1 November 2000). «Dame Mary (Lucy) Cartwright, D.B.E. 17 December 1900 – 3 April 1998». Biographical Memoirs of Fellows of the Royal Society 46: 19–35. doi:10.1098/rsbm.1999.0070. http://rsbm.royalsocietypublishing.org/content/46/19. Ανακτήθηκε στις 8 March 2017. 
  12. ↑ 12,0 12,1 Hayman, Walter K. (2000). «Dame Mary (Lucy) Cartwright, D.B.E. 17 December 1900 – 3 April 1998: Elected F.R.S. 1947». Biographical Memoirs of Fellows of the Royal Society 46: 19. doi:10.1098/rsbm.1999.0070. 
  13. ↑ Williams, Mrs. E. M. (October 1966), «Presidential Address: The Changing Role of Mathematics in Education», The Mathematical Gazette 50 (373): 243–254, doi:10.2307/3614669 
  14. ↑ List of LMS prize winners, LMS website, accessed July 2011
  15. ↑ «Dame Mary Lucy Cartwright Hon FRSE». The Royal Society of Edinburgh. 28 Οκτωβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2019. 
  16. ↑ «CWP Profile». UCLA. 2001. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Οκτωβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2017. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μαίρη_Κάρτραιτ&oldid=10024229"