Μέσα επικοινωνίας δι' εντοπισμού

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Τα μέσα επικοινωνίας δι' εντοπισμού είναι μέσα επικοινωνίας τα οποία αναφέρονται σε μία συγκεκριμένη τοποθεσία. Η εφαρμογή τους ωστόσο, δεν περιορίζεται μόνο στη φυσική τοποθεσία στην οποία αναφέρεται το περιεχόμενο.

Τα μέσα επικοινωνίας δι' εντοπισμού είναι ψηφιακά μέσα που εφαρμόζονται σε πραγματικές γεωγραφικές θέσεις, ενεργοποιώντας έτσι πραγματικές κοινωνικές αλληλοδράσεις. Ενώ οι κινητές τεχνολογίες, όπως το Παγκόσμιο Σύστημα Θεσιδεσίας (GPS), οι φορητοί υπολογιστές και τα κινητά τηλέφωνα δίνουν ώθηση στη λειτουργία των μέσων επικοινωνίας δι' εντοπισμού, δεν αποτελούν τον κύριο στόχο για την ανάπτυξη και εξέλιξη των ερευνητικών έργων στον τομέα αυτό.

Ο Μπεν Ράσελ δίνει την εξής περιγραφή στο "Headmap Μanifesto":

Τα μέσα επικοινωνίας δι' εντοπισμού είναι πολλά πράγματα: Είναι ένας νέος "χώρος" στον οποίο πραγματοποιούνται οι παλιές συζητήσεις σχετικά με τον τρόπο που συνδέεται η συνείδηση με ένα τόπο αλλά και με τους άλλους ανθρώπους. Ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο προωθείται η ενεργή συμμετοχή, η κριτική, και η άμεση διαμόρφωση των νέων τεχνολογικών εξελίξεων. Ένα πλαίσιο για την εξερεύνηση νέων και παλαιών μοντέλων της επικοινωνίας, της κοινότητας και της ανταλλαγής. Ένα πεδίο για τη διφορούμενη διαμόρφωση και τη ραγδαία ανάπτυξη των υποδομών παρακολούθησης και ελέγχου.[1]

Τεχνολογίες προσδιορισμού θέσης, τεχνολογίες διεισδυτικές, και πανταχού παρόντες υπολογιστές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο όρος Locative Media επινοήθηκε από τον Κάρλις Κάλνινς.[2].

Ο όρος αυτός έχει αποδοθεί στα ελληνικά ως "μέσα επικοινωνίας δι' εντοπισμού" [3]. Ο όρος αυτός χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο σε αντιδιαστολή με τον όρο "υπηρεσίες προσδιορισμού ή επίγνωσης θέσης", ο οποίος αναφέρεται κυρίως σε υπηρεσίες που παρέχουν οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας. Με την αναφορά στα μέσα επικοινωνίας δι' εντοπισμού δίνεται έμφαση στην επικοινωνιακή τους διάσταση και όχι στην παροχή υπηρεσιών επιπρόσθετης αξίας σε έναν χρήστη.

Τα μέσα επικοινωνίας δι΄ εντοπισμού είναι στενά συνδεδεμένα με την ενισχυμένη πραγματικότητα, πραγματικότητα που βρίσκεται σε σύζευξη με την εικονική πραγματικότητα) και τους διεισδυτικούς υπολογιστές, υπολογιστές που βρίσκονται παντού, όπως και στην πανταχού παρούσα υπολογιστική. Ενώ η ενισχυμένη πραγματικότητα (αγγλ. Augmented reality) επικεντρώνεται σε τεχνικές λύσεις, και η διεισδυτική υπολογιστική ενδιαφέρεται κυρίως για την ενσωμάτωση των μικρο-υπολογιστών στο περιβάλλον, τα μέσα επικοινωνίας δι' εντοπισμού από την άλλη πλευρά επικεντρώνονται στην κοινωνική αλληλεπίδραση με τον τόπο αλλά και με την τεχνολογία. Πολλά έργα των μέσων επικοινωνίας δι' εντοπισμού έχουν έναν κοινωνικό, κριτικό ή προσωπικό (μνήμη) χαρακτήρα.

Ενώ με τη στενή έννοια, κάθε είδους σύνδεσμος με συμπληρωματικές πληροφορίες που έχει συσταθεί στο χώρο (σε συνδυασμό με τις πληροφορίες που παρέχει ο συγκεκριμένος τόπος) θα παρέπεμπε σε μέσα εξαρτημένα από την τοποθεσία, ο όρος "μέσα επικοινωνίας δι' εντοπισμού" δεσμεύεται μόνο από τεχνικούς παράγοντες. Τα μέσα επικοινωνίας δι' εντοπισμού λειτουργούν σε συσχετισμό με την τοποθεσία αλλά πολλές από τις εφαρμογές είναι από τεχνική άποψη ανεξάρτητες από την τοποθεσία. Όπως και στην περίπτωση των ψηφιακών μέσων, όπου το ίδιο το μέσο δεν είναι ψηφιακό αλλά είναι το περιεχόμενο του, στα μέσα επικοινωνίας δι' εντοπισμού το ίδιο το μέσο ενδέχεται να μην προσδιορίζεται γεωγραφικά, ενώ το περιεχόμενο να είναι γεωγραφικά προσανατολισμένο.

Η Ιαπωνική κουλτούρα για την κινητή τηλεφωνία ενστερνίζεται την εξαρτημένη από την τοποθεσία πληροφορία και την χωρική επίγνωση. Προβλέπεται ότι στο εγγύς μέλλον τα μέσα επικοινωνίας δι' εντοπισμού θα εξελιχθούν σε σημαντικό παράγοντα της καθημερινής ζωής.

Τεχνολογικά μέσα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα μέσα επικοινωνίας δι' εντοπισμού χρησιμοποιούν τεχνολογίες όπως το Παγκόσμιο Σύστημα Θεσιδεσίας(GPS), φορητούς υπολογιστές, το κινητό τηλέφωνο, Συστήματα Γεωγραφικών Πληροφοριών (GIS), την εφαρμογή Google Maps κτλ. Το GPS επιτρέπει τον ακριβή γεωγραφικό προσδιορισμό μιας τοποθεσίας και οι φορητοί υπολογιστές επιτρέπουν τη σύνδεση των διαδραστικών μέσων με την τοποθεσία αυτή. Το ΣΓΠ παρέχει πιο αυθαίρετη πληροφορία σχετικά με τη γεωλογική, στρατηγική ή οικονομική κατάσταση μιας τοποθεσίας. Οι χάρτες Google προσφέρουν την οπτική αναπαράσταση ενός συγκεκριμένου τόπου. Μια ακόμα σημαντική νέα τεχνολογία που συσχετίζει τα ψηφιακά δεδομένα με ένα συγκεκριμένο σημείο είναι η Radio-Frequency Identification (RFID), διάδοχος των barcodes όπως το Semacode.

Η έρευνα που συμβάλλει στον τομέα των μέσων επικοινωνίας δι' εντοπισμού είναι η έρευνα σε τομείς όπως των διεισδυτικών υπολογιστών, της χωρικής επίγνωσης και της κινητής τηλεφωνίας. Το τεχνολογικό υπόβαθρο των μέσων επικοινωνίας δι΄ εντοπισμού αναφέρεται μερικές φορές ως "υπολογιστές προσδιορισμού θέσης».[4]

Παραδείγματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι σχεδιαστές ΑΝ Γκάλογουεϊ και Ματ Γουόρντ αναφέρουν ότι:

...οι διάφοροι διαδικτυακοί κατάλογοι των έργων διεισδυτικών υπολογιστών και μέσων επικοινωνίας δι' εντοπισμού δεν μπορούν να ταξινομηθούν στις σημερινές κατηγορίες έργων: από τα παιχνίδια κινητής τηλεφωνίας, διηγήματα που συσχετίζονται με τον χώρο, την επί-θεση (annotation) πληροφοριών στο χώρο και διαδικτυακά performances μέχρι τις ειδικές εφαρμογές για κινητές συσκευές.[5]

Η αξιοποίση των μέσων επικοινωνίας δι' εντοπισμού είναι εξέχουσα στην τέχνη.[6] Μια υπο-κατηγορία της διαδραστικής τέχνης ή της τέχνης με νέα μέσα, η τέχνη που χρησιμοποιεί τον προσδιορισμό θέσης εξερευνά τις σχέσεις μεταξύ του πραγματικού κόσμου και του εικονικού (δυνητικού) ή μεταξύ ανθρώπων, τόπων ή αντικειμένων στον πραγματικό κόσμο.

Αξιοσημείωτες εφαρμογές των μέσων επικοινωνίας δι' εντοπισμού αποτελούν το έργο Βιο Mapping του Κρίστιαν Νολντ το 2004,[7] έργα τέχνης, όπως το SpacePlace ZKM / ZKMax του Φίλιπ Πόκοκ στο Μόναχο το 2005[8] και η εφαρμογή Britglyph του Άλφι Ντένεν το 2008,[9] και το Britglyph από τον Alfie Dennen το 2009,[9] και location-based παιχνίδια όπως το Quake AR από το Wearable Computer Lab του Πανεπιστημίου της Νότιας Αυστραλίας[10] και το Can You See Me Now? το 2001 από την δημιουργική ομάδα Blast Theory σε συνεργασία με το Mixed Reality Lab του Πανεπιστημίου του Νότιγχαμ.

Στο μυθιστόρημα του Γουίλιαμ Γκίμπσον Spook Country, η τέχνη που αξιοποιεί τα μέσα επικοινωνίας δι' εντοπισμού είναι ένα από τα κύρια θέματα στο σκηνικό της ιστορίας.

Το Transborder Immigrant Tool από το Electronic Disturbance Theater είναι ένα έργο με στόχο την παροχή διασωστικών πληροφοριών και κατευθύνσεων προς εύρεσης νερού για τους ανθρώπους που προσπαθούν λαθραία να διασχίσουν τις ΗΠΑ στα σύνορα με το Μεξικό. Το έργο προσέλκυσε την παγκόσμια προσοχή των μέσων ενημέρωσης το 2009 και το 2010. Άρθρα δημοσιεύτηκαν και στην εφημερίδα LA Times και κάλυψαν την ιστορία με επίκεντρο τον Ρικάρντο Ντομίνγκεζ[11] και την ιστορία των Μίχα Καρντένας και Μπρετ Στάλμπαουμ βασισμένη στην συνέντευξη τους στο Associated Press.[12]

Τα άρθρα επικεντρώθηκαν στις ανησυχίες σχετικά με τη νομιμότητα του έργου και την επακόλουθη ανάκριση της ομάδας, η οποία είναι ακόμη σε εξέλιξη. Το Transborder Immigrant Tool πήρε πρόσφατα μέρος σε μια σειρά σημαντικών εκθέσεων όπως Here, Not There στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Σαν Ντιέγκο και το 2010 στην Μπιενάλε της Καλιφόρνια στο Orange County Museum of Art.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Russell, B. (2004). “ICM Online Reader Introduction”. Transcultural Mapping Online Reader. Locative Media Lab. Available online: https://web.archive.org/web/20060720212044/http://locative.net/tcmreader/index.php?intro;russell
  2. ↑ Galloway, Anne; Ward, Matthew (2006), «Locative Media As Socialising And Spatializing Practice: Learning From Archaeology», Leonardo Electronic Almanac (MIT Press) 14 (3), ISSN 1071-4391, http://leoalmanac.org/journal/vol_14/lea_v14_n03-04/gallowayward.asp, ανακτήθηκε στις 2008-09-19 
  3. ↑ Χαρίτος, Δ. (2007) “Τα μέσα επικοινωνίας δι' εντοπισμού και οι επιδράσεις τους ως προς την κοινωνική αλληλόδραση στο περιβάλλον της σημερινής πόλης”, Ζητήματα Επικοινωνίας, τχ. 5, Αθήνα: Εκδόσεις Καστανιώτη, σελ. 46-61.
  4. ↑ Harle, Robert K.; Hopper, Andrew (2005), Deploying and Evaluating a Location-Aware System, University of Cambridge Computer Laboratory (δημοσιεύθηκε 2005-07-21), http://www.cl.cam.ac.uk/research/dtg/~rkh23/pubs/mobisys2005.pdf, ανακτήθηκε στις 2005-11-13 
  5. ↑ Galloway, Anne; Ward, Matthew (2005), Locative Media As Socialising And Spatializing Practice: Learning From Archaeology (DRAFT) (δημοσιεύθηκε 2005-10-26), http://www.purselipsquarejaw.org/papers/galloway_ward_draft.pdf, ανακτήθηκε στις 2005-11-13 
  6. ↑ Hemment, Drew (2004). «Locative Arts». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Ιουνίου 2007. Ανακτήθηκε στις 15 Μαΐου 2007.  Unknown parameter |month= ignored (βοήθεια)
  7. ↑ Smith, David (2006-04-16). «How I took my emotions out for a walk». The Guardian (London). http://www.guardian.co.uk/technology/2006/apr/16/news.theobserversuknewspages. Ανακτήθηκε στις 2010-05-11. 
  8. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Δεκεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2020. 
  9. ↑ 9,0 9,1 «Net politics is all rock and role». BBC News. 2008-12-15. http://news.bbc.co.uk/1/hi/technology/7783918.stm. Ανακτήθηκε στις 2010-05-11. 
  10. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Οκτωβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 3 Οκτωβρίου 2010. 
  11. ↑ Marosi, Richard (05-07-2010). «UC San Diego professor who studies disobedience gains followers -- and investigators». LA Times. http://articles.latimes.com/2010/may/07/local/la-me-ucsd-professor-20100507-53. Ανακτήθηκε στις 07-08-2010. 
  12. ↑ Spagat, Elliot (2009-12-29). ["http://www.bakersfieldnow.com/news/80283142.html" «Artists aim to help illegal immigrants with GPS phone»]. Associated Press (San Diego). "http://www.bakersfieldnow.com/news/80283142.html". Ανακτήθηκε στις 2010-07-08. [νεκρός σύνδεσμος]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μέσα_επικοινωνίας_δι%27_εντοπισμού&oldid=10274994"