Μέγαρο ντε Μπωβαί

Μέγαρο ντε Μπωβαί
Γενικές πληροφορίες
Είδος	ιδιωτικό μέγαρο
Αρχιτεκτονική	μπαρόκ αρχιτεκτονική
Διεύθυνση	68, rue François Miron
Γεωγραφικές συντεταγμένες	48°51′19″N 2°21′30″E
Διοικητική υπαγωγή	Σαιν-Ζερβαί
Τοποθεσία	Παρίσι
Χώρα	Γαλλία
Έναρξη κατασκευής	1654
Ένοικοι	Administrative Court of Appeal of Paris
Ιδιοκτήτης	Δήμος του Παρισιού
Διαχειριστής	Administrative Court of Appeal of Paris
Αρχιτέκτονας	Αντουάν Λε Πωτρ
Προστασία	κατηγοριοποιημένο ιστορικό μνημείο στη Γαλλία (από 1966)
Ιστότοπος
	Επίσημος ιστότοπος
	Πολυμέσα
	δεδομένα (π)

Το μέγαρο ντε Μπωβαί (γαλλικά: Hôtel de Beauvais) είναι ένα αρχοντικό που βρίσκεται στην οδό Φρανσουά-Μιρόν 68, στο 4ο διαμέρισμα του Παρισιού, στην περιοχή Λε Μαραί. Κατασκευάστηκε το 1655 και στεγάζει το Διοικητικό Εφετείο του Παρισιού. Είναι χαρακτηρισμένο ως ιστορικό μνημείο από το 1966.^[3]

Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το 1655, ο Πιέρ ντε Μπωβαί και η σύζυγός του Κατρίν έχτισαν το μέγαρο, με αρχιτέκτονα τον Αντουάν Λε Πωτρ. Η Κατρίν ντε Μπωβαί ήταν η πρώτη κυρία των τιμών της Άννας της Αυστρίας και πρώτη ερωμένη του νεαρού Λουδοβίκου ΙΔ'. ^[4] Ευνοούμενη της βασίλισσας, η Κατρίν Μπωβαί έλαβε δωρεές σε χρήμα και αργότερα ακριβά οικοδομικά υλικά που προορίζονταν να χρησιμοποιηθούν στην επέκταση της Τετράγωνης αυλής του ανακτόρου του Λούβρου. Το μέγαρο Μπωβαί χτίστηκε εν μέρει πάνω σε προηγούμενο γοτθικό κτίσμα που ανήκε στους Κιστερσιανούς μοναχούς από τον 13ο αιώνα. Το μόνο που έχει απομείνει από το παλαιότερο κτίσμα είναι το θολωτό κελάρι που έχει διατηρηθεί στο υπόγειο του μεγάρου του 17ου αιώνα.

Στις 26 Αυγούστου 1660 ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΔ' και η νεαρή σύζυγός του Μαρία-Θηρεσία έκαναν θριαμβευτική είσοδο στο Παρίσι, σταματώντας στο μέγαρο ντε Μπωβαί για να χαιρετήσουν τους Μπωβαί, οι οποίοι βρίσκονταν στο προεξέχον μπαλκόνι που έβλεπε στο δρόμο. Στο μπαλκόνι του μεγάρου βρισκόταν επίσης η Άννα της Αυστρίας, ο καρδινάλιος Μαζαρέν και ο στρατάρχης ντε Τουρέν.^[5]

Το 1763 το μέγαρο μισθώθηκε από τον Βαυαρό πρεσβευτή, ο οποίος φιλοξένησε την οικογένεια του κ. Λεοπόλντ Μότσαρτ με τον νεαρό Βόλφγκανγκ, επτά ετών, στην πρώτη του επίσκεψη στο Παρίσι από τον Νοέμβριο του 1763 έως τον Απρίλιο του 1764.

Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, το κτίριο κατασχέθηκε από το κράτος και πωλήθηκε σε ιδιώτη. Το 1800 το κτίριο χωρίστηκε σε 40 διαμερίσματα. Έγιναν σημαντικές μετατροπές και ορισμένα τμήματα καταστράφηκαν ή κατεδαφίστηκαν. Ένα επιπλέον πάτωμα προστέθηκε επίσης μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου ορόφου προκειμένου να δημιουργηθεί επιπλέον χώρος ενοικίασης.

Μέχρι το 1987 το μέγαρο ενοικιαζόταν, μεταξύ των ενοικιαστών ήταν ένα σχολείο και, από το 1941 έως το 1972, μια ιδιωτική μαιευτική κλινική. Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής οι Εβραίοι ένοικοι απομακρύνθηκαν. Το 1918, το κτίριο υπέστη ζημίες κατά τη διάρκεια βομβαρδισμού. Το 1943 η πόλη του Παρισιού αγόρασε το σπίτι. Το σύνολο του κτηρίου χαρακτηρίσθηκε ιστορικό μνημείο το 1966. Στις αρχές του 20ού αιώνα, το κτίριο κινδύνευε να καταστραφεί ως μέρος μιας προσπάθειας ανακατασκευής περιοχών του Παρισιού στις οποίες περιλαμβάνονταν το Μαραί και οι περιοχές γύρω από το κέντρο Πομπιντού. Ωστόσο, χάρη στις προσπάθειες του Υπουργού Πολιτισμού Αντρέ Μαλρώ και υποστηρικτών της διάσωσης της πολιτιστικής κληρονομιάς, μεγάλο μέρος των κτισμάτων του Μαραί αποκαταστάθηκαν σταδιακά έως τα τέλη του 20ού αιώνα και δεν κατεδαφίστηκαν. Μεταξύ του 1967 και 1970 αποκαταστάθηκε επίσης το μεσαιωνικό κελάρι από τον οργανισμό Ιστορικό Παρίσι.^[6]

Η αναπαλαίωση στην αρχική κατάσταση του μεγάρου ολοκληρώθηκε το 2003 και από το 2004 στεγάζει το Διοικητικό Εφετείο του Παρισιού. Η είσοδος στο κοινό δεν επιτρέπεται εκτός από την αυλή. Ωστόσο, το κοινό μπορεί να επισκεφθεί τα ιστορικά μέρη του κτηρίου κατά τη διάρκεια των Ευρωπαϊκών Ημερών Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Επισκέψεις του κοινού επίσης επιτρέπονται μία φορά το μήνα υπό την αιγίδα του οργανισμού Ιστορικό Παρίσι.^[6] Η αυλή χρησιμοποιείται για συναυλίες κλασσικής μουσικής, κυρίως κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ του Μαραί. ^[7]^[8]