Μάχη της Καστέλλας (Πειραιώς)
| Μάχη της Καστέλλας (Πειραιώς) | |||
|---|---|---|---|
| Ελληνική Επανάσταση του 1821 | |||
 Ο Μακρυγιάννης υπερασπίζεται τη Καστέλλα | |||
| Χρονολογία |
30 Ιανουαρίου 1827 20 Φεβρουαρίου 1827 | ||
| Τόπος | Καστέλλα Πειραιώς | ||
| Έκβαση | Νίκη των Ελλήνων | ||
| Αντιμαχόμενοι | |||
|
| |||
| Ηγετικά πρόσωπα | |||
|
| |||
| Δυνάμεις | |||
| |||
| Απώλειες | |||
| |||
Η Μάχη της Καστέλλας ήταν πολεμική εμπλοκή της επανάστασης του 21 με νικηφόρα έκβαση για τους Έλληνες.
Πίνακας περιεχομένων
Η εξέλιξη των γεγονότων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πρώτη μάχη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Διεξήχθη στις 30 Ιανουαρίου 1827 μεταξύ των υπερασπιστών του ομώνυμου λόφου της Αττικής και των δυνάμεων του Ρεσίτ Πασσά ο οποίος εξόρμησε εναντίον τους με πεζικό και ιππικό, ενώ χρησιμοποίησε και έξι κανόνια. Τις ελληνικές μονάδες υπεράσπισαν δυο Ψαριανά πλοία, καθώς και το ατμόπλοιο «Καρτερία» υπό το ναύαρχο Άστιγξ. Ύστερα από 5ωρη σύγκρουση οι Τούρκοι υποχώρησαν με βαριές απώλειες (περαν των 300 νεκρών) τις οποίες αύξησε η καταδίωξη από αντεπιτιθέμενα τμήματα των Ελλήνων μαχητών υπό τους Μακρυγιάννη, Σπ. Δοντά και Δημ. Μπενιζέλο. Οι ελληνικές απώλειες ήταν 60 άνδρες και φθορές της «Καρτερίας», που προκλήθηκαν από το αντίπαλο πυροβολικό.
Δεύτερη μάχη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις 20 Φεβρουαρίου της ίδιας χρονιάς ο Τούρκος αρχιστράτηγος επιχείρησε νέα επίθεση κατά της Καστέλλας, της οποίας την κατάληψη θεωρούσε απαραίτητη για την συνέχεια της πολιορκίας της Ακρόπολης αλλά απέτυχε εκ νέου, παρά το γεγονός ότι οι αντίπαλοί του, οχυρωμένοι στη βαλτώδη θέση «Τρεις Πύργοι» δε διέθεταν ιππείς, ενώ και ο αριθμός τους (μόλις 500 μαχητές, υπό τους Αθηναίους οπλαρχηγούς Χαρ. Ιγγλέση, Γεώργ. Λέκκα και του εκ Ναυπάκτου Παν. Σωτηρόπουλου) ήταν ελάχιστος σε σχέση με τις τουρκικές δυνάμεις (3.000 πεζοί, 1.000 ιππείς).
Παρότι η επιτυχής άμυνα της Καστέλλας δεν εμπόδισε το γενικότερο σχέδιο του Κιουταχή να καταλάβει την Ακρόπολη, εντούτοις, προσέφερε στις ελληνικές δυνάμεις ένα σημαντικό προγεφύρωμα για τον περαιτέρω αγώνα τους στην Αττική.
Πηγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Διονύσιος Κόκκινος, «Η Ελληνική Επανάστασις», τόμος 5ος, σελ. 594, 597 (έκδοση «Μέλισσα», Αθήνα, 1974).
