Μάχη της Ασκάλωνας
| Πρώτος Ιουδαϊκός Πόλεμος | |||
|---|---|---|---|
| Μάχη της Ασκάλωνας | |||
 Ρωμαϊκό ιππικό | |||
| Χρονολογία | 67 | ||
| Τόπος | Παλαιστίνη | ||
| Έκβαση | Νίκη των Ρωμαίων | ||
| Αντιμαχόμενοι | |||
| Ηγετικά πρόσωπα | |||
| |||
| Δυνάμεις | |||
| |||
Ύστερα από τις νίκες τους εναντίον των Ρωμαίων οι Ιουδαίοι αποφάσισαν να επιτεθούν εναντίον της Ασκάλωνας. Ένας στρατός εθελοντών ετοιμάστηκε με επικεφαλής τους Ιωάννη τον Εσσαίο, Σίλα τον Βαβυλώνιο και Νίγερα τον Περαΐτη και κινήθηκε με μεγάλη ταχύτητα εναντίον της πόλης[1].
Η πρώτη σύγκρουση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στην Ασκάλωνα βρίσκονταν ως φρουρά μια ρωμαϊκή κοορτίς και μια ίλη ιππικού με επικεφαλής τον Αντώνιο. Ο Αντώνιος αποφάσισε να αντιμετωπίσει τους επαναστάτες και οι δύο αντίπαλοι παρατάχθηκαν πανέτοιμοι για μάχη στην ανοιχτή πεδιάδα που βρίσκονταν μπροστά στην πόλη. Όταν η μάχη ξεκίνησε φάνηκε αμέσως η διαφορά μεταξύ των έμπειρων επαγγελματιών στρατιωτών από την μια πλευρά και των ενθουσιωδών αλλά απειροπόλεμων εθελοντών από την άλλη.
Στην αρχή της μάχης το ρωμαϊκό ιππικό με μια ορμητική κατά μέτωπο επέλαση του διέσπασε και έτρεψε σε φυγή το κέντρο της παράταξης των επαναστατών προκαλώντας τους πανικό. Κατόπιν για όλη την υπόλοιπη ημέρα μετακινούνταν διαρκώς στο ανοιχτό πεδίο της μάχης και ανενόχλητο έπεφτε πάνω στις ομάδες των επαναστατών που ασύντακτα προσπαθούσαν να διαφύγουν σκορπώντας τους το θάνατο. Όταν η μάχη τελείωσε οι επαναστάτες είχαν 10.000 νεκρούς. Την ίδια τύχη είχαν και οι δυο από τους τρεις αρχηγούς τους οι Ιωάννης ο Εσσαίος και Σίλας ο Βαβυλώνιος. Οι Ρωμαίοι είχαν λίγους τραυματίες[2].
Η δεύτερη σύγκρουση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όσοι από τους επαναστάτες απέμειναν κατέφυγαν σε μια κωμόπολη της γειτονικής Ιδουμαίας. Παρά την συντριπτική ήττα τους δεν έχασαν το κουράγιο τους και δοκίμασαν να επιτεθούν στην πόλη δεύτερη φορά. Κατά την πορεία τους όμως έπεσαν πάνω σε ενέδρα των Ρωμαίων οι οποίοι τους κύκλωσαν και τους κατέκαψαν. Σκοτώθηκαν 800 και ελάχιστοι μαζί με τον Νίγερ που είχε τραυματιστεί κατάφεραν να διαφύγουν. Ο Νίγερ και κάποιοι άλλοι κατέφυγαν σε ένα πύργο στον οποίο οι Ρωμαίοι έβαλαν φωτιά. Μόλις οι Ρωμαίοι είδαν τον πύργο να καίγεται έφυγαν γιατί θεώρησαν πως όσοι είχαν καταφύγει εκεί θα ήταν νεκροί. Ο Νίγερ όμως χωρίς να τον δει κανείς είχε προλάβει να βγει από τον πύργο και να κρυφτεί σε μια σπηλιά. Ύστερα από λίγες μέρες οι φίλοι του που τον πενθούσαν και έψαχναν το πτώμα του ξαφνικά άκουσαν έκπληκτοι την φωνή του. Παρά την πανωλεθρία, η είδηση της διάσωσης του γενναίου πολεμιστή προκάλεσε ένα κύμα χαράς στην Ιερουσαλήμ[3].
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Ιστορία του Ελληνικού Έθνους Τομ.Ε Ελληνισμός και Ρώμη Εκδοτική Αθηνών 1979
- Rostovtzeff M. Ρωμαική Ιστορία Εκδόσεις Παπαζήση 1984
- Ιώσηπος Ιστορία του Ιουδαϊκού πολέμου προς Ρωμαίους. Αρχαία Ελληνική Γραμματεία «Οι Έλληνες» Εκδόσεις Κάκτος 1997
| |||||