Μάρκος Αιμίλιος Σκαύρος (πραίτωρ το 56 π.Χ.)
| Μάρκος Αιμίλιος Σκαύρος (πραίτωρ το 56 π.Χ.) | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 92 π.Χ. (περίπου)[1] Αρχαία Ρώμη |
| Θάνατος | 52 π.Χ. |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αρχαία Ρώμη |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Λατινικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | Ρωμαίος πολιτικός Ρωμαίος στρατιωτικός |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Μουκία Τέρτια |
| Τέκνα | Marcus Aemilius Scaurus |
| Γονείς | Μάρκος Αιμίλιος Σκαύρος (ύπατος το 115 π.Χ.)[2] και Καικιλία Μετέλλα (κόρη του Δαλματικού) |
| Αδέλφια | Αιμιλία Σκαύρα Φαύστος Κορνήλιος Σύλλας (ταμίας το 54 π.Χ.) (ετεροθαλής αδελφός από μητέρα) Φαύστα Κορνηλία (ετεροθαλής αδελφή από μητέρα) Cornelius Sulla (ετεροθαλής αδελφός από μητέρα) |
| Οικογένεια | Aemilii Scauri |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Ρωμαίος συγκλητικός Propraetor (55 π.Χ.)[3] Πραίτορας (56 π.Χ.)[3] Ταμίας (Quaestor) (66 π.Χ.)[3] proquaestor (65 π.Χ.–61 π.Χ.)[3] moneyer (58 π.Χ.)[4] |
Ο Μάρκος Αιμίλιος Σκαύρος, λατινικά: Marcus Aemilius Scaurus (γενν. π. 92 π.Χ [5], άκμασε έως το 52 π.Χ.) ήταν Ρωμαίος πολιτικός του 1ου αι. π.Χ. και γιος του Μάρκου Αιμίλιου Σκαύρου και της Καικιλίας Μετέλλας.
Αρχικά υποστηρικτής του Πομπήιου, ο Σκαύρος πολέμησε υπό τις διαταγές του κατά τη διάρκεια του Γ΄ Μιθριδατικού Πολέμου και αργότερα κυβέρνησε τη Συρία. Ανεβαίνοντας τη σειρά αξιωμάτων (cursus honorum) οργάνωσε υπέροχα παιχνίδια ως αγορανόμος καθέδρας (curule aedile), και αργότερα υπηρέτησε ως πραίτωρ. Έχοντας ως επαρχία του τη Σαρδηνία, κατηγορήθηκε για εκβιασμό κατά την επιστροφή του στη Ρώμη, αλλά τον υπερασπίστηκαν επιτυχώς πολλοί επιφανείς συγκλητικοί. Η προσφορά του για την υπατεία του 53 π.Χ. ήταν ανεπιτυχής. Το 52 π.Χ. καταδικάστηκε για δωροδοκία σε εκείνες τις εκλογές, και πήγε στην εξορία. Η πτώση του οφειλόταν ίσως στον γάμο του με τη Mουκία, πρώην σύζυγο του Πομπήιου, που είχε ως αποτέλεσμα να πέσει σε δυσμένεια.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Σκαύρος ανήκε στο σημαντικό γένος των Αιμιλίων, που ήταν πατρίκιοι. Ήταν γιος του ομώνυμου πατέρα του και της Καικιλίας Μετέλλας. Ο διάσημος πατέρας του είχε υπηρετήσει στην υπατεία του 115 π.Χ., και από εκείνο το έτος μέχρι το τέλος του, ως πρώτος της Συγκλήτου (princeps senatus). Ο πατέρας του απεβίωσε το 88 π.Χ. κατά την παιδική ηλικία του Σκαύρου. [5] Ο Πομπήιος Μάγνος νυμφεύτηκε για λίγο την αδελφή του Αιμιλία, και ακόμη και μετά το τέλος της, ο Πομπήιος συνέχισε να ενδιαφέρεται προσωπικά για τον ανιψιό της.
Γ΄ Μιθριδατικός Πόλεμος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 66 π.Χ., κατά τη διάρκεια του Γ΄ Μιθριδατικού Πολέμου, ο Σκαύρος μπορεί να υπηρετούσε ως ταμίας (quaestor). [6] Στα 65 ή στα 64 π.Χ. ο Σκαύρος διορίστηκε αντιταμίας (proquaestor) στη Συρία υπό τη γενική διοίκηση του πολέμου του Πομπήιου. [7]
Η ρωμαϊκή επέμβαση στη Συρία ξεκίνησε, όταν ο Πομπήιος κινήθηκε για να αντιμετωπίσει την επιθετικότητα τού βασιλιά Αρέτα Γ΄ των Ναβαταίων. Ο Πομπήιος, ωστόσο, είχε επίσης δεσμευτεί να παρέμβει σε μία διαμάχη μεταξύ των ανταγωνιστών διεκδικητών της Ιουδαίας: του Υρκανού Β΄ και του Αριστόβουλου Β΄. [8] Αφού ο Αρέτας Γ΄ παρενέβη για να ευνοήσει τον Υρκανό Β΄ στην Ιουδαία, ο Σκαύρος ηγήθηκε της πρεσβείας, όπου τάχθηκε στο πλευρό του Αριστόβουλου Β΄ και διέταξε τον Αρέτα Γ΄ να αποσυρθεί. [9] Αυτό προηγήθηκε της άμεσης επέμβασης του Πομπήιου, ο οποίος βάδισε νότια το φθινόπωρο του 64 π.Χ., όταν ο Αριστόβουλος είχε αρχίσει να κερδίζει τη σύγκρουση. Ο Πομπήιος τελικά έκανε τον Υρκανό Β΄ αρχιερέα και εθνάρχη στην Ιουδαία, και έκανε τον Αριστόβουλο Β΄ να σταλεί στη Ρώμη αλυσοδεμένος. [9]
Όταν ο Πομπήιος επέστρεψε βόρεια για να τακτοποιήσει συνθήκη με τον Φαρνάκη Β΄ το 63 π.Χ., άφησε τη Συρία οργανωμένη ως επαρχία (από εδάφη που απέσπασε από την αυτοκρατορία των Σελευκιδών), υπό τον Σκαύρο ως κυβερνήτη αντιπραίτωρα (pro praetore) με δύο λεγεώνες. [10] Ο Σκαύρος κινήθηκε για εκστρατεία εναντίον του Αρέτα Γ΄, αλλά το 62 π.Χ. τελείωσε την εκστρατεία του, αφού αποδέχθηκε την ονομαστική υποταγή του Αρέτα Γ΄ και την πληρωμή τριακοσίων ταλάντων στον Σκαύρο. [11] Στο τέλος του έτους 61 π.Χ. τον Σκαύρο διαδέχθηκε στη Συρία ο Λεύκιος Μάρκιος Φίλιππος. [12]
Οι δεσμεύσεις του Σκαύρου στη Συρία και την Ιουδαία μπορεί να αναφέρονται στον κύλινδρο της Νεκράς Θάλασσας 4Q333 (αποσπασματικός), που αναφέρει: [την (εβδομάδα του) Ιε]ζέκελ, που είναι ... ο Αιμίλιος σκότωσε ... [τον] έβδομο [μήν]α ... (την εβδομάδα του) Γαμούλ ... ο Αιμίλιος σκότωσε ...[
Λέγεται από τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο ότι ήταν ο πρώτος Ρωμαίος (μεγάλος) συλλέκτης χαραγμένων πολύτιμων λίθων. [13]
Αγορανόμος καθέδρας και πραίτωρ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Σκαύρος επέστρεψε στη Ρώμη και –νόμιμος λόγω της ιδιότητάς του ως πατρικίου– εξελέγη αγορανόμος καθέδρας (curule aedile) λίγα χρόνια αργότερα, το 58 π.Χ., με συνάδελφο τον Πόπλιο Πλαύτιο Υψαίο. [14] Μαζί έκοψαν δηνάρια, που έδειχναν τη σκηνή της παράδοσης του βασιλιά Αρέτα Γ΄ των Ναβαταίων στον Σκαύρο. [15] Ωστόσο, η μαζική παραγωγή αυτών των νομισμάτων δεν συνδέθηκε με τα εξωφρενικά παιχνίδια –χρηματοδοτούμενα από τον πλούτο του, που απέκτησε στη Συρία [16]– που έδωσε εκείνη τη χρονιά ως αγορανόμος. [17] Κατά τη διάρκεια του έτους, αποκατέστησε έναν διάκοσμο που είχε τοποθετήσει ο πατέρας του στο ναό του Διός Αρίστου Μεγίστου (Jupiter Optimus Maximus), που είχε καταστραφεί από πυρκαγιά το 83 π.Χ, έφτιαξε επίσης το θέατρο του Σκαύρου (teatrum Scauri), [18] ένα υπέροχο ξύλινο θέατρο με τρία επίπεδα, και καθίσματα για 80.000 θεατές. [19]
Μέχρι τα 57 π.Χ. είχε ανυψωθεί στον σύλλογο ποντιφικών. [20]
Υπηρέτησε ως πραίτωρ το 56 π.Χ., θητεία κατά την οποία προήδρευσε της ερώτησης για τη βία (quaestio de vi) και της δίκης του Πόπλιου Σέστιου. [21] Έλαβε τη Σαρδηνία ως επαρχία του για 55 π.Χ., πιθανώς ως pro consul. [22]
Υποψήφιος ύπατος και εξορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Αφού επέστρεψε από τη Σαρδηνία, έλαβε την υποστήριξη του Ιουλίου Καίσαρα και του Πομπήιου Μάγνου στην υποψηφιότητα για την υπατεία τού 53 π.Χ.[23], αλλά αμέσως κατηγορήθηκε για εκβιασμό στην επαρχία του κατά την επιστροφή του στις 6 Ιουλίου 54 π.Χ. [24]. Τον Σκαύρο υπερασπιζόταν μία λαμπρή σειρά ανώτερων πολιτικών: ο Κικέρων, ο Κόιντος Ορτένσιος, ο Μάρκος Καλίδιος και ο Μάρκος Κλαύδιος Μάρκελλος έδωσαν ομιλίες προς υπεράσπισή του. Εννέα πρώην ύπατοι, συμπεριλαμβανομένου του Πομπήιου, και ένας καθιστός ταμίας κατέθεσαν για το ήθος του, σε μία δίκη ενώπιον του Μ. Π. Κάτωνα του Νεότερου[25], και αθωώθηκε συντριπτικά στις 2 Σεπτεμβρίου 54 π.Χ.[26], παρά την πιθανή ενοχή του[27].
Οι υποψήφιοι που υποστηρίχθηκαν από τους άνδρες της Α΄ Τριανδρίας (Ιούλιο Καίσαρα, Πομπήιο και Κράσσος), συμπεριλαμβανομένου του Σκαύρου, ηττήθηκαν στην εκλογή για την υπατεία του 53 π.Χ. [28] [29] Μετά τις εκλογές, ο ίδιος –σε συνδυασμό με τους άλλους υποψηφίους– οδηγήθηκε ενώπιον των δικαστηρίων για εκλογική δωροδοκία (ambitus) λίγο πριν από τις 11 Οκτωβρίου 54 π.Χ., αλλά οι διαδικασίες ήταν ημιτελείς. [30] Δύο χρόνια αργότερα, κάποια στιγμή στα 52 π.Χ., ο Σκαύρος διώχθηκε εκ νέου de ambitu, πιθανώς σε συνέχεια της πρώτης δίωξης[31]. Ο Κικέρων προσπάθησε και πάλι να τον υπερασπιστεί, και ένας όχλος συγκεντρώθηκε για να διαμαρτυρηθεί για τη δίωξη, αλλά ο Πομπήιος έστειλε άνδρες για να διαλύσουν τον όχλο, και ο Σκαύρος καταδικάστηκε[32]. Η εχθρότητα του Πομπήιου μπορεί να ήταν για τον γάμο του Σκαύρου με την πρώην σύζυγο τού Πομπήιου, τη Μούκια. [16] Στη συνέχεια ο Σκάυρος εκδιώχθηκε από τη σύγκλητο και από εκεί πήγε στην εξορία. [33] Τίποτε δεν είναι γνωστό για την περαιτέρω μοίρα του. [34]
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Σκαύρος είχε ένα παιδί με το ίδιο όνομα: Μ. Αι. Σκαύρος, με τη σύζυγό του Mουκία, η οποία είχε προηγουμένως παντρευτεί με τον Πομπήιο Μάγνο. [35] [16] Αυτός ο νεότερος Μ. Αι. Σκαύρος τάχθηκε στο πλευρό του Μάρκου Aντωνίου κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Aκτίου, αλλά του δόθηκε χάρη μετά από αίτημα της Μουκίας.
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 2262. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουνίου 2021.
- ↑ 2,0 2,1 «Aemilii» (Ρωσικά)
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά)
- ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 2262. Ανακτήθηκε στις 21 Αυγούστου 2024.
- ↑ 5,0 5,1 «M. Aemilius (141) Scaurus». Digital Prosopography of the Roman Republic. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουλίου 2022.
- ↑ Broughton 1952, σελ. 153.
- ↑ Broughton 1952, σελ. 159.
- ↑ Sherwin-White 1992, σελ. 260.
- ↑ 9,0 9,1 Sherwin-White 1992, σελ. 261.
- ↑ Wiseman 1992· Broughton 1952.
- ↑ Sherwin-White 1992· Broughton 1952.
- ↑ Broughton 1952, σελ. 180.
- ↑ Klebs 1893, col. 589, citing Plin. HN 37.5.
- ↑ Broughton 1952, σελ. 195.
- ↑ Crawford 1974.
- ↑ 16,0 16,1 16,2 Badian 2012.
- ↑ Crawford 1974· Broughton 1952.
- ↑ Morstein-Marx 2021, σελ. 48 n. 58.
- ↑ Schmitz, Leonhard (1875). «Theatrum». Στο: Smith, William, επιμ. Dictionary of Greek and Roman Antiquities. London: John Murray. σελίδες 1120–25.
- ↑ Broughton 1952.
- ↑ Broughton 1952, σελ. 208.
- ↑ Broughton 1952, σελ. 217.
- ↑ Gruen 1995, σελ. 149.
- ↑ Broughton 1952· Alexander 1990.
- ↑ Alexander 1990, σελίδες 143–44· Gruen 1995.
- ↑ Alexander 1990, σελ. 144
- ↑ Gruen 1995.
- ↑ Morstein-Marx 2021, σελ. 230.
- ↑ Gruen 1995, σελ. 336.
- ↑ Alexander 1990, σελ. 147.
- ↑ Alexander 1990.
- ↑ Gruen 1995· Alexander 1990.
- ↑ Kelly, Gordon P (2006). A history of exile in the Roman republic. Cambridge: Cambridge University Press. σελ. 198. ISBN 978-0-511-28207-2.
- ↑ Klebs 1893.
- ↑ «M. Aemilius (142) Scaurus». Digital Prosopography of the Roman Republic. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουλίου 2022.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Alexander, Michael Charles (1990). Trials in the late Roman Republic, 149 BC to 50 BC. Toronto: University of Toronto Press. ISBN 0-8020-5787-X. OCLC 41156621.
- Badian, Ernst (2012). «Aemilius Scaurus, Marcus (2)». The Oxford classical dictionary (4th έκδοση). Oxford University Press. doi:. ISBN 978-0-19-954556-8. OCLC 959667246.
- Broughton, Thomas Robert Shannon (1952). The magistrates of the Roman republic. 2. New York: American Philological Association.
- Crawford, Michael (1974). Roman Republican Coinage. 1. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-07492-6. OCLC 450398085.
- Crook, John· Lintott, Andrew· Rawson, Elizabeth, επιμ. (1992). The last age of the Roman Republic, 146–43 BC. Cambridge Ancient History. 9 (2nd έκδοση). Cambridge University Press. ISBN 0-521-85073-8. OCLC 121060.
- Gruen, Erich (1995). The last generation of the Roman republic. Berkeley: University of California Press. ISBN 0-520-02238-6.
- Klebs, Elimar (1893) (στα Γερμανικά).
Aemilius 141. I, 1. Stuttgart: Butcher. Wikisource, cols. 588–90. - Morstein-Marx, Robert (2021). Julius Caesar and the Roman people. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-1-108-83784-2. OCLC 1225977959.
- Smith, William, επιμ. (1844). Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology. London: John Murray.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- M. Aemilius (141) M. f. M. n. Scaurus in the Digital Prosopography of the Roman Republic.
- Pliny on gem collecting
- Cicero, Pro Scauro, English translation at attalus.org