Λουκάνικο Φρανκφούρτης
Το λουκάνικο Φρανκφούρτης (στα γερμανικά: Frankfurter Würstchen) είναι λεπτό προψημένο λουκάνικο από αγνό χοιρινό κρέας σε περίβλημα από έντερο προβάτου. Η ιδιαίτερη γεύση του αποκτάται με μια ειδική μέθοδο καπνίσματος σε χαμηλή θερμοκρασία. Για να καταναλωθεί δε μαγειρεύεται αλλά μόνο θερμαίνεται σε ζεστό νερό για περίπου οκτώ λεπτά προκειμένου να μη σκάσει το περίβλημα. Σερβίρεται παραδοσιακά με ψωμί, μουστάρδα, χρένο ή/και πατατοσαλάτα.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα λουκάνικα κρέατος ως σπεσιαλιτέ της Φρανκφούρτης αναφέρονται ήδη σε μεσαιωνικές πηγές. Τα λουκάνικα μαγειρεύονταν συχνά κατά τη διάρκεια της τελετής στέψης των αυτοκρατόρων στο Ρέμερμπεργκ. Στη Γερμανία, το καπνιστό λουκάνικο Φρανκφούρτης έχει ένδειξη προστατευόμενης ονομασίας προέλευσης από το 1860 περίπου. Από το 1929 η ένδειξη μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για λουκάνικα που παράγονται στην περιοχή της Φρανκφούρτης, κυρίως στο Νόι-Ίζενμπουργκ και Ντράιαϊχ[1]. Μια εταιρεία από το Βερολίνο προσπάθησε να παραγάγει λουκάνικα Φρανκφούρτης με την ίδια διαδικασία, αλλά έχασε σε μήνυση που κατέθεσαν 13 εταιρείες[2].
Μετά την ανακάλυψη ειδικών μεθόδων γήρανσης και καπνίσματος, τα λουκάνικα τοποθετούνται σε ξύλινα κουτιά με μικρό χαρτί περγαμηνής ανάμεσα στα στρώματα. Επομένως τα παραδοσιακά λουκάνικα έχουν τετράγωνη διατομή, αλλά υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις όπου το λουκάνικο είναι στρογγυλό.
Άλλες χώρες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έξω από τη Γερμανία, η ονομασία "φρανκφούρτερ" είναι κοινή ονομασία για τα βραστά λουκάνικα, όπως τα βορειοαμερικάνικα λουκάνικα χοτ ντογκ. Στη Γερμανία ονομάζονται Βίενερ Βύρστχεν (λουκάνικα Βιέννης) στη Γερμανία. Στην Αυστρία, τα λουκάνικα της Βιέννης ονομάζονται Φρανκφούρτερ Βυρστλ. Σύμφωνα με την ιστορια, εισήχθησαν στη Βιέννη από τον Γιόχαν Γκέοργκ Λάχνερ (1772-1845). Ο Λάχνερ καταρτίστηκε στην Φρανκφούρτη, ενώ το 1805 άρχισε να παράγει λουκάνικα από μείγμα χοιρινού κρέατος και βοείου κρέατος.
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Norbert Brieke: Köstlichkeiten aus Frankfurts Küche und Keller. Verlag Waldemar Kramer, Frankfurt am Main 1991, ISBN 3-7829-0409-5.
- Konstantin Kalveram: Frankfurter Würstchen. Verlag Henrich Editionen, 2012, ISBN 978-3-943407-06-8.
- Petra Foede: Wie Bismarck auf den Hering kam. Kulinarische Legenden. Verlag Kein & Aber, Zürich 2009, ISBN 978-3-03-695268-0.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Grundlage ist ein Urteil des 10. Zivilsenat des Kammergerichts Berlin, das der Bundesgerichtshof 1955 bestätigte: Frankfurter – eine Isenburger Spezialität Αρχειοθετήθηκε 2014-01-02 στο Wayback Machine..
- ↑ Hans Reimann: Das Buch von Frankfurt, Mainz, Wiesbaden. R. Piper & Co., München 1930, Πρότυπο:DNB.