Λουδοβίκος του Γκυγιέν
| Λουδοβίκος του Γκυγιέν | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Louis de Guyenne (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 22 Ιανουαρίου 1397 Παρίσι |
| Θάνατος | 18 Δεκεμβρίου 1415 Παρίσι |
| Αιτία θανάτου | δυσεντερία |
| Τόπος ταφής | Βασιλική Σαιν-Ντενί |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αριστοκράτης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Μαργαρίτα του Νεβέρ (από 1412)[1] |
| Γονείς | Κάρολος ΣΤ΄ της Γαλλίας και Ισαβέλλα της Βαυαρίας |
| Αδέλφια | Αικατερίνη του Βαλουά Ισαβέλλα του Βαλουά Μιχαέλα του Βαλουά Ιωάννα της Γαλλίας (1391-1433) Μαργαρίτα του Βαλουά Μαρία της Γαλλίας Κάρολος Ζ' της Γαλλίας Ιωάννης της Γαλλίας |
| Οικογένεια | Οίκος του Βαλουά |
| Θυρεός | |
 | |
Ο Λουδοβίκος (22 Ιανουαρίου 1397 - 18 Δεκεμβρίου 1415) από τον Οίκο των Βαλουά ήταν διάδοχος της Γαλλίας ως γιος του Καρόλου ΣΤ΄. Είχε τον τίτλο του δελφίνου του Βιενουά (κόμη του Αλμπόν) και του δούκα του Γκυγιέν (Ακουιτανίας).
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ήταν γιος του Καρόλου ΣΤ΄ της Γαλλίας και της Ισαβέλλας των Βίττελσμπαχ, κόρης του Στεφάνου Γ΄ δούκα της Βαυαρίας. Γεννήθηκε στο Οτέλ Σαιν-Πολ στο Παρίσι και βαπτίσθηκε την επόμενη ημέρα από τον αρχιεπίσκοπο του Βιέν[2]. Ένας από τους τρεις αναδόχους του ήταν ο θείος του Λουδοβίκος Α΄ δούκας της Ορλεάνης.
Στην κατοικία της μητέρας του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1401 απεβίωσε τριών ετών ο μεγαλύτερος αδελφός του Κάρολος, οπότε ο Λουδοβίκος έγινε διάδοχος και κληρονόμησε το Δελφινάτο. Την επόμενη ημέρα ο πατέρας του τον περιέβαλε με το αξίωμα του δούκα του Γκυγιέν (Ακουιτανίας), πράγμα που τον ενέταξε στους τιτλούχους της χώρας. Αρχικά τα έσοδα της επαρχίας πήγαιναν στο θησαυροφυλάκιο της μητέρας του. Τα έσοδα επιβλεπόταν από τον μεγάλο θείο του Ιωάννη του Μπερύ υποδιοικητή του Λανγκεντόκ[2]. Το 1403 αρραβωνιάστηκε τη μνηστή του αποβιώσαντος αδελφού του Καρόλου, κόρη του Ιωάννη Βαλουά δούκα της Βουργουνδίας. Αυτό δυσαρέστησε τον δούκα της Ορλεάνης, που ήλπιζε η κόρη του να γίνει μνηστή του διαδόχου. Όταν ο Λουδοβίκος έγινε 8 ετών, απέκτησε δική του κατοικία (hôtel) και θησαυροφυλάκιο[2].
Στη δική του κατοικία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1403 αποφασίστηκε η αδελφή του Μιχαέλα να παντρευτεί τον Φίλιππο Βαλουά κόμη του Χαρολαί (μετέπειτα δούκα της Βουργουνδίας), αδελφό της Μαργαρίτας. Επειδή ο Λουδοβίκος και η Μαργαρίτα ήταν δεύτερα εξαδέλφια και ο γάμος απαγορευόταν, περίμεναν την παπική έγκριση και ο γάμος έγινε το 1404 στη Νοτρ-Νταμ του Παρισιού[2].
Ο πατέρας του υπέφερε από αυξανόμενη παράνοια και η επιρροή στον Λουδοβίκο από τις αντίπαλες μερίδες ήταν σημαντική για την πολιτική. Το 1404 ο πεθερός του Ιωάννης Α΄ έγινε δούκας της Βουργουνδίας. Το επόμενο έτος ο δούκας της Ορλεάνης και η βασίλισσα Ισαβέλλα θέλησαν να τον αποσπάσουν από την επιρροή του ΙωάννηΑ΄ : όταν ο βασιλιάς κάλεσε τον δούκα της Βουργουνδίας στο Παρίσι, εκείνοι έφυγαν και πήραν κρυφά μαζί τους τον Λουδοβίκο, που ήταν άρρωστος και τον μετέφεραν με φορείο. Ωστόσο ανακαλύφθηκε και ο Ιωάννης Α΄ και ο γιος του Φίλιππος τον μετέφεραν πίσω στο Λούβρο[2]. Ο δούκας της Βουργουνδίας έβαλε έμπιστούς του για καγκελάριο και επιστάτη του οίκου (maître d'hôtel) του Λουδοβίκου, ενώ ο δούκας της Ορλεάνης έβαλε δικό του άτομο ως οικονόμο του διαδόχου. Ο καθένας προσπαθούσε να κάνει τον Λουδοβίκο να αγοράζει από τους δικούς του προμηθευτές[2].
Ο εμφύλιος πόλεμος και το τέλος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1407 ο δούκας της Ορλεάνης δολοφονήθηκε· οι Αρμανιάκ εναντιώθηκαν στην αυξανόμενη επιρροή της Βουργουνδίας. Ο διάδοχος παρενέβη για να ειρηνεύσει τις δύο μερίδες το 1409, το 1410 και το 1412. Το 1413 εξεγέρθηκαν οι Καμποσιέν και ο Ιωάννης Α΄ κυριάρχησε στην Αυλή του διαδόχου, όπου έβαλε δικό του θησαυροφύλακα. Μετά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Παρίσι, καθώς κυριάρχησαν οι Αρμανιάκ[2]. Ο Λουδοβίκος δεν συμμετείχε στη μάχη του Αζενκούρ το 1415 και απεβίωσε το ίδιο έτος, μάλλον από δυσεντερία.
Στη λογοτεχνία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Λουδοβίκος είναι μάλλον ο αυθεντικός παραλήπτης του Ημερολογίου Σατωρού. Η Κριστίν ντε Πιζάν έγραψε γι' αυτόν το Βιβλίο φύλαξης του σώματος (1406-07) και το Βιβλίο της ειρήνης (1412-13) ως οδηγίες προς τον νεαρό ηγεμόνα. Είναι ο δελφίνος του θεατρικού έργου Ερρίκος Ε΄ του Σαίξπηρ.
Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1403 νυμφεύτηκε τη Μαργαρίτα των Βαλουά, κόρη του Ιωάννη δούκα της Βουργουνδίας. Δεν απέκτησαν απογόνους.
Υποσημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ p10523.htm#i105222. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 Lebailly 2005, σελίδες 357–59.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Autrand, Françoise. Charles VI le roi fou. Fayard, 1986. (ISBN 2-213-01703-4)
- Famiglietti, Richard Carl. The French Monarchy in Crisis, 1392–1415, and the Political Role of the Dauphin, Louis of France, Duke of Guyenne. Ph.D. diss. City University of New York, 1982.
- Famiglietti, Richard Carl. Royal Intrigue: Crisis at the Court of Charles VI, 1392–1420. New York, 1986.
- Kennedy, Angus J. "Christine de Pizan, Blasphemy, and the Dauphin, Louis de Guyenne", Medium Aevum 83, 1 (2014): 104–20.
- Lebailly, Emilie. "Le dauphin Louis, duc de Guyenne, et les arts précieux (1409–1415)", Bulletin Monumental 163, 4 (2005): 357–74.
|